My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

เช้าวันต่อมา
     วันนี้ผมรู้สึกเบื่อสุดๆ เลยมานั่งเล่นในสวนคนเดียวไอโทโมะก็ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนไม่มาหาเลย ตั้งแต่เจอยัยแก้วอีกครั้ง หึ สงสัยคงไปตามง้อยัยแก้วอยู่ เบื่อเป็นบ้าไปเดินเล่นลอบบ้านดีกว่า อยู่ๆทำไมใบหน้าของฟางลอยเข้ามาในหัวผมก็ไม่รู้ นึกถึงฟางแล้วก็นึกถึงพ่อแม่ผมแล้วก็แม่ของเธอ แม่ของผมตายไปตอนคลอดแต๊งกิ้วตอนนั้นผมอายุ7ปี พอแม่ผมตายพ่อก็สัญญาว่าจะไม่มีเมียใหม่ แต่พอแม่ผมจากไปแค่2ปีพ่อก็พาแม่ของฟางเข้ามาอยู่ในบ้านแล้วให้เป็นคุณหญิงใหม่ของบ้านผมกับฟางก็อายุเท่ากันส่วนเฟย์ก็อายุเท่าฟางอยู่ในช่วงกับหัดพูด พ่อพาแม่ของฟางและเฟย์ออกงานสังคมแล้วบอกกับทุกคนว่าเป็นภรรยา และลูกใหม่ส่วนผมก็ได้แต่ยืนมองอยู่เฉยๆแล้วก็ยังส่งฟาง เฟย์เรียนอีกด้วย ที่พ่อให้พวกเขาอยู่เรือนเล็กก็เพราะผมไม่ยอมรับตอนแรกพวกเขาก็อยู่เรือนใหญ่นั่นแหละ เวลาทานข้าวผมก็ไม่ลงมาทาน พอเขาพากันไปเที่ยวผมก็ไม่ไป คอยแกล้งฟางกับเฟย์ตลอดจนโดนพ่อดุ ผมทนไม่ไหวหนีไปอยู่บ้านไอโทโมะพอพ่อรู้ก็ไปตามแต่ผมไม่กลับเพราะผมบอกว่าถ้าพวกเขายังอยู่บนเรือนใหญ่ผมจะไม่มีวันกลับไป พ่อเลยให้พวกเขาไปอยู่เรือนเล็กที่เป็นเรือนรับรองเก่าผมถึงกลับบ้าน แล้วพอผ่านมาได้9ปีแม่ของฟาง เฟย์ก็จากไปเพราะเป็นโรคหัวใจล้มเหลว แล้วพ่อก็ไปอยู่ต่างประเทศคอยส่งเงินมาให้พวกใช้ แล้วก็ค่าเรียนพวกของพวกเรา
     พอผมมาคิดๆดูแล้วแม่ของฟาง เฟย์ไม่มีใครผิด แต่พ่อผมต่างหากที่ผิดสัญญาหรืออาจเป็นเพราะความสงสารเพราะผมเคยได้ยินว่าพ่อของฟาง เฟย์ทิ้งแม่ของพวกเธอไปเฟย์ก็พึ่งเกิดเลยไม่มีค่าเลี้ยงดู สงสารพวกเขาเหมือนกันแฮะ
เดี๋ยวมาอัพต่อนะค้าาา ไรเตอร์ไปทำธุระก่อน