สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง
 
ตอนที่20 การสูญเสียที่นำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลง
 
 
 
 
 
 
 
                      น้ำตาลูกผู้ชายหยดไหลรินอย่างไม่อายใคร อ้อมแขนแกร่งโอบกอดร่างของคนรักไว้แนบกาย
 
 
มือหนาประคองมือเรียวของพิมที่ยังคงกำรูปของเขาและเธอไว้อย่างไม่ยอมปล่อย เขามาที่นี่เพื่อจะบอกข่าวดีให้
 
 
เธอได้รับรู้ หากแต่ภาพแรกของคนรักที่ปรากฏแก่สายตาทำเอาร่างกายแข็งทื่อ ข้อมือเรียวถูกกรีดตัดผ่านเส้นเลือด
 
 
ที่นำไปล่อเลี้ยงหัวใจ คัตเตอร์ที่ตกอยู่ไม่ห่างจากกายของพิมทำให้เขาพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ มือเรียวข้าง
 
 
ขวากำรูปถ่ายของเขาและเธอไว้แนบอก...ในขณะที่มือซ้ายของเธอยังคงมือแหวนที่เขามอบให้เธอสวมอยู่ที่นิ้ว
 
 
นาง ทำไม ทำไมเธอถึงได้คิดสั้นแบบนี้ ทำไมเธอไม่รอเขาก่อน หากเขาตัดสินใจที่จะมาเร็วกว่านี้ทุกอย่างก็คงไม่
 
 
ลงเอยแบบนี้ ไม่สิ หากเขาไม่คิดจะนอกกายเธอในค่ำคืนนั้น ปัญหาทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น ฟางก็คงไม่ต้องมาเรียก
 
 
ร้องความรับผิดชอบจากเขา พิมก็ไม่ต้องจากเขาไปแบบนี้...แล้วต่อจากนี้ไปเขาจะอยู่ได้อย่างไรเมื่อไม่มีเธอข้าง
 
 
กาย เธอเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเขา หากเรื่องราวมันไม่กลับตาลปัตรเขากับเธอก็คงแต่งงานกันไปแล้ว
 
 
เธอทำแบบนี้ทำไมกัน ทำไมถึงไม่รอให้เขาอธิบายให้เธอฟังก่อน...เธอคงต้องเจ็บปวด เขาคิดถูกว่าเธอไม่
 
 
สามารถรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แน่ เขากลัว กลัว แต่แล้วสิ่งที่เขากลัวมันก็เกิดขึ้นจริงๆ...
 
 
“ผมรักพิมนะคนดี ตื่นขึ้นมาคุยกับผมก่อน เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ คุณจะทิ้งผมไปอย่างนี้ไม่ได้นะ”น้ำเสียง
 
 
เข้มที่สั่นเครือพูดกับร่างอันไร้วิญญาณของคนรักอย่างคนไร้สติ
 
 
 
 
 
 
 
               หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอไม่คิดเลยว่าแผนพิเรนทร์ๆของเธอจะสร้างปัญหา
 
 
 
 
 
มากมายถึงขนาดนี้ นี่สินะ ที่เขาบอกกันว่าไม่ควรจะล้อเล่นกับหัวใจคน ไม่ใช่เธอที่เจ็บปวดเพียงคนเดียว แต่ทั้ง
 
 
ชายหนุ่มและคนรักของเขาก็ต้องมารับผลของการกระทำอันไม่รู้จักยั้งคิดของเธอด้วย แต่การสูญเสียครั้งนี้มันยิ่ง
 
 
ใหญ่เกินไปจริงๆ เธอไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายขนาดนี้
 
 
“พี่ป๊อป..”เธอแตะไหล่แกร่งของชายหนุ่มอย่างให้กำลังใจ หากแต่เขากลับสะบัดมือเธอออกราวกับสิ่งน่ารังเกียจ
 
 
เธอสอดมือไปคล้องแขนเขาเพื่อดึงเขาออกมาจากร่างบอบบางของพิม เมื่อเจ้าหน้าที่เริ่มเข้ามาเพื่อภายในห้อง
 
 
เพื่อปฏิบัติหน้าที่
 
 
“อย่ามายุ่ง!”เสียงตวาดกร้าวทำให้ทุกคนตกใจ เจ้าหน้าที่เริ่มเข้ามาจับตัวป๊อปปี้ออกจากร่างของพิมเพื่อความ
 
 
สะดวกในการปฏิบัติงาน ชายหนุ่มเริ่มอาละวาดอย่างคนเสียสติจนหน่วยกู้ภัยต้องช่วยกันพาเขาไปสงบสติอารมณ์
 
 
ข้างล่างคอนโด เธอเดินตามไปอย่างที่ใจนึกเป็นห่วงเขา
 
 
“ไอ้น้อง ใจเย็นๆสิวะ ทำอย่างนี้แฟนน้องก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก!”เสียงชายวัยกลางคนตะคอกใส่ป๊อปปี้เสียงดัง ก่อน
 
 
เธอจะโผไปหาเขา เพราะกลัวว่าพวกเขาจะลงไม้ลงมือกัน เพราะชายหนุ่มไม่ใช่คนใจเย็นนักกับเรื่องแบบนี้
 
 
“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวฉันจะคุยกับเขาเอง”เธอหันไปขอบคุณชายวัยกลางคนที่ฉุดสติป๊อปปี้ขึ้นมา ก่อนจะเหลียว
 
 
มองชายหนุ่มข้างกาย วาจาร้ายกาจถูกส่งออกมาทันทีเมื่อเขาเห็นหน้าเธอ
 
 
“เธอมันตัวซวย เพราะเธอ เพราะเธอคนเดียว!!!”น้ำตาเม็ดโตหยดเผาะเมื่อถูกชายหนุ่มผรุสวาท ก็อาจจะจริงอย่าง
 
 
ที่เขาว่านั่นแหละ
 
 
“ใจเย็นๆนะคะ ฟางรู้ว่าฟางผิด แต่ตอนนี้เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว”มือเล็กลูบต้นแขนแกร่งอย่าง
 
 
ปลอบโยน หวังให้เขาอารมณ์เย็นลง แต่ผิดคาด...ร่างของเธอถูกผลักลงจากม้านั่งอย่างแรง
 
 
“ไสหัวไป!!ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก!!!!”เธอสะดุ้งสุดตัวกับเสียงตวาดของเขา ชายหนุ่มมองเธอด้วยหางตา
 
 
ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น สายตาหวานมองตามหลังชายที่ตนรักไปจนลับสายตา เรื่องนี้ถึงแม้ว่าเธอจะผิด
 
 
จริง แต่เขาก็ผิดไม่ใช่หรือ ทำไมถึงกลายเป็นเธอคนเดียวที่ต้องทนรับคำครหาจากเขา เธออาจะผิดที่คิดแผนงี่เง่า
 
 
พวกนั้น เพียงแต่เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะส่งผลกระทบต่อใครมากมายขนาดนี้....
 
 
“ฟางขอโทษ”เธอมันเห็นแก่ตัวเกินไป เธอทำให้เขาสูญเสียทุกอย่างทั้งคนรักและ...ลูก อีกหนึ่งชีวิตที่ยังไม่มี
 
 
โอกาสลืมตาขึ้นมาดูโลก เธอฆ่าพวกเขาอย่างเลือดเย็น...เธอมันเลว เธอทำลายชีวิตที่กำลังไปได้สวยของผู้หญิง
 
 
คนหนึ่ง พิมกำลังจะมีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ เมื่อเธอมีทั้งลูก และสามีที่ดี แต่เพราะเธอ เพราะเธอเรื่อง
 
 
ทุกอย่างมันถึงได้เลวร้ายขนาดนี้... จะต้องทำอย่างไรเธอถึงจะชดใช้ให้พวกเขาหมด...ตราบาปนี้คงติดตัวเธอไป
 
 
ตลอดชีวิต... มือเล็กกุมแผลที่ถลอกตรงหัวเข่า เลือดที่ไหลออกมาอย่างมากมายกำลังบอกเธอว่าแผลคงใหญ่
 
 
และลึกหน้าดู เธอพยุงกายลุกขึ้นช้าๆมือเล็กยันกับม้าหินอ่อนข้างๆตัว ก่อนจะค้นทิชชู่ในกระเป๋าสะพายออกมาเช็ด
 
 
เลือดที่ไหลเปรอะเปื้อนตามหน้าขา เธอนั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก ก่อนจะพยายามลุกขึ้นเดินอีกครั้ง อันที่จริงเธอก็ยังไม่
 
 
อยากไปไหนทั้งนั้นแหละตอนที่แผลเจ็บแบบนี้ แต่เธอเลือกไม่ได้ ยังไงเธอก็ต้องกลับ...
 
 
 
 
 
 
 
             รอยยิ้มหวานถูกแต้มที่ริมฝีปากอิ่มเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงของป๊อปปี้ เธอจะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่กลับเอง
 
 
“พี่ป๊อป”เธอรีบเดินกระเผลกๆไปหาร่างสูงของป๊อปปี้ที่มองเธออยู่อย่างไม่คลาดสายตา
 
 
“ฟางขอกลับด้วยคนนะ ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ฟางไม่อยากขึ้นแท็กซี่กลับ”เธอพูดทันทีเมื่อไปถึงตัวชายหนุ่ม เพราะ
 
 
วันนี้ไปมีใครอยู่บ้านเลยสักคน ทุกคนต่างวิ่งวุ่นกับงานแต่งของเขาและเธอที่กำลังจะมีขึ้นอีกในสองอาทิตย์ข้างหน้า
 
 
แต่เขากลับแค่หันมามองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา
 
 
“โอ้ย!!!”
 
 
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ ไสหัวไป!!” หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อถูกชายหนุ่มผลักซ้ำลงมา ร่าง
 
 
ของเธอกระเด็นไปชนกับเสาข้างๆตัว มือเล็กกุมสะโพกที่กระแทกเข้าอย่างจังกับเหลี่ยมของเสาต้นนั้น อาการเจ็บ
 
 
ปวดยิ่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม เสียงรถยนต์แสนคุ้นหูแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง เธอมองรั้งท้ายรถที่แล่นออกไป
 
 
อย่างรวดเร็ว ใจนึกเป็นห่วงคนตัวโตที่ขับรถเร็วจนเกินเหตุ เธอพยุงตัวลุกขึ้นอีกหนพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาซ้ำ
 
 
เติมความอ่อนแอ เขาคงเกลียดเธอมากเลยสินะ ถ้าเป็นเธอเธอก็ต้องเกลียดเหมือนกันหากใครมาทำร้ายพี่ป๊อป
 
 
ของเธอ บางทีเธออาจจะน่ามืดเอามีดจ้วงท้องมันไปเลยก็ได้ แต่ก็นับว่ายังดีที่ชายหนุ่มไม่ทำแบบนั้นกับเธอ หรือ
 
 
เขาคิดจะทำแต่ไม่กล้ากันแน่... เธอกวักมือเรียกแท็กซี่ก่อนจะบอกที่หมายให้คนขับรถ
 
 
 
 
 
 
 
             ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเธอก็มาถึงบ้าน ร่างเล็กเดินกระเผลกๆเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ อดน้ำตาเล็ดไม่
 
 
ได้เมื่อความเจ็บทั้งร่างกายและจิตใจมีมากเกินกว่าที่เธอจะทนไหว
 
 
“คุณหนู!!!”นมแจ่มร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กของคุณหนูตัวน้อยเดินเข้ามาในบ้าน
 
 
“ฟางเจ็บจังค่ะนม”เสียงหวานปนสะอื้นบอกแม่นม นมแจ่มรีบกรูเข้าไปหาคุณหนูตัวน้อยก่อนจะประคองร่างบอบบาง
 
 
ของหญิงสาวมานั่งตรงโซฟาตัวยาว
 
 
“คุณหนูนะคุณหนู นมบอกแล้วว่าอย่าไปใกล้คุณป๊อป ยิ่งเธออารมณ์ไมดีแบบนั้น”นมแจ่มดุคุณหนูของนางที่มักจะ
 
 
ดื้อรั้นไม่ยอมฟังอะไร ทั้งๆที่นางก็บอกแล้วว่าอย่าตามไป แต่เธอก็ยังดื้อรั้นจะตามไปถึงที่นั่นให้ได้
 
 
“ก็ฟางเป็นห่วงพี่ป๊อปนี่คะ”คนตัวเล็กแสนดื้อรั้นเถียงคนแก่อย่างเอาแต่ใจ
 
 
“คุณหนูนี่มันจริงๆเลย”
 
 
“โธ่นมคะ เรื่องนี้ฟางเป็นคนผิด ฟางก็สมควรจะต้องรับผิดค่ะ”
 
 
“ไม่ใช่ค่ะ คุณป๊อปก็มีส่วนผิด อย่าโทษตัวเองแบบนี้อีกนะคะ”มือเหี่ยวย่นเช็ดน้ำตาที่ไหลนองหน้าสวยหวานออก
 
 
อย่างที่นางเดาไว้ไม่ผิดชายหนุ่มจะต้องโกรธมากจนพาลคุณหนูของนาง ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปคุณหนูของนางจะต้อง
 
 
เจอกับอะไรบ้าง...
 
 
 
 
 
แต่ที่นางเชื่อคือ ความรักจะไม่ทำให้เธอต้องถอยแน่เมื่อเจอกับอะไรที่หนักหนาสาหัสกว่านี้...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.................................................................................................................................
มาดึกมาก อิอิ