สัญญารักลวง...

 
 
นิยายเรื่อง สัญญารักลวง
 
ตอนที่12 ตัดใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
          นัยน์ตาหวานที่ฉายแววความโศกมองไปรอบๆห้อง ก่อนน้ำตาที่เพิ่งแห้งเหือดไปจะไหลรินลงมาอีกครา
 
 
เธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจนักหนา เขาถึงได้รังเกียจเธอขนาดนี้ แม้แต่จะมองหน้าเธอเขายังไม่มองเลยด้วยซ้ำ
 
 
 
ผิดกับเธอที่ยังมองเขาจนวินาทีสุดท้าย แม้ว่าต่อจากนี้ไปเขาและเธอจะได้พบหน้ากันบ่อยขึ้น แต่คงไม่มีครั้งใดอีก
 
 
 
แล้วที่เธอจะกล้าสบตาคมคู่นั้นได้อย่างเต็มสายตา ในเมื่อวันนี้สถานะของเธอคือผู้หญิงใจง่ายที่ถูกเขาเขี่ยทิ้ง แม้
 
 
จะพยายามสักแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอ ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่เธอยิ่งกลายเป็นผู้หญิงหน้าด้าน
 
 
ที่ร้องขอความรับผิดชอบจากผู้ชายที่เขาไม่สนใจ ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่เธอยิ่งกลายเป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่กล้า
 
 
แสดงอาการหึงหวงเขาทั้งๆที่คนรักของเขายังอยู่ตรงนั้น และยิ่งพยายามเท่าไหร่เธอยิ่งกลายเป็นผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรี
 
 
ที่ยอมให้เขารังแกเอาง่ายๆ มือเล็กเลื่อนไปจับบริเวณริมฝีปากอิ่มที่ครั้งหนึ่งเขาเคยฝากรอยจูบเอาไว้อย่างอ่อน
 
 
โยน จูบที่เธอไม่มีวันได้จากเขาอีกแล้ว...
 
 
“ฟางรักพี่ป๊อปนะ...”น้ำเสียงผะแผ่วเอ่ยอย่างอ่อนล้าเต็มที คำว่ารักที่เธอพยายามตะโกนให้มันเข้าไปถึงหัวใจของ
 
 
ชายหนุ่ม...แต่ไม่สำเร็จ ณ ตอนนี้เธอก็มีปัญญาแค่มานั่งบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอย่างคนบ้า คำว่ารักของเธอมันไม่
 
 
ซึ้งพอหรือไร หรือว่ามันจะยังดูจริงใจไม่พอ เขาถึงได้เห็นความรักของเธอเป็นของเล่น พอเล่นเบื่อแล้วก็จะทิ้งหรือ
 
 
 
ไม่ก็บริจาคให้คนอื่นๆ แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ทำอย่างหลังที่เธอคิดไว้ แล้วป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง นี่ก็ผ่านมาร่วม
 
 
สองสัปดาห์แล้วที่เธอไม่ได้เห็นหน้าเขาเลย คิดถึงเขาจะแย่แต่คงไม่กล้าพอที่จะเสนอหน้าไปให้เขาเห็นหน้าให้
 
 
ขุ่นเคืองใจอีกแล้ว อย่างดีก็ได้แต่มองรูปที่แปะอยู่รอบๆห้อง และรูปที่เธอแอบถ่ายเขาตอนอยู่ในห้องทำงาน
 
 
มือเล็กๆลูบไปตามใบหน้าหล่อคมที่ติดตรึงใจของเธออยู่นานแสนนานอย่างคิดถึง ห่วงหา แต่เขาจะคิดถึงเธอบ้าง
 
 
ไหมนะ จะมีสักเสี้ยววินาทีที่เขาคิดถึงบ้างไหม ตรงกันข้ามเขาอาจจะดีใจจนเนื้อเต้นที่มารผจญอย่างเธอถูกกำจัด
 
 
ออกจากทางเดินชีวิตของเขาเสียที
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
 
หญิงสาวหันไปมองทางประตู ก่อนเสียงมารดาจะเอื้อนเอ่ย
 
 
“ฟาง เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก”เธอลอบถอนหายใจ มือเล็กเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะลุก
 
 
ไปเปิดประตูให้มารดา
 
 
 
“คุณแม่มีอะไรรึเปล่าคะ”เธอพูดกับท่าน ก่อนจะเดินนำเข้ามาในห้อง คุณพริมาปิดประตูห้องลูกสาวลง ก่อนจะมอง
 
 
ไปรอบๆห้องที่ยังมีรูปของป๊อปปี้อยู่เหมือนเดิม แล้วอย่างนี้นางจะมั่นใจได้อย่างไรว่าบุตรสาวของนางตัดใจจาก
 
 
ป๊อปปี้ได้จริงๆอย่างที่บอกนาง
 
 
“แม่ว่าหนูควรจะเอารูปพวกนี้ออกได้แล้วนะลูก”
 
 
“ไม่เอา ฟางอยากเก็บไว้...ค่าอัดมันแพงนะคะคุณแม่”แขนเล็กเรียวสอดเข้ากอดรอบเอวของคนเป็นแม่อย่างออด
 
 
อ้อน
 
 
“มันไม่ใช่เรื่องเลยนะยัยหนู...หนูควรจะตัดใจได้แล้ว หนูควรจะดีใจที่เห็นพี่เขามีความสุข”มือของคนเป็นแม่ลูบผม
 
 
นุ่มของบุตรสาวตัวน้อยอย่างปลอบโยน นางไม่ได้อยากเร่งรัดให้ลูกตัดใจหรือฝืนใจแกหรอก แต่ฟางเป็นเด็กที่จม
 
 
ปลักกับเรื่องเดิมๆและชอบฝังใจกับเรื่องเก่าๆ เพราะอย่างนี้นางถึงต้องเร่งรัดบุตรสาว
 
 
 
“ฟางไม่เห็นจะดีใจสักนิดเลย”ใบหน้าสวยหวานที่ถอดแบบจากคนเป็นแม่เงยขึ้นสบตาบุพการี
 
 
“งั้นหนูก็ยังไม่เคยรู้จักกับความรักจริงๆ”ฟางผละออกจากคนเป็นแม่ ก่อนจะมองท่านด้วยแววตาตัดพ้อ แค่นี้เธอยัง
 
 
เจ็บไม่พอหรือไง ถึงได้ต้องช่วยกันตอกย้ำซ้ำซากอยู่อย่างนี้
 
 
“ฟางรักพี่ป๊อป...สักวันพี่ป๊อปต้องเป็นของฟาง”คนเป็นแม่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ด้วยเพราะนางและสามีเลี้ยงลูก
 
 
อย่างตามใจจนเกินเหตุ ทำให้ฟางเป็นคนไม่ยอมคน ขี้วีน และเอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน แต่จะให้มาแก้ไขตอนนี้
 
 
นางว่ามันก็คงสายเกินไปเสียแล้ว คงมีแต่เวลาเท่านั้นที่จะช่วยทำให้ทุกอย่างคลี่คลายแล้วผ่านไปด้วยดี....
 
 
“แม่ขี้เกียจพูดกับเราแล้ว...อยากเจอเขามั้ย”ฟางหันขวับ สายตาที่มองมารดาเปลี่ยนไป นี่มารดาของเธอกำลังเล่น
 
 
ตลกอะไรกับชีวิตเธอ
 
 
“อยากค่ะ...ฟางอยากเห็นหน้าเขา”หญิงสาวตอบอย่างกระตือรือร้น มือเล็กๆคล้องแขนมารดาก่อนจะแนบใบหน้า
 
ลงไปอย่างออดอ้อน “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณป้าจำได้มั้ย”ดวงตากลมโตวาววับ ก่อนจะพยักหน้าอย่างแรงทำเอา
 
 
คนเป็นแม่อดยิ้มไม่ได้
 
 
“นั่นแหละ คุณป้าเชิญเราไป”รอยยิ้มหวานถูกแต้มลงบนใบหน้าสวยหวานที่รอยยิ้มจากหายไปร่วมสองสัปดาห์
 
 
 
สมองจินตนาการไปไกล หวังว่าจะได้เห็นหน้าของคนที่เธอรักสุดหัวใจ เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...
 
 
เมื่อถามถึงคำถามงี่เง่า รอยยิ้มหวานก็หุบฉับ...เขาก็คงจะมีความสุขดีล่ะสิ ถามได้
 
 
“ขอบคุณนะคะที่คุณแม่บอกฟาง...บางทีครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ที่ฟางจะได้เห็นหน้าพี่ป๊อป”เมื่อฟัง
 
 
ประโยคของบุตรสาวจบ คนเป็นแม่ยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจ
 
 
“หมายความว่ายังไงลูก!”
 
 
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกค่ะ...ฟางแค่คิดว่าบางทีระยะทางที่ไกลขึ้น อาจจะทำให้ฟางตัดใจได้ลง”
 
 
“โถ ยัยหนู”หญิงสาวถูกโอบเข้าสู่อ้มกอดของมารดา น้ำตาที่เคยเหือดแห้งกลับไหลลงมาอีกระรอก เธอไม่เคยคิด
 
 
หรอกว่าระยะทางที่ห่างไกลจะทำให้เธอตัดใจได้ลง เพราะยิ่งห่างไกลเท่าไหร่มีแต่จะเจ็บมากขึ้นเท่านั้น แต่บางที
 
 
 
การที่เธอไปให้ไกลจากสายตาเขาอาจจะทำให้เขาคิดถึงเธอขึ้นมา ระยะทางที่ห่างไกลมากขึ้นอาจจะทำให้เขารัก
 
 
 
เธอมากขึ้นอย่างที่เธอรักเขามากขึ้นๆตลอด9ปีที่ผ่านมาก็ได้ เมื่อเธอกลับมาเขาอาจจะเปลี่ยนใจขอเธอแต่งงาน
 
 
“อย่าร้องไห้มากนะลูกเดี๋ยวจะไม่สวยกันพอดี...แม่ลงไปเตรียมกับข้าวก่อนนะ”
 
 
“ค่ะ”
 
 
 
เธอมองแผ่นหลังที่ลับจากประตูไปของมารดา ลมหายใจถูกถอนออกมาเฮือกใหญ่ น้ำตาที่ตอกย้ำความอ่อนแอ
 
 
ของเธอไหลซ้ำลงมาทางเดิม เรื่องที่เธอจะไปต่างประเทศนะหรือ ใจหนึ่งเธอก็อยากไป เพราะสิ่งที่คิดฝันเอาไว้
 
 
เป็นแรงผลักดันอย่างดี หากแต่จะมองตามความเป็นจริงแล้วเขาจะยังอยู่รอเธอเหมือนที่เธออยู่รอเขาหรือ...ในเมื่อ
 
 
เขาไม่ได้รักเธอ แล้วเขาจะรอเธอไปเพื่ออะไรกัน แล้วถ้าเธอไม่ไปเธอก็ต้องนับวันถอยหลังรอวันแต่งงานแสนสุข
 
 
 
ของเขาและพิม แล้วเธอจะทนได้อย่างไร ดีไม่ดีอาจจะไปพังงานแต่งเขาให้เขาขุ่นเคืองใจเสียเปล่าๆ แต่การที่เธอ
 
 
 
อยู่ต่อที่นี่เธออาจจะได้เห็นหน้าเขาบ้าง ไม่มากก็น้อย แต่คงไม่ใช่เขาคนเดียว ยังมีผู้หญิงที่เขารักอยู่ข้างกายและ
 