All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“นี่เอาลูกฉันมานะ!” ด้วยความลืมตัวแก้วจึงหลุดปากเรียก’ลูก’
“อะไรนะ! ‘ลูก’งั้นหรอ...เด็กคนนี้” โทโมะมองแล้วอมยิ้มขึ้นมาน้อยๆเมื่อเห็นว่าแก้วหลุดปาก
“ปะ...เปล่า ฉันหมายถึงฉันเป็นแม่บุญธรรมของเค้าน่ะ”
“ฉันไม่เชื่อ! อ้อ! แล้วฉันสั่งให้เรียกแทนตัวเองว่าอะไรนะ...”
“ก็...กะ...แก้วไง”
“ก็รู้นิแล้วทำไมไม่เรียก...ต่อไปนี้ฉันขอสั่งใหนฐานะที่เธอเป็นลูกหนี้ฉัน! เธอต้องกลับมาทำตัวให้เหมือนเดิมตอนที่อยู่กับฉันแล้วเด็กคนนี้จะปลอดภัย”
“!!!”
“จะทำไม่ทำ!”
“ก็...ได้...ฮึย! ส่งเด็กคืนมาได้แล้วฉันจะนอน”
โทโมะไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่อมยิ้มแล้วส่งซันชายน์คืนให้กับแก้วก่อนจะฉวยโอกาสโอบเอวบางเอาไว้แล้วพาเข้าไปยังห้องนอน แก้วมีท่าฮึดฮัดใจอยู่เหมือนกันเพียงแต่ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมามากเพราะว่าตอนนี้เค้าเป็นต่อเธออยู่!
“จะทำอะไรน่ะ!”
เมื่อกล่อมซันชายน์ให้หลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แก้วจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนเนื่องจากเหนื่อยมาทั้งวันแต่ทุกอย่างคงไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อโทโมะเหมือนจะไม่ยอมให้เธอได้นอน
“อยู่เฉยๆเถอะน่า...อื้ม~”
“ไม่นะ! อย่าทำอะไรแก้วเลย” แก้วบอกพร้อมกับถอยหนีโทโมะ
“เธอเป็นลูกหนี้…ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ!” โทโมะดึงแก้วเข้ามาหาตัวก่อนจะพยายามลวมลามร่างบางตรงหน้าอย่างคิดถึง
“มะ...ไม่ได้...ละ...ลูกอยู่ด้วยไม่เอา” แก้วพยายามดันหน้าของโทโมะออกก่อนจะตั้งตัวแล้ววิ่งหนีมาหาซันชายน์ที่นอนอยู่ในเตียงเด็กข้างๆเตียงของโทโมะ
“เหอะ! ยอมรับมาสักทีเถอะแก้วว่าเค้าน่ะเป็น’ลูกของเรา’...” คำพูดของโทโมะทำเอาแก้วอึ้ง นี่เค้ารู้!
“…”
“เธอจะปิดฉันทำไมเธอก็รู้ว่าอย่าไงซะ...ฉันก็ต้องรับผิดชอบ”
“ไม่!! ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบ” โทโมะรีบดึงแก้วให้ออกมาคุยนอกห้องเนื่องจากกลัว่าซันชายน์จะตื่นขึ้นมาซะก่อน
“ทำไม! อย่างไงซะฉันก็ได้ชื่อว่าเป็น’พ่อ’ของเค้านะ”
“ไม่! เค้าไม่ใช่ลูกของนาย! แต่ถึงจะใช่ฉันก็ไม่ยอมรับนายอยู่ดี!”
“ปากดี! เธอมันปากดีมากนะแก้ว! คิดว่าการ’ท้องไม่มีพ่อ’มันเป็นเรื่องสนุกรึไง”
“มันก็ยังดีกว่าให้เค้ามีพ่อแบบนาย...”
“ฉันไม่ดีตรงไหนแก้ว! บอกมาสิฉันไม่ดีตรงไหน!” โทโมะเริ่มเขย่าตัวแก้วด้วยความโมโห
“...”
“เมื่อไหร่เธอจะเปิดใจรับฉันเข้าไปสักที ฉัน’รัก’เธอมากนะแก้ว!”
สุดท้ายก็เป็นโทโมะที่โผล่เข้ากอดร่างบางของแก้วซะเอง ยอมแล้ว...ตอนนี้แก้วจะให้เค้าทำอะไรเค้ายอมแล้ว...แต่ขอแค่ให้ได้เธอกลับคืนมา เค้ายอม...
“พอเถอะ...ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บอีก...นายเข้าใจฉันนะ”
“แก้ว...เรียกแทนตัวเองว่า...นะ...โทโมะอยากได้ยิน” โทโมะกระซิบที่ข้างหูของแก้ว
“เอ่อ...แก้ว...แก้วว่าเราเข้าไปนอนเหอะฉะ...แก้วเหนื่อย”
“...” โทโมะได้แต่อมยิ้ม อย่างน้อยแก้วเองก็ยังมีใจให้กับเค้าและสักวันเค้าจะต้องคว้าใจนั้นมาให้ได้เต็มร้อยเลยคอยดู
“ยะ...อย่านะ” แก้วพยายามดันหน้าโทโมะออกเมื่อเค้าจงใจมาคลอเคลียอยู่ที่ลำคอของเธอ
“นะ...แก้ว” โทโมะเงยหน้ามาสบตากับดวงตากลมโตของที่เค้าชอบมองก่อนจะรีบประกบจบเข้ากับริมฝีปากสีพีชที่คุ้นเคยโดยไม่รอฟังคำตอบ
โทโมะเริ่มปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองและหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้าออกด้วยอารมณ์แห่งความต้องการ แก้วเองก็ได้ส่งเสียงครางในลำคอตามอารมณ์ที่ถูกโทโมะปลุก...
“อื้ม~ โทโมะเบาๆหน่อย...อ๊า~”
“หอมหวานไปทั้งตัวเลยแก้ว...อ๊า~”
“พอได้แล้วนะ...โอ๊ย~ อ๊า~”
“ยัง...อื้ม~” และสุดท้ายทั้งคืนนั้นแก้วก็ไม่ได้นอน...
เช้าวันต่อมาเป็นแก้วที่ตื่นมาก่อน เธอรีบพยุงร่างกายของตนเองไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาดูซันชายน์ที่นอนลืมตาอยู่บนเตียงจึงอุ้มขึ้นมาเล่นก่อนพาเดินออกไปตรงนอกระเบียงรับแสงแดดอ่อนๆ
“ชอบมั้ยครับ” แก้วพูดกับซันชายน์ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งในขณะที่ยังอุ้มซันชายน์อยู่
“นึกว่าหนีไปซะแล้ว” โทโมะที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจึงมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างมาเพียงแค่ผืนเดียว
“เปล่าสักหน่อย...คิกๆ” แก้วพูดกับโทโมะก่อนจะหันไปหัวเราะกับซันชายน์ต่อ
“จะยอมรับได้รึยังว่าเด็กคนนี้...”
“ใช่...เค้าเป็น’ลูก’ของคุณ” แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดความจริงไป
“ฟอด~...ฉันดีใจดีเธอยอมรับฉันแล้ว”
“แหนะ! ได้ไงทีตัวเองยังสั่งให้คนอื่นเรียกชื่อแทนเลยแล้วทำไมคุณ...”
“งั้นฉันจะเรียกแทนตัวเองว่าโทโมะแล้วกันส่วนแก้วก็เรียกแทนตัวเองว่าแก้วเหมือนเดิม...ดีมะ”
“ก็...แล้วแต่เถอะ ฉัน...แก้วขอตัวดีกว่า’ลูก’คงหิวนมแล้ว” แก้วบอกก่อนจะเบียดตัวเองเข้าห้องนอนไป
“ฮ่ะๆแก้วรอด้วย”
“อ๊ะ! เงียบๆหน่อยไปอาบน้ำเลยไป๊”
“โห~ ก็ได้ๆ ฟอด~”
+
+
+
2 ปีต่อมา
แก้วตื่นขึ้นมาก็แปลกใจเมื่อไม่เห็นทั้งพ่อ? ทั้งลูก? นี่เธอยอมรับเค้าแล้วหรอ? แก้วได้แต่ถามตัวเองในใจแต่ก่อนที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้นแก้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินออกมานอกห้อง
“คิกๆ” เสียงเด็กหัวเราะ...นั่นเป็นเสียงที่แก้วได้ยินเมื่อเปิดประตู
“ฮ่าๆเป็นไงครับสนุกมั้ย”
“สนุกครับ...ป๊ะป๊า...”
แก้วได้แต่แอบมองภาพนั้นด้วยความตื้นตันใจ สองปีแล้วสินะที่เธอมาอยู่กับเค้าจากลูกหนี้กลายเป็นครอบครัวรักที่มีกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก เธอไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้กับเค้าได้
“ม๊ามาแล้วไปหาม๊ากันดีกว่าครับ...” โทโมะเอ่ยบอกก่อนจะจูงมือลูกชายวัยสองขวบกว่าๆมาหาแก้ว
“ว่าไงครับไอ้ตัวแสบ” แก้วย่อตัวรับอ้อมกอดของลูกชายตัวแสบ
“หิวข้าวจังเลยครับ...ป๊าซันชายน์หิวแล้ว”
“อ่างั้นเดี๋ยวเราออกไปหาอะไรทานกันดีกว่านะครับ แก้วเปลี่ยนชุดสวยเลยนะครับ ฟอด~~” พูดกับลูกชายก่อนจะหันมาหอมแก้มแก้ว
“คุณนี่นะ...ไม่อายลูกเลยไปๆไปอาบน้ำสองพ่อลูกเหม็นจะแย่อยู่แล้ว” แก้วโบกมือไล่โทโมะกับซันชายน์ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดของตนเองและไอ้ตัวแสบ
“เสร็จแล้วครับ~” เสียงเจื้อยแจ้วของไอ้ตัวแสบก่อนที่ตัวจะมาถึงแก้วหันไปหัวเราะน้อยๆใส่ลูกชายตัวเองก่อนจะอุ้มมาไว้บนเตียงแล้วจึงแต่งตัวให้
“เตรียมชุดให้แต่ลูก พ่อก็น้อยใจมากเหมือนกันนะครับ” โทโมะเดินเข้าออดอ้อนภรรยาสาวของตนเอง
“คุณโทโมะปล่อยก่อนนะคะแก้วเปียกหมดแล้ว...ค่ะๆเดี๋ยวแก้วจะรีบหาชุดให้” แก้วรีบเบี่ยงตัวไปหาชุดมาให้โทโมะ
“เมียใครน่ารักจังเลย~” โทโมะบอกก่อนหอมแก้มแก้วอีกครั้ง
“ซันชายน์หิว~” ซันชายน์เอามือลูบท้องตัวเองก่อนจะกระโดดลงมาจากเตียง
“ค่าๆรู้แล้วค่าไปได้รึยังคะคุณโทโมะ”
“ครับๆ แหมไอ้ลูกชายใจร้อน!”
“คิกๆ”
ทั้งสามคนพากันออกไปหาอะไรรองท้องในตอนเช้าและเดินเที่ยวเล่นกันนิดหน่อยแล้วจึงแวะไปที่บริษัทนิดหน่อย ซันชายน์เองก็ดูจะมีความสุขมากๆกับวันนี้ไม่ต่างกับแก้วและโทโมะกว่าที่พวกเค้าจะมีวันนี้ด้วยกันได้ต้องผ่านร้อนผ่านหนาวอะไรมาบ้างแต่สุดท้ายฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ
“ทำงานเสร็จแล้วหรอคะ...” แก้วเอ่ยถามสามีหนุ่มที่ลุกออกจากโต๊ะทำงาน
“ครับ...อยากอยู่กับเมียมากกว่า ฟอด~” ว่าแล้วก็ขอกำลังใจจากร่างบางสักหน่อย
“นี่! วันนี้หลายรอบแล้วนะ!” แก้วเอ่ยดุโทโมะก่อนจะหันไปลูบหัวทุยๆของซันชายน์ที่นอนหลับปุ๋ยไปนานแล้ว
“แก้ว...เรากลับไปเที่ยวไร่ครอบครัวแก้วกันมั้ย...”
จริงสิ! แก้วไม่ได้กลับไปเยี่ยมครอบครัวเธอเป็นเวลากว่าสองปีแล้วไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อแม่และพี่สาวเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
“ดีค่ะ แก้วกำลังอยากกลับพอดีงั้นเราไปเก็บของกันเถอะค่ะ”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ...เอาไว้ไปพรุ่งนี้ดีกว่านะวันนี้เย็นแล้วกลับไปพักผ่อนก่อน”
“ก็ได้ค่ะ” แก้วคว้ากระเป๋าก่อนจะอุ้มซันชายน์ขึ้นมาแต่โทโมะขวางไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวโทโมะอุ้มเองครับ” แก้วพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูห้องให้โทโมะพาไอ้แสบที่นอนสบายอยู่ในอ้อมกอด
+
+
+
“วันนี้โทโมะอุตส่าห์จะพาแก้วกลับบ้านแล้วขอรางวัลด้วยนะครับ...” โทโมะเดินเข้ามาคลอเคลียกับแขนของแก้วที่นอนอยู่
“อื้อ! คุณโทโมะแก้วง่วงแล้วนะคะ”
“แต่ซันชายน์อยากมีน้องแล้วนะ”
“อย่ามาอ้างลูกนะคะ...แก้วรู้ทันคุณ” แก้วบอกก่อนจะหันหลังหนีโทโมะ
“น่านะ...โทโมะรอมานานแล้วนะ...นะแก้ว”
แก้วทำอะไรไม่ได้จึงพยักหน้าตกลง โทโมะระบายยิ้มก่อนจะก้มลงปิดปากแก้วทันที...ท่าทางความต้องการของซันชายน์คงจะเป็นจริงในไม่ช้านี้แน่ๆ...
...ruktomokaew...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- มาแล้วๆถึงแม้จะช้า (มากกกกกกกกกกกกก) ไปหน่อยก็ตามแต่อย่างไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะในที่สุด...ก็มาถึงฉากหวานๆสักที(แอบปาดเหงื่อ) ไม่รู้ว่าจะจบอย่างไงดีกำลังมึนตึบ! 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
