สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง
 
ตอนที่18 เหมือนจะยอม
 
 
 
 
 
 
 
                        สายตาคมจ้องมองหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างการแล้วก็อดรู้สึกตะหงิดๆเหมือนว่าเธอกำลัง
 
 
 
วางแผนอะไรสักอย่างไม่ได้ จากแววตาคู่นั้นที่มันเหมือนวันที่เธอเอ่ยปากร้องขอคำสัญญาจากเขาไม่มีผิด
 
 
“ไฟเขียวแล้ว”เสียงหวานเอ่ยบอกเขาเบาๆ เขาออกรถก่อนจะจ้องมองไปที่ถนนอย่างใช้ความคิดอย่างหนัก
 
 
นี่เธอกำลังสงสัยเขาหรือเปล่านะ
 
 
“ฟางถามอะไรหน่อยได้มั้ย”คิ้วเรียวขมวดน้อยๆเมื่อเธอแค่เอ่ยเสียงเบาๆเท่านั้นแต่ชายหนุ่มกลับสะดุ้งสุดตัวราวกับ
 
 
คนมีชนักติดหลัง
 
 
“อะไรครับ”
 
 
“ทำไมถึงยอมแต่งงานกับฟาง”ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้รถออกตัวเร็วขึ้น ตอนนี้
 
 
เขายังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามที่เขาไม่สามารถให้คำตอบที่ถนอมน้ำใจที่สุดให้เธอได้ ทางรอดเดียวคือการไปถึง
 
 
บ้านนีระสิงห์ให้เร็วที่สุด
 
 
“ว่าไงคะ”คนตัวเล็กเอ่ยถามอีกรอบเมื่อชายหนุ่มยังไม่ให้คำตอบเธอเสียที
 
 
“ฟางว่าไงนะ”เขาเลือกที่จะทำเป็นหูทวนลมก่อนหน้านี้ แล้วขอคำถามจากเธอใหม่เพื่อถ่วงเวลา
 
 
“ฟางถามว่าทำไมพี่ป๊อปถึงยอมแต่งงานกับฟาง”น้ำเสียงหวานพูดชัดถ้อยชัดคำ
 
 
“แล้วเราจะอยากรู้ไปทำไม”
 
 
“ตอบมาเหอะน่า”น้ำหวานเอ่ยติดจะรำคาญเมื่อชายหนุ่มยังคงยืดเยื้อ
 
 
“เอ่อ...ก็มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ...ฟางเองก็ท้องลูกของพี่”ฟางเหลียวมองชายหนุ่มข้าง
 
 
กายอย่างขุ่นเคือง ไม่จริงหรอกถ้าหากว่าเขาคิดจะทำอย่างที่เขาบอกจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอก็คงไม่ต้องแบกหน้าไป
 
 
ร้องขอความรับผิดชอบจากเขาอย่างผู้หญิงน่าไม่อายหรอก คิดแล้วขอบตาก็ร้อนผ่าวๆอย่างอดไม่ได้ เขากำลังจะ
 
 
ใช้เธอเป็นเครื่องมือใช่ไหม ทำอะไรล่ะ...ยังมีอะไรที่ผู้หญิงอย่างเธอให้เขาได้...
 
 
“ฟางคิดว่าพี่ป๊อปรู้อยู่แล้วนะว่าฟางไม่ได้ท้อง”
 
 
“แล้วทำไมต้องโกหก”น้ำเสียงเข้มเอ่ยเสียงดุยิ่งทำให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลรินลงมาราวกับทำนบแตก มือเล็กเช็ด
 
 
น้ำตาออกจากใบหน้าสวยหวานอย่างแรง ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหลลงมาแบบนี้หรือเป็นเพราะเธอกันแน่ที่มัน
 
 
อ่อนแอ
 
 
“ก็แล้วทำไมต้องทิ้งฟาง”น้ำเสียงแหบพร่าเหน็บแนมชายหนุ่มอย่างอดไม่ได้
 
 
“แต่พิมท้องหรือว่าฟางไม่เห็น ลูกพี่ทั้งคนนะ แล้วพิมก็ต้องอยู่คนเดียวไม่คิดว่าพิมจะเสียใจบ้างหรือไง ฟางโดน
 
 
แค่นี้ยังเทียบไม่ได้กับ...”
 
 
“ใช่สิ!เค้าไม่ใช่คนที่พี่รักนี่ อะไรๆมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ”น้ำเสียงแหบพร่าโพล่งมาอย่างแสนเอาแต่ใจ ใบหน้าสวย
 
 
หวานง้ำงอนกอปรกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้สภาพเธอไม่ต่างไปจากเด็กน้อยถูกขัดใจยามไม่ได้
 
 
ของเล่นไม่มีผิด คนตัวโตส่ายหน้าอย่างเสียไม่ได้
 
 
“ถูก...เรามันทั้งขี้แย เอาแต่ใจตัวเอง พูดไม่รู้เรื่อง ขี้งอน ชอบตื้อ จอมวางแผน เจ้าเล่ห์ที่สุดในโลก”มือหนาถูกส่ง
 
 
ไปขยี้ผมเด็กน้อยขี้แยเบาๆ เธอจ้องเขาเขม็งมือเล็กดึงมือหนาของเขาออก ก่อนเธอจะกอดอกและหันหน้าเข้า
 
 
หน้าต่างอย่างแสนงอน
 
 
“ถ้าฟางไม่เจ้าเล่ห์ ไม่จอมวางแผน ฟางคงไม่มีวันที่จะได้อยู่ข้างพี่ป๊อป”น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด ถ้า
 
 
ไม่ใช่เพราะสัญญาครั้งวันวานแสนงี่เง่าของเธอ เธอเองก็คงไม่มีวันนี้ วันที่ได้มีเขาข้างกาย
 
 
“แต่แผนของฟางกำลังทำลายชีวิตพี่”น้ำเสียงเข้มตอบกลับอย่างดุดัน
 
 
“ฟางไม่สนทั้งนั้นแหละ ในเมื่อพี่ป๊อปยอมแต่งงานกับฟางแล้วก็ห้ามพูดถึงพี่พิมอีก”คนตัวเล็กเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
 
 
ทำให้อารมณ์โกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มที่ถูกกดไว้ปะทุขึ้นมาอีกหน กรามแกร่งขบเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นความ
 
 
โกรธา มือแกร่งจับพวงมาลัยแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดโปน ลมหายใจถูกผ่อนเข้า-ออกอย่างคนที่พยายามสุดความ
 
 
สามารถ
 
 
“ปล่อยให้มันเป็นแค่อดีต ปัจจุบันของพี่คือฟางเท่านั้น ถ้าอยากมีลูกฟางจะมีให้ก็ได้ ต้องน่ารักกว่าลูกของพี่พิม
 
 
แน่ๆ”
 
 
             เบรกกะทันหันทำให้ศีรษะสวยชนเข้ากับคอนโซลรถอย่างแรง มือเล็กกุมศีรษะที่เธอรู้สึกถึงความเจ็บ
 
 
เอาไว้ ก่อนจะประเคนค้อนวงใหญ่ให้ชายหนุ่ม แต่ค้อนวงใหญ่ก็ถูกตีกลับทันที เมื่อปะทะเข้ากับสายตาดุดันของ
 
 
ชายหนุ่ม
 
 
“ฉันใจดีกับเธอมามากแล้ว ต่อไปนี้เธอจะได้รู้จริงๆซะทีว่าผู้ชายมันเป็นยังไง”น้ำเสียงเย็นยะเยือกแบบที่เธอไม่เคย
 
 
พบเจอจากเขา ทำเอาขนอ่อนลุกชันไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อคมที่เคยประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นไม่มีอีกแล้ว มีแต่
 
 
ผู้ชายอารมณ์ร้ายเท่านั้นที่อยู่ข้างกายเธอตอนนี้
 
 
“พูดอะไรของพี่ป๊อป กลับบ้านกันเถอะ แถวนี้มันเปลี่ยวนะ มันมืดแล้วด้วย”น้ำเสียงสั่นๆเอ่ยบอกชายหนุ่ม แต่เธอก็
 
 
ต้องร้องเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะยกตัวเธอมานั่งซ้อนอกแกร่งอย่างง่ายดาย ลมหายใจ
 
 
อุ่นๆที่รินรดบริเวณซอกคอทำให้เธอหายใจติดขัด
 
 
“จะทำอะไร...ปล่อยเค้านะ”มือเล็กพยายามแกะมือปลาหมึกที่เกาะหมับที่เอวบางของเธออก ใบหน้าสวย
 
 
หวานพยายามเบี่ยงหลบริมฝีปากอุ่นๆของชายหนุ่มที่จูบไซร้ไปทั่วอย่างคนเอาแต่ใจ
 
 
“ก็ทำแบบที่ผู้หญิงชอบให้ทำไง...ชอบไม่ใช่หรอ”มือหนาเลื่อนมาบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มอย่างรุนแรงตามแรง
 
 
อารมณ์ มือเล็กๆพยายามยื้อยุดมือหนาที่กำลังข่มเหงร่างกายเธออย่างสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่
 
 
เป็นผล หยาดน้ำตาเริ่มไหลรินจากความหวาดกลัวจากแรงอารมณ์ของชายหนุ่มที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน
 
 
“เค้าเจ็บนะ บอกให้ปล่อยไง!”เธอหันไปตวาดใส่ชายหนุ่มอย่างเหลืออดเมื่อเขาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดการกระทำอัน
 
 
กักขฬะนี่ลงเสียที หากแต่ผลที่ได้กลับมาคือการถูกรัดด้วยอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่มจนกระดูกแทบแตกเป็น
 
 
เสี่ยงๆ ลิ้นร้อนไล้เลียตามใบหูบอบบางอย่างหยาบคาย
 
 
“บอกให้ปล่อย!ไม่อย่างงั้นจะโทรหาคุณป้าจริงๆด้วย”เสียงหวานแหวใส่คนตัวโตอย่างไม่กลัวเกรง มือเล็กทุบตีมือ
 
 
หนาที่ยังคงฟ้อนเฟ้นหน้าอกของเธออย่างไม่หยุดหย่อน
 
 
“ก็โทรสิ เธอเป็นเมียฉันแล้วฉันจะทำอะไรก็ได้”คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่ชอบใจกับสรรพนามของเขา เหอะ นี่คง
 
 
โกรธสินะที่เธอไปพูดจาพาดพิงถึงคนรักของเขา แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ คอยดูเอถะว่าเธอจะทำให้เขาเลิกกับพิม
 
 
ให้ได้เลย จะแต่งงานกับเธออยู่แล้ว ยังจะไปคบกับผู้หญิงอื่นอีก
 
 
“เค้าเป็นเมียนะ ไม่ใช่นางบำเรอ อย่ามาหยาบคายกับเค้า!”ได้ผล...เมื่อการกระทำแสนกักขฬะหยุดลง หากแต่
 
 
เสียงเข้มๆของเขากำลังให้เธอคิดไม่ตก
 
 
“งั้นมาเรียนรู้กันก่อนสิว่าหน้าที่เมียมันต้องทำอะไรบ้าง” ร่างเล็กถูกยกขึ้นมาอย่างง่ายดายราวกับตุ๊กตายัดนุ่น
 
 
ร่างบอบบางถูกหันกลับให้มานั่งคร่อมร่างแกร่ง สายตาคู่หวานหลบเป็นพัลวันเมื่อสบเข้ากับสายตาดุดันคู่นั้น
 
 
“หลบทำไม มองหน้าฉันสิ”มือหนาเชยคางมนขึ้นมาอย่างแรง ทำเอาคนตัวเล็กนิ่วใบหน้าลงอย่างเจ็บปวด
 
 
“เจ็บนะ เค้าไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแหละ ปล่อยเค้าลง!”มือเล็กจิกข่วนแผ่นหลังแกร่งอย่างไม่ออมแรง
 
 
“เอาสิ ข่วนไปเลย จิกไปเลย”น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยอย่างราบเรียบ เธอจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาสีนิลของเขาอย่าง
 
 
ต้องการคำตอบ คำตอบจริงๆ คำตอบที่ว่าทำไมเขาต้องทำกับเธอแบบนี้ มันต้องไม่ใช่แค่การที่เธอพาดพิงถึงคนรัก
 
 
ของเขาแน่ๆ บางทีเขาอาจจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำไปแล้วก็ได้ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ พี่ป๊อปคนเดิมของเธอหาย
 
 
ไปไหน แล้วซาตานร้ายตรงหน้านี้คือใครกัน ใช่เขาจริงๆหรือ ทำไมถึงไม่เหมือนเดิมล่ะ
 
 
“เจ็บมั้ย ฟางขอโทษนะ” มือเล็กลูบแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เธอทั้งจิกทั้งข่วนอย่างแรงเบาๆ ถึงแม้ว่าเขาจะ
 
 
สวมเสื้ออยู่แต่ก็คงเจ็บไม่น้อย
 
 
“ว้าย!” ฟางร้องเสียงหลง เมื่อชายหนุ่มยกร่างบอบบางของเธอไปวางไว้ที่เบาะข้างคนขับอย่างเดิม ลมหายใจถูก
 
 
ผ่อนออกมาเบาๆ เมื่อเธอรอดพ้นจากสถานการณ์ล่อแหลมนี่แล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถเก็บรักษาศักดิ์ศรีที่
 
 
 
เหลือเพียงน้อยนิดไว้ได้ อย่างน้อยเขาก็ยังให้เกียรติเธอ...หรือว่าเขาเกิดรู้สึกผิดกับพิมกันแน่ อันนี้เธอก็ไม่แน่ใจ
 
 
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร...วันนี้เขาก็ได้ทำให้เธอรู้ว่าเขายังรักพิม และเธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผู้หญิงที่ไม่มีอะไร
 
 
ดีอย่างเธอจะทำให้เขาหันกลับมามองและรักได้...แต่อย่างน้อย ในระยะเวลาที่เธอมีสิทธิ์ในตัวเขามากขึ้นกว่าเดิม
 
 
เธอสาบานว่าจะใช้เวลาทั้งหมดทำให้เขารักเธอให้ได้ ถึงแม้ว่าความหวังมันจะริบหรี่เต็มที...
 
 
แต่โบราณสอนไว้ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น เธอจะพยายามทำให้เขารักเธอให้ได้เข้าสักวัน
 
 
 
 
...ถึงแม้ว่าวันนั้นมันจะนานแค่ไหนเธอก็จะรอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.....................................................................................................................................ครบแล้วตามสัญญา คืนนี้ฝันดีนะจ้ะรีดเอดร์ที่น่ารักทุกคน ฝันถึงป๊อปฟาง...อิอิ