All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
9.0
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
23 ตอน
912 วิจารณ์
62.71K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
แก้วก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าห้องที่แสนจะคุ้นตาและคุ้นเคย มือบางเอื้อมไปกอดเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะขยับตัวนิดหน่อยแล้วเสมองไปยังเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ในรถเข็นเด็ก
“ไง...กลับมาแล้วหรอ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยทักแก้วอยู่ยืนมองเจ้าตัวเล็กอยู่
“ไม่ใช่...แค่จะมาจัดการทุกอย่างให้มันจบๆไป” แก้วมองหน้าโทโมะที่ดูโทรมไปนิดหน่อยแต่ก็ยังคงความหล่อเหลาตามแบบฉบับของเค้าเหมือนเดิม
“จัดการ?...ฉันต่างหากที่ต้องจัดการเธอ”
“เรื่องอะไรมิทราบ...ต่อจากพรุ่งนี้เราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว...กรุณาไปเจอกันที่เขตด้วยค่ะคุณวิศว...”
“ไปทำไมเราจดทะเบียนกันแล้วนะไม่ต้องจดซ้ำหรอกฮะๆ” โทโมะหัวเราะเยาะเย้ยแก้ว เค้ารู้ความหมายที่แก้วบอกแต่ไม่ได้แปลว่าเค้าจะทำตามนิ
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน...ทุกอย่างมันจะจบลงด้วยดี...ขอร้อง”
“หึๆ...’เล่นลิ้นน่ะ’ฉันชอบนะคำนี้...ฟังดูรู้สึกถึงความหวานในช่องปากเธอ”
เพียะ!
“หยุดพูดจาต่ำแบบนั้นได้แล้ว!” แก้วชี้หน้าโทโมะด้วยคงามลืมตัว
“นี่เธอ! แล้วนั่นลูกใคร...” โทโมะเสมองเด็กที่นอนอยู่ในรถเข็น
“เอ่อ...ลูกคนงานน่ะพอดี’พ่อเค้าตาย’ฉันก็เลยรับมาดูแล” แก้วลอบปาดเหงื่อเม็ดโต
“อ้อหรอ...งั้นเข้ามาในห้องก่อนสิ...เราลองตกลงกันดีๆก่อนได้มั้ย...” โทโมะพูดพรางเปิดประตูให้กว้างขึ้นเป็นเชิงให้แก้วเข้ามา
“ไม่ดีกว่า...ฉันแค่จะแวะมาบอกแค่นี้แหละ” แก้วพูดแล้วเข็นรถเข็นเด็กออกไปแต่โทโมะกับเข้ามาขวางไว้ซะก่อน
“อะไรกัน...รึว่าเธอกลัว...”
“...” แก้วเดินกลับเข้ามานั่งในห้อง
“ดีมาก...”
“มีอะไรก็ว่ามา...ฉันมีเวลาไม่มาก” แก้วพูดพรางหันมองรอบๆห้องนี้ที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยแค่อาจจะดูข้าวของรกหูรกตาขึ้นนิดหน่อยก็ตาม
“หึๆ...” โทโมะกลั้วหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
“ค่ะพี่กิ่ง...”
(ยัยแก้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!)
“เรื่องอะไรคะ?” แก้วขยับตัวนิดหน่อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงของพี่สาวที่โทร.เข้ามาหาเธอ
(ไร่ของเรากำลังจะถูกยึด!)
“เป็นไปไม่ได้! เราไม่เคยเป็นหนี้ใครนี่คะพี่กิ่ง!”
(แต่มันเป็นไปแล้ว...ป๊าของเราเคยไปกู้ยืมเงินของนายเอ่อ...นายโทโมะน่ะแล้วนี่ก็จะครบกำหนดแล้วแต่ป๊าเรายังหาทางออกไม่ได้เลยทำไงดีล่ะแก้ว) แก้วลุกพรวดแววตาจ้องเขม็งไปยังร่างของโทโมะ
“แล้วกำไรจากผลผลิตที่เราขายพืชผักผลไม้ในไร่ล่ะคะหายไปไหนหมด”
(โถ่...แก้วแค่รายจ่ายค่าคนงานก็ปาเข้าเกือบครึ่งแล้วมั้งแล้วไหนจะค่าโน่นค่านี่อีกสุดท้ายก็จ่ายได้แค่ขัดดอกไปในแต่ละเดือนเท่านั้นแหละ)
“งั้นเดี๋ยวแก้วจะจัดการกับเค้าเองค่ะ” แก้วบอกก่อนจะกดวางสายไปพรางมองหน้าคนที่นั่งหัวเราะเยาะเย้ยเธออยู่
“เป็นไง...ท่าทางจะเป็นเรื่องดี...”
“นายนี่มัน...!!”
“นั่งลงซะจริญญา..แล้วเลิกชี้หน้าฉันซะทีก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
“ฮึย!” แก้วทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเค้าแน่สิเธอเป็นต่ออยู่เห็นๆ!
“ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่างไงซะฉันก็ไม่ปล่อยเธอไป”
“...”
“ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเธอเองนะรู้ไว้...”
“ฉันทำอะไร!”
“ก็เธอหนีฉันไปเองไง...จำไม่ได้หรอ” โทโมะพดด้วย้ำเสียงทะเล้นซึ่งต่างจากอารมณ์ของคนที่นั่งฟังอยู่โดยสิ้นเชิง
“...”
“แต่ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ...”
“นายต้องการอะไร...ฉันเชื่อว่าคนอย่างนายต้องมีแผนอะไรสักอย่าง”
“ฉันดูเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยรึไง...อืมมมม...ฉันมีข้อเสนอนะ”
“เหอะ!” แก้วกระแทกเสียงนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำว่า’ข้อเสนอ’ของเค้า
“ข้อเสนอของฉันน่ะรับรองมันไม่ทำให้เธอทรมานไปทั้งชีวิตหรอกน่าแล้วก็นะ...ฉันจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นของเธออีกเลย...ตกลงมะ”
“เรื่องอะไรฉันต้องทำ! ฉันไม่ใช่คนที่ยืมเงินนายมานิ”
“เธอกำลังจะบอกว่าให้ฉันไปจัดการกับคนที่ยืมเงินฉันไปใช่มั้ย?...โอ้~...นั่นพ่อของเธอเลยนะ”
“...”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายทิ้งให้ครอบครัวแก้ปัญหานี่กันเองหรอกใช่มั้ย...หึๆ”
“แล้วนายเห็นฉันเป็นคนดีขนาดนั้นเลยรึไง...น้ำเน่า!”
“หรอ...เธอริอาจเปกอกตัญญูแล้วหรอ...ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย”
เพียะ!
“หุบปากเน่าๆของนายไปซะ!” แก้วเดือดลุกขึ้นยืนชี้หน้าโทโมะอีกครั้งก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าของตนเองแล้วรีบจ้ำอ้าวไปหาลูกน้อยของตนที่เริ่มงอแงอยู่ในรถเข็น
“เธอ...!!”
“โอ๋ๆไม่ร้องนะครับคนเก่ง...โอ๋ๆ”
โทโมะถึงกลับหยุดโวยวายใส่แก้วแล้วมองผู้หญิงคนนึงที่ยืนอุ้มเด็กน้อยที่ใบหน้านองไปด้วยน้ำตาและเธอก็ไม่ใช่ใครที่...แก้ว คนที่เค้า’รัก’และลูกน้อยของเค้านั่นเอง ถึงเธอจะไม่ยอมบอกเค้าว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเธอกับเค้าแต่เค้าก็ไม่มีทางยอมให้เธอหนีเค้าไปไหนอีกและสักวัน...เค้าจะต้องบีบบังคับให้ความจริงหยุดออกมาให้ได้ถึงแม้ว่าเค้าจะรู้แล้วก็ตาม
“แก้ว...”
“นายเงียบๆหน่อยด้มั้ยฉันกำลังกล่อมเด็กอยู่นะ” แก้วบ่นทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเค้าแม้แต่น้อย
โทโมะมองภาพเหล่านั้นก่อนที่น้ำตาจะลื้อขึ้นมาซะดื้อๆ เค้าไม่เคยอยู่ดูแลสองคนนี้ เค้าไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาที่ดีที่สุด เค้าไม่เคยคิดจะสนใจเธอแม้แต่น้อยจนในวันที่เค้าเสียเธอไปเค้าจึงเริ่มคิดได้... แต่ทุกอย่างมันอาจจะสายไปเสียแล้ว... ไม่ได้!เค้าจะยอมแพ้ไม่ได้ตราบใดที่เค้ายังมีลมหายใจอยู่ล่ะก็แก้วต้องเป็นของเค้าคนเดียวเท่านั้น!
“นี่นาย...ฉันฝากดูเด็กหน่อยนะ...ฉันจะลงไปเอานมผงที่รถ” แก้ววางเจ้าตัวเล็กลงแล้วหันมาพูดกับโทโมะ
“อืม...คืนนี้ก็นอนซะที่นี่แหละ...เริ่มจะมืดแล้วอันตราย”
“ไม่ดีกว่า...ฉันไม่อยากรบกวน...”
“ฉันสั่ง...อีกอย่างเธอก็ยังคุยกันเรื่องข้อเสนอไม่จบ”
“ฉันไม่คุยอะไรทั้งนั้นแหละ...ฉันหาเงินมาคืนนายให้ได้!” แก้วพูดจบก็รีบลงไปนมผฝและเสื้อผ้าบางส่วนของลูกตนเองก่อนจะหอบขึ้นไปข้างบนทั้งตระกร้า
ฝั่งโทโมะที่ได้มีโอกาสอยู่กับ’ลูก’เค้าก็ลังเลว่าควรจะอุ้มลูกดีมั้ยเพราะในใจได้แต่คิดว่าเค้าคงเป็นพ่อที่ไม่ดีพอ...แต่อีกใจก็บอกว่าอย่างไงซะเค้าก็เป็นพ่อแค่ขอได้กอด...ได้อุ้มลูกบ้างเค้าก็ตื้นตันใจมากแล้ว...
“ขอ’พ่อ’อุ้มหน่อยนะครับ” ว่าแล้วโทโมะก็อุ้มลูกขึ้นมาแนบอกในขณะที่เจ้าตัวเล็กก็มีสีหน้ายิ้มแย้มหัวเราะคิกคักอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
“นี่นายจะทำอะไรอ่ะ!” แก้วเปิดประตูเข้ามาเห็นภาพที่โทโมะกำลงัอุ้มลูกของตนแล้วเดินไปรอบๆห้องก็รีบโวยวายทันที...เธอกลัว...กลัวว่าเค้าจะเอาลูกของเธอไป
“เธอจะโวยวายอะไรนักหนาเห็นมั้ยละ...เอ่อ...เด็กร้องเลย”
“เอาเค้ามาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!” แก้วรีบพุ่งตรงไปยังร่างของโทโมะทันที
“ไม่...ปล่อยนะเดี๋ยวเด็กก็ตกลงไปหรอก” โทโมะพยายามเอาลูกหนีออกจากมือของแก้วเพราะกลัวว่าจะพลัดตกลงไป
“ฮึกๆฉันไหว้ล่ะนะส่งเค้ามาให้ฉันเถอะ...ฮึกๆ” แก้วทรุดลงนั่งพนมมือไหว้โทโมะ ส่วนโทโมะก็ดูเหมือนว่าจะคิดแผนอะไรดีๆได้...
“ก็ได้...ฉันจะคืนเด็กคนนี้ให้เธอแต่มีข้อแม้...”
“อะไรก็ได้ฉันยอมทุกอย่าง...ฮึกๆ”
“เธอต้องกลับมาอยู่กับฉัน...รวมทั้งชดใช้หนี้สินของพ่อเธอด้วย”
“ฉัน...” ฉันทำท่าลังเล
“เอ๊ะ! ฉันจะทำอัไรกับเด็กคนนี้ดีนะ...” โทโมะที่เห็นว่าแก้วลังเลจึงอยากจะแกล้ง
“ไม่นะ!...ฉันตกลง!”
“พูดง่ายๆอย่างนี้สิเธอน่ารักกว่าเดิมเยอะเลย...”
“ทีนี้ก็ส่งเด็กมาได้แล้ว”
“ยัง!..จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าเธอจะไม่คิดหนีฉันอีก”
“ฉันไม่ใช่คนผิดคำพูด!”
“เอากุญแจรถเธอมา...”
“???”
“เอามา!”
“...” แก้วรีบคว้ากุญแจรถของเธอแล้วส่งให้โทโมะทันที
“ทีนี่ก็เดินไปล็อคประตู” แก้วทำตามคำสั่งของโทโมะอย่างว่าง่ายเนื่องจากเธอกลัวว่าเค้าจะมาพรากลูกไปจากเธอจริงๆ
“...”
“ก็แค่นั้นแหละ...อ่ะมาเอาไปสิสงสัยจะหิวนมน่าดู”
“...” แก้วไม่ได้โต้ตอบอะไรเพียงแต่รีบเข้าไปรีบลูกมาไว้ในอ้อมกอดของตนเองก่อนจะรีบชงนมให้ดูดทันที
“งั้นเดี๋ยวฉันเอาของเธอไปเก็บในห้องแล้วกัน...” โทดมะบอกแล้วคว้าตระกร้าเสื้อผ้าของใช้เด็กไปเก็บไว้ในห้อง
ในที่สุดเค้าก็ได้แก้วกับลูกกับคืนมาแม้ว่าแก้วจะเสียหรือหมดใจจากเค้าแล้วแต่สักวันเธอจะต้องกลับมารักเค้าอย่างเดิมแน่นอนเค้ามั่นใจ! โทโมะเก็บของไปนั่งยิ้มไป เค้าไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนและครั้งนี้เค้าจะไม่ยอมเสียแก้วไปอีกแน่
“ไปอาบน้ำก่อนสิ” หลังจากที่โทโมะอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็เดินออกมาหาแก้ว
“อืม...ฝากดูด้วยแล้วกัน”
“ว่าไงคร๊าบบบบ...มามะขออุ้มหน่อย”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- มาตามสัญญาแล้วนะคะแต่มันอาจจะช้าไปหน่อยเท่านั้นเอง คุๆยังรอกันอยู่มั้ยยยยยยยย ขอสัก 650เมนต์นะคะ แล้วเจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการ
แก้วก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าห้องที่แสนจะคุ้นตาและคุ้นเคย มือบางเอื้อมไปกอดเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะขยับตัวนิดหน่อยแล้วเสมองไปยังเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ในรถเข็นเด็ก
“ไง...กลับมาแล้วหรอ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยทักแก้วอยู่ยืนมองเจ้าตัวเล็กอยู่
“ไม่ใช่...แค่จะมาจัดการทุกอย่างให้มันจบๆไป” แก้วมองหน้าโทโมะที่ดูโทรมไปนิดหน่อยแต่ก็ยังคงความหล่อเหลาตามแบบฉบับของเค้าเหมือนเดิม
“จัดการ?...ฉันต่างหากที่ต้องจัดการเธอ”
“เรื่องอะไรมิทราบ...ต่อจากพรุ่งนี้เราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว...กรุณาไปเจอกันที่เขตด้วยค่ะคุณวิศว...”
“ไปทำไมเราจดทะเบียนกันแล้วนะไม่ต้องจดซ้ำหรอกฮะๆ” โทโมะหัวเราะเยาะเย้ยแก้ว เค้ารู้ความหมายที่แก้วบอกแต่ไม่ได้แปลว่าเค้าจะทำตามนิ
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน...ทุกอย่างมันจะจบลงด้วยดี...ขอร้อง”
“หึๆ...’เล่นลิ้นน่ะ’ฉันชอบนะคำนี้...ฟังดูรู้สึกถึงความหวานในช่องปากเธอ”
เพียะ!
“หยุดพูดจาต่ำแบบนั้นได้แล้ว!” แก้วชี้หน้าโทโมะด้วยคงามลืมตัว
“นี่เธอ! แล้วนั่นลูกใคร...” โทโมะเสมองเด็กที่นอนอยู่ในรถเข็น
“เอ่อ...ลูกคนงานน่ะพอดี’พ่อเค้าตาย’ฉันก็เลยรับมาดูแล” แก้วลอบปาดเหงื่อเม็ดโต
“อ้อหรอ...งั้นเข้ามาในห้องก่อนสิ...เราลองตกลงกันดีๆก่อนได้มั้ย...” โทโมะพูดพรางเปิดประตูให้กว้างขึ้นเป็นเชิงให้แก้วเข้ามา
“ไม่ดีกว่า...ฉันแค่จะแวะมาบอกแค่นี้แหละ” แก้วพูดแล้วเข็นรถเข็นเด็กออกไปแต่โทโมะกับเข้ามาขวางไว้ซะก่อน
“อะไรกัน...รึว่าเธอกลัว...”
“...” แก้วเดินกลับเข้ามานั่งในห้อง
“ดีมาก...”
“มีอะไรก็ว่ามา...ฉันมีเวลาไม่มาก” แก้วพูดพรางหันมองรอบๆห้องนี้ที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยแค่อาจจะดูข้าวของรกหูรกตาขึ้นนิดหน่อยก็ตาม
“หึๆ...” โทโมะกลั้วหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
“ค่ะพี่กิ่ง...”
(ยัยแก้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!)
“เรื่องอะไรคะ?” แก้วขยับตัวนิดหน่อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงของพี่สาวที่โทร.เข้ามาหาเธอ
(ไร่ของเรากำลังจะถูกยึด!)
“เป็นไปไม่ได้! เราไม่เคยเป็นหนี้ใครนี่คะพี่กิ่ง!”
(แต่มันเป็นไปแล้ว...ป๊าของเราเคยไปกู้ยืมเงินของนายเอ่อ...นายโทโมะน่ะแล้วนี่ก็จะครบกำหนดแล้วแต่ป๊าเรายังหาทางออกไม่ได้เลยทำไงดีล่ะแก้ว) แก้วลุกพรวดแววตาจ้องเขม็งไปยังร่างของโทโมะ
“แล้วกำไรจากผลผลิตที่เราขายพืชผักผลไม้ในไร่ล่ะคะหายไปไหนหมด”
(โถ่...แก้วแค่รายจ่ายค่าคนงานก็ปาเข้าเกือบครึ่งแล้วมั้งแล้วไหนจะค่าโน่นค่านี่อีกสุดท้ายก็จ่ายได้แค่ขัดดอกไปในแต่ละเดือนเท่านั้นแหละ)
“งั้นเดี๋ยวแก้วจะจัดการกับเค้าเองค่ะ” แก้วบอกก่อนจะกดวางสายไปพรางมองหน้าคนที่นั่งหัวเราะเยาะเย้ยเธออยู่
“เป็นไง...ท่าทางจะเป็นเรื่องดี...”
“นายนี่มัน...!!”
“นั่งลงซะจริญญา..แล้วเลิกชี้หน้าฉันซะทีก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
“ฮึย!” แก้วทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเค้าแน่สิเธอเป็นต่ออยู่เห็นๆ!
“ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่างไงซะฉันก็ไม่ปล่อยเธอไป”
“...”
“ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเธอเองนะรู้ไว้...”
“ฉันทำอะไร!”
“ก็เธอหนีฉันไปเองไง...จำไม่ได้หรอ” โทโมะพดด้วย้ำเสียงทะเล้นซึ่งต่างจากอารมณ์ของคนที่นั่งฟังอยู่โดยสิ้นเชิง
“...”
“แต่ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ...”
“นายต้องการอะไร...ฉันเชื่อว่าคนอย่างนายต้องมีแผนอะไรสักอย่าง”
“ฉันดูเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยรึไง...อืมมมม...ฉันมีข้อเสนอนะ”
“เหอะ!” แก้วกระแทกเสียงนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำว่า’ข้อเสนอ’ของเค้า
“ข้อเสนอของฉันน่ะรับรองมันไม่ทำให้เธอทรมานไปทั้งชีวิตหรอกน่าแล้วก็นะ...ฉันจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นของเธออีกเลย...ตกลงมะ”
“เรื่องอะไรฉันต้องทำ! ฉันไม่ใช่คนที่ยืมเงินนายมานิ”
“เธอกำลังจะบอกว่าให้ฉันไปจัดการกับคนที่ยืมเงินฉันไปใช่มั้ย?...โอ้~...นั่นพ่อของเธอเลยนะ”
“...”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายทิ้งให้ครอบครัวแก้ปัญหานี่กันเองหรอกใช่มั้ย...หึๆ”
“แล้วนายเห็นฉันเป็นคนดีขนาดนั้นเลยรึไง...น้ำเน่า!”
“หรอ...เธอริอาจเปกอกตัญญูแล้วหรอ...ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย”
เพียะ!
“หุบปากเน่าๆของนายไปซะ!” แก้วเดือดลุกขึ้นยืนชี้หน้าโทโมะอีกครั้งก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าของตนเองแล้วรีบจ้ำอ้าวไปหาลูกน้อยของตนที่เริ่มงอแงอยู่ในรถเข็น
“เธอ...!!”
“โอ๋ๆไม่ร้องนะครับคนเก่ง...โอ๋ๆ”
โทโมะถึงกลับหยุดโวยวายใส่แก้วแล้วมองผู้หญิงคนนึงที่ยืนอุ้มเด็กน้อยที่ใบหน้านองไปด้วยน้ำตาและเธอก็ไม่ใช่ใครที่...แก้ว คนที่เค้า’รัก’และลูกน้อยของเค้านั่นเอง ถึงเธอจะไม่ยอมบอกเค้าว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเธอกับเค้าแต่เค้าก็ไม่มีทางยอมให้เธอหนีเค้าไปไหนอีกและสักวัน...เค้าจะต้องบีบบังคับให้ความจริงหยุดออกมาให้ได้ถึงแม้ว่าเค้าจะรู้แล้วก็ตาม
“แก้ว...”
“นายเงียบๆหน่อยด้มั้ยฉันกำลังกล่อมเด็กอยู่นะ” แก้วบ่นทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเค้าแม้แต่น้อย
โทโมะมองภาพเหล่านั้นก่อนที่น้ำตาจะลื้อขึ้นมาซะดื้อๆ เค้าไม่เคยอยู่ดูแลสองคนนี้ เค้าไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาที่ดีที่สุด เค้าไม่เคยคิดจะสนใจเธอแม้แต่น้อยจนในวันที่เค้าเสียเธอไปเค้าจึงเริ่มคิดได้... แต่ทุกอย่างมันอาจจะสายไปเสียแล้ว... ไม่ได้!เค้าจะยอมแพ้ไม่ได้ตราบใดที่เค้ายังมีลมหายใจอยู่ล่ะก็แก้วต้องเป็นของเค้าคนเดียวเท่านั้น!
“นี่นาย...ฉันฝากดูเด็กหน่อยนะ...ฉันจะลงไปเอานมผงที่รถ” แก้ววางเจ้าตัวเล็กลงแล้วหันมาพูดกับโทโมะ
“อืม...คืนนี้ก็นอนซะที่นี่แหละ...เริ่มจะมืดแล้วอันตราย”
“ไม่ดีกว่า...ฉันไม่อยากรบกวน...”
“ฉันสั่ง...อีกอย่างเธอก็ยังคุยกันเรื่องข้อเสนอไม่จบ”
“ฉันไม่คุยอะไรทั้งนั้นแหละ...ฉันหาเงินมาคืนนายให้ได้!” แก้วพูดจบก็รีบลงไปนมผฝและเสื้อผ้าบางส่วนของลูกตนเองก่อนจะหอบขึ้นไปข้างบนทั้งตระกร้า
ฝั่งโทโมะที่ได้มีโอกาสอยู่กับ’ลูก’เค้าก็ลังเลว่าควรจะอุ้มลูกดีมั้ยเพราะในใจได้แต่คิดว่าเค้าคงเป็นพ่อที่ไม่ดีพอ...แต่อีกใจก็บอกว่าอย่างไงซะเค้าก็เป็นพ่อแค่ขอได้กอด...ได้อุ้มลูกบ้างเค้าก็ตื้นตันใจมากแล้ว...
“ขอ’พ่อ’อุ้มหน่อยนะครับ” ว่าแล้วโทโมะก็อุ้มลูกขึ้นมาแนบอกในขณะที่เจ้าตัวเล็กก็มีสีหน้ายิ้มแย้มหัวเราะคิกคักอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
“นี่นายจะทำอะไรอ่ะ!” แก้วเปิดประตูเข้ามาเห็นภาพที่โทโมะกำลงัอุ้มลูกของตนแล้วเดินไปรอบๆห้องก็รีบโวยวายทันที...เธอกลัว...กลัวว่าเค้าจะเอาลูกของเธอไป
“เธอจะโวยวายอะไรนักหนาเห็นมั้ยละ...เอ่อ...เด็กร้องเลย”
“เอาเค้ามาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!” แก้วรีบพุ่งตรงไปยังร่างของโทโมะทันที
“ไม่...ปล่อยนะเดี๋ยวเด็กก็ตกลงไปหรอก” โทโมะพยายามเอาลูกหนีออกจากมือของแก้วเพราะกลัวว่าจะพลัดตกลงไป
“ฮึกๆฉันไหว้ล่ะนะส่งเค้ามาให้ฉันเถอะ...ฮึกๆ” แก้วทรุดลงนั่งพนมมือไหว้โทโมะ ส่วนโทโมะก็ดูเหมือนว่าจะคิดแผนอะไรดีๆได้...
“ก็ได้...ฉันจะคืนเด็กคนนี้ให้เธอแต่มีข้อแม้...”
“อะไรก็ได้ฉันยอมทุกอย่าง...ฮึกๆ”
“เธอต้องกลับมาอยู่กับฉัน...รวมทั้งชดใช้หนี้สินของพ่อเธอด้วย”
“ฉัน...” ฉันทำท่าลังเล
“เอ๊ะ! ฉันจะทำอัไรกับเด็กคนนี้ดีนะ...” โทโมะที่เห็นว่าแก้วลังเลจึงอยากจะแกล้ง
“ไม่นะ!...ฉันตกลง!”
“พูดง่ายๆอย่างนี้สิเธอน่ารักกว่าเดิมเยอะเลย...”
“ทีนี้ก็ส่งเด็กมาได้แล้ว”
“ยัง!..จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าเธอจะไม่คิดหนีฉันอีก”
“ฉันไม่ใช่คนผิดคำพูด!”
“เอากุญแจรถเธอมา...”
“???”
“เอามา!”
“...” แก้วรีบคว้ากุญแจรถของเธอแล้วส่งให้โทโมะทันที
“ทีนี่ก็เดินไปล็อคประตู” แก้วทำตามคำสั่งของโทโมะอย่างว่าง่ายเนื่องจากเธอกลัวว่าเค้าจะมาพรากลูกไปจากเธอจริงๆ
“...”
“ก็แค่นั้นแหละ...อ่ะมาเอาไปสิสงสัยจะหิวนมน่าดู”
“...” แก้วไม่ได้โต้ตอบอะไรเพียงแต่รีบเข้าไปรีบลูกมาไว้ในอ้อมกอดของตนเองก่อนจะรีบชงนมให้ดูดทันที
“งั้นเดี๋ยวฉันเอาของเธอไปเก็บในห้องแล้วกัน...” โทดมะบอกแล้วคว้าตระกร้าเสื้อผ้าของใช้เด็กไปเก็บไว้ในห้อง
ในที่สุดเค้าก็ได้แก้วกับลูกกับคืนมาแม้ว่าแก้วจะเสียหรือหมดใจจากเค้าแล้วแต่สักวันเธอจะต้องกลับมารักเค้าอย่างเดิมแน่นอนเค้ามั่นใจ! โทโมะเก็บของไปนั่งยิ้มไป เค้าไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนและครั้งนี้เค้าจะไม่ยอมเสียแก้วไปอีกแน่
“ไปอาบน้ำก่อนสิ” หลังจากที่โทโมะอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็เดินออกมาหาแก้ว
“อืม...ฝากดูด้วยแล้วกัน”
“ว่าไงคร๊าบบบบ...มามะขออุ้มหน่อย”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- มาตามสัญญาแล้วนะคะแต่มันอาจจะช้าไปหน่อยเท่านั้นเอง คุๆยังรอกันอยู่มั้ยยยยยยยย ขอสัก 650เมนต์นะคะ แล้วเจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
