สัญญารักลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.08 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความนิยายเรื่อง สัญญารักลวง
ตอนที่22 แต่งงาน?
“พอแล้ว เธอจะตีให้แผลมันฉีกไปถึงขาเลยรึไง”น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เธอจำได้ขึ้นใจดังขึ้นข้างหู
เธอหันไปมองต้นเสียง ชายหนุ่มย่อตัวลงเสมอกับเธอ ก่อนจะมองชายกระโปรงสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด
จากแผลอย่างเป็นห่วง
“พี่ป๊อป..ฮือๆๆๆ คนใจร้าย ทิ้งเค้าได้ยังไง”เธอโผเข้ากอดชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดผวา ความกลัวที่ก่อขึ้นใน
หัวใจกลับมลายหายไปเพียงแค่ได้ยินเสียงของเขาเท่านั้น เขาต้องเป็นห่วงเธอแน่ๆถึงไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียว อย่าง
น้อยเขาก็ยังไม่ใจร้ายจนเกินไปที่จะปล่อยให้เธอนอนอยู่ที่นี่หรอก เธอเชื่อ
“เจ็บมากรึเปล่า...ไหนดูซิ”เขาทำท่าจะผละเธอออกหากแต่เธอไม่ยอมผละออกจากเขา
“พากลับหน่อย ฮือ ฮึก ไม่เอาแล้ว ฮึก ฮึก ฟางกลัว” หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือปนกับเสียงสะอื้น ร่างเล็กที่สั่น
ระริกในอ้อมกอดของเขากำลังทำให้ความตั้งใจของเขาพังลง เพียงแค่เห็นน้ำตา ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ เห็นเธอทำ
ร้ายตัวเองเขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป แค่บทเรียนบทแรกที่เธอต้องได้รับ กลับเป็นเขาเสียเองที่ทนไม่ได้...
เขาช้อนอุ้มร่างเล็กที่สั่นระริกขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินไปที่รถที่จอดอยู่หน้าวัด เมื่อเดินถึงที่หมาย
เขาปลดล็อกรถคันโปรด ก่อนจะวางร่างเล็กไว้ที่เบาะข้างคนขับ เท้าแกร่งเหยียบคันเร่งเพื่อไปที่โรงพยาบาลใน
ละแวกนั้น คนตัวเล็กข้างกายดูเหมือนจะไม่ได้เป็นแค่แผลที่หัวเข่าเท่านั้น
เสียงหวานที่ตอนนี้แหบแห้งไปแล้วเพ้อออกมาเป็นระยะๆ...ไข้จับแล้วสินะ เขามองสัญญาณไฟจราจรที่ขึ้นสีแดง
จัดอย่างหงุดหงิด การจราจรที่ติดขัดอยู่แล้วยิ่งสายฝนเทกระหน่ำลงมาแบบนี้ยิ่งช้ากว่าเดิมเสียอีก แล้วโรงพยาบาล
นี่มันอยู่ไหนวะ ติดไฟแดงแยกนี้มาเป็นรอบที่สามแล้วยังออกไปไม่ได้เสียที เขามองคนตัวเล็กข้างกายที่ตอนนี้ใบ
หน้าแสนหวานขึ้นสีจัด เขาอังมือไปบริเวณลำคอและแก้มนวลของหญิงสาว อุณหภูมิที่ร้อนเกินกว่าเหตุของร่างเล็ก
ทำให้เขาใจไม่ดี นึกโทษตัวเองที่เล่นพิเรนทร์ๆ ทำให้เธอต้องมาเจ็บป่วยแบบนี้...ไม่สิ นี่มันไม่ใช่การเล่นสนุก
แต่นี่เป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“เค้ารักพี่ป๊อปนะ”เขาขมวดคิ้วเมื่อคนตัวเล็กพูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ก็ถึงบางอ้อเมื่อเธอยังหลับตาสนิท
เพ้อสินะ...เขาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมาสนใจการขับรถต่อ
“ทำไมคุณแม่ไม่ให้ฟางแต่งงานกับพี่ป๊อปซะที”เสียงหวานพร่ำออกมาอีกครั้ง ละเมอได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวที่สุดเลยนะ
เด็กคนนี้
“เกือบถูกย่างสดแล้วสิ”เขาขมวดคิ้วมุ่น อะไรวะ ย่างสด...หรือว่าฟ้าผ่าเมื่อกี้ หรือว่าเธอจะอยู่ใกล้ต้นตาลต้นนั้น
แล้วทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ แล้วทำไมแผลที่เกือบจะหายที่หัวเข่าถึงได้แตกออกแบบนี้...ตื่นมาเขาจะดุให้หาย
ซุ่มซ่ามเชียว...คอยดูเถอะ
“ฟางไม่ได้แก่แดดนะ...ใครบอก”เขาหัวเราะเบาๆกับคำพูดของเธอ น่าจะโดนดุมาเยอะ ก็ไม่น่าแปลก เธอเล่นเพ้อ
ถึงแต่เรื่องจะแต่งงานกับเขาตั้งแต่อายุ9ขวบแล้ว ถ้าจำเรื่องที่มารดาเล่าให้ฟังไม่ผิดนะ
“พูดอะไรของเขา...ไม่เพราะเลย”เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจคำพูดของเธอ แต่ดูจากสีหน้าของเจ้าตัวคงเป็นเรื่องที่
เธอไม่ชอบใจมากแน่ๆคิ้วเรียวโก่งสวยได้รูปถึงได้ขมวดมุ่นเสียอย่างงนั้น เขาส่ายหน้าเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะ
เหยียบคันเร่งเพื่อไปถึงโรงพยาบาลในละแวกนั้นให้เร็วที่สุด...
เท้าแกร่งสาวไปที่หน้าห้องฉุกเฉินที่คนตัวเล็กกำลังรักษาตัวให้เร็วที่สุดหลังจากที่เอารถไปจอดไว้
ที่ลานจอดรถ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงทำให้เขานั่งไม่ติดแบบนี้ ใจอยากจะบุกไปดูคนตัวเล็กในห้องให้มันรู้แล้ว
รู้รอด จะได้ไม่ต้องมาเดินไปเดินมาอย่างคนเสียสติแบบนี้ สายตาพลันปะทะเข้ากับร่างท้วมของคุณหมอ
วัยกลางคน เขารีบกรูไปหานายแพทย์ก่อนจะถามไถ่อาการของหญิงสาว
“หมอครับ น้องสาวผมเป็นยังไงบ้าง”
“อ้อ เธอไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ หมอเย็บแผลที่หัวเข่าทั้งสองข้างไปแล้ว แต่เนื่องจากปากแผลใหญ่พอสมควร
ทำให้เกิดอาการอักเสบ ไข้เลยขึ้น หมอให้ยาลดไข้ไปแล้วเดี๋ยวรอน้ำเกลือขวดนั้นหมดก็กลับบ้านได้แล้วครับ”
เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง กลิ่นยาฉุนจัดทำให้เขาย่นจมูกลง สายตาสอดส่องหาคนตัวเล็ก ก่อนจะ
เห็นร่างเล็กๆที่นั่งบนเตียงผู้ป่วย รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้อย่างที่เคยๆ เขาเดินเข้าไปหาเธอ มือเล็กจับแขนแกร่ง
ของเขาก่อนจะพูด
“พี่ป๊อปไม่ได้บอกคุณหมอหรอว่าฟางไม่ฉีดยา...มันเจ็บจะตาย”หญิงสาวเอ่ยอย่างงอนๆ
“ฉีดน่ะดีแล้วจะได้หายไวๆ เป็นยังไงบ้างตอนนี้”เขาลูบปรอยผมที่ปรกใบหน้าสวยหวานที่ซีดเผือดเล็กน้อยออก
ก่อนจะรอคำตอบจากร่างเล็ก
“พรุนไปทั้งตัวแล้ว...เอ๊ะ แต่ฟางรู้สึกว่าเย็บแผลแล้วไม่ค่อยเจ็บเข่าเลยนะ รู้งี้กระแทกเข่ากับก้อนหินไปนานแล้ว
รอแผลตกสะเก็ดช้าจะตาย ไม่ทันงานแต่งพอดี”
“เอ่อ...ฟางขอโทษค่ะ เรื่องงานแต่งแล้วแต่พี่ป๊อปเลยนะคะ จะยกเลิกมันก็ได้”เธอไม่ลืมที่จะเอ่ยแก้ทันที เมื่อรู้ตัว
ว่าพูดจาไม่เข้าหูเขา
“ข่าวก็ลงหนังสือพิมพ์ออกโครมๆทุกวัน แต่งๆไปก่อนก็ได้”
“แปลว่าต้องเลิก”เขาสบสายตาคู่นั้นของเธออย่างไม่แน่ใจตัวเองว่าตอนนี้เขาไม่ได้ใจอ่อนกับเธอ เหมือนทุกๆครั้ง
ที่ผ่านมา แต่ที่ผ่านมาเธอทำเรื่องที่ไม่ได้หนักหนาสาหัสเท่านี้...แต่ครั้งนี้เธอพรากชีวิตของคนที่เขารักสุดหัวใจ
จากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน...ไม่สมควรได้รับการอภัย
“ก็ใช่”เขาเบือนหน้าหนีจากดวงตากลมโตที่รื้นไปด้วยน้ำตาที่จวนจะไหลออกมา กลัวเหลือเกินว่าจะทนไม่ไหว
หากเธอร้องไห้ต่อหน้าต่อตาเขา เขาสะดุ้งโหยงเมื่อลำแขนเรียวเล็กกอดรัดรอบเอวสอบของเขา
“ฟางรู้นะว่าพี่ป๊อปไม่อยากแต่งงานกับฟาง แต่ฟางยังยืนยันคำเดิมว่าฟางอยากแต่งงานกับพี่ ฟางยังรักพี่เหมือน
เดิม ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่คงจะเกลียดฟางเข้ากระดูกดำไปแล้ว”น้ำเสียงหวานพูดอู้อี้กับหน้าท้องแกร่งของเขา นี่เธอลืม
ไปแล้วหรือไรว่าเขาและเธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว จะทำอย่างนี้มันไม่ปลอดภัยต่อร่างกายของเธอเลยสักนิด
อารมณ์พวกนั้นควบคุมมันได้เสียที่ไหน เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน
“น้ำเกลือจะหมดแล้วนี่ เดี๋ยวฉันเรียกพยาบาลให้นะ”เขาพูดก่อนจะพยายามผละออกจากคนตัวเล็ก แต่เธอกลับขืน
ตัวเอาไว้
“ฟางเสียใจเรื่องพี่พิม ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะลงเอยแบบนี้ ฟางขอโทษ ความรักของเราคงไม่มีทางเกิดขึ้นจริง ใน
เมื่อหัวใจทั้งดวงของพี่อยู่ที่พี่พิม สัญญาว่าเราจะทรมานกับการมีฆาตกรเลือดเย็นอย่างฟางอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน
ไม่นานหรอกค่ะ”เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ หึ ทำไมเธอไม่คิดได้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ทำไมต้องให้ใครสักคนจาก
ไปก่อน...แล้วที่สำคัญทำไมคนนั้นต้องเป็นพิม... เขาก็สัญญาเหมือนกันว่าตลอดระยะเวลาอันไม่นานนี้ จะเป็นช่วง
เวลาที่เธอต้องจดจำไปตลอดชีวิต...
“ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เธอ เห็นหน้าเธอทีไรแล้วมันอยากจะฆ่านัก”เขาเค้นเสียงรอดไรฟัน เมื่อวงแขน
เล็กๆยอมปล่อยเขาออก เขาเดินไปหานางพยาบาลก่อนจะบอกให้ไปถอดสายน้ำเกลือให้หญิงสาว ส่วนตัวเขาออก
มารับยาและจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธอ หญิงสาวก้าวลงจากเตียงอย่างไม่ค่อยมั่นคงนัก เธอยกมือไหว้ขอบคุณ
พยาบาล ก่อนจะเดินกะเผลกๆออกมา สายตาสอดส่องหาชายหนุ่ม แผลที่เพิ่งเย็บไปยังให้ความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี
มากนัก เธอเลยต้องเดินท่าแปลกๆแบบนี้ไม่พอยังต้องทนกับความเจ็บแปลบๆที่แล่นขึ้นมาเป็นระยะอีกต่างหาก
“มายืนทำอะไรตรงนี้ ไปได้แล้ว”เธอหันไปตามต้นเสียง ก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับร่างสูงของชายหนุ่ม เธอพยัก
หน้าอย่างไม่กล้าสบดวงตาดุคมคู่นั้น เดินตามหลังเขาไป แต่ดูเหมือนเขาจงใจจะแกล้งเธออีกแล้ว
“เดินเร็วจัง”เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ แผลที่หัวเข่าก็เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาเรื่อยๆ เธอหยุดเดิน ก่อนจะก้มลงดูมันอีกครั้งให้
แน่ใจว่าแผลไม่ได้ปริแตกออกจากกันอีกหน แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ร่างสูงของชายหนุ่มก็หายไปแล้ว
“ว้าย!”เธอเสียหลักล้ม เมื่อตกใจกับแสงไฟจากรถยนต์ที่แล่นเข้ามาหาเธอ...และไม่มีท่าทีว่าจะหยุด!!!
รถพี่ป๊อป เธอจำได้...เธอทำไมเขาต้องเปิดไฟส่องกราดขนาดนี่
และความเร็วสูงของรถที่เหมือนเขาจะไม่ได้จอดรับเธอ แต่จงใจจะชนมากกว่า!
เธอหลับตาพร้อมยอมรับชะตากรรมของตัวเอง...มันเป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับ เธอก็ต้องก้มหน้ารับมัน
อย่างไม่มีข้อแม้...
..............................................................................................................................
มีคนบอกให้อัพจนจบเรื่อง ฮ่าๆ บร้าาาาาา ฝากติดตามด้วยนะ เรากินข้าวก่อน หิวมากกก
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
