All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

เรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แกคืนดีกับโทโมะแล้วหรอหายหน้าหายตาไปซะหลายปี” เฟย์เอ่ยถามแก้วที่นั่งอยู่ที่ชายทะเล...ที่เดิม
 
 
 
     โทโมะพาแก้วมาเที่ยวทะเลก่อนจะไปเยี่ยมครอบครัวของแก้ว ซึ่งแก้วก็เห็นด้วยเพราะเธอก็อยากเจอเพื่อนสาวทั้งสองที่ไม่ได้เจอกันนานอยู่เหมือนกันหลังจากงานแต่งงานของฟาง...เมื่อปีก่อน
 
 
 
“อืม...ว่าแต่แกแต่งตอนไหนอ่ะ”
 
 
 
“น่าจะอีกเดือนสองเดือนน่ะรอทุกอย่างพร้อมก่อน”
 
   
 
“แล้วนี่ยัยฟางไปไหนอ่ะ” แก้วพูดพรางชะเง้อมองหาฟางแต่ก็ไม่เจอ
 
 
 
“สงสัยให้นมน้องฟินอยู่ในห้องมั้งมีลูกเล็กก็อย่างเนี่ยแหละคิกๆ”
 
 
 
     ใช่...ฟางแต่งงานกับป็อปปี้ไปได้ปีกว่าๆและตอนนี้ฟางก็มีลูกแล้วด้วยอายุน่าจะประมาณสองเดือนกว่าๆ จะว่าไปเธอเองก้ฝันว่าอยากจะมีงานแต่งกับเค้าบ้างเหมือนกัน..แต่ก็นะอยู่ด้วยกันมาจนมีลูกแล้วเรื่องพวกนั้นมันคงสายเกินไป...
 
 
 
“แล้วแกไม่อยากแต่งบ้างหรอ...” เฟย์หันมาถามแก้ว
 
 
 
“มีใครไม่อยากแต่งบ้างล่ะ...แต่สำหรับชีวิตฉันมันคงเลยมาไกลเกินไปแล้วล่ะ”
 
 
 
“ไม่หรอกน่า...แกก็ลองพูดกับโทโมะดูสิ”
 
 
 
“คุยอะไรกันอยู่ครับสาวๆ” เขื่อนเดี๋ยวเข้ามากอดหลังเฟย์แล้วยื่นซองขนมให้
 
 
 
“อ๋อ! ก็คุยเรื่อง...ยัยแก้วอยากแต่งงานน่ะสิ”
 
 
 
“อะไรนะ! เฮ้ย! ไอ้โมะเมียมึงอยากแต่งงาน...ได้ยินมั้ย~~” เขื่อนตะโกนให้โทโมะที่นั่งเล่นกับซันชายน์อยู่
 
 
 
“อะไรนะไอ้เขื่อน...แก้ว...อยาก...แต่งงานหรอ จริงหรอแก้ว” โทโมะวิ่งเข้ามาทั้งๆที่อุ้มซันชายน์อยู่
 
 
 
“ยัยเฟย์นะยัยเฟย์!” แก้วหันไปฟาดมือใส่เพื่อนตัวดีของตนก่อนจะหลบสายตาของโทโมะที่มองอยู่
 
 
 
“อ้าวแก้วจะไปไหนอ่ะ” โทโมะเอ่ยถามร่างบางที่เดินก้มหน้างุดๆหนีเค้าไป
 
 
 
“ซันชายน์ไม่ต้องไปหรอกครับอยุ่กับน้าเฟย์นี่แหละมาๆกินขนมด้วยกันเร็ว” เฟย์จับแขนหลานตัวเองไว้ก่อนที่จะเข้าไปขัดจังหวะโทโมะกับแก้ว
 
 
 
“ซันชายน์กินด้วยน้าเฟย์~”
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
 
“แก้วๆ เดี๋ยวสิแก้ว!” โทโมะวิ่งเข้ามาดักหน้าแก้วที่จะเดินหนีเข้าบ้าน
 
 
 
“ตาบ้านี่!” แก้วบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวและพยายามหลบหน้าโทโมะ
 
 
 
“หลบหน้าโทโมะทำไม...”
 
 
 
“เปล่าค่ะแก้วแค่จะมาเอาของ...” แก้วบอกก่อนจะเดินเลี่ยงแต่โทโมะก็ตามาดักหน้าไวอยู่ดี
 
 
 
“ความจริงเรื่องนั้น...ถึงแก้วไม่พูดโทโมะก็ว่าจะขออยู่เหมือนกัน”
 
 
 
“ละ...แล้วจะมาบอกทำไมล่ะ”
 
 
 
“ก็บอกไว้...เผื่อคนแถวนี้จะได้ไม่น้อยใจ”
 
 
 
“แก้วไม่ได้น้อยใจซะหน่อย...”
 
 
 
“อ๊ะๆ! อย่าร้อนตัวสิ...ไปๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปคุยเรื่องนี้กันที่บ้านของแก้วแล้วกัน”
 
 
 
“ก็ได้ค่ะ...แต่แก้วว่ามันคงไม่จำเป็นอะไรมากหรอกมั้งคะ”
 
 
 
“ได้ไงอ่ะ...ไม่เอาล่ะไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่าไปๆเราไปหาลูกกันเหอะ” โทโมะบอกแล้วแก้วเดินกลับไปทางเดิม
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
 
“เฟย์ครับ...เขื่อนอยากให้ถึงวันแต่งงานของเราเร็วๆจังเลย ฟอด~”
 
 
 
“อะไรกัน! เค้ามีแต่ว่าที่เจ้าสาวจะตื่นเต้นแต่นี่อะไรว่าที่บ่าวกลับตื่นเต้นซะงั้น” เฟย์บอกก่อนจะป้อนขนมให้ซันชายน์
 
 
 
“อ้าว! ก็เขื่อนเห็นว่าเฟย์ไม่ตื่นเต้นเขื่อนก็เลยตื่นเต้นแทน^^” มันมีด้วยหรอตื่นเต้นแทนน่ะ-*-
 
 
 
“พอๆไม่คุยด้วยแล้ว...”
 
 
 
“อ่า~ ได้ไงอ่ะเขื่อนก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ ฟอด~” เขื่อนหอมแก้มเฟย์ก่อนจะวิ่งหนี เฟย์มองตามก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆไล่หลังแฟนหนุ่มไป
 
 
 
“เฟย์ๆ เฟย์!” เฟย์หันหน้ากลับมามองคนที่เรียก
 
 
 
“แกมีอะไร...”
 
 
 
“เปล่าฉันจะถามว่าแกจะเข้าบ้านรึยังเริ่มมืดแล้วนะ...” แก้วพูดเพราะว่าตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วอาการก็เริ่มจะหนาวแล้วไหนจะลมทะเลอีก
 
 
 
“ยังอ่ะแกเข้าไปก่อนเลยก็ได้ฉันขอเดินเล่นก่อนอาการกำลังดี...”
 
 
 
“ตามใจๆเดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกกับโทโมะน่ะก็เลยจะมาเอาตัวไอ้ลูกชายตัวแสบนี่ไปด้วย แกจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ” แก้วบอกก่อนจะอุ้มซันชายน์ขึ้นมา
 
 
 
“ไม่อ่ะแกไปเหอะ...ฉันไปเดินเล่นก่อนนะ” พูดจบเฟย์ก็เดินหนีไปทันที
 
 
 
“ไปยังครับแก้วเดี๋ยวกลับดึกนะ...หิวยังครับไอ้ตัวแสบ” โทโมะเอ่ยถามแก้วก่อนจะหันไปถามซันชายน์
 
 
 
“หิวแล้วครับ...คิกๆ...ป๊าอุ้มหน่อย” โทโมะรับซันชายน์มาอุ้มไว้ก่อนจะจูงมือแก้วเดินไปขึ้นรถ
 
 
 
“หิวอะไรอีกล่ะเพิ่งกินขนมไปไม่ใช่หรอเราห๊ะ?” แก้วขยี้ผมลูกชายอย่างเอ็นดูก่อนจะขึ้นรถ
 
 
 
     ทั้งคู่พาลูกชายมาเดินเที่ยวห้างใกล้ๆก่อนจะแวะหาอะไรรองท้องกันก่อนซึ่งดูจะเป็นที่ตื่นตาตื่นใจของซันชายน์ไม่น้อยแน่สิ! เค้าเพิ่งเคยได้มาต่างจังหวัดก็คราวนี้แหละ โทโมะขอตัวไปเข้าห้องน้ำแก้วจึงพาซันชายน์มานั่งในร้านไอศครีมซะก่อนพอเจ้าลูกชายเห็นของหวานก็วิ่งเข้าใส่จนแก้วอดหัวเราะไม่ได้...อีกไม่นานต้องอ้วนเป็นหมูแน่ๆ...
 
 
 
หมับ!
 
 
 
“คิกๆ”
 
 
 
     จู่ๆใครก็ไม่รู้เอื้อมมือปิดตาแก้วจากทางด้านหลังจนเธอตกใจไม่น้อย แต่เธอก็เบาใจลงเมื่อได้ยินเสียงซันชายน์ที่หัวเราะทำให้เธอแน่ใจว่าคงไมใช่อย่างที่คิดไว้ตอนแรก แก้วค่อยๆไล่กับไปตามมือที่ปิดตาเธออยู่กลิ่นน้ำหอมที่แสนจะคุ้นเคยโชยเข้ามาเตะจมูกแก้วถึงกลับอมยิ้มเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
 
 
 
“โทโมะ...”
 
 
 
“ฮ่ะๆเก่งจังรู้ได้ไง...” โทโมะปล่อยมืออกก่อนจะเดินอ้อมมานั่งข้างๆซันชายน์
 
 
 
“^^”
 
 
 
“นี่โทโมะมีของขวัญจะให้แก้วด้วยนะ...มองอะไรเราน่ะไม่ใช่เรื่องของเด็กกินๆเข้าไปเลย” โทโมะชูถุงของขวัญให้แก้วดูแต่ยังไม่ยอมบอกว่าเป็นอะไรก่อนจะหันไปป้อนไอศครีมให้ซันชายน์
 
 
 
“คิกๆ...ป๊าม๊าสวีต”
 
 
 
“ยุ่งน่าเรา...ว่าแต่มันคืออะไรหรอโทโมะ” แก้วถาม
 
 
 
“ยังไม่บอก...เอาไว้บอก’คืนนี้’^^” แก้วหน้าแดงกับคำว่า’คืนนี้’ของโทโมะ
 
 
 
“ชิ! ไม่อยากรู้แล้ว”
 
 
 
“แต่โทโมะอยากบอกนะ...”
 
 
 
“ป๊าม๊า...อิ่มแล้วครับ” ซันชายน์บอกก่อนจะเลียริมฝีปากตนเองที่เปื้อนคราบไอศครีมอยู่
 
 
 
“งั้นกลับบ้านกันเลยเนาะ มืดแล้ว” แก้วบอกก่อนจะจูงมือเจ้าลูกชายไว้ส่วนโทโมะไปจ่ายค่าไอศครีม
 
 
 
“แก้วอยากได้อะไรมั้ย...”
 
 
 
“ไม่อ่ะ...รีบกลับเหอะแก้วง่วง”
 
 
 
“โอเคครับ...ซันชายน์ป๊าไม่อุ้มนะตัวเราหนักจะตาย”
 
 
 
“ก็ได้ครับ...^^”
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
 
“อ้าวพี่ฟาง...ฟินหลับแล้วหรอคะ”
 
 
 
“อืม...แล้วนี่ครอบครัวยัยแก้วไปไหนซะล่ะเงียบเชียว” ฟางเดินลงบันไดมาก่อนจะมองไปรอบๆบ้าน
 
 
 
“ออกไปเที่ยวกันค่ะ...แล้วนี่พี่ฟางจะกินข้าวเลยมั้ยอ่ะเฟย์หิวแล้ว”
 
 
 
“จัดโต๊ะเลยก็ได้เดี๋ยวพี่โทร.ตามป็อปก่อนใกล้จะถึงรึยังนะ” ฟางบอกก่อนจะเดินออกไปโทรศัพท์หาสามีหนุ่ม
 
 
 
“เฟย์เย่ที่รักจ๋า~ กบน้อยหิวแล้วคร๊าบบบบบบบ” เขื่อนเดินตะโกนเข้ามาหาเฟย์ที่จัดโต๊ะอยู่
 
 
 
“หิวแล้วหรอ...งั้นนั่งรอเลยเดี๋ยวเฟย์จัดโต๊ะก่อน”
 
 
 
“ให้เขื่อนช่วยมั้ยครับ”
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกอีกนิดเดยวก็จะเสร็จล่ะ...นี่ๆกินก่อนได้เลยนะไม่ต้องรอพวกยัยแก้วส่วนพี่ฟางออกไปคุยโทรศัพท์” เฟย์ตักข้าวใส่จานให้เขื่อนและตนเองก่อนจะนั่งมองเขื่อนที่นั่งเคี้ยวข้าวอยู่ตุ้ยๆ
 
 
 
“อ้าวฟางมากินข้าวด้วยกันสิ” เขื่อนรีบกลืนข้าวก่อนจะหันไปชวนฟางที่เดินเข้ามา
 
 
 
“โอเคๆเฟย์ตักข้าวเผื่อพี่กับป็อปด้วยนะจะถึงแล้ว” ฟางวางโทรศัพท์ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเฟย์
 
 
 
“กลับมาแล้วครับฟาง ฟอด~” ป็อปปี้วางกระเป๋าไว้บนโซฟาก่อนจะเดินเข้ามาหอมแก้มฟาง
 
 
 
“อ๊ะ! เหนื่อยมั้ยคะมาๆกินข้าวกันดีกว่า”
 
 
 
“อ้าวยัยแก้วกลับมาแล้วหรอ...กินข้าวมั้ยทั้งคู่นั่นแหละ”
 
 
 
“เรียบร้อยแล้วครับ...” โทโมะบอกแล้วพาแก้วขึ้นไปชั้นบนทันที
 
 
 
“นี่โทโมะเอาลูกเข้านอนก่อนเลยนะเดี่ยวแก้วขออาบน้ำก่อน” แก้วบอกก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ ส่วนโทโมะก็พาซันชายน์มานอนที่ห้องข้างๆ
 
 
 
“พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆนะครับ...ป๊าจะพาไปเยี่ยมคุณตาคุณยาย” โทโมะบอกกอ่นจะห่มผ้าให้ลูกชาย
 
 
 
“หลับแล้วหรอ...” แก้วเดินเข้ามาในห้องนอนซันชายน์
 
 
 
“ครับ...เราไปนอนกันดีกว่าพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า”
 
 
 
“ไปค่ะ...”
 
 
 
     โทโมะพาแก้วเข้ามานอนก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแก้วจึงนอนหลับไปก่อน โทโมะออกมาแต่งตัวก่อนจะล้มตัวนอนกอดแก้วไว้ก่อนจะสะกิดแก้วด้วยริมฝีปากของตนเอง
 
 
 
“อื้ม~ อะไรอ่ะโทโมะแก้วง่วง”
 
 
 
“ไม่อยากดูของขวัญที่โทโมะซื้อให้รึไง”
 
 
 
“ไหนอ่ะ...” แก้วลืมตาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของโทโมะ
 
 
 
“นี่ไง...แกะดูสิ...แก้วมั้ย”
 
 
 
     แก้วรับถุงของขวัญของโทโมะมาไว้ก่อนก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วแกะของขวัญดูทันที ส่วนโทโมะก็นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ
 
 
 
“โทโมะ...”
 
 
 
     แก้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเห็น’ของขวัญ’ที่โทโมะให้ มันเป็นแหวนเพชรวงเล็กขนาดพอดีกับนิ้วของแก้ว โทโมะคว้าแหวนมาก่อนจะลงไปคุกเข่าข้างๆเตียง...
 
 
 
“แต่งงานกันนะครับ...แก้ว”
 
 
 
“...”
 
 
 
“นะครับ...หรือว่าแก้วไม่อยากแต่งาน”
 
 
 
“มันไม่ใช่อย่างนั้น...แต่...”
 
 
 
“นะครับ...ไม่ว่าอะไรที่โ?โมะเคยทำไม่ดีไว้กับแก้ว เคยทำร้ายแก้ว เคยว่าแก้ว โทโมะขอโทษแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“แก้วจะให้อภัยผู้ชายคนนี้ได้มั้ยครับ...”
 
 
 
“เอ่อ...ค่ะ...แก้วให้อภัยโทโมะและพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับผู้ช่ายคนนี้^^”
 
 
 
ก็นะ...ไม่ได้อยากใจอ่อนแต่สองปีที่ผ่านมาเค้าก็พิสูจน์ตัวเองแล้ว...คงต้องยกใจให้ผู้ชายอย่าง’โทโมะ’แล้วจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อีกตอนเดียวจบ!! เฮ้ย~ แอบถอนหายใจเหมือนกันเรื่องนี้ก็จะจบแล้วอ่ะ เรื่องนู่นก็จะจบตายๆๆๆไรท์เตอร์ไม่มีฟิคให้อัพแล้วฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฝากกันหน่อยะคะขอ750เมนต์เลยนะคะ ฝันดีจู๊บๆ