สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่21 สาบาน...

 

 

 

 

 

                    ควันสีขาวลอยพวยพุ่งออกมาจากปล้องบนยอดเมรุ ลอยคละคลุ้งไปในอากาศ ลอยไปพร้อมๆกับ

 

 

หัวใจอีกดวงของชายหนุ่มที่เฝ้ามองมันอยู่ตอนนี้ การจากไปโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เขายังทำใจไม่ได้ และไม่มีทาง

 

 

ที่เขาจะทำใจได้ลง ทำไมเธอต้องมาจากเขาไปในเวลาที่เขาต้องการและรักเธอ อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ ผู้ชาย

 

 

อย่างเขาพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมา หากแต่ตอนนี้มันคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เธอจากไปพร้อมๆ

 

 

กับความเข้าใจผิด เขายังไม่ได้ฟังเขาเลยว่าความจริงมันเป็นอย่างไร เพียงเพราะคำพูดพล่อยๆของเด็กไม่รู้จักโต

 

 

ทำให้คนที่รักจากไป...เพราะเธอ เธอทำลายชีวิตที่กำลังจะไปได้สวยของเขาจนไม่มีชิ้นดี ต่อจากนี้ไปเขาสัญญา

 

 

ว่าจะทำให้เธอเจ็บปวดไปไม่ให้น้อยกว่าที่พิมต้องพบเจอเลยหรืออาจจะมากกว่านั้น.... สาบานเขาจะทำมันให้

 

 

สำเร็จจงได้...เธอต้องชดใช้อย่างสาสม

 

 

“พี่ป๊อป ฝนจะตกแล้วไปเถอะค่ะ”เสียงหวานปะทะโสตประสาทของเขา เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่เกาะแขนเขาอยู่

 

 

ด้วยสายตาเย็นชา

 

 

“อยากกลับก็กลับไปสิ ฉันจะรอจนกว่าพิมจะจากไปจริงๆ”

 

 

“งั้นฟางอยู่เป็นเพื่อนนะ”เธอตอบกลับเสียง่ายๆก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา

 

 

“ฟางขอโทษที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเลวร้ายแบบนี้...ฟางจะยกเลิกงานแต่งงานของเรา”น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่าง

 

 

เศร้าๆ

 

 

“มันจะไม่สายไปหน่อยหรือไง เธอเพิ่งจะมาสำนึกได้อะไรตอนนี้”สายตาดุดันถูกส่งมาให้เธออย่างเปิดเผย เธอ

 

 

หลบดวงตาคู่นั้นอย่างหวาดหวั่น กลัวเหลือเกินว่าเขาจะกลายร่างเป็นซาตานร้ายอีกครั้ง ความจริง เธอไม่เคยคิด

 

 

เลยว่าเรื่องราวมันจะบานปลายใหญ่โตถึงขนาดนี้ เธอไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าความรักของเธอต้องแลกด้วยชีวิตของ

 

 

ใคร...หากเธอรู้เธอจะไม่ตัดสินใจที่จะทำอย่างนี้เลย...

 

 

“ฟางขอโทษค่ะ แต่พี่ป๊อปคะฟางไม่คิด...”

 

 

“ไม่ต้องมาแก้ตัว...ตอนนี้ฉันยังไม่อยากชำระความกับเธอตอนนี้ เงียบๆไปซะ” หญิงสาวก้มหน้างุดมือเล็กจิกหลัง

 

 

ฝ่ามืออย่างประหม่า เธอรู้สึกไม่ดีสักนิด ทำไมเขาต้องตั้งแง่กับเธอขนาดนี้ เขาทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน ทำเหมือน

 

 

เธอเป็นแค่ธาตุอากาศ...พี่ป๊อปคนเดิมของเธอหายไปไหนกัน... แต่มันก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ...

 

 

เธอทำลายชีวิตที่สวยงามของเขา ทั้งคนรักและลูกของเขา เธอมันเห็นแก่ตัว

 

 

หากเธอไม่หน้าด้านหรือไม่ไร้ยางอายเพื่อแย่งชิงเขามาครอบครองเรื่องทุกอย่างก็คงไม่ต้องจบแบบนี้ บางทีการที่

 

 

เธอไม่คิดจะวางแผนบ้าๆนี้ขึ้นมา แล้วยอมถอยไปตั้งแต่วันที่เขาบอกเธอว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว เรื่องทุกอย่างคงไม่

 

 

เป็นแบนี้ อาจจะจริงที่เธอต้องเจ็บปวด ระยะเวลา9ปีไม่ใช่น้อยๆ แต่เธอก็พร้อมจะตัดใจหากรู้ว่ามันต้องแลกมาด้วย

 

 

ชีวิตของคนสองคน ยอมปล่อยให้เขาไปมีความสุขกับคนที่เขารักดีกว่า...แต่เรื่องนี้มันเป็นเพราะเธอ

 

 

เธอที่เห็นแก่ตัวเกินไป...

 

 

“กลับกันเถอะค่ะ วันนี้ข่าวว่าพายุจะเข้า ขับรถอันตรายนะคะ”เธอเอ่ยขึ้นเมื่อสังเกตว่าท้องฟ้าเริ่มครึ้มขึ้นกว่าเดิม

 

 

เมฆที่เคยสดใส บัดนี้กลับแปรเป็นเมฆฝนสีทมิฬน่ากลัว สายฟ้าและเสียงฟ้าร้องดังกัมปนาทกำลังบ่งบอกว่าอีกไม่กี่

 

 

นาทีข้างหน้านี้สายฝนกำลังจะทิ้งตัวลงมา

 

 

“อยากกลับก็กลับไปสิ” ชายหนุ่มตอบเธอขณะที่ยังไม่ละสายตาไปจากเมรุที่ร่างของพิมอยู่ในนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้

 

 

พิมจะไม่มีตัวตนแล้ว แต่เธอเชื่อว่าความรักของพิมและชายหนุ่มยังคงมีตัวตนอยู่...ความรักที่แม้แต่ความตายก็ยัง

 

 

 

ไม่สามารถพรากพวกเขาออกจากกันได้...แล้วนับประสาอะไรกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

                 ร่างเล็กของหญิงสาวยังนั่งเคียงคู่กับร่างสูงแกร่งของชายหนุ่มไม่ห่างกาย เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าทำ

 

 

เอาร่างเล็กสะดุ้งโหยงเป็นครั้งคราว สายตาแลบที่พาดลงมาบนผืนฟ้ามืดสนิททำเอาเธอหลับตาแน่นอย่างหวาด

 

 

กลัว มือเล็กกำเข้าหากันอย่างให้กำลังใจตัวเอง ใจหนึ่งเธอก็อยากกลับ แต่อีกใจเธอก็เป็นห่วงเขา กลัวว่าหากเขา

 

 

อยู่ที่นี่คนเดียว แล้วอยู่ๆเกิดอารมณ์เปลี่ยวขึ้นมาทำอะไรสิ้นคิดแล้วคนที่จะต้องเสียใจก็คือคนรอบตัว...เธอไม่ได้

 

 

มองโลกในแง่ร้ายหรอกนะ แต่อารมณ์แบบนี้ ใครก็ไม่มีสติมากพอ หากเธอเป็นอย่างเขา เธออาจจะทำอย่างที่เขา

 

 

อยากทำตอนนี้ก็ได้ เธอทนไม่ได้หากต้องมองเขาจากไปต่อหน้าต่อตา...อย่างที่เขากำลังพบพาน

 

 

“พี่ป๊อปรอฟางด้วย”เมื่อเธอเพิ่งรู้ตัวว่าตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองนานเกินไป จนเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเขาก็

 

 

หายไปแล้ว เธอพยายามซอยเท้าวิ่งตามเขาไป แต่ทำไมยิ่งวิ่งตามเขาก็เหมือนยิ่งห่างออกไป...เขาวิ่งหนีเธอ

 

 

“อย่าวิ่งหนีเค้านะ”เธอตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงฟ้าฝน แต่เสียงเธอมันไม่ดังพอหรือไรเขาถึงยังวิ่งหนีเธอ นี่อย่า

 

 

บอกนะว่าเขาคิดจะแก้แค้นเธอด้วยวิธีนี้...บ้าไปแล้ว เธอพยายามวิ่งตามเขาไปหากแต่เท้าเจ้ากรรมกลับสะดุดเข้า

 

 

กับก้อนหินก้อนใหญ่ เธอไม่ทันตั้งตัวทำให้ล้มลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ แผลที่หัวเข่าเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง สายฝน

 

 

ที่กระหน่ำตกลงมาเป็นเหมือนเข็มแหลมๆนับพันเล่มทิ่มแทงลงบนแผลถลอกบนหัวเข่า ที่ตอนนี้คงจะใหญ่ขึ้นกว่า

 

 

เดิมเป็นเท่าตัว

 

 

“ยัยบ้าเอ้ย ฮือ เจ็บชะมัด”เธอสบถด่าตัวเองอย่างคนบ้าเมื่อเปิดแผลออกกลับพบว่าแผลที่เริ่มตกสะเก็ดเมื่อวาน

 

 

ตอนนี้กลับแตกออกจากกันพร้อมๆกับเลือดที่ไหลออกมาอย่างมากมาย...หัวเข่าแตก เธอมองแผลเจ้าปัญหาที่เริ่ม

 

 

ทวีความเจ็บขึ้นเรื่อยๆ สายตากวาดมองที่ร่มพอให้ตัวเองให้หยุดรอจนกว่าฝนจะหยุดตก แต่ปัญหาใหญ่ไม่ได้อยู่ที่

 

 

หัวเข่าแตกอย่างเดียวหรอก แต่มันอยู่ที่เธอไม่มีรถกลับบ้าน ไม่มีโทรศัพท์มือถือ เพราะตอนนี้เครื่องมันคงพังไป

 

 

แล้วจากสายฝนที่เธอเพิ่งวิ่งฝ่ามา มือเล็กเช็ดน้ำฝนออกจากใบหน้า

 

 

 

 

 

เปรี้ยง!!!!!

 

 

         มือเล็กยกขึ้นอุดหูพร้อมกับหลับตาแน่น เมื่อสายฟ้าฟาดลงผ่าต้นตาลที่ห่างเธอไปไม่ถึงสองร้อยเมตร

 

 

น้ำตาแห่งความหวาดกลัวไหลรินลงมาอย่างเสียไม่ได้ เมื่อกี้เธอเพิ่งรอดพ้นจากการถูกย่างสดไปสดๆร้อนๆ มือเล็ก

 

 

ลูบแขนไป-มาอย่างสยดสยอง

 

 

“ฮือๆ ฮึก ฮือ”เสียงสะอ้นยังดังออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอค่อยๆกระถดตัวไปหลบศาลาที่อยู่บริเวณทางออกของ

 

 

สถานฌาปนกิจ เสียงสายฝนกระทบกับหลังคาสังกะสีของศาลายิ่งทำให้เธอหวาดกลัวกว่าเดิม แถมนี่ก็ใกล้จะมืด

 

 

อยู่แล้ว เขาใจร้ายมาก ทำไมต้องทิ้งเธอไว้ที่นี่ด้วย รู้ทั้งรู้ว่าเธอกลัวผี

 

 

“คนใจร้าย ฮือๆ ฮึก”ปากก็พร่ำต่อว่าชายหนุ่มที่ทิ้งเธอไว้ที่นี่ มือเล็กก็ใช้ชายกระโปรงเช็ดเลือดที่ไหลออกมา

 

 

อย่างไม่ยอมหยุด ทำไมต้องเป็นที่หัวเข่า หากเป็นที่อื่นเธอจะไม่ทรมานเท่านี้เลย แผลแตกตรงนี้ก็ไม่ต่างจากการ

 

 

ตัดขาไปสักเท่าไหร่หรอก...เจ็บจะแย่อยู่แล้ว อยากไปจากตรงนี้ แต่ก็ไปไม่ได้...

 

 

“คุณพ่อคุณแม่ช่วยฟางด้วย ฮือๆ ฟางกลัว ฮือ” สายตาตื่นตะหนกมองไปรอบๆตัวอย่างหวาดกลัว

 

 

สายฝนยังเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายและไม่มีท่าทีจะหยุดตกเสียที แสงรอบๆตัวที่เคยมีกลับจางหายลงไป

 

 

เรื่อยๆยิ่งดวงอาทิตย์ที่เคยส่องแสงสว่างกลับถูกเมฆฝนบดบังทำให้ทุกสรรพสิ่งรอบตัวดับแสงตามลงไปด้วย

 

 

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นะ...

 

 

เธอหันรีหันขวางมองหาทางที่พอออกจากที่นี่ไปได้ เธอที่นี่มันป่าช้านะรถที่ไหนจะผ่าน...

 

 

“ฮือๆๆๆ”เธอร้องไห้ฟูมฟายเมื่อทำอะไรไม่ได้ มือเล็กทุบตีแผลแตกที่หัวเข่าอย่างโมโหร้าย เธอไม่สนหรอกว่ามัน

 

 

จะเจ็บมากแค่ไหน แต่มันเป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องลำบาก ไปจากที่นี่ไม่ได้อย่างที่ต้องการ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...............................................................................................................................

มาแล้วตอนที่หนึ่ง อีกตอนรอสองทุ่มครึ่งนะ ไม่ดึกไปใช่มั้ย