ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

          วันนี้ดูฉันจะตื่นเช้ากว่าปกติเพราะว่าต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้า ฉันมองดูนาฬิกาที่หัวเตียง ซึ่งตอนนี้ก็ตีสี่ห้าสิบกว่าเข้าไปแล้ว แต่้เหมือนสภาพแวดล้อมมันไม่ได้ตรงกับนาฬิกาเลยสักนิด มันสว่างมากจนฉันรู้สึกแสบตาไปหมด อะไรกัน ตีสี่พระอาทิตย์ไม่น่าจะขึ้นเลยนี่นา ฉันเก็บความสงสัยนั่นไว้สักพัก จากนั้นฉันก็ขยี้ขี้ตาออกเล็กน้อย และแล้ว ฉันก็พบเบื้องหลังของความสว่างนั่น ไอ้กล้าที่นั่งวาดรูปอยู่เงียบๆ ดูแล้วเหมือนมันจะนั่งวาดอยู่ทั้งคืน มิน่าล่ะมันถึงได้นอนตื่นสายแทบทุกวัน

        "ไม่คิดจะนอนบ้างหรือไงห่ะ" ฉันถามมันพร้อมกับลุกนั่ง แต่มันก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำ มันยังคงหมกหมุ่นกับภาพวาดงี้เง่าของมันอยู่อย่างนั้น นี่คุณพี่คิดจะเอาไปประกวดเลยเรอะเนี่ย 

           จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นไปดูภาพวาดมันสักหน่อย เพราะอยากจะรู้เหลือเกินว่า ภาพที่มันต้องลงทุนลงแรงวาดขึ้นมานั้น มันจะออกมาเป็นอย่างไร และแล้วฉันก็ต้องตกตะลึงทันที เมื่อภาพที่มันวาด กลับเป็นตัวของฉันอีกแล้ว นี่ยังจะวาดฉันขึ้นมาอีกทำไมเนี่ย และไม่วาย ผู้ชายที่อยู่ในรูปภาพที่ยืนอยู่ข้างๆกัน ก็ยังเป็นคนเดิมที่ถูกตัวฉันในรูปภาพอีกอันตีหัว ผู้ชายหน้าผากใหญ่ๆนั่น ทำเอาฉันคุ้นกับใบหน้านั่นเอามากๆ

         "นี่กล้า จะวาดฉันขึ้นมาทำซากอะไรอีกเนี่ย"

         "ไม่รู้ดิ" ไอ้กล้าตอบสั้นๆ

         "เจ้าหมอนี่ใคร" ฉันชี้ไปที่ผู้ชายหน้าผากใหญ่ๆ หน้าเรียวๆที่กำลังกอดฉันอีกคนในรูปภาพ รวมทั้งฉากทิวทัศน์ของนิวยอร์กที่ดูจะโรแมนติกเอามากๆ

         "คนรู้จักน่ะ" คำพูดของมันทำเอาฉันสงสัยยิ่งไปใหญ่ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก จนถึงป่านนี้ ก็ไม่เคยเห็นเพื่อนของมันเลยสักคน จะมีก็แต่ฉันที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของมัน

         "บอกชื่อไม่ได้หรอ"

         "เธอก็รู้ชื่อของเขาดีอยู่แล้วนี่" ฉันมองภาพวาดของไอ้คุณพี่กล้าพลางคิดไปต่างๆนาๆถึงรูปผู้ชายที่มันวาดขึ้น ถ้าเกิดหมอนี่เป็นเพื่อนของไอ้กล้าที่อยู่อเมริกาล่ะก็ ฉันจะไม่แปลกใจเลยสักนิด แต่โครงหน้าผู้ชายที่อยู่ในรูปภาพ คล้ายกับคนเอเชีย และที่น่าแปลกก็คือ หน้าของหมอนี่ดันเหมือนกับไอ้จอมหยิ่งนั่นเปี้ยบเลย นี่ไอ้กล้ามันวาดรูปไอ้โทโมะกอดฉันเรอะเนี่ย คงจะไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดไว้หรอกนะ

          และแล้วเวลามันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว นี่จะหกโมงแล้วหรอเนี่ย ตายแน่ฉัน ในตอนนั้นเองฉันก็รีบเข้าห้องน้ำทันที และแต่งตัวอย่างไว ก่อนจะถือกระเป๋าใบใหญ่และใบเล็กไปหน้า้บ้านอย่างเร่งรีบ แต่เหมือนไอ้กล้าจะบ่นอะไรสักอย่าง แต่ฉันก็ไม่สนใจ ฉันรีบวิ่งไปป้ายรถเมล์เพื่อจะไปที่โรงเรียนซึ่งเป็นจุดนัดพบของห้องเรา

       ตอนนี้ฉันนั่งรถที่โรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว มันเป็นรถบัสสองชั้นที่มีคาราโอเกะอยู่ในตัว ฉันอยู่ชั้นสองนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เพราะเวลาฉันเมารถจะได้อ้วกได้ถนัด และก็เหมือนเวรกรรม ไอ้โทโมะจอมหยิ่งก็ยังดันมานั่งข้างๆฉันอีก หมอนี่เหมือนจะสนอกสนใจใบหน้าของฉันมาก ทองคำติดหน้าฉันอยู่หรือไงย่ะ

       "นี่นาย เลิกมองฉันซะทีเถอะ"

       "อะไรของเธอ ฉันมองไปข้างนอกต่างหาก"

       "ยังจะปากแข็งอีก ก็เห็นอยู่หยกๆว่านายมองหน้าฉัน"

       "บอกว่าไม่ได้มองก็ไม่ได้มองเซ่" หมอนั่นบ่นแล้วหันหน้ากลับ ชิ ทำตัวเป็นผู้ชายปากแข็งไปได้ 

        รถบัสคันใหญ่แล่นมาถึงที่หมาย เวลาตอนนี้ก็ผ่านไปกว่าสิบชั่วโมงแล้ว ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถ รู้สึกไอ้คนจอมหยิ่งจะหลับบ่อยมาก มันเอนหัวมาหนุนไหล่ฉันแทบทุกครั้งที่หลับ ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร น่าแปลกที่ฉันไม่รู้สึกรำคาญหมอนี่เลยสักนิด ทันทีที่ลงรถฉันก็พบกับวัดที่อยู่ท่ามกลางหุบเขาสูง ฉันหิ้วสัมภาระไปที่จุดรวมพลก่อนจะฟังคำชี้แจงจากอาจารย์ที่ปรึกษา 

        "น่าเบื่อชะมัด" ฉันบ่นอย่างเซงๆ เพราะอาจารย์ก็เอาแต่เล่าถึงประวัติสุดปัญญาอ่อนของที่นี้ ฉันก็ได้แต่ยืนฟังอย่างเบื่อหน่ายอยู่แบบนั้น รู้แบบนี้ ทำเรื่องไม่มาซะก็ดี 

          หลังจากที่อาจารย์พูดจบ ฉันก็ได้เวลาสำรวจพื้นที่ และแล้วเจ้านั่นก็โทรมาจนได้

        "ว่าไง คิดถึงหรอ" เป็นไอ้คุณพี่กล้านั่นเองที่โทรมา สงสัยมันคงจะเหงามาก 

        "ฉันอยู่หน้าค่ายที่เธอมาพักแรมแล้วนะ พอดีเธอลืมแปรงสีฟันก็เลยเอามาส่งให้น่ะ" คิดว่าเรื่องอะไร หาาาา ไอ้คุณพี่กล้าอยู่ที่ดอยสุเทพด้วยเรอะเนี่ย

        "นี่นายลงทุนตามฉันมาตั้งหกร้อยโล เพื่อจะเอาแปรงสีฟันมาส่งเนี่ยนะ เพี้ยนไปแล้วหรือยังไงกัน" 

        "รีบๆมาล่ะ ฉันรออยู่" 

        "เออๆ นายรอตรงนั่นก็แล้วกัน" ฉันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะรีบวิ่งไปที่นั่นทันที

         ตอนนี้ผมออกมาจากจุดรวมพลได้สักประมาณห้าร้อยเมตรแล้วล่ะมั้ง ที่นี้ดูเย็นสบายมาก อากาศก็สดชื่นดูจะต่างจากในตัวเมืองยิ่งนัก ผมเดินลงเขาไปสักพัก ก็เจอผู้ชายสวมเสื้อแบบมีฮูดสีฟ้า ซึ่งเขาดึงฮูดนั่นมาสวมหัวเพื่อปิดบังใบหน้า เมื่อเห็นดังนั้น ผมก็ตรงไปหาเจ้าหมอนั่นทันที 

         "นายเป็นใครน่ะ" ผมถามผู้ชายท่าทางคุ้นๆที่กำลังยืนงงอยู่ตรงหน้า มือข้างซ้ายของเขาเหมือนจะมีอะไรอยู่ด้วย ไอ้ผมเองก็มองไม่ถนัด เพราะตอนนี้ก็จวนจะมืดแล้ว

         "นาย" คำพูดของเขาทำเอาผมรู้ได้เลยว่าเป็นใคร รูปร่างและท่าทางเหมือนกับคนที่ผมเจอที่โรงเรียนมาก ถ้าเดาไม่ผิด หมอนี่ก็คือคนเดียวกับเพื่อนสนิทของยัยนั่น และเหมือนผมจะนึกออกว่า เจ้านั่นเป็นโรคผิวหนังก็เลยปิดหน้าปิดตาไว้

         "นายมาทำอะไรที่นี่"

         "ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย" เสียงของหมอนั่นทำเอาผมหงุดหงิดมากๆ และเมื่อมองไปที่มือข้างซ้ายของเขา ผมก็พบว่ามันเป็นแปรงสีฟันสีชมพู ที่เหมือนจะมีชื่อติดอยู่ที่ด้ามของมันด้วย ผมจึงรีบไปคว้ามาทันที แต่เหมือนเจ้านั่นจะไม่ยอม มันตั้งท่าจะต่อยผม แต่ผมกลับชกมันไปซะก่อน มันล้มลงและเอามือกุมที่แก้ม

         "กล้าต่อยฉันเรอะ" ท่าทางหมอนั่นจะเอาเรื่องน่าดู แต่ผมก็ไม่กลัว เพราะว่าเป็นมวยเหมือนกัน เจ้านั่นลุกขึ้นและก็ต่างจากที่ผมคิด เจ้านั่นไม่พูดอะไร ไอ้ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะมีทีท่ายังไงต่อ เพราะไอ้เจ้าฮูดที่คลุมหัวไว้ มันดันปิดดวงตาและจมูกเอาไว้ซะสนิท จะเห็นก็แค่ปากสีชมพูระเรื่อของมันเพียงเท่านั้น

          "แล้วนายตั้งท่าจะต่อยทำไมล่ะ" 

          "ชั่งเถอะ ว่าแต่ เห็นยัยแก้วบ้างหรือป่าว" 

          "เห็น แต่ไม่บอก" ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมจึงพูดแบบนั้นออกไป เหมือนผมจะหงุดหงิดทุกครั้งที่มีผู้ชายคนอื่นถามถึงยัยปากจัดนั่น ถึงแม้ไอ้หมอนี่จะเป็นเพื่อนสมัยเด็กก็เถอะ แต่เหมือนในใจผมไม่อยากให้เจ้าหมอนี่เข้าใกล้ยัยนั่นเลยสักนิดเดียว

          "เอาเถอะ" หมอนั่นนั่งลงที่ตรงนั้น และผมก็เดินออกจากที่นั่นทันที เพราะเบื่อเจ้าหมอนี่ซะเหลือเกิน

          ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปที่หน้าค่าย ซึ่งไอ้กล้าก็อยู่ที่นั่น ระหว่างที่เดินทาง เจ้าจอมหยิ่งโทโมะก็เดินสวนทางมาพอดี

          "นี่นายหายหัวไปไหนมา" ฉันถามและหมอนั่นก็หยุดชะงักลง

          "ไม่ใช่เรื่องของเธอ" หมอนั่นหันมาแค่สามวิ จากนั้นก็เดินจากไป เชอะ หงุดหงิดอะไรของเขานะ

           ฉันเดินไปสักพัก ก็เจอผู้ชายใส่ชุดสีฟ้าแบบมีฮูด กำลังนั่งอยู่หน้าค่ายอย่างใจเย็น แต่เหมือนมันจะเอามือกุมที่แก้มไว้ด้วย ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

           "ไงกล้า รอนานป่าว" 

           "ก็นิดหน่อยน่ะ" ไอ้กล้าตอบพร้อมเอามือกุมที่แก้ม เอ๊ะมันยังไงกันแน่นะ หรือจะเป็นบุคลิกใหม่ของมัน 

           "ไอ้กล้ามีอะไรหรือป่าว ท่าทางดูไม่ดีเลยนะ" 

           "เอานี่" ไอ้กล้าไม่สนใจคำถาม มันกลับยื่นแปรงสีฟันที่มีชื่อฉันติดไว้ให้ และเหมือนมันกำลังจะกลับ แต่ฉันก็รีบรั้งมันไว้ก่อน เพราะยังไม่หายข้องใจเรื่องแก้มของมัน 

           "ปล่อยสิ ฉันจะกลับแล้ว" 

           "ไหนเอาแก้มมาดูหน่อยสิ" 

           "ไม่ได้หรอก เป็นความลับน่ะ"

           "ความลับอะไรของนาย บอกว่าขอดูไง" ฉันรีบกระชากฮูดที่คลุมหัวมันออกและจับหน้ามันให้มองที่ฉัน และแล้ว ฉันก็เห็นรอยแดงใหญ่ปรากฏบนแก้มข้างซ้าย และรอบๆรอยแดงก็เหมือนจะช้ำเขียวแล้วเหมือนกัน

           "ไปโดนอะไรมา" ฉันเปลี่ยนบรรยากาศให้เหมือนแม่บังเกิดเกล้าของฉันและมัน

           "หกล้มมาน่ะ พอดีไปสะดุดต้นไม้ข้างๆทะ..." 

           "โกหก เลิกโกหกซะทีเถอะำไอ้กล้า นี่มันรอยโดนชกชัดๆ บอกมาเลยนะ ว่าใครเป็นคนชกนาย" ฉันโกรธมากและอยากจะรู้ตัวคนร้ายที่ทำกับไอ้กล้าเต็มทน

           "ทำไมต้องบอกด้วยล่ะ" 

           "ถ้านายไม่บอก ฉันจะไม่ให้นายกลับ" 

           "ตื้อชะมัด" ไอ้กล้าบ่นด้วยใบหน้าบูดๆ

           "ทำไมเธอไม่ลองถามเพื่อนของเธอ ที่ชื่อโมะๆอะไรนั่นล่ะ" 

           "ไอ้นั่นมันชกนายเรอะ" ณ ตอนนั้นฉันไม่คิดอะไรอีกแล้ว ได้แต่รีบวิ่งไปหาเจ้าจอมหยิ่งนั่นทันที 

           "กล้าทำกับพี่ชายฉันเหรอไอ้โทโมะจอมหยิ่ง" 

          มาดูกันว่าบทลงโทษที่โทโมะควรได้รับจะเป็นยังไง ติดตามตอนต่อไปครับ