สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่22 แต่งงาน?

 

 

 

 

 

 

 

                      “พอแล้ว เธอจะตีให้แผลมันฉีกไปถึงขาเลยรึไง”น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เธอจำได้ขึ้นใจดังขึ้นข้างหู

 

 

เธอหันไปมองต้นเสียง ชายหนุ่มย่อตัวลงเสมอกับเธอ ก่อนจะมองชายกระโปรงสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

 

 

จากแผลอย่างเป็นห่วง

 

 

“พี่ป๊อป..ฮือๆๆๆ คนใจร้าย ทิ้งเค้าได้ยังไง”เธอโผเข้ากอดชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดผวา ความกลัวที่ก่อขึ้นใน

 

 

หัวใจกลับมลายหายไปเพียงแค่ได้ยินเสียงของเขาเท่านั้น เขาต้องเป็นห่วงเธอแน่ๆถึงไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียว อย่าง

 

 

น้อยเขาก็ยังไม่ใจร้ายจนเกินไปที่จะปล่อยให้เธอนอนอยู่ที่นี่หรอก เธอเชื่อ

 

 

“เจ็บมากรึเปล่า...ไหนดูซิ”เขาทำท่าจะผละเธอออกหากแต่เธอไม่ยอมผละออกจากเขา

 

 

“พากลับหน่อย ฮือ ฮึก ไม่เอาแล้ว ฮึก ฮึก ฟางกลัว” หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือปนกับเสียงสะอื้น ร่างเล็กที่สั่น

 

 

ระริกในอ้อมกอดของเขากำลังทำให้ความตั้งใจของเขาพังลง เพียงแค่เห็นน้ำตา ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ เห็นเธอทำ

 

 

ร้ายตัวเองเขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป แค่บทเรียนบทแรกที่เธอต้องได้รับ กลับเป็นเขาเสียเองที่ทนไม่ได้...

 

 

เขาช้อนอุ้มร่างเล็กที่สั่นระริกขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินไปที่รถที่จอดอยู่หน้าวัด เมื่อเดินถึงที่หมาย

 

 

เขาปลดล็อกรถคันโปรด ก่อนจะวางร่างเล็กไว้ที่เบาะข้างคนขับ เท้าแกร่งเหยียบคันเร่งเพื่อไปที่โรงพยาบาลใน

 

 

ละแวกนั้น คนตัวเล็กข้างกายดูเหมือนจะไม่ได้เป็นแค่แผลที่หัวเข่าเท่านั้น

 

 

เสียงหวานที่ตอนนี้แหบแห้งไปแล้วเพ้อออกมาเป็นระยะๆ...ไข้จับแล้วสินะ เขามองสัญญาณไฟจราจรที่ขึ้นสีแดง

 

 

จัดอย่างหงุดหงิด การจราจรที่ติดขัดอยู่แล้วยิ่งสายฝนเทกระหน่ำลงมาแบบนี้ยิ่งช้ากว่าเดิมเสียอีก แล้วโรงพยาบาล

 

 

นี่มันอยู่ไหนวะ ติดไฟแดงแยกนี้มาเป็นรอบที่สามแล้วยังออกไปไม่ได้เสียที เขามองคนตัวเล็กข้างกายที่ตอนนี้ใบ

 

 

หน้าแสนหวานขึ้นสีจัด เขาอังมือไปบริเวณลำคอและแก้มนวลของหญิงสาว อุณหภูมิที่ร้อนเกินกว่าเหตุของร่างเล็ก

 

 

ทำให้เขาใจไม่ดี นึกโทษตัวเองที่เล่นพิเรนทร์ๆ ทำให้เธอต้องมาเจ็บป่วยแบบนี้...ไม่สิ นี่มันไม่ใช่การเล่นสนุก

 

 

แต่นี่เป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ

 

 

“เค้ารักพี่ป๊อปนะ”เขาขมวดคิ้วเมื่อคนตัวเล็กพูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ก็ถึงบางอ้อเมื่อเธอยังหลับตาสนิท

 

 

เพ้อสินะ...เขาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมาสนใจการขับรถต่อ

 

 

“ทำไมคุณแม่ไม่ให้ฟางแต่งงานกับพี่ป๊อปซะที”เสียงหวานพร่ำออกมาอีกครั้ง ละเมอได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวที่สุดเลยนะ

 

 

เด็กคนนี้

 

 

“เกือบถูกย่างสดแล้วสิ”เขาขมวดคิ้วมุ่น อะไรวะ ย่างสด...หรือว่าฟ้าผ่าเมื่อกี้ หรือว่าเธอจะอยู่ใกล้ต้นตาลต้นนั้น

 

 

แล้วทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ แล้วทำไมแผลที่เกือบจะหายที่หัวเข่าถึงได้แตกออกแบบนี้...ตื่นมาเขาจะดุให้หาย

 

 

ซุ่มซ่ามเชียว...คอยดูเถอะ

 

 

“ฟางไม่ได้แก่แดดนะ...ใครบอก”เขาหัวเราะเบาๆกับคำพูดของเธอ น่าจะโดนดุมาเยอะ ก็ไม่น่าแปลก เธอเล่นเพ้อ

 

 

ถึงแต่เรื่องจะแต่งงานกับเขาตั้งแต่อายุ9ขวบแล้ว ถ้าจำเรื่องที่มารดาเล่าให้ฟังไม่ผิดนะ

 

 

“พูดอะไรของเขา...ไม่เพราะเลย”เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจคำพูดของเธอ แต่ดูจากสีหน้าของเจ้าตัวคงเป็นเรื่องที่

 

 

เธอไม่ชอบใจมากแน่ๆคิ้วเรียวโก่งสวยได้รูปถึงได้ขมวดมุ่นเสียอย่างงนั้น เขาส่ายหน้าเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะ

 

 

เหยียบคันเร่งเพื่อไปถึงโรงพยาบาลในละแวกนั้นให้เร็วที่สุด...

 

 

 

 

 

 

 

                  เท้าแกร่งสาวไปที่หน้าห้องฉุกเฉินที่คนตัวเล็กกำลังรักษาตัวให้เร็วที่สุดหลังจากที่เอารถไปจอดไว้

 

 

ที่ลานจอดรถ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงทำให้เขานั่งไม่ติดแบบนี้ ใจอยากจะบุกไปดูคนตัวเล็กในห้องให้มันรู้แล้ว

 

 

รู้รอด จะได้ไม่ต้องมาเดินไปเดินมาอย่างคนเสียสติแบบนี้ สายตาพลันปะทะเข้ากับร่างท้วมของคุณหมอ

 

 

วัยกลางคน เขารีบกรูไปหานายแพทย์ก่อนจะถามไถ่อาการของหญิงสาว

 

 

“หมอครับ น้องสาวผมเป็นยังไงบ้าง”

 

 

“อ้อ เธอไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ หมอเย็บแผลที่หัวเข่าทั้งสองข้างไปแล้ว แต่เนื่องจากปากแผลใหญ่พอสมควร

 

 

ทำให้เกิดอาการอักเสบ ไข้เลยขึ้น หมอให้ยาลดไข้ไปแล้วเดี๋ยวรอน้ำเกลือขวดนั้นหมดก็กลับบ้านได้แล้วครับ”

 

 

เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง กลิ่นยาฉุนจัดทำให้เขาย่นจมูกลง สายตาสอดส่องหาคนตัวเล็ก ก่อนจะ

 

 

เห็นร่างเล็กๆที่นั่งบนเตียงผู้ป่วย รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้อย่างที่เคยๆ เขาเดินเข้าไปหาเธอ มือเล็กจับแขนแกร่ง

 

 

ของเขาก่อนจะพูด

 

 

“พี่ป๊อปไม่ได้บอกคุณหมอหรอว่าฟางไม่ฉีดยา...มันเจ็บจะตาย”หญิงสาวเอ่ยอย่างงอนๆ

 

 

“ฉีดน่ะดีแล้วจะได้หายไวๆ เป็นยังไงบ้างตอนนี้”เขาลูบปรอยผมที่ปรกใบหน้าสวยหวานที่ซีดเผือดเล็กน้อยออก

 

 

ก่อนจะรอคำตอบจากร่างเล็ก

 

 

“พรุนไปทั้งตัวแล้ว...เอ๊ะ แต่ฟางรู้สึกว่าเย็บแผลแล้วไม่ค่อยเจ็บเข่าเลยนะ รู้งี้กระแทกเข่ากับก้อนหินไปนานแล้ว

 

 

รอแผลตกสะเก็ดช้าจะตาย ไม่ทันงานแต่งพอดี”

 

 

“เอ่อ...ฟางขอโทษค่ะ เรื่องงานแต่งแล้วแต่พี่ป๊อปเลยนะคะ จะยกเลิกมันก็ได้”เธอไม่ลืมที่จะเอ่ยแก้ทันที เมื่อรู้ตัว

 

 

ว่าพูดจาไม่เข้าหูเขา

 

 

“ข่าวก็ลงหนังสือพิมพ์ออกโครมๆทุกวัน แต่งๆไปก่อนก็ได้”

 

 

“แปลว่าต้องเลิก”เขาสบสายตาคู่นั้นของเธออย่างไม่แน่ใจตัวเองว่าตอนนี้เขาไม่ได้ใจอ่อนกับเธอ เหมือนทุกๆครั้ง

 

 

ที่ผ่านมา แต่ที่ผ่านมาเธอทำเรื่องที่ไม่ได้หนักหนาสาหัสเท่านี้...แต่ครั้งนี้เธอพรากชีวิตของคนที่เขารักสุดหัวใจ

 

 

จากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน...ไม่สมควรได้รับการอภัย

 

 

“ก็ใช่”เขาเบือนหน้าหนีจากดวงตากลมโตที่รื้นไปด้วยน้ำตาที่จวนจะไหลออกมา กลัวเหลือเกินว่าจะทนไม่ไหว

 

 

หากเธอร้องไห้ต่อหน้าต่อตาเขา เขาสะดุ้งโหยงเมื่อลำแขนเรียวเล็กกอดรัดรอบเอวสอบของเขา

 

 

“ฟางรู้นะว่าพี่ป๊อปไม่อยากแต่งงานกับฟาง แต่ฟางยังยืนยันคำเดิมว่าฟางอยากแต่งงานกับพี่ ฟางยังรักพี่เหมือน

 

 

เดิม ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่คงจะเกลียดฟางเข้ากระดูกดำไปแล้ว”น้ำเสียงหวานพูดอู้อี้กับหน้าท้องแกร่งของเขา นี่เธอลืม

 

 

ไปแล้วหรือไรว่าเขาและเธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว จะทำอย่างนี้มันไม่ปลอดภัยต่อร่างกายของเธอเลยสักนิด

 

 

อารมณ์พวกนั้นควบคุมมันได้เสียที่ไหน เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน

 

 

“น้ำเกลือจะหมดแล้วนี่ เดี๋ยวฉันเรียกพยาบาลให้นะ”เขาพูดก่อนจะพยายามผละออกจากคนตัวเล็ก แต่เธอกลับขืน

 

 

ตัวเอาไว้

 

 

“ฟางเสียใจเรื่องพี่พิม ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะลงเอยแบบนี้ ฟางขอโทษ ความรักของเราคงไม่มีทางเกิดขึ้นจริง ใน

 

 

เมื่อหัวใจทั้งดวงของพี่อยู่ที่พี่พิม สัญญาว่าเราจะทรมานกับการมีฆาตกรเลือดเย็นอย่างฟางอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน

 

 

ไม่นานหรอกค่ะ”เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ หึ ทำไมเธอไม่คิดได้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ทำไมต้องให้ใครสักคนจาก

 

 

ไปก่อน...แล้วที่สำคัญทำไมคนนั้นต้องเป็นพิม... เขาก็สัญญาเหมือนกันว่าตลอดระยะเวลาอันไม่นานนี้ จะเป็นช่วง

 

 

เวลาที่เธอต้องจดจำไปตลอดชีวิต...

 

 

“ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เธอ เห็นหน้าเธอทีไรแล้วมันอยากจะฆ่านัก”เขาเค้นเสียงรอดไรฟัน เมื่อวงแขน

 

 

เล็กๆยอมปล่อยเขาออก เขาเดินไปหานางพยาบาลก่อนจะบอกให้ไปถอดสายน้ำเกลือให้หญิงสาว ส่วนตัวเขาออก

 

 

มารับยาและจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธอ หญิงสาวก้าวลงจากเตียงอย่างไม่ค่อยมั่นคงนัก เธอยกมือไหว้ขอบคุณ

 

 

พยาบาล ก่อนจะเดินกะเผลกๆออกมา สายตาสอดส่องหาชายหนุ่ม แผลที่เพิ่งเย็บไปยังให้ความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี

 

 

มากนัก เธอเลยต้องเดินท่าแปลกๆแบบนี้ไม่พอยังต้องทนกับความเจ็บแปลบๆที่แล่นขึ้นมาเป็นระยะอีกต่างหาก

 

 

“มายืนทำอะไรตรงนี้ ไปได้แล้ว”เธอหันไปตามต้นเสียง ก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับร่างสูงของชายหนุ่ม เธอพยัก

 

 

หน้าอย่างไม่กล้าสบดวงตาดุคมคู่นั้น เดินตามหลังเขาไป แต่ดูเหมือนเขาจงใจจะแกล้งเธออีกแล้ว

 

 

“เดินเร็วจัง”เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ แผลที่หัวเข่าก็เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาเรื่อยๆ เธอหยุดเดิน ก่อนจะก้มลงดูมันอีกครั้งให้

 

 

แน่ใจว่าแผลไม่ได้ปริแตกออกจากกันอีกหน แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ร่างสูงของชายหนุ่มก็หายไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

          “ว้าย!”เธอเสียหลักล้ม เมื่อตกใจกับแสงไฟจากรถยนต์ที่แล่นเข้ามาหาเธอ...และไม่มีท่าทีว่าจะหยุด!!!

 

 

รถพี่ป๊อป เธอจำได้...เธอทำไมเขาต้องเปิดไฟส่องกราดขนาดนี่

 

 

และความเร็วสูงของรถที่เหมือนเขาจะไม่ได้จอดรับเธอ แต่จงใจจะชนมากกว่า!

 

 

เธอหลับตาพร้อมยอมรับชะตากรรมของตัวเอง...มันเป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับ เธอก็ต้องก้มหน้ารับมัน

 

 

อย่างไม่มีข้อแม้...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..............................................................................................................................

มีคนบอกให้อัพจนจบเรื่อง ฮ่าๆ บร้าาาาาา ฝากติดตามด้วยนะ เรากินข้าวก่อน หิวมากกก