สัญญารักลวง...

10.0

วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.08 น.

  36 ตอน
  12 วิจารณ์
  76.56K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

31)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่31 เป็นห่วง?

 

 

              

 

 

               ร่างเล็กพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดของสามี ใบหน้าสวยหวานซุกเข้าหาอกแกร่งของชายหนุ่มอย่างงัวเงีย

 

ผิดกับคนตัวโตที่นอนมองรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าแสนหวานที่ง้ำงออย่างคนไม่ได้ดั่งใจ ปากเล็กๆนั้นเชิดขึ้นสูงไม่

 

 

ได้น้อยไปกว่าจมูกโด่งรั้น หัวคิ้วสวยขมวดมุ่นเป็นปมอย่างคนกระวนกระวาย เขายกมือขึ้นลูบหัวคิ้วมนนั้นอย่าง

 

 

ทะนุถนอม เหมือนเธอกำลังกังวลอะไรสักอย่างอยู่...

 

 

 

 

            ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอนอนหลับไปพร้อมกับน้ำตาและตื่นนอนขึ้นมาพร้อมกับ

 

 

น้ำตาอีกเช่นเดียวกัน เขาเองก็ทรมานไปไม่ได้น้อยไปกว่าเธอเลย ทั้งต้องคอยห้ามใจตัวเองไม่ให้รักเธอ ทั้งต้อง

 

 

คอยทำเป็นใจแข็งทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอ อันที่จริงจะพูดให้ถูกแล้ว ตั้งแต่เล็กจนป่านนี้แล้วเขาไม่เคยทนต่อ

 

 

น้ำตาของเธอได้เลยสักครั้ง

 

 

“อื้อ”หญิงสาวที่เหมือนจะรู้สึกตัวแล้วเริ่มพลิกตัวออกจากอ้อมกอดของเขา เขายอมปล่อยเธอออกก่อนจะเฝ้ามอง

 

 

เธออย่างเงียบๆ มือเล็กๆคว้านหานาฬิกาปลุกลายกระต่ายหน้าตาน่ากลัว

 

 

“สายแล้วหรอเนี่ย”เธอบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนมือข้างที่ถือนาฬิกาปลุกจะโขกเข้ากับศีรษะทุยสวยของเธอเองเบาๆ

 

 

เธอวางนาฬิกาปลุกลงบนโต๊ะข้างเตียงเช่นเดิม ก่อนจะพลิกร่างเข้าหาเขาอีกครั้ง

 

 

“เจ็บรึเปล่า”ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนจะส่ายหน้าไป-มาอย่างน่ารัก เขาหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะไล้นิ้วมือไป

 

 

ตามหน้าผากมนที่เจ้าตัวเพิ่งใช้นาฬิกาปลุกเคาะกบาลตัวเองไปหยกๆ

 

 

“พี่ป๊อปเห็นด้วยหรอ”

 

 

“เห็นสิ เด็กบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เอานาฬิกาปลุกโขกหัวตัวเอง”ใบหน้าแสนหวานก้มงุด แก้มนวลแดงก่ำอย่างน่าเอ็นดู

 

 

“เดี๋ยวฟางรีบไปทำอาหารเช้าดีกว่าค่ะ พี่ป๊อปอาบน้ำก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวฟางจะรีบลงไปทำอาหารให้”

 

 

“ไม่เหนื่อยบ้างหรอ”เขาฉุดข้อมือเล็กไว้ ก่อนที่เธอจะลุกจากเตียงนอน

 

 

“เหนื่อยสิคะ... เพราะฟางไม่รู้เลยว่าวันไหนพี่ป๊อปจะดี วันไหนพี่ป๊อปจะร้าย ฟางเดาพี่ไม่ถูกเลย หนึ่งเดือนที่แล้ว

 

 

พี่ยังทำท่าเหมือนกับโกรธแค้นฟางมาเป็นร้อยชาติพันชาติ แต่พอเมื่อวานพี่กลับทำให้ฟางรู้สึกเหมือนตกอยู่ในห้วง

 

 

ของความฝัน ฟางไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่พี่ป๊อปจะหายโกรธฟาง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฟางทำอยู่ ฟางทำมันมาจากใจ

 

 

ทุกอย่างไม่ได้ทำเพื่อชดใช้ความผิด เพราะฉะนั้นไม่มีวันไหนที่ฟางจะหยุดทำมัน ถึงตอนนี้ฟางจะเป็นได้แค่นาง

 

 

บำเรอ แค่ไม้กันหมา แค่คนรับใช้ หรือแค่คนที่ไม่มีความสำคัญอะไร แต่ฟางเชื่อว่าสักวันพี่ป๊อปต้องรักฟางแน่ ถึง

