All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
ร่างบางยืนชมวิวอยู่ที่จุดสูงสุดของไร่ แก้วอยู่ในชุดสบายสีขาวดูสะอาดตามีเสื้อแขนยาวสีขาวใส่คุมทับชุดกระโปรงที่ยาวถึงข้อเท้า ผมยาวถึงกลางหลังสีดำสนิทปลิวไปตามกระแสลมที่พัดเข้ามา ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยความสุขอย่างที่ไม่ค่อยจะได้เห็นนัก
“ทำอะไรอยู่ครับ...” โทโมะเดินเข้ามาสวมกอดแก้วจากทางด้านหลังก่อนจะกระซิบที่ข้างหู
“เปล่าหรอกค่ะ...แล้วซันชายน์ล่ะคะ” แก้วตอบไปแต่สายตายังคงเหม่อมองไปยังทุ่งสีเขียวขจีด้านหน้า
“อยู่กับคุณตคุณยายน่ะครับ นานๆทีจะเวลาขอสวีทก่อนแล้วกัน ฟอด~” โทโมะพูดก่อนจะหอมแก้มแก้วไปหนึ่งที
“ทำอะไรน่ะ อายคนอื่นเค้าบ้างสิ>////<” แก้วเอ่ยดุปนเขิน
“ป่ะ...กลับบ้านกันเหอะท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว”
โทโมะก็จูงมือแก้วพากลับบ้าน แก้วเดินตามไปก็แบบอมยิ้มไม่ได้นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงจะออกคำสั่งหรือไม่ก็ขู่เธอแต่...ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เค้าทั้งอ่อนโยน อ่อนหวาน ตามใจเธอแทบจะทุกอย่าง...นี่แหละที่เธอเรียกว่า’ความสุข’…ขอแค่มีเค้าอยู่ข้างๆพร้อมที่ก้าวไปด้วยกันไม่ว่าทางข้างหน้าจะสวยงามหรือมีอุปสรรคอะไรเธอก็พร้อมที่จะเผชิญ
“ป๊าม๊า~” ซันชายน์วิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพ่อเป็นแม่ก่อนที่โทโมะจะอุ้มขึ้นมา
“กลับกันมาแล้วหรอลูกมาๆ มาทานข้าวกันดีกว่า” แม่ของแก้วเอ่ยชวนลูกสาวและ(ว่าที่)ลูกเขย
“หิวรึยังครับ...” แก้วเอ่ยถามลูกชายตัวดีของตนที่อยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ
“หิวแล้วครับ”
ทุกคนนั่งทานข้าวกันอย่างพร้อมหนาพร้อมตาเรียกได้ว่าแทบรวบรวมญาติกันมาทีเดียว ทุกคนอย่างพากันพูดคุยและหัวเราะให้กับเด็กน้อยอย่างซันชายน์ที่ดูจะดื้อมากกว่าปกติ
“นี่พี่กิ่งคะ...เราเหลือหนี้ใช้ให้โทโมะเท่าไรหรอคะ” จู่ๆแก้วก็เอ่ยถาม
“เอ่อ...” กิ่งนีสีหน้าอึกอักเมื่อได้ยินคำถามของน้องสาวอย่างแก้ว เช่นเดียวผู้เป็นพ่อแม่ที่มีสีหน้าสงสัย
“หนี้? หนี้อะไรกันหรอลูก” แม่แก้วเอ่ยถามกิ่ง
“เอ่อ...คือ ยัยแก้วมันมั่วน่ะม๊าอย่าไปฟังมันเลย” กิ่งรีบลนลานพูดในขณะที่โทโมะลอบปาดเหงื่อ
“อ้าว! มั่วที่ไหนก็ที่พี่บอกว่าป๊าม๊าเราไปยืมเงินของโทโมะมาไง” แก้วเองก็เถียงอย่างไม่ลดละ
“ห๊ะ! ป๊าม๊าเนี่ยนะจะเป็นหนี้ เป็นไปไม่ได้...ยัยกิ่ง” ทุกคนหันไปมองหน้ากิ่งหลังจากที่ได้ยินคำพูดของพ่อแก้ว
“นี่มันเรื่องอะไรกัน!...กิ่งบอกม๊ามาเดี๋ยวนี้นะ” แม่แก้วตีไหล่กิ่งเบาๆก่อนจะเคล้นเอาคำตอบ
“โอ๊ย! ก็แหม่ม๊าอ่ะไปถามไอ้ลูกเขยตัวเองของป๊าม๊าเอาเองเหอะ...กิ่งอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะ”
“อ้าว! ยัยกิ่งเน่าไหงมาโยนกันง่ายๆอย่างงี้อ่ะ” โทโมะบ่นไล่หลังกิ่งที่วิ่งขึ้นบนบ้านไปแล้ว
“โทโมะ...นี่มันหมายความว่าอย่างไง” แก้วหันมาเอาเรื่องกับโทโมะ
“เอ่อ...ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะครับ” โทโมะเองก็วิ่งหนีขึ้นบ้านไปอีกคน
“หยุดนะโทโมะ! ฮึย! งั้นแก้วขอตัวนะคะ...อย่างไงวันนี้ก็ต้องเอาความจริงออกมาให้ได้” แก้วหันไปพูดกับพ่อแม่ตนเองก่อนจะรีบวิ่งตามโทโมะขึ้นไป
“นี่มันเรื่องอะไรกันหรอครับคุณตาคุณยาย...” ซันชายน์ที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่นานเอ่ยขึ้น
“ยายก็ไม่รู้เหมือนกันลูก...เอาเป็นว่าเราไปดูการ์ตูนกันดีกว่านะคะ”
“ก็ได้ครับ...” แม่ของแก้วหันไปพยักหน้าให้แม่บ้านเก็บโต๊ะอาหารได้เลยเพราะตอนนี้ทุกคนต่างก็แยกย้ายไปเคลียเรื่องของตนเองกันหมดแล้ว
“คืนนี้อยากนอนกับตากับยายรึเปล่าลูก” พ่อแก้วเดินมาลูบหัวซันชายน์
“อยากครับ^^”
+
+
+
ปังๆๆๆๆๆ!!
“นี่โทโมะ! ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ”
แก้วยืนทุบประตูห้องน้ำที่โทโมะใช้ขังตัวเอง(เพื่อความปลอดภัย) นานกว่าสิบนาทีแล้ว แก้วเองก็ยังคงทุบประตูไปเรื่อยๆและตะโกนให้คนข้างในออกมาสารภาพบาปกับเธอสักทีแต่จนแล้วตนรอดโทโมะก็ยังไม่ออกมาจนแก้วนึกฉุนหยุดทุบประตูและรอจนโทโมะยอมเปิดประตูออกมาเอง
ฝั่งโทโมะเองก็เดินวนไปวนมาอยู่ห้องน้ำ ในหัวกำลังคิดหาวิธี(แก้ตัว)อยู่ เค้าเดินวนไปวนมาอยู่นานกว่าสิบนาทีจึงสังเกตุเห็นว่าแก้วเงียบไปจึงเปิดประตูออกมาดู
“หยุดนะ! มานี่ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง!” แก้วรีบคว้าข้อมือของโทโมะที่กำลังจะปิดประตูเมื่อเห็นหน้าเธอ
“แก้ว เอ่อ...คือโทโมะจะอาบน้ำน่ะปล่อยก่อนนะครับ” โทโมะพยายามแกะมือของแก้วที่เหนียวหนึบ
“ไม่ต้องเลยนะโทโมะ! มาคุยกับแก้วให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!”
“คือ...มันไม่มีอะไรหรอกแก้วลองไปถามพี่สาวแก้วดิ”
“...จะพูดมั้ย...”
“...”
“...”
“...แก้ว” โทโมะหลบสายตาที่แก้วจ้องมองตนเองอยู่ ใจนึงก็อยากจะพูดแต่อีกใจก็ค้านไว้
“...”
“คะ...คือว่า ความจริงเรื่องทั้งหมดนี่มันเป็นผะ...แผนของโทโมะกับพี่สาวของแก้วเองแหละ”
“ห๊ะ!”
“ก็ตอนนั้นไง...ตอนที่แก้วพาลูกหนีโทโมะไป โทโมะไม่รู้จะทำอย่างไงก็เลยมาขู่พี่สาวแก้วให้ช่วยวางแผนว่าครอบครัวแก้วเป็นหนี้โทโมะ”
“...”
“เพราะโทโมะรู้ว่าสุดท้ายแก้วก็ต้องเป็นคนเสียสละอาสาใช้หนี้แทน...”
“...”
“เรื่องทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีแต่...วันนี้โทโมะไม่คิดว่าแก้วจะยังจำได้อยู่ โทโมะอยากเก็บมันเป็นความลับที่ตายไปกับวันเวลาที่มาผ่านมา”
“สนุกมากมั้ย...” แก้วถามอย่างเสียใจ
เรื่องที่แก้วได้ฟังมาทั้งหมดทำเอาเธอหน้าชาเพราะความเสียใจ ใครจะคิดว่าเธอจะถูกคนที่เธอรักหลอกลวงเธอมาตลอดสองปีเต็มทั้งสองคน! เธอไม่เคยว่ามันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแต่ที่เธอเสียใจที่สุดคือไม่มีใครเคยคิดที่จะพูดความจริงกับเธอสักคน!
“แก้ว...โทโมะขอโทษ”
“สนุกมากใช่มั้ย! ที่เห็นแก้วเป็นตัวตลกมาสองปีเต็มอ่ะ!” แก้วโวยวายทั้งน้ำตา
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว…”
แก้วยกมือขึ้นมาปิดหูตนเองก่อนจะรีบวิ่งลงมาข้างบ้านตามด้วยเสียงเรียกของโทโมะ สร้างความแตกตื่นให้กับคนที่อยู่ในบ้านที่นั่งมองแก้วมิ่งออกไปนอกบ้านคิดจะห้ามแต่ก็ห้ามไม่ทันก่อนที่โทโมะเองก็รีบวิ่งตามลงมา
“แก้ว แก้ว! แก้ว!! เดี๋ยวก่อนสิแก้ว!!”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!”
แก้วตะโกนก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางที่มีอยู่ วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อวิ่งไปนานๆเข้าเธอจึงได้รู้ว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกของโทโมะแล้วและทุกอย่างรอบตัวเองก็มืดรอบด้าน แก้วหมุนตัวรอบตัวเองก่อนจะเริ่มสงสัยว่าที่นี่คือที่ไหน ถึงเธอจะเกิดที่นี่และรู้ทุกตารางนิ้วของพื้นที่แต่ในตอนกลางคืนแบบนี้ทุกอย่างก็ดูแปลกตาไปหมดจนเธอสับสน
“โทโมะ! โทโมะ!!”
แก้วเริ่มก้าวขาเดินไปเรื่อยๆหวังว่ามันคงจะเจอทางออกแต่เธอไม่เคยรู้หรอกว่าทางที่เธอกำลังเดินเข้าไปนั่นมันลึกกว่าเดิม
+
+
+
ฝั่งโทโมะเองก็วิ่งตามหาแก้วที่วิ่งหนีเค้าไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เผลอแปปเดียว...วิ่งเร็วจังแห๊ะ! โทโมะเริ่มเห็นท่าไม่ดีเพราะทางข้างหน้ามืดและแถมใกล้เข้าป่าไปเสียทุกที เค้าจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปบ้านเพื่อให้คนอื่นช่วยกันออกตามหาแก้วอีกแรง
“แก้ว!! แก้วอยู่แถวนี้รึเปล่า แก้ว!!” โทโมะวิ่งไปตะโกนเรียกแก้วไป
“นี่นายทำให้น้องฉันหายไปได้อย่างไงห๊ะ!” กิ่งโวยวายใส่โทโมะ
“อย่าเพิ่งโทษกันได้มั้ย! ช่วยกันตามหาแก้วดีกว่าฉันรู้สึกใจไม่ดีเลย” แล้วกิ่งกับโทโมะก็แยกันไปตามหาแก้ว
+
+
+
“โอ๊ย!” แก้วร้องขึ้นเมื่อเดินสะดุดกับกิ่งขนาดกลาง
แก้วทรุดลงนั่งอย่างหมดแรงชุดสีขาวเปลื้อนไปด้วยฝุ่นและเศษดิน เธอจับข้อเท้าตัวเองที่ปวดเนื่องมาจากการสะดุดเมื่อกี้ ร่าบางยู่หน้าด้วยความเจ็บปวดที่แล่นแปล๊บเมื่อเธอเอื้อมมือไปจับ
“โอ๊ย! ฮือๆ โทโมะช่วยแก้วด้วย ฮือๆ แก้วเจ็บ”
ฟู่~~
เสียงขู่ของงูที่โผล่มาจากไหนไม่รู้แต่มันกำลังตรงเข้ามาหาร่าบางที่นั่งจับข้อเท้าตัวเองอยู่ มันเบี้ยแม่เบี้ยของตนเองขึ้นก่อนจะตรงเข้ามาฉกแก้วแล้วเลื้อยหนีไปอย่างรวดเร็วไปทันให้แก้วได้สังเกตุอะไรเลย
“โอ๊ะ!! ช่วยด้วย...ชะ...ช่วยด้วย ชะ...ช่วย...ด้วย”
แก้วนั่งร้องไห้อยู่นั้นด้วยความเจ็บก่อนจะค่อยๆหมดแรงลงจนสลบไป แผ่นหลังเอนเข้าหาพื้นอย่างหมดแรงต้าน หนังตาปิดสนิท มือทั้งสองข้างปล่อยกับพื้นดินอย่างหมดทางเลือก นี่พิษคงจะเข้าสู่ร่างกายของเธอแล้วสินะ...เธอคงไม่รอด
“แก้ว!!” โทโมะวิ่งเข้ามาหาร่างบางที่นอนนิ่งอยู่ก่อนจะพยายามเรียกให้เธอตื่นขึ้นมาแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไงแก้วก็ไม่ตื่น
โทโมะวัดชีพจรของแก้วปรากฏว่ามันเต้นช้ากว่าคนปกติ เค้าเห้นท่าไม่ดีจึงรีบอุ้มร่างของแก้วแล้วรีบพาออกไปจากป่านี้สักที
“ว๊าย! โทโมะทำไมยัยแก้วเป็นอย่างนี้ล่ะลูก”แม่ของแก้วรีบเข้ามาดูอาการของลูกสาวตนเองทันที
“ยัยแก้ว!!” กิ่งเองก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน
“อย่าเพิ่มถามอะไรตอนนี้เลยครับผมว่ารีบพาแก้วไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ ดท่าแก้วเหมือนจะไม่ไหวแล้ว”
ระหว่างที่รอให้คนไปเตรียมรถโทดมะก็รีบดูดพิษงูออกจากร่างของแก้วทันที ตอนนี้ลมหายใจของแก้วเริ่มแผ่วน้อยลงไปทุกที โทโมะเองก็พยายามเรียกให้แก้วมีสติแต่ดูเหมือนร่าบางเองจะทนต่อสู้กับพิษนั้นไม่ไหวจึงไม่ยอมฟื้นขึ้นมาสักที สร้างความกังวลให้แก่โทโมะเป็นอย่างมาก
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ขอโทษษษษษษ~~ ที่หายไปนานมากกกก คือ..แบบว่า...มีความจริงอะไรจะมาสารภาพด้วยแหละตะเองฮ่าๆๆๆ คือว่าไรท์เตอร์ไม่สามารถแต่งตอนจบได้อ่ะ คิดไม่ออกใครมีแนวทางดีๆก็บอกๆกันมาด้วยนะคะกำลังมึงตอนนี้ขอสัก840นะคะให้สมกับที่รีบกลับมาอัพหน่อยนะคะ 
**ป.ล. ชีวิตแก้วอยู่ในมือคุณ *ยิ้มชั่ว*
Happy New Year 2014.
เป็นไงๆเป็นปีด้วยตอนหวาน?(หรอออออออ) ก็ขอให้รีดเดอร์ผู้น่ารักทู๊กกกกกกท่านจงมีแต่ความสุขตลอดปี สุขภาพร่างกายแข็งแรง ไม่มีโรคภัยเบียดเบียน เงินทองอย่าได้ขาดมือ คิดสิ่งใดสมปราถนานะคะ (สำหรับคนที่มีความทุกข์...ก็ขอให้ผ่านมันไปได้นะคะ:) )
**ป.ล. ด้วย'รัก'และความ'หวังดี' :)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
