สัญญารักลวง...

10.0

วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.08 น.

  36 ตอน
  12 วิจารณ์
  75.50K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

20)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่20 การสูญเสียที่นำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลง

 

 

 

 

 

 

 

                      น้ำตาลูกผู้ชายหยดไหลรินอย่างไม่อายใคร อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างของคนรักไว้แนบกาย

 

 

มือหนาประคองมือเรียวของพิมที่ยังคงกำรูปของเขาและเธอไว้อย่างไม่ยอมปล่อย เขามาที่นี่เพื่อจะบอกข่าวดีให้

 

 

เธอได้รับรู้ หากแต่ภาพแรกของคนรักที่ปรากฏแก่สายตาทำเอาร่างกายแข็งทื่อ ข้อมือเรียวถูกกรีดตัดผ่านเส้นเลือด

 

 

ที่นำไปล่อเลี้ยงหัวใจ คัตเตอร์ที่ตกอยู่ไม่ห่างจากกายของพิมทำให้เขาพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ มือเรียวข้าง

 

 

ขวากำรูปถ่ายของเขาและเธอไว้แนบอก...ในขณะที่มือซ้ายของเธอยังคงมือแหวนที่เขามอบให้เธอสวมอยู่ที่นิ้ว

 

 

นาง ทำไม ทำไมเธอถึงได้คิดสั้นแบบนี้ ทำไมเธอไม่รอเขาก่อน หากเขาตัดสินใจที่จะมาเร็วกว่านี้ทุกอย่างก็คงไม่

 

 

ลงเอยแบบนี้ ไม่สิ หากเขาไม่คิดจะนอกกายเธอในค่ำคืนนั้น ปัญหาทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น ฟางก็คงไม่ต้องมาเรียก

 

 

ร้องความรับผิดชอบจากเขา พิมก็ไม่ต้องจากเขาไปแบบนี้...แล้วต่อจากนี้ไปเขาจะอยู่ได้อย่างไรเมื่อไม่มีเธอข้าง

 

 

กาย เธอเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเขา หากเรื่องราวมันไม่กลับตาลปัตรเขากับเธอก็คงแต่งงานกันไปแล้ว

 

 

เธอทำแบบนี้ทำไมกัน ทำไมถึงไม่รอให้เขาอธิบายให้เธอฟังก่อน...เธอคงต้องเจ็บปวด เขาคิดถูกว่าเธอไม่

 

 

สามารถรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แน่ เขากลัว กลัว แต่แล้วสิ่งที่เขากลัวมันก็เกิดขึ้นจริงๆ...

 

 

“ผมรักพิมนะคนดี ตื่นขึ้นมาคุยกับผมก่อน เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ คุณจะทิ้งผมไปอย่างนี้ไม่ได้นะ”น้ำเสียง

 

 

เข้มที่สั่นเครือพูดกับร่างอันไร้วิญญาณของคนรักอย่างคนไร้สติ

 

 

 

 

 

 

 

               หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอไม่คิดเลยว่าแผนพิเรนทร์ๆของเธอจะสร้างปัญหา

 

 

 

 

 

มากมายถึงขนาดนี้ นี่สินะ ที่เขาบอกกันว่าไม่ควรจะล้อเล่นกับหัวใจคน ไม่ใช่เธอที่เจ็บปวดเพียงคนเดียว แต่ทั้ง

 

 

ชายหนุ่มและคนรักของเขาก็ต้องมารับผลของการกระทำอันไม่รู้จักยั้งคิดของเธอด้วย แต่การสูญเสียครั้งนี้มันยิ่ง

 

 

ใหญ่เกินไปจริงๆ เธอไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายขนาดนี้

 

 

“พี่ป๊อป..”เธอแตะไหล่แกร่งของชายหนุ่มอย่างให้กำลังใจ หากแต่เขากลับสะบัดมือเธอออกราวกับสิ่งน่ารังเกียจ

 

 

เธอสอดมือไปคล้องแขนเขาเพื่อดึงเขาออกมาจากร่างบอบบางของพิม เมื่อเจ้าหน้าที่เริ่มเข้ามาเพื่อภายในห้อง

 

 

เพื่อปฏิบัติหน้าที่

 

 

“อย่ามายุ่ง!”เสียงตวาดกร้าวทำให้ทุกคนตกใจ เจ้าหน้าที่เริ่มเข้ามาจับตัวป๊อปปี้ออกจากร่างของพิมเพื่อความ

 

 

สะดวกในการปฏิบัติงาน ชายหนุ่มเริ่มอาละวาดอย่างคนเสียสติจนหน่วยกู้ภัยต้องช่วยกันพาเขาไปสงบสติอารมณ์

 

 

ข้างล่างคอนโด เธอเดินตามไปอย่างที่ใจนึกเป็นห่วงเขา

 

 

“ไอ้น้อง ใจเย็นๆสิวะ ทำอย่างนี้แฟนน้องก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก!”เสียงชายวัยกลางคนตะคอกใส่ป๊อปปี้เสียงดัง ก่อน

 

 

เธอจะโผไปหาเขา เพราะกลัวว่าพวกเขาจะลงไม้ลงมือกัน เพราะชายหนุ่มไม่ใช่คนใจเย็นนักกับเรื่องแบบนี้

 

 

“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวฉันจะคุยกับเขาเอง”เธอหันไปขอบคุณชายวัยกลางคนที่ฉุดสติป๊อปปี้ขึ้นมา ก่อนจะเหลียว

 

 

มองชายหนุ่มข้างกาย วาจาร้ายกาจถูกส่งออกมาทันทีเมื่อเขาเห็นหน้าเธอ

 

 

“เธอมันตัวซวย เพราะเธอ เพราะเธอคนเดียว!!!”น้ำตาเม็ดโตหยดเผาะเมื่อถูกชายหนุ่มผรุสวาท ก็อาจจะจริงอย่าง

 

 

ที่เขาว่านั่นแหละ

 

 

“ใจเย็นๆนะคะ ฟางรู้ว่าฟางผิด แต่ตอนนี้เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว”มือเล็กลูบต้นแขนแกร่งอย่าง

 

 

ปลอบโยน หวังให้เขาอารมณ์เย็นลง แต่ผิดคาด...ร่างของเธอถูกผลักลงจากม้านั่งอย่างแรง

 

 

“ไสหัวไป!!ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก!!!!”เธอสะดุ้งสุดตัวกับเสียงตวาดของเขา ชายหนุ่มมองเธอด้วยหางตา

 

 

ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น สายตาหวานมองตามหลังชายที่ตนรักไปจนลับสายตา เรื่องนี้ถึงแม้ว่าเธอจะผิด

 

 

จริง แต่เขาก็ผิดไม่ใช่หรือ ทำไมถึงกลายเป็นเธอคนเดียวที่ต้องทนรับคำครหาจากเขา เธออาจะผิดที่คิดแผนงี่เง่า

 

 

พวกนั้น เพียงแต่เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะส่งผลกระทบต่อใครมากมายขนาดนี้....

 

 

“ฟางขอโทษ”เธอมันเห็นแก่ตัวเกินไป เธอทำให้เขาสูญเสียทุกอย่างทั้งคนรักและ...ลูก อีกหนึ่งชีวิตที่ยังไม่มี

 

 

โอกาสลืมตาขึ้นมาดูโลก เธอฆ่าพวกเขาอย่างเลือดเย็น...เธอมันเลว เธอทำลายชีวิตที่กำลังไปได้สวยของผู้หญิง

 

 

คนหนึ่ง พิมกำลังจะมีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ เมื่อเธอมีทั้งลูก และสามีที่ดี แต่เพราะเธอ เพราะเธอเรื่อง

 

 

ทุกอย่างมันถึงได้เลวร้ายขนาดนี้... จะต้องทำอย่างไรเธอถึงจะชดใช้ให้พวกเขาหมด...ตราบาปนี้คงติดตัวเธอไป

 

 

ตลอดชีวิต... มือเล็กกุมแผลที่ถลอกตรงหัวเข่า เลือดที่ไหลออกมาอย่างมากมายกำลังบอกเธอว่าแผลคงใหญ่

 

 

และลึกหน้าดู เธอพยุงกายลุกขึ้นช้าๆมือเล็กยันกับม้าหินอ่อนข้างๆตัว ก่อนจะค้นทิชชู่ในกระเป๋าสะพายออกมาเช็ด

 

 

เลือดที่ไหลเปรอะเปื้อนตามหน้าขา เธอนั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก ก่อนจะพยายามลุกขึ้นเดินอีกครั้ง อันที่จริงเธอก็ยังไม่

 

 

อยากไปไหนทั้งนั้นแหละตอนที่แผลเจ็บแบบนี้ แต่เธอเลือกไม่ได้ ยังไงเธอก็ต้องกลับ...

 

 

 

 

 

 

 

             รอยยิ้มหวานถูกแต้มที่ริมฝีปากอิ่มเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงของป๊อปปี้ เธอจะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่กลับเอง

 

 

“พี่ป๊อป”เธอรีบเดินกระเผลกๆไปหาร่างสูงของป๊อปปี้ที่มองเธออยู่อย่างไม่คลาดสายตา

 

 

“ฟางขอกลับด้วยคนนะ ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ฟางไม่อยากขึ้นแท็กซี่กลับ”เธอพูดทันทีเมื่อไปถึงตัวชายหนุ่ม เพราะ

 

 

วันนี้ไปมีใครอยู่บ้านเลยสักคน ทุกคนต่างวิ่งวุ่นกับงานแต่งของเขาและเธอที่กำลังจะมีขึ้นอีกในสองอาทิตย์ข้างหน้า

 

 

แต่เขากลับแค่หันมามองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา

 

 

“โอ้ย!!!”

 

 

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ ไสหัวไป!!” หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อถูกชายหนุ่มผลักซ้ำลงมา ร่าง

 

 

ของเธอกระเด็นไปชนกับเสาข้างๆตัว มือเล็กกุมสะโพกที่กระแทกเข้าอย่างจังกับเหลี่ยมของเสาต้นนั้น อาการเจ็บ

 

 

ปวดยิ่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม เสียงรถยนต์แสนคุ้นหูแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง เธอมองรั้งท้ายรถที่แล่นออกไป

 

 

อย่างรวดเร็ว ใจนึกเป็นห่วงคนตัวโตที่ขับรถเร็วจนเกินเหตุ เธอพยุงตัวลุกขึ้นอีกหนพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาซ้ำ

 

 

เติมความอ่อนแอ เขาคงเกลียดเธอมากเลยสินะ ถ้าเป็นเธอเธอก็ต้องเกลียดเหมือนกันหากใครมาทำร้ายพี่ป๊อป

 

 

ของเธอ บางทีเธออาจจะน่ามืดเอามีดจ้วงท้องมันไปเลยก็ได้ แต่ก็นับว่ายังดีที่ชายหนุ่มไม่ทำแบบนั้นกับเธอ หรือ

 

 

เขาคิดจะทำแต่ไม่กล้ากันแน่... เธอกวักมือเรียกแท็กซี่ก่อนจะบอกที่หมายให้คนขับรถ

 

 

 

 

 

 

 

             ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเธอก็มาถึงบ้าน ร่างเล็กเดินกระเผลกๆเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ อดน้ำตาเล็ดไม่

 

 

ได้เมื่อความเจ็บทั้งร่างกายและจิตใจมีมากเกินกว่าที่เธอจะทนไหว

 

 

“คุณหนู!!!”นมแจ่มร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กของคุณหนูตัวน้อยเดินเข้ามาในบ้าน

 

 

“ฟางเจ็บจังค่ะนม”เสียงหวานปนสะอื้นบอกแม่นม นมแจ่มรีบกรูเข้าไปหาคุณหนูตัวน้อยก่อนจะประคองร่างบอบบาง

 

 

ของหญิงสาวมานั่งตรงโซฟาตัวยาว

 

 

“คุณหนูนะคุณหนู นมบอกแล้วว่าอย่าไปใกล้คุณป๊อป ยิ่งเธออารมณ์ไมดีแบบนั้น”นมแจ่มดุคุณหนูของนางที่มักจะ

 

 

ดื้อรั้นไม่ยอมฟังอะไร ทั้งๆที่นางก็บอกแล้วว่าอย่าตามไป แต่เธอก็ยังดื้อรั้นจะตามไปถึงที่นั่นให้ได้

 

 

“ก็ฟางเป็นห่วงพี่ป๊อปนี่คะ”คนตัวเล็กแสนดื้อรั้นเถียงคนแก่อย่างเอาแต่ใจ

 

 

“คุณหนูนี่มันจริงๆเลย”

 

 

“โธ่นมคะ เรื่องนี้ฟางเป็นคนผิด ฟางก็สมควรจะต้องรับผิดค่ะ”

 

 

“ไม่ใช่ค่ะ คุณป๊อปก็มีส่วนผิด อย่าโทษตัวเองแบบนี้อีกนะคะ”มือเหี่ยวย่นเช็ดน้ำตาที่ไหลนองหน้าสวยหวานออก

 

 

อย่างที่นางเดาไว้ไม่ผิดชายหนุ่มจะต้องโกรธมากจนพาลคุณหนูของนาง ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปคุณหนูของนางจะต้อง

 

 

เจอกับอะไรบ้าง...

 

 

 

 

 

แต่ที่นางเชื่อคือ ความรักจะไม่ทำให้เธอต้องถอยแน่เมื่อเจอกับอะไรที่หนักหนาสาหัสกว่านี้...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.................................................................................................................................

มาดึกมาก อิอิ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา