All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“อื้ม~...ฟางเมื่อเสียง...” แก้วงัวเงียตื่นขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทะเลาะกัน
“ไม่มีอะไรหรอกน่าแค่ข้างบ้านเค้าทะเลาะกันเฉยๆ นี่แกตื่นแล้วก็ไปเลี้ยงลูกแกเองเลยไป๊ ฉันกับยัยเฟย์จะทำกับข้าวเย็นแล้ว” ฟางบ่นมาเป็นชุดก่อนจะเดินหนีแก้วเข้าไปในคนัวที่เต็มพร้อมไปด้วยของสดมากมาย
ฝั่งแก้วเองก็เดินออกมานอกบ้านโดยมีเฟย์ที่นั่งอุ้มเจ้าตัวเล็กอยู่แก้วจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆพร้อมกับรับเจ้าตัวเล็กแนบไว้กับตัวเองทันที
“ว่าไงครับลูกแม่~” แก้วเอ่ยหยอกล้อกับเด็กในอ้อมกอดอย่างสนุกสนานโดยผ่านสายตาของใคร’บางคน’ที่ยังคงแอบเฝ้ามองจากภายนอกอยู่
“งั้นเดี๋ยวฉันไปช่วยพี่ฟางทำข้าวเย็นก่อนนะ...เดี๋ยวจะรีบมาเล่นด้วยใหม่”
“ไม่ต้องรีบหรอกแกเดี๋ยวฉันดูแลเอง” เฟย์พยักหน้านิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าไปช่วยฟางทำกับข้าวสำหรับเย็นนี้
ตุ๊บ!
แก้วสะดุ้งนิดหน่อยเพราะว่าจู่ๆก็มีเสียงเสมือนของหล่นจากนอกบ้าน เธอระแวงนิดหน่อยเนืท่องจากกลัวว่าจะเป็นโจรหรือผู้มิหวังแต่ก็นะ...บางทีอาจจะเป็นคนหลงทางมาก็ได้
ด้วยความค้างคาในใจแก้วจึงลุกขึ้นไปดูให้เห็นกับตาโดยมีเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ แก้วค่อยๆก้าวขาอย่างเบาๆที่สุดทั้งๆที่นี่มันก็บ้านของเพื่อนเธอแต่เธอกลับทำตัวเหมือนโจงซะงั้นแต่เพื่อความปลอดภัยแก้วจึงต้องห้ามส่งเสีนงใดๆทั้งสิ้น
เมื่อแก้วเดินมาถึงริมรั้วก็พบแต่ความว่างเปล่าไร้ซึ่งเงาของสิ่งมีชีวิตนั่นทำให้แก้วตกใจมิน้อยจนต้องรีบสาวเท้าไปยังประตูบ้านก่อนจะกระชากมันออกแล้วเดินออกไปดูบริเวณถนนที่ไร้รถวิ่ง...และมันก็ไม่ได้อะไรผิดปกติเลย-*-
“อะไรว่ะ...” แก้วบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะปิดประตู
“มีอะไรหรอยัยแก้ว0.0!” เฟย์เดินหน้าตาตื่นเข้ามาทักแก้วที่กำลังปิดประตู
“อ๋อ! เปล่าๆสงสัยฉันคงจะหูฝาดไปเองน่ะแล้วนี่แกทำกับข้าวเสร็จแล้วหรอ...เร็วจัง”
“ยังๆพี่ฟางให้ฉันมาถามว่าแกอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าน่ะ”
“ไม่หรอก...พวกแกทำอะไรมาฉันก็กินได้ทั้งนั้นแหละว่าแต่มีอะไรให้ช่วยรึเปล่ารู้สึกเหมือนฉันจะแอบเป็นตัวถ่วงพวกแกอย่างไงก็ไม่รู้...” แก้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมก่อนจะกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้น
“เฮ้ย! ทำไมแกคิดอย่างงั้นอ่ะ พวกฉันไม่เคยคิดว่าแกจะมาถ่วงอะไรเลยดีซะอีกที่มีแกมาอยู่ด้วยฉันกับพี่ฟางจะได้ไม่เหงา^^”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ฉันก็ยังรู้สึกอยู่ดีTT”
“งั้นเอางี้ถ้าพวกฉันมีงานอะไรที่แกอยากทำแล้วฉันจะมาบอกแต่ถ้าพี่ฟางไม่เห็นด้วยแกก็ต้องเลี้ยงน้องซันชายส์ให้โตมาหล่อที่สุดนะจ๊ะ^O^”
“ก็ได้...ขอให้ยัยฟางเห็นใจทีเถอะ”
“งั้นฉันไปก่อนนะเดี๋ยวโดนพี่ฟางกินหัวเอานี่ก็หามานานแล้วคิกๆ” เฟย์หัวเราะนิดหน่อยก่อนจะเดินลั้นลา~เข้าบ้านไป
“ว่าไงคร๊าบบบบ~”
แก้วก้มหน้าลงไปเล่นกับลูกน้อยต่อก่อนที่เวลาจะผ่านไปมาจนค่ำแก้วจึงพาเจ้าตัวเล็กเข้าบ้านเนื่องจากอากาศเริ่มเย็นและเริ่มมียุงมาก่อกวน
“อ้าวมาพอดีเลยยัยแก้วอาหารเสร็จเรีบยร้อยแล้วล่ะ” ฟางเอ่ยทักเพื่อนสาวที่เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้อยในอ้อมกอดที่ผลอยหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“เดี๋ยวฉันเอาลูกไปนอนที่ห้องก่อนแล้วจะลงมาชิมฮ่ะๆ” แก้วหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
“ค่ะพี่กิ่ง...” แก้วกดรับสายทันทีที่วางเจ้าตัวเล็กลงในเตียงเด็ก
(แก้ว! เราเป็นอย่างไงบ้างพี่ติดต่อเราไม่ได้หลายวันเลยนะ)
“โทษทีค่ะแก้วคงยุ่งกับลูกมากไปหน่อย แต่พี่กิ่งไม่ต้องห่วงนะคะแก้วสบายดีค่ะ”
(เออนี่! เรารู้ข่าวรึยังเรื่อง...เอ่อ...นายโทโมะน่ะ)
“ถ้าเป็นเรื่องเค้า...แก้วไม่ว่างคุยหรอกนะคะ” แก้วทำท่าจะวางสายหากแต่ปลายสายกลับส่งเสียงโวยวายมาเสียก่อน
(แก้วๆ! อย่าเพิ่งวางสายนะ! พี่ก็แค่อยากจะรู้ว่าเรารู้ข่าวคราวของเค้าบ้างรึยัง...อย่างไงซะแกกับเค้าก็เคยรักกันนะ)
“ไม่ใช่คะ...โอเคพี่กิ่งรีบพูดมาเลยดีกว่าค่ะเรื่องนั้น...”
(พี่ก็แค่ได้ข่าวมาว่าตั้งแต่แก้วหนีออกมานายโทโมะก็เอาแต่กินเหล้าเมายา เมาหัสราน้ำทุกวัน...เอ่อ...คือพี่คุยไลน์กับ...กับเพื่อนที่เป็นเจ้าของผลับที่โทโมะไปนั่นแหละจ๊ะ)
“หรอคะ...แต่เค้าคงก็ไม่ได้เป็นมากสักหน่อยนิ” แม้ว่าในใจลึกๆแก้วจะลังเลที่จะอดเป็นโทโมะไม่ได้แต่ความคิดอีกด้านมันก็ย้ำเตือนเธออยู่เสมอว่าเค้าเคยทำอะไรกับเธอไว้บ้าง!
(โถ่แก้ว~…อย่าพูดแบบสิ้นเยื่อสายใยแบบนั้นสิอย่างไงซะเค้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น...)
“อย่าพูดคำนั้นออกมานะพี่กิ่ง...แก้วไม่อยากได้ยิน”
(ทำไมเราใมจแข็งจัง พี่ถามจริงๆเถอะถ้าเกิดเค้าเป็นอะไรขึ้นมาเราจะรู้สึกอย่างไง)
“...”
(แก้ว...พี่รู้ว่าคนมากมายที่คอยเตือนสติให้เราได้คิดทบทวนเรื่องนี้อีกครั้งแต่เราก็ไม่เคยเก็บมันมาคิด...)
“...”
(แต่ครั้งนี้พี่ขอเถอะ...ก่อนที่ทุกอย่างมันจะดูสายเกินไป...)
“พี่หมายความว่าอย่างไง...แก้วไม่เข้าใจ วันนี้พี่พูดจาแปลกๆปกติพี่ไม่เคยคิดจะเข้าข้างหมอนั่นอยู่แล้วแต่ทำไมเรื่องนี้...”
(ก็...พี่เห็นว่าตอนแรกเรื่องมันจะไม่ได้ใหญ่โตขนาดนี้แต่ว่าตอนนี้พี่คิดว่า...เราควรจะมองมุมใหม่ๆบ้าง)
“พี่กำลังจะบอกว่าให้แก้วกลับไปหาเค้า เหอะ! คำตอบคือ...ไม่! นายนั่นบังคับให้พี่มาพูดกับแก้วใช่มั้ย?” แก้วปิดประตูห้องและเดินคุยโทรศัพท์มายันข้างล่างที่มีฟางและเฟย์นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
(แก้ว! ทำไมแกดื้ออย่างนี้นะ! เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลยนิ)
“…”
(แก้ว...ครั้งนี้พี่ขอจริงๆนะอย่างน้อยก็ให้เค้าไปเจอหน้าลุกบ้างก็ยังดี)
“…”
(แกก็เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่แล้วนิ เพราะฉะนั้นถ้ามีใครมาเอาลูกแกไปแกจะยอมมั้ยล่ะ)
“…”
(พี่ขอให้แกคิดดีๆอีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้ง ทางเดินของชีวิตเราและลูกมันขึ้นรอยู่ที่เราจะเลือกแล้วนะ ถ้าเราคิดว่าเรามีความสุขที่จะต้องคอยหนีหน้าเค้าไปตลอดชีวิตก็เชิญเราทำไปเถอะ...)
“พี่กิ่ง...”
(ถ้าเราคิดว่าเราคนเดียวจะสามารถเติมเต็มชีวิตทั้งหมดของลูกเราได้ก็เชิญ...แต่พี่จะบอกอะไรมห้อย่างนึงนะ...คนเราน่ะไม่สามารถปิดความลับไปได้ตลอดหรอกอย่างไงซะสักวันนึงลูกแกเค้าก็ต้องรู้ว่าพ่อของเค้าคือใคร)
“…”
(แล้วถึงวันนั้นเราจะบอกลูกเราว่าอะไร...พ่อตายงั้นหรอ...นั่นมันละครหลังข่าวนะแก้ว)
“เอาล่ะ...พี่กิ่ง...แก้วจะเก็ยบไปคิดดูก็ได้”
(ทั้งหมดที่ฉันพูดไม่ใช่เพื่อช่วยหรอกนะแต่มันเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกเราทั้งหมด...) กิ่งบอกแล้ววางสายไปซะดื้อๆ
“มีอะไรรึเปล่ายัยแก้ว หน้าแกดไม่ค่อยดีเลย” ฟางเอ่ยถามเพื่อนด้วยความหวังดี
“เปล่า...รีบกินเหอะฉันหิว”
+
+
+
(นั่นแกอยู่ไหนน่ะไอ้โมะ)
“อยู่โรงแรมมีอะไรว่ะว่างงานมากนักรึไง”
(ตลกล่ะ! แกทิ้งงานไว้ใหฉันกับไอ้เขื่อนต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งกันด้วยฟะ!) ป็อปปี้บ่นยาวยืดมาตามสาย
“นิดหน่อยเองพอดีว่าฉันมาดูแก้ว”
(จริงอ่ะ! งั้นก็แสดงว่แกจะไปเอาแก้วกลับคืนมาแล้วใช่มั้ย?) ป็อปปี้เอ่ยถามอย่างร้อนรน
“ตอนแรกก็คงอย่างนั้นแต่...ฟางแฟนแกนั่นแหละบอกจะหาคนดีๆสักคนให้แก้วแทนฉัน! ฉันไม่ยอมนะโว๊ย!”
(เฮ้ย! ฟางเนี่ยนะ!)
“ก็เอออ่ะสิ!”
(เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันเคลียให้เองแกไม่ต้องห่วงเตรียมเดินหน้าตามแผนที่แกวางไว้ได้เลย งานนี้ฉันสนับสนุน)
“ถึงแกไม่บอกฉันก็จะทำอยู่แล้วโว๊ยตอนนี้เหลือแค่รอดูผลงาน...” โทโมะกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะกดวางสายแล้วทิ้งตัวลงนอน
+
+
+
“ยัยแก้ว...ฉันว่าคนนั้นเค้ามองแกอยู่นะ” เฟย์พูดพรางส่งสายตาให้แก้วหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ริมชายหาดที่ไม่ไกลจากพวกเธอเสียเท่าไร
“แกพูดอะไรของแกน่ะยัยเฟย์-*-”
“ก็จริงอย่างที่ยัยเฟย์พูดนะ ไม่เชื่อแกก็หันไปมองเค้าบ้างสิแล้วแกจะรู้คิกๆ” เฟย์พูดพรางหัวเราะอย่างออกรส
“เค้าจะมองฉันทำไมล่ะ?”
“เค้าอาจจะสนใจแกก็ได้นะ” ฟางเสนอความคิด
“แต่ฉันมีลูกแล้วนี่ไง” แก้วอุ้มเด็กน้อยที่เริ่มส่งเสียงอ้อแอ้อยู่ในอ้อมกอดเธอ
“แล้วไงใครจะสน...เค้าไม่สนใจหรอน่า” ฟางพูด
“นี่แกกำลังยุฉันอยู่ใช่มั้ยยัยฟาง-*-”
“ลองดูก็ไม่เสียหายนิ...” คราวนี้เฟย์พูดบ้างก่อนจะหันไปส่งยิ้มหวานๆให้ชายหนุ่มที่นั่งมองแก้วคนเดียว
“แต่ขอโทษนะฉันไม่สน!” แก้วบอกแล้วอุ้มซันชายส์ไว้บนบ่าแล้วเดินเข้าบ้านไป
บ้าจริง! วันนี้อากาศกำลังจะดีอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ติดตรงที่... ฮึย! ตอนนี้ซันชายส์อายุเกือบๆสองเดือนแล้วแข็งแรงดีทุกประการด้วย ครึ่งปีกว่าแล้วนะที่แก้วไม่ได้เห็นหน้าเค้าและไม่ได้ติดตอหาเค้าเลยหลังจากวันที่แก้วคุยกับพี่สาวตนเองเสร็จเธอก็กลับมานั่งคิดวันละหน่อยเพื่อทบทวนเรื่องราวก่อนที่เธอจะตัวสินใจกลับไปขอหย่าเค้าให้มันจบๆกันไปจะไม่ต้องมีอะไรมารบกวนจิตใจของเธออีก
“แกคิดดีแล้วหรอ...ที่จะกลับไปน่ะ” ฟางเอ่ยถามแก้วที่กำลังพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอยู่
“อืม...แต่แกไม่ต้องห่วงนะฉันจะกลับไปไม่นานนักหรอกแค่กลับไปเคลียทุกอย่างน่ะ^^”
“ฉันไม่อยากให้แกกลับไปเลยอุตส่าห์หลบหนีหน้ามาตั้งครึ่งปีกว่าๆ” เฟย์บอกแต่เจ้าตัวก็เก็บของ
“พวกแกนี่นะ...ฉันก็ไม่อยากกลับไปหรอกแต่จะให้อยู่อย่างนี้ฉันก็ต้องหนีตลอดไปอย่างที่พี่กิ่งบอกจริงๆน่ะสิ แล้วไหนจะที่พี่กิ่งโทร.จิกฉันอยู่ทุกวันเนี่ยจนจะเป็นเดือนแล้วฉันก็ควรต้องจัดการอะไรสักอย่างสิ”
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอโทษ~~ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ กราบงามๆเลยก็ได้แต่ไรท์เตอร์ไม่มีเวลาแล้วจริงๆนี่ก็ปั่นให้สุดๆแล้วนะคะอย่างไงก็คงต้องขอทิ้งระยะห่างไว้วันที่28 พ.ย. ไรทเตอร์จะมาอัพให้ครบทุกเรื่องในวันเดียวกันเลยนะคะส่วนช่วงนี้ก็อาจจะขาดๆหายๆกันไปบ้างแต่สัญญาค่ะ 228นี่ไรท์เตอร์รับรองเต็มที่แน่ๆ แล้วก็ขอสัก610เมนต์นะคะ เรื่องนี้ใกล้จะเป็นฝั่งเป็นฝากับเค้าแล้วกริ๊บกลิ๊วว~ก็พลอตมันมีอยู่แค่นี้อ่ะTOT 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