 

 

วันนั้นแล้วความรักของฟางก็จะไม่ไร้ค่าอย่างทุกวันนี้” “วันไหนล่ะ แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าฉันรักเธอ”เขาเอ่ยถามคน

 

 

ตัวเล็กที่ดูจะมั่นอกมั่นใจเหลือเกิน

 

 

“ไม่รู้หรอก แต่ต้องมีสักวันแน่ หรือถ้ามันไม่มีวันนั้นจริงๆ...ฟางคงต้องปล่อยพี่ไป”

 

 

“อย่างนั้นหรอ”เขายิ้มกริ่ม มองคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุด เธอแกะข้อมือเล็กออกจากการเกาะกุมของเขา ก่อนจะเดิน

 

 

ออกจากห้องไป...

 

 

           เธอดูน่ารักและน่าเอ็นดูทุกครั้งที่พูดความในใจ ถึงแม้ว่าน้ำเสียงนั้นจะแฝงไปด้วยความเจ็บปวดอยู่ในที

 

 

แต่เขาก็ชอบที่จะฟังมัน เพราะคงไม่มีคำสารภาพรักของใครน่าฟังเท่ากับของเธออีกแล้วในชีวิตของเขา...

 

 

และเธอจะเป็นคนเดียวที่เขาจะรับคำสารภาพรักนั้นไว้

 

 

ใช่...เธอคนเดียว เพราะเขากับพิมไม่ได้พูดความในใจกันเลยสักครั้ง เขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าพิมคิดอย่างไรกับเขา

 

 

หากแต่ความผูกพันที่ก่อขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้เขามั่นใจว่ามันคือความรักมากกว่ามิตรภาพซึ่งเป็นความจริง เพราะ

 

 

ความผูกพันและมิตรภาพเท่านั้นที่ทำให้เขาผูกมัดหัวใจไว้กับเธอ เราสองคนคิดอยู่เสมอว่าการที่เรามีอะไรหลายๆ

 

 

อย่างที่เหมือนกันจะทำให้เขาและเธอใช้ชีวิตคู่ร่วมกันได้ หากแต่ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา มีหลายครั้งหลายครา

 

 

ที่ทำให้เขาคิดว่าเมื่อเขาต้องการเวลาพิมก็ไม่สามารถให้เขาได้ เพราะเธอเองก็ต้องการเวลาและเขาก็ไม่สามารถ

 

 

ให้เธอได้เฉกเช่นเดียวกัน เป็นฟางที่ทำให้เขาเห็นความแตกต่างระหว่างเขาและเธอ ผู้หญิงที่มักสดใสและร่าเริง

 

 

อยู่ตลอดเวลา ก็เหมือนกับพู่กันหลากสีที่คอยแต่งแต้มโลกสีเทาของเขาให้มีสีสัน และเธอคงเหมาะที่จะเป็นคู่ชีวิต

 

 

ของเขามากกว่าใคร

 

 

           ใครต่อใครก็บอกกันว่าความรักไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผล หากแต่ความรักต้องการเพียงหัวใจทั้งสองดวงที่

 

 

ตรงกัน แต่สำหรับฟาง นอกจากเหตุผลทั้งปวงที่ทำให้เธอเหมาะกับผู้ชายอย่างเขา

 

 

เขาคิดว่าเธอก็มีหัวใจที่ตรงกับเขาเหมือนกัน...

 

 

 

 

            มือเล็กๆหั่นต้นหอมบนเขียงอย่างเลื่อนลอย เขาพูดเหมือนคำว่ารักของเธอไม่มีความหมาย ทั้งๆที่เธอ

 

 

ทั้งพูดและทำในสิ่งที่ไม่มีผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาทำกัน แต่ตอนนี้เธอจะต้องอายอะไรอีก ในเมื่อทั้งศักดิ์ศรีและคุณค่า

 

 

ในตัวเธอมันไม่เหลืออีกแล้ว เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง หากแต่ตอนนี้เธอกำลังทุกข์ใจ

 

 

ทุกข์จนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีแล้ว เขามองไม่เห็นค่าความรักของเธอเลย อาจจะจริงที่การตัดใจคือหนทางที่ดีที่สุด

 

 

สำหรับเธอ แต่ตอนนี้เธอมาไกลเกินกว่าที่จะถอยกลับไปตั้งหลักใหม่ได้อีกแล้ว คนรออย่างเธอจะทำได้อย่างไร

 

 

ระยะเวลาเก้าปีไม่ใช่น้อยๆ จะให้เธอทำอย่างไรก็คงจะตัดใจไม่ลง ตอนนี้ขอแค่สักหนทางที่จะทำให้เขารักเธอ

 

 

เธอเหนื่อยเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเขายังจะต้องการอะไรจากผู้หญิงอย่างเธออีก ยิ่งเขาทำแบบเมื่อวาน หัวใจไม่รักดีก็จะ

 

 

คอยแต่หว่านล้อมให้เธอต้องหลอกตัวเองอีกครั้ง หลอกไป หลอกมา หลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า และมันก็จะเจ็บซ้ำแล้ว

 

 

ซ้ำเล่าเช่นเดียวกัน แต่เธอก็ไม่เคยจะจำความเจ็บปวดนั้นเลย กี่ครั้งกี่หนที่เขาผลักไสไล่ส่งเธอออกจากชีวิตไป

 

 

อย่างไม่ใยดี แต่เธอก็ยังหน้าด้านหน้าทนจะยืนอยู่ตรงนี้ หากวันที่เขาจะรักเธอไม่มีจริง ก็ขอแค่ผู้หญิงดีๆสักคนที่

 

 

จะทำให้เขารักได้อย่างที่เขาเคยรักพิม เธอเองก็พร้อมจะตัดใจ...

 

 

แต่ตอนนี้ยังไม่มี!...เธอก็ยังมีสิทธิ์หวังเสมอ

 

 

“ตายแล้ว...”หญิงสาวเอ่ยอุทานอย่างตกใจเมื่อหม้อข้าวต้มเดือดจนน้ำท่วมเลอเตาแก็สไปหมด พักนี้เธอจิตใจไม่

 

 

ค่อยจะอยู่กับร่องกับรอยสักเท่าไหร่เลย มันกระวนกระวาย กลัวเหลือเกินว่าสักวันเขาจะเดินมาขอหย่ากับเธอ คน

 

 

ไม่ได้รักกันชีวิตคู่จะมีความสุขได้อย่างไร...

 

 

หากเธอไม่ดื้อด้านที่จะแต่งงานกับเขา ก็คงไม่มีวันต้องมานั่งทุกข์ใจอย่างนี้

 

 

“ทำอะไรอยู่”เธอขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นชายหนุ่มสวมเสื้อยืดแลละกางเกงยีนส์ ลุคดูสบายๆมากกว่าที่เธอจะเชื่อว่า

 

 

เขาจะสวมชุดนี้ไปทำงาน

 

 

“พี่ป๊อปไม่ไปทำงานหรือคะ”

 

 

“ไม่ล่ะ เมื่อคืนเหนื่อย”เธอก้มหน้างุด เมื่อรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่เล่นงานอยู่บนใบหน้าของเธอ มันคงจะขึ้นสีจัดดู

 

 

น่าหัวเราะมากแน่ๆ เป็นเพราะชายหนุ่มตรงหน้าที่พูดอะไรไม่รู้จักอายปาก แถมยังมากระซิบใกล้ๆเธอแบบนี้อีก

 

 

“ไปนั่งรอก่อนสิคะ เดี๋ยวฟางจะยกข้าวต้มไปให้”

 

 

“เสร็จแล้วหรือนั่น ให้ฉันช่วยมั้ย”

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ฟางขอออกไปข้างนอกหน่อยนะคะ”เธอพูดขณะที่กำลังง่วนกับการทำอาหาร แต่มือที่ถือชาม

 

 

ต้นหอมซอยก็มีอันเทกระจาดลงไปในหม้อข้าวต้มจนหมด เมื่อเสียงตะคอกของชายหนุ่มดังขึ้น

 

 

“อะไรกัน แทนที่ฉันอยู่บ้านจะคอยดูแลเอาใจใส่ แต่นี่จะออกไปข้างนอก!”เธอรวบรวมสติที่ตกแตกกระเจิงให้พอ

 

 

เข้าที่ ก่อนหันวางชามลงบนเคาท์เตอร์และหันไปพูดกับสามีหนุ่ม

 

 

“เพราะพี่ป๊อปทำชุดนอนฟางขาดไปหมดแล้ว”

 

 

“งั้นก็ให้ฉันไปส่งสิ จะขับรถไปคนเดียวทำไม ขับรถยิ่งไม่แข็งอยู่”

 

 

“เป็นห่วงฟางหรอ...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....................................................................................................................................

ตอนนี้ยังไม่ดราม่ามาก รับกันไปเบาๆก่อน เดี๋ยวอัพอีกทีตอนสองทุ่มนะจ้ะ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา