ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

        และแล้วพระอาทิตย์ก็ตกดิน ฉันเดินหาหมอนั่นอยู่นาน แต่ก็เหมือนจะไม่เจอหัวมันเลยสักนิด ไอ้โทโมะบ้า หายไปไหนของนายนะ ฉันเดินออกห่างจากจุดพักแรมเข้าไปทุกที และตรงเข้าไปในป่าหลังวัด ที่นี้มืดมาก มันมืดจนมองไม่เห็นทาง ถึงแม้จะเป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวงแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี ฉันเดินคลำทางไปสักพัก ก็ไปชนกับคนๆหนึ่งเข้า

        "อุ้ย ขอโทษค่ะ"

        "เธอเองเรอะ" เสียงของเขาทำเอาฉันรู้ได้เลยว่า คนที่ชนฉันก็คือไอ้โทโมะจอมหยิ่งนี่เอง

        "นาย นายอยู่ไหน" ฉันเอามือยื่นไปข้างๆตัวอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะที่นี้มันมืดมากจนฉันมองอะไรไม่เห็นเลยสักนิด และแล้วฉันก็ดันไปสะดุดบางอย่างที่อยู่เบื้องล่าง ก่อนจะล้มลงไปทับหมอนั่น ตอนนี้จมูกของมันชนกับแก้มของฉันเต็มๆ ใจฉันหายแว่บไปชั่วขณะ เพราะเพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ผ่านไปไม่นานฉันกับมันยังอยู่ในท่านั้น และเมื่อได้สติฉันก็ผละออกจากมัน ก่อนจะลุกขึ้น และเจ้านั่นก็ลุกตาม

        "เธอเป็นอะไรหรือป่าว"

      เพี้ยะ< ฉันตบหน้าหมอนั่นเต็มแรง เพราะฉันยังไม่ลืมที่มันทำกับพี่ชายฝาแฝดของฉันไว้ยังไง

        "นายมันเลวมาก"

        "เธอมาตบฉันเรื่องอะไรห่ะ"

        "แล้วนายทำเพื่อนฉันก่อนทำไม"

        "อ๋อ นี่มาแก้แค้นแทนเจ้านั่นเองเรอะ ฮ่าๆๆๆ" หมอนั่นหัวเราะอย่างภูมิใจ ยิ่งทำให้ฉันโกรธยิ่งกว่าเดิม คราวนี้ฉันใช้หมัดแทนฝามือ แต่เหมือนหมอนั่นจะเก่งมาก มันรับหมัดของฉันไว้ได้ ก่อนจะกระซากตัวฉันให้ไปกระทบกับอกของมัน

        "ปล่อยฉันนะ"

        "ฉันไม่ปล่อยให้โง่หรอก"

        "นี่นาย มันเจ็บนะ"  

        "ที่เธอตบฉันมันก็เจ็บเหมือนกันนะ"

        "แล้วทีนายไปต่อยไอ้กล้าล่ะ"

        "ไอ้กล้าเรอะ อ๋อเจ้าบ้านั่นมันชื่อกล้านี่เอง มิน่าล่ะเธอถึงได้ปกป้องมันนักปกป้องมันหนา" ไอ้โทโมะดูจะหงุดหงิดมาก เมื่อฉันพูดถึงไอ้กล้า 

        "ก็ต้องปกป้องอยู่แล้วล่ะ ก็มันเป็น..."

        "เป็นแฟนล่ะสิท่า"

        "ใช่ ไอ้กล้าเป็นแฟนฉันแล้วนายจะทำไม" ไม่น่าพูดออกไปเลยฉัน

        "งั้นเรอะ งั้นก็ดี ฉันจะได้ขโมยจูบแรกของแฟนมันไปก่อนไง" เจ้าบ้านั่นจู่ๆก็พุ่งเข้าใส่ฉัน ก่อนจะจูบที่ปากฉัน แต่ฉันก็พยายามสู้แรงมันไว้ ฉันทุบหลังมันเต็มแรง แต่ไม่ว่าจะทำยังไงฉันก็สู้แรงของมันไม่ไหว มันจูบปากและเลื่อนลงมาที่คอของฉันอย่างรีบเร่งและไซร์คอฉันอย่างหื่นกระหาย ฉันพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์และสู้มันทุกวิถีทาง แต่เหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นผล ฉันหมดแรงและปล่อยให้มันทำแบบนั้นต่อไป แต่เหมือนฟ้าจะเข้าใจฉัน จู่ๆโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น พอหมอนั่นที่เหมือนจะได้สติ ก็หยุดการกระทำบ้าๆนั่นลง ก่อนที่ฉันจะผลักมันออกไปและตบหน้ามันไปหนึ่งฉาก ก่อนจะล้วงเอามือถือที่อยู่ในกางเกง

        "ฮะโหล"

        "(ยัยแก้วหรอ)" เป็นไอ้กล้านี่เองที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้

        "นายอยู่ไหนไอ้กล้า มารับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันพูดพลางร้องไห้ไปด้วย เพราะมันเป็นครั้งแรกที่มันเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้กับฉัน ฉันมองหมอนั่นอย่างกล้าๆกลัวๆ กลัวว่ามันจะทำร้ายฉันอีก  

        "(รออยู่นั่นน่ะ เดี๋ยวจะไปรับ)" 

       ตอนนี้ผมยืมมองยัยนี้กำลังคุยโทรศัพท์กับไอ้กล้าเพื่อนของเธอ ซึ่งในระหว่างที่เธอคุยอยู่ เธอก็เอาแต่จ้องมาที่ผมตลอด เหมือนกำลังหวาดระแหวงอะไรบางอย่างในตัวผม ผ่านไปไม่นานเธอก็วางสายลง และผมก็ตรงเข้าไปหาเธอ เพื่อจะขอโทษที่ทำเรื่องแย่ๆลงไป ทันใดนั้นเองเธอก็ทำหน้าเหมือนคนที่เห็นอะไรที่หน้ากลัวสุดๆ ทันทีที่ผมเข้าไปหาเธอ เธอก็จะถอยห่างออกไปเรื่อยๆ เหมือนไม่อยากให้ผมเข้าใกล้ ตอนนี้ผมรู้ตัวดี ว่าตัวเองผิดอยู่เต็มประตู แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วนี่นา ทำไมเธอยังไม่หายกลัวผมซักทีนะ

        "อย่า อย่าเข้ามานะ" 

        "นี่ ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย" 

        "ฉันไม่เชื่อนายหรอก คนอย่างนายมันไว้ใจไม่ได้" ยัยนั่นพูดพร้อมกับร้องไห้ใหญ่ ผมก็อดสงสารเธอไม่ได้เหมือนกัน บ้าจริง ดันทำเรื่องเลวๆลงไปซะได้ 

        จากนั้น ก็เหมือนมีคนเดินมาหาพวกเรา เป็นเจ้าหมอนั่นเองที่เหมือนมันจะมารับยัยนี่ไปด้วย เมื่อเห็นดังนั้น ผมก็รีบไปขวางหมอนั่นทันที   

        "กลับไปซะ ที่นี้ไม่ใช่ที่ของนาย" ผมพูดและกันเอาไว้ ไม่ให้เข้าใกล้ยัยนั่น 

        "พี่กล้า ฮือๆๆ" จู่ๆยัยนี่ก็วิ่งเข้าไปกอดหมอนั่น ภาพที่ผมเห็นทำเอาตัวผมแทบอึ้ง นี่เรามาช้ากว่าหมอนั่นสินะ ยัยนี่ถึงเลือกหมอนั่นแทนผม ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ ทำไมเราถึงไม่เจอยัยบ้านี่ก่อนมันนะ 

        "ฉันเห็นว่านายคือเพื่อนยัยแก้วนะ คราวนี่ฉันจะปล่อยนายไปก่อนก็แล้วกัน" หมอนั่นพูดจบก็พายัยนั่นกลับไป ทิ้งให้ผมต้องอยู่อย่างเดียวดายกลางป่ารกทึบแต่เพียงผู้เดียว

        "ใช่สิ คนเย็นชาอย่างฉัน มันก็สมควรแล้วล่ะที่จะต้องอยู่คนเดียวแบบนี้" 

 เอาล่ะสิครับโทโมะดันเข้าใจผิดไปซะไ้ด้ แล้วแบบนี้พวกเราจะเข้าใจกันได้หรือป่าว

                 ติดตามตอนต่อไปครับ