สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่18 เหมือนจะยอม

 

 

 

 

 

 

 

                        สายตาคมจ้องมองหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างการแล้วก็อดรู้สึกตะหงิดๆเหมือนว่าเธอกำลัง

 

 

 

วางแผนอะไรสักอย่างไม่ได้ จากแววตาคู่นั้นที่มันเหมือนวันที่เธอเอ่ยปากร้องขอคำสัญญาจากเขาไม่มีผิด

 

 

“ไฟเขียวแล้ว”เสียงหวานเอ่ยบอกเขาเบาๆ เขาออกรถก่อนจะจ้องมองไปที่ถนนอย่างใช้ความคิดอย่างหนัก

 

 

นี่เธอกำลังสงสัยเขาหรือเปล่านะ

 

 

“ฟางถามอะไรหน่อยได้มั้ย”คิ้วเรียวขมวดน้อยๆเมื่อเธอแค่เอ่ยเสียงเบาๆเท่านั้นแต่ชายหนุ่มกลับสะดุ้งสุดตัวราวกับ

 

 

คนมีชนักติดหลัง

 

 

“อะไรครับ”

 

 

“ทำไมถึงยอมแต่งงานกับฟาง”ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้รถออกตัวเร็วขึ้น ตอนนี้

 

 

เขายังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามที่เขาไม่สามารถให้คำตอบที่ถนอมน้ำใจที่สุดให้เธอได้ ทางรอดเดียวคือการไปถึง

 

 

บ้านนีระสิงห์ให้เร็วที่สุด

 

 

“ว่าไงคะ”คนตัวเล็กเอ่ยถามอีกรอบเมื่อชายหนุ่มยังไม่ให้คำตอบเธอเสียที

 

 

“ฟางว่าไงนะ”เขาเลือกที่จะทำเป็นหูทวนลมก่อนหน้านี้ แล้วขอคำถามจากเธอใหม่เพื่อถ่วงเวลา

 

 

“ฟางถามว่าทำไมพี่ป๊อปถึงยอมแต่งงานกับฟาง”น้ำเสียงหวานพูดชัดถ้อยชัดคำ

 

 

“แล้วเราจะอยากรู้ไปทำไม”

 

 

“ตอบมาเหอะน่า”น้ำหวานเอ่ยติดจะรำคาญเมื่อชายหนุ่มยังคงยืดเยื้อ

 

 

“เอ่อ...ก็มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ...ฟางเองก็ท้องลูกของพี่”ฟางเหลียวมองชายหนุ่มข้าง

 

 

กายอย่างขุ่นเคือง ไม่จริงหรอกถ้าหากว่าเขาคิดจะทำอย่างที่เขาบอกจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอก็คงไม่ต้องแบกหน้าไป

 

 

ร้องขอความรับผิดชอบจากเขาอย่างผู้หญิงน่าไม่อายหรอก คิดแล้วขอบตาก็ร้อนผ่าวๆอย่างอดไม่ได้ เขากำลังจะ

 

 

ใช้เธอเป็นเครื่องมือใช่ไหม ทำอะไรล่ะ...ยังมีอะไรที่ผู้หญิงอย่างเธอให้เขาได้...

 

 

“ฟางคิดว่าพี่ป๊อปรู้อยู่แล้วนะว่าฟางไม่ได้ท้อง”

 

 

“แล้วทำไมต้องโกหก”น้ำเสียงเข้มเอ่ยเสียงดุยิ่งทำให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลรินลงมาราวกับทำนบแตก มือเล็กเช็ด

 

 

น้ำตาออกจากใบหน้าสวยหวานอย่างแรง ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหลลงมาแบบนี้หรือเป็นเพราะเธอกันแน่ที่มัน

 

 

อ่อนแอ

 

 

“ก็แล้วทำไมต้องทิ้งฟาง”น้ำเสียงแหบพร่าเหน็บแนมชายหนุ่มอย่างอดไม่ได้

 

 

“แต่พิมท้องหรือว่าฟางไม่เห็น ลูกพี่ทั้งคนนะ แล้วพิมก็ต้องอยู่คนเดียวไม่คิดว่าพิมจะเสียใจบ้างหรือไง ฟางโดน

 

 

แค่นี้ยังเทียบไม่ได้กับ...”

 

 

“ใช่สิ!เค้าไม่ใช่คนที่พี่รักนี่ อะไรๆมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ”น้ำเสียงแหบพร่าโพล่งมาอย่างแสนเอาแต่ใจ ใบหน้าสวย

 

 

หวานง้ำงอนกอปรกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้สภาพเธอไม่ต่างไปจากเด็กน้อยถูกขัดใจยามไม่ได้

 

 

ของเล่นไม่มีผิด คนตัวโตส่ายหน้าอย่างเสียไม่ได้

 

 

“ถูก...เรามันทั้งขี้แย เอาแต่ใจตัวเอง พูดไม่รู้เรื่อง ขี้งอน ชอบตื้อ จอมวางแผน เจ้าเล่ห์ที่สุดในโลก”มือหนาถูกส่ง

 

 

ไปขยี้ผมเด็กน้อยขี้แยเบาๆ เธอจ้องเขาเขม็งมือเล็กดึงมือหนาของเขาออก ก่อนเธอจะกอดอกและหันหน้าเข้า

 

 

หน้าต่างอย่างแสนงอน

 

 

“ถ้าฟางไม่เจ้าเล่ห์ ไม่จอมวางแผน ฟางคงไม่มีวันที่จะได้อยู่ข้างพี่ป๊อป”น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด ถ้า

 

 

ไม่ใช่เพราะสัญญาครั้งวันวานแสนงี่เง่าของเธอ เธอเองก็คงไม่มีวันนี้ วันที่ได้มีเขาข้างกาย

 

 

“แต่แผนของฟางกำลังทำลายชีวิตพี่”น้ำเสียงเข้มตอบกลับอย่างดุดัน

 

 

“ฟางไม่สนทั้งนั้นแหละ ในเมื่อพี่ป๊อปยอมแต่งงานกับฟางแล้วก็ห้ามพูดถึงพี่พิมอีก”คนตัวเล็กเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ

 

 

ทำให้อารมณ์โกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มที่ถูกกดไว้ปะทุขึ้นมาอีกหน กรามแกร่งขบเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นความ

 

 

โกรธา มือแกร่งจับพวงมาลัยแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดโปน ลมหายใจถูกผ่อนเข้า-ออกอย่างคนที่พยายามสุดความ

 

 

สามารถ

 

 

“ปล่อยให้มันเป็นแค่อดีต ปัจจุบันของพี่คือฟางเท่านั้น ถ้าอยากมีลูกฟางจะมีให้ก็ได้ ต้องน่ารักกว่าลูกของพี่พิม

 

 

แน่ๆ”

 

 

             เบรกกะทันหันทำให้ศีรษะสวยชนเข้ากับคอนโซลรถอย่างแรง มือเล็กกุมศีรษะที่เธอรู้สึกถึงความเจ็บ

 

 

เอาไว้ ก่อนจะประเคนค้อนวงใหญ่ให้ชายหนุ่ม แต่ค้อนวงใหญ่ก็ถูกตีกลับทันที เมื่อปะทะเข้ากับสายตาดุดันของ

 

 

ชายหนุ่ม

 

 

“ฉันใจดีกับเธอมามากแล้ว ต่อไปนี้เธอจะได้รู้จริงๆซะทีว่าผู้ชายมันเป็นยังไง”น้ำเสียงเย็นยะเยือกแบบที่เธอไม่เคย

 

 

พบเจอจากเขา ทำเอาขนอ่อนลุกชันไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อคมที่เคยประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นไม่มีอีกแล้ว มีแต่

 

 

ผู้ชายอารมณ์ร้ายเท่านั้นที่อยู่ข้างกายเธอตอนนี้

 

 

“พูดอะไรของพี่ป๊อป กลับบ้านกันเถอะ แถวนี้มันเปลี่ยวนะ มันมืดแล้วด้วย”น้ำเสียงสั่นๆเอ่ยบอกชายหนุ่ม แต่เธอก็

 

 

ต้องร้องเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะยกตัวเธอมานั่งซ้อนอกแกร่งอย่างง่ายดาย ลมหายใจ

 

 

อุ่นๆที่รินรดบริเวณซอกคอทำให้เธอหายใจติดขัด

 

 

“จะทำอะไร...ปล่อยเค้านะ”มือเล็กพยายามแกะมือปลาหมึกที่เกาะหมับที่เอวบางของเธออก ใบหน้าสวย

 

 

หวานพยายามเบี่ยงหลบริมฝีปากอุ่นๆของชายหนุ่มที่จูบไซร้ไปทั่วอย่างคนเอาแต่ใจ

 

 

“ก็ทำแบบที่ผู้หญิงชอบให้ทำไง...ชอบไม่ใช่หรอ”มือหนาเลื่อนมาบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มอย่างรุนแรงตามแรง

 

 

อารมณ์ มือเล็กๆพยายามยื้อยุดมือหนาที่กำลังข่มเหงร่างกายเธออย่างสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่

 

 

เป็นผล หยาดน้ำตาเริ่มไหลรินจากความหวาดกลัวจากแรงอารมณ์ของชายหนุ่มที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน

 

 

“เค้าเจ็บนะ บอกให้ปล่อยไง!”เธอหันไปตวาดใส่ชายหนุ่มอย่างเหลืออดเมื่อเขาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดการกระทำอัน

 

 

กักขฬะนี่ลงเสียที หากแต่ผลที่ได้กลับมาคือการถูกรัดด้วยอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่มจนกระดูกแทบแตกเป็น

 

 

เสี่ยงๆ ลิ้นร้อนไล้เลียตามใบหูบอบบางอย่างหยาบคาย

 

 

“บอกให้ปล่อย!ไม่อย่างงั้นจะโทรหาคุณป้าจริงๆด้วย”เสียงหวานแหวใส่คนตัวโตอย่างไม่กลัวเกรง มือเล็กทุบตีมือ

 

 

หนาที่ยังคงฟ้อนเฟ้นหน้าอกของเธออย่างไม่หยุดหย่อน

 

 

“ก็โทรสิ เธอเป็นเมียฉันแล้วฉันจะทำอะไรก็ได้”คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่ชอบใจกับสรรพนามของเขา เหอะ นี่คง

 

 

โกรธสินะที่เธอไปพูดจาพาดพิงถึงคนรักของเขา แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ คอยดูเอถะว่าเธอจะทำให้เขาเลิกกับพิม

 

 

ให้ได้เลย จะแต่งงานกับเธออยู่แล้ว ยังจะไปคบกับผู้หญิงอื่นอีก

 

 

“เค้าเป็นเมียนะ ไม่ใช่นางบำเรอ อย่ามาหยาบคายกับเค้า!”ได้ผล...เมื่อการกระทำแสนกักขฬะหยุดลง หากแต่

 

 

เสียงเข้มๆของเขากำลังให้เธอคิดไม่ตก

 

 

“งั้นมาเรียนรู้กันก่อนสิว่าหน้าที่เมียมันต้องทำอะไรบ้าง” ร่างเล็กถูกยกขึ้นมาอย่างง่ายดายราวกับตุ๊กตายัดนุ่น

 

 

ร่างบอบบางถูกหันกลับให้มานั่งคร่อมร่างแกร่ง สายตาคู่หวานหลบเป็นพัลวันเมื่อสบเข้ากับสายตาดุดันคู่นั้น

 

 

“หลบทำไม มองหน้าฉันสิ”มือหนาเชยคางมนขึ้นมาอย่างแรง ทำเอาคนตัวเล็กนิ่วใบหน้าลงอย่างเจ็บปวด

 

 

“เจ็บนะ เค้าไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแหละ ปล่อยเค้าลง!”มือเล็กจิกข่วนแผ่นหลังแกร่งอย่างไม่ออมแรง

 

 

“เอาสิ ข่วนไปเลย จิกไปเลย”น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยอย่างราบเรียบ เธอจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาสีนิลของเขาอย่าง

 

 

ต้องการคำตอบ คำตอบจริงๆ คำตอบที่ว่าทำไมเขาต้องทำกับเธอแบบนี้ มันต้องไม่ใช่แค่การที่เธอพาดพิงถึงคนรัก

 

 

ของเขาแน่ๆ บางทีเขาอาจจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำไปแล้วก็ได้ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ พี่ป๊อปคนเดิมของเธอหาย

 

 

ไปไหน แล้วซาตานร้ายตรงหน้านี้คือใครกัน ใช่เขาจริงๆหรือ ทำไมถึงไม่เหมือนเดิมล่ะ

 

 

“เจ็บมั้ย ฟางขอโทษนะ” มือเล็กลูบแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เธอทั้งจิกทั้งข่วนอย่างแรงเบาๆ ถึงแม้ว่าเขาจะ

 

 

สวมเสื้ออยู่แต่ก็คงเจ็บไม่น้อย

 

 

“ว้าย!” ฟางร้องเสียงหลง เมื่อชายหนุ่มยกร่างบอบบางของเธอไปวางไว้ที่เบาะข้างคนขับอย่างเดิม ลมหายใจถูก

 

 

ผ่อนออกมาเบาๆ เมื่อเธอรอดพ้นจากสถานการณ์ล่อแหลมนี่แล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถเก็บรักษาศักดิ์ศรีที่

 

 

 

เหลือเพียงน้อยนิดไว้ได้ อย่างน้อยเขาก็ยังให้เกียรติเธอ...หรือว่าเขาเกิดรู้สึกผิดกับพิมกันแน่ อันนี้เธอก็ไม่แน่ใจ

 

 

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร...วันนี้เขาก็ได้ทำให้เธอรู้ว่าเขายังรักพิม และเธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผู้หญิงที่ไม่มีอะไร

 

 

ดีอย่างเธอจะทำให้เขาหันกลับมามองและรักได้...แต่อย่างน้อย ในระยะเวลาที่เธอมีสิทธิ์ในตัวเขามากขึ้นกว่าเดิม

 

 

เธอสาบานว่าจะใช้เวลาทั้งหมดทำให้เขารักเธอให้ได้ ถึงแม้ว่าความหวังมันจะริบหรี่เต็มที...

 

 

แต่โบราณสอนไว้ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น เธอจะพยายามทำให้เขารักเธอให้ได้เข้าสักวัน

 

 

 

 

...ถึงแม้ว่าวันนั้นมันจะนานแค่ไหนเธอก็จะรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....................................................................................................................................ครบแล้วตามสัญญา คืนนี้ฝันดีนะจ้ะรีดเอดร์ที่น่ารักทุกคน ฝันถึงป๊อปฟาง...อิอิ