Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่6
“ดื้อ เห็นแก่ตัว เอาแต่ใจตัวเอง”
“ฟางหน้าด้านอยู่แล้ว ไม่ต้องมาด่าให้เสียเวลา...ไปทานข้าวกลางวันกันดีกว่า”
ธนันต์ธรญ์พูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สา มือเล็กคล้องลำแขนแกร่งของสามีหนุ่มก่อนจะ
ออกแรงดึงให้เขาเดินตาม หากแต่ภาณุยื้อตัวไว้ไม่ยอมเดินตาม
ภาณุมองวงล้อมพนักงานที่ตั้งใจมาออกันที่ประตู ก่อนความอดทนจะขาดผึ่ง
“ออกไป!มุงอะไรกัน ที่บ้านไม่ได้สอนมารยาทพวกคุณหรือไงฮะ!”
เหล่าพนักงานที่สลายตัวกันไปอย่างรวดเร็วทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วย
ต้องการผ่อนปรนอารมณ์โกรธที่รุนแรงขึ้นทุกขณะ ชายหนุ่มตะโกนสั่งให้เลขาฯของธนันต์ธรญ์ปิด
และล็อคประตูให้เรียบร้อย ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับร่างเล็กของธนันต์ธรญ์ด้วยสายตาเย็น
เยือก
“ทำแบบนี้ทำไม!”
มือแกร่งบีบต้นแขนเรียวของหญิงสาวจนผิวเนื้อสีขาวจัดแดงก่ำขึ้นมาอย่างน่ากลัว หาก
แต่เขาไม่เคยสนใจ โดนแค่นี้ยังน้อยไป ที่จริงเธอสมควรจะได้รับบทเรียนที่สาสมยิ่งกว่านี้เสียอีก
“หึง! ทำไมพูดไม่รู้เรื่องซะที ปล่อยได้แล้ว...เจ็บนะ”
“งี่เง่าต่างหาก อายเขาบ้างไหมน่ะ ทำไมทำตัวเป็นผู้หญิงกร้านโลกแบบนี้”
ธนันต์ธรญ์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบตาสามีหนุ่ม เธอน่ะหรือผู้หญิงกร้านโลก...ในสายตา
ของเขาสินะ ต้องทำตัวเรียบร้อยเสมือนผ้าพับไว้ ทำตัวเป็นแม่พระใจบุญ ไม่เคยโกรธใครตอนโดน
จิกหัวใช้เหมือนอย่างที่พิมประภาเป็น...แบบนั้นเธอทำไม่ได้หรอก ถ้าตอนนี้เธอยังเป็นเหมือนแต่
ก่อน เธอคงต้องยอมให้เขาข่มเหงรังแก เหยียบย่ำหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่มีทางเรียกร้องขอ
ความเห็นใจหรือต่อสู้ใดๆเลยอย่างนั้นหรือ นั่นมันเป็นนางเอกยุคเก่าสมัยดึกดำบรรพ์แล้วล่ะ นิยาย
เรื่องนี้เธอไม่มีทางเป็นผู้ถูกกระทำแน่นอน และแม้ชีวิตจริงของเธอจะไม่ได้สุขสมหวังดั่งในนิยาย
เล่มเก่า แต่เธอก็ยินดีจะอยู่อย่างทรมานแบบนี้ไปตลอดชีวิต ต่อให้ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นนางมาร
ร้าย ที่ชั่วช้าสารเลวแค่ไหนเธอก็จะเป็น แม้ไม่มีทางที่พระเอกอย่างเขาจะหันมาสนใจหรือรักเธอ
เธอก็ยอมที่จะอยู่เป็นมารผจญแบบนี้ตลอดไป!
“ฉันไม่เห็นจะอายเลยสักนิด...ที่คุณควงกับพิมประภา พาเธอไปไหนต่อไหนโดยที่ฉัน
ยังได้แต่มองตามอยู่อย่างไกลๆ มันทั้งน่าอาย ทั้งทรมาน มันอายและทรมานในแบบที่คุณและนาง
นั่นไม่เคยรู้สึก!”
นิ้วเรียวจิ้มลงบนหน้าอกข้างซ้ายของชายหนุ่มก่อนจะกดลงแรงๆ หวังเพียงแต่ว่าเขาจะ
ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดและทรมานของเธอบ้าง หากแต่เธอรู้ว่าเขาไม่รู้สึกหรอก เพราะเขาไม่ใช่เธอ
ไม่ใช่คนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน...
“หยุดลามปามเดี๋ยวนี้นะ! ผมไม่อนุญาตให้คุณพาคนรักของผมไปไหนทั้งนั้น จำเอาไว้!”
“คนรักบ้าบออะไร! พี่ป๊อปมีเมียแล้วนะ!!!”
หญิงสาวตวาดทั้งน้ำตา เวลานี้เธอไม่อายใครอีกแล้ว เขาพูดคำว่า คนรัก ได้เต็มปาก
เต็มคำ แล้วเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาล่ะเป็นตัวอะไร เธอทั้งโกรธทั้งโมโหทั้งน้อยใจ ทำไมเขาถึงได้
ไม่เห็นใจเธอเลย เธอต้องทำยังไงเขาถึงจะสงสารหรือเห็นใจเธอบ้าง ต้องเจ็บ ต้องตาย หรือว่าต้อง
จากเพื่อให้เขาและพิมประภาได้รักกันสมใจ...แต่เชื่อเถอะ ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอคิดจะทำ
“มีได้ก็หย่าได้ ตอนนี้เลยก็ได้ พร้อมไหมล่ะ”
ราวกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงร่างกายของเธอให้เจ็บปวดทรมาน หัวใจดวงน้อยบีบรัด
เข้าหากันแน่นส่งผลยังน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ดวงตาคู่โศกยังคงจ้องมองร่างสูง
ใหญ่ตรงหน้าอย่างเจ็บปวด ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายนัก...เธอรักผู้ชายคนนี้ลงได้อย่างไร
“ฟางไม่หย่า ฮึก ฮือ ไม่หย่า ไม่หย่า ได้ยินไหม จะอยู่เป็นมารผจญอย่างนี้แหละ จะ...”
โครม!!
ร่างเล็กล้มลงกับพื้นเสียงดัง ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่ใบหน้าแสนหวานยังคงเปรอะเปื้อน
คราบน้ำตาและซีดเผือดอย่างใจหาย เขารีบช้อนอุ้มร่างเล็กของภรรยาสาวก่อนจะวิ่งไปที่รถอย่าง
รวดเร็ว ความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามาอย่างมากมาย เป็นเพราะเขาระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
ไม่ได้ ถึงได้เผลอขึ้นเสียงแถมยังสาดวาจาร้ายกาจเชือดเฉือนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารู้ดีว่าเธอนั้น
อ่อนไหวแค่ไหน แต่ก็ยังทำร้ายเธอทางอ้อมแบบนี้อีก...
สายตาคมทอดมองเข้าไปภายในห้องที่คนตัวเล็กกำลังรักษาตัวอย่างไม่วางตา เขารู้สึก
ผิดอย่างบอกไม่บอกเมื่อเป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้...เขารู้ว่าเธอรักเขามากขนาดไหน
แต่ความรักของเธอกำลังทำร้ายทั้งตัวเธอเอง เขาและพิมประภา ยิ่งหากเธอไม่ยอมจบทุกอย่างลง
แบบนี้ หนทางสุดท้ายเขาเองก็เดาไม่ออกว่ามันจะจบลงอย่างไร...แต่ที่แน่ๆ คนที่เจ็บปวดที่สุด คง
เป็นใครไปไม่ได้นอกจากธนันต์ธรญ์...
“ญาติคุณธนันต์ธรญ์รึเปล่าครับ”
ภาณุเงยหน้าขึ้นมองนายแพทย์สูงวัยก่อนจะพยักหน้ารับ นายแพทย์ผายมือเชิญให้
ชายหนุ่มเดินตามไปรับทราบผลการรักษา
“คุณผู้หญิงมีความเครียดมาก หากพามาส่งโรงพยาบาลช้ากว่านี้เส้นเลือดในสมองคง
แตก ซึ่งนับว่าเป็นโชคดีมากที่คุณพาเธอมาส่งได้ทันเวลา และเพื่อป้องกันสิ่งที่เสี่ยงต่อชีวิตของ
คนไข้ ผมขอให้ญาติดูแลเอาใจใส่เธอให้มากๆ ไม่ควรพูดเรื่องราวที่กระทบกระเทือนจิตใจของเธอ
และเรื่องที่ทำให้เธอเครียดมากๆ ตอนนี้คนไข้ต้องพักฟื้น คุณควรดูแลเธอให้มากๆ เอ่อ ผมเดาถูก
ใช่ไหมครับว่าคุณเป็นสามีของเธอ”
“ครับ...ผมเป็นสามีของเธอ”
ชายหนุ่มยอมรับ เขาทอดถอนหายใจก่อนจะเดินไปยังห้องพักของภรรยาสาว เมื่อเขา
ลองนึกย้อนการกระทำที่ผ่านมาของเขา คงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าที่ผ่านมานั้นเขามันเลวขนาดไหน เขา
ไม่เคยจะทำหน้าที่สามีที่ดีเลยสักครั้ง เขาทำให้เด็กผู้หญิงที่น่ารักสดใสและร่าเริง ต้องกลายเป็น
หญิงสาวที่แววตามีแต่ความโศก รอยยิ้มที่มักจะแต่งแต้มบนริมฝีปากอิ่มเขาก็เป็นคนลบมันอออกไป
เองกับมือ...เขานั้นรู้อยู่เต็มอกว่าธนันต์ธรญ์นั้นรักเขา
แต่ความรักของเธอ...เขาให้ตอบกลับไปไม่ได้จริงๆ
มือแกร่งบิดลูกบิดประตูก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตาหากแต่
กลิ่นยากลับลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง ร่างเล็กยังคงนอนหลับใหล ดวงตาคู่นั้นปิดลงไร้ร่องรอยแห่ง
ความโศกเศร้า เท้าแกร่งสาวเท้าเข้าไปหาร่างเล็กก่อนจะแตะมือลงบนผมนุ่มเบาๆ
เขาไม่เคยได้ใกล้ชิดเธอมากเท่าสองปีที่แล้วมาก่อน
คืนนั้นเป็นคืนเดียวกันกับที่พิมประภาขอเลิกรากับเขา เขาเสียใจมากดื่มน้ำเมามากจน
ขาดสติ ทิ้งความโกรธ โมโหทุกอย่างลงที่ร่างแน่งน้อยของภรรยา เขาจำได้ดีว่าเลือดบริสุทธิ์ที่เปื้อน
อยู่บนผ้าปูที่นอนนั้นมากมายขนาดไหน มากจนน่าตกใจ...และรู้ว่าตัวเองได้ทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง
อย่างเลือดเย็น
“พี่ เอ่อ คุณภาณุคะ ฉันหิวน้ำ...”
“ฟาง!”
ประกาศ!!!!!!!!!!!!
หลังจากนี้เราจะเข้ามาอัพทุกๆวันเหมือนเดิมแล้วนะ หลังจากสอบเสร็จก็โล่งมากกกกกกก
สำหรับใครที่กำลังสอบอยู่ก็สู้ๆน้า
ส่วนรักหลอกลวงจะอัพในวันพรุ่งนี้นะจ๊ะ ใกล้จบแล้ว เม้นกันเยอะๆน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
