ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

        หลังจากที่ไอ้กล้าจูงมือฉันออกมาจากป่าทึบหลังวัด ในระหว่างที่เดินตามไอ้กล้าพี่ชายของฉัน รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ฉันต้องมองกลับไป เจ้าบ้านั่นจะเป็นอะไรหรือป่าวนะ 

        "มีอะไรหรือป่าว" ไอ้กล้าถามฉัน เมื่อเห็นว่าฉันหยุดเคลื่อนไหว

        "ทิ้งเอาไว้แบบนั้น มันจะดีแล้วเหรอ" 

        "เธอเป็นห่วงเขาเหรอ งั้นก็กลับไปรับหมอนั่นมาซะก็สิ้นเรื่อง" ไอ้กล้าทำทีจะกลับไปหาไอ้โทโมะจอมหยิ่ง แต่พอนึกถึงหมอนั่น มันก็ชวนในนึกถึงเรื่องที่หมอนั่นทำกับฉันขึ้นมา

        "เดี๋ยวก่อน"

        "เป็นอะไรไป เปลี่ยนใจกระหันเรอะ"

        "ฉันว่า ทิ้งไว้แบบนั้นแหละดีแล้ว แล้วก็ คืนนี้ฉันขอนอนกับนายนะ" ฉันเข้าไปกอดไอ้กล้าอีกครั้ง ก่อนที่มันจะพาฉันไปที่หอพักชั่วคราว ถึงจะเป็นช่วงเข้าค่ายก็เถอะ แต่จะให้ฉันกลับไปที่นั่นล่ะก็ มีหวังได้เจอหน้าหมอนั่นอีกแน่

         ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเตียงพลางอ่านหนังสือแก้เบื่อ ส่วนไอ้คุณพี่กล้าก็นั่งวาดรูปเหมือนเคย ขนาดมาตั้งไกลขนาดนี้ ยังอุตส่าห์พกกระดาษกับพู่กันมาด้วยหรอเนี่ย อะไรมันจะชอบมากมายขนาดนั้นฟะ

        "กล้า นายไม่โกรธเลยหรือไง"

        "โกรธเรื่องอะไรล่ะ"

        "ก็เรื่องไอ้โทโมะไง นี่มันพยายามจะปล้ำน้องสาวสุดที่รักของนายเลยนะ"

        "ฉันไม่โกรธหรอก" ไอ้กล้าทำหน้านิ่ง

        "ทำไมนายถึงคิดแบบนั้นล่ะ"

        "ก็เพราะฉันเห็นยังไงล่ะ แล้วก็ ได้ยินว่าเธอกำลังพูดถึงฉันอยู่ด้วย"

        "แสดงว่านาย เห็นทั้งหมดเลยยังงั้นเรอะ"

        "ก็ทำนองนั้น" อะไรกันยังจะทำใจเย็นอยู่อีก ไอ้กล้ามันคิดจะทำอะไรของมันนะ

        "แล้วทำไมนายไม่ไปช่วยฉันล่ะ ในเมื่อนายก็เห็นอยู่ว่า หมอนั่นมันกำลังปล้ำฉันน่ะ" ฉันใช้เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอ้กล้า ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมมันถึงไม่ยอมช่วยฉัน ทั้งๆที่ฉันก็เป็นน้องสาวฝาแฝดของมันแท้ๆ ถึงมันจะเป็นคนเงียบๆก็เถอะ แต่ในสถานการณ์แบบนั้น มันก็น่าจะออกมาปกป้องฉันนี่นา

        ในตอนนั้นเอง มันก็ผละออกจากภาพวาดก่อนจะผลักฉันไปที่เตียง จากนั้นมันก็ขึ้นคร่อมฉัน ร่างของมันทับร่างของฉันไว้แน่น ไอ้กล้าเลื่อนหน้ามาใกล้ๆฉัน ฉันเดาออกได้เลยว่า มันคิดจะทำอะไร

        "อย่านะไอ้กล้า" ฉันเอียงหน้าหลบพร้อมหลับตาปี๋ 

        "เธอกลัวเรอะ" คำพูดของมัน ทำให้ฉันต้องลืมตา 

        "นายคิดจะทำอะไรของนาย" 

        "ตอนที่ฉันทำกับเธอ ทำไมเธอต้องบอกว่าอย่านะด้วยล่ะ แต่กับหมอนั่นเธอกับยอมให้ทำนู่นทำนี่ ที่จริงตัวเธอเองก็ชอบเขาใช่ไหมล่า" 

        เพี้ยะ< 

        "แทงใจดำล่ะสิท่า" 

        "นายยังไม่บอกฉันเลยนะไอ้กล้า ว่าทำไมถึงต้องยืนดูฉันถูกหมอนั่นกระทำอยู่เฉยๆด้วย" ตอนนี้ไอ้กล้าเริ่มผละออกจากตัวฉัน ก่อนจะยืนหันหลังให้ฉัน

        "เพราะฉันก็กลัวเหมือนกับเธอยังไงล่ะ ฉันกลัวที่จะต้องทำให้เธอเสียใจ ถ้าหากฉันทำร้ายหมอนั่นลงไปแล้วล่ะก็..." 

        "ที่ไม่ยอมช่วยฉัน กลัวว่าตัวเองทำอะไรรุนแรงไปยังงั้นเรอะ ตกลงนายเป็นห่วงหมอนั่นหรือว่าฉันกันแน่" 

        "ก็ทั้งสองคนนั่นแหละ บอกตามตรงเลยนะ ฉันรู้สึกถูกชะตากับหมอนั่นมาก ตอนเจอกันครั้งแรกน่ะ ถึงแม้เขาจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดเขาเลยสักนิด กลับกัน ยังรู้สึกชื่นชมในตัวเขาซะมากกว่า" ไอ้กล้าบ่นพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ นี่มันพูดเรื่องอะไรของมันนะ

        "วันนี้รู้สึกนายจะพูดมากเป็นพิเศษนะไอ้กล้า"

        "....." พอได้ยินคำพูดของฉัน ไอ้กล้าก็ตรงไปที่ภาพวาดทันที เชอะ ทำเป็นน้อยใจไปได้

       เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางอ่อนเพลียเล็กน้อย ไอ้กล้ายังคงนอนตื่นสายเหมือนเดิม ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะไปที่ดอยสุเทพอีกครั้ง เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมทัศนศึกษาของโรงเรียน ถึงแม้จะต้องเจอหน้าหมอนั่นก็ตาม แต่พอได้ฟังที่ไอ้กล้าพูด ฉันก็เกิดความกล้าที่จะสู้หน้ากับหมอนั่น บางที เขาอาจไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นก็ได้ล่ะมั้ง

        "จริญญา เมื่อคืนเธอไปไหนมา รู้ไหมว่าุทุกคนตามหาเธอทั้งคืนเลยนะ"

        "อะเอ่อ พอดีหนูไปซื้อของในเมืองมาน่ะค่ะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะค่ะ"

        "งั้นก็เท่ากับเธอฝาฝืนกฏของโรงเรียน ยังไงเธอควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้" ทำไมวันนี้อาจารย์ดูหน้ากลัวยังไงก็ไม่รู้

        "ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างว่าง่าย

        "ผมเป็นคนพาเธอไปเองครับ" จู่ๆไอ้โทโมะก็ก้าวออกมา นี่มันคิดจะทำอะไรของมันนะ

        "วิศวะ หน้าแปลกจังนะที่นักเรียนดีเด่นอย่างเธอจะทำผิดกฏน่ะ"

        "นายคิดจะทำอะไรของนายเนี่ย" ฉันกระซิบข้างๆหูหมอนั่น

        "เพื่อไถ่โทษที่ทำกับเธอไว้ยังไงล่ะ"

        "เอาล่ะ งั้นฉันจะให้พวกเธอทั้งสองคน ไปซื้อวัตถุดิบสำหรับอาหารคืนนี้มา แล้วก็ ในระหว่างที่พวกเธอไปในเมือง ฉันจะมัดพวกเธอไว้ติดกัน ถ้าเกิดพวกเธอดันแตกคอกันเอง มีหวังพวกเพื่อนๆของพวกเธอที่รออยู่นี่ได้อดข้าวกันแน่ๆ และถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ใบลาออกจะติดอยู่หน้าผากพวกเธอทั้งสองทันที" ทำไมอาจารย์ถึงโหดร้ายแบบนี่นะ

        "ยังจะยืนอึ้งกันอยู่อีก ไปได้แล้ว" อาจารย์เอ่ยปากเสียงดัง จนทำเอาฉันตัวสั่นไปหมด นี่คือโทษของคนทำผิดกฏยังงั้นเรอะ แค่ให้ไปซื้อของในเมืองเนี่ยนะ แต่ว่า ต้องถูกมัดกับไอ้คนจอมหยิ่งนี้นี่นา ทำไมต้องเป็นหมอนี่ทุกทีด้วยนะ ชิ อย่าเอามือสกปรกๆมาแตะฉันเด็ดขาดเลยนะ

        "ครับ/คร้า" และแล้ว ฉันกับไอ้โทโมะก็มุ่งหน้าเข้าเมือง ถึงแม้จะเกลียดขึ้หน้ามันยังไง แต่คราวนี้ คงต้องญาติมิตรกับมันไปก่อนล่ะนะ   

     มาลุ้นกันว่า ทั้งคู่จะทำตามที่อาจารย์สั่งไว้ได้หรือป่าว ติดตามตอนหน้าครับ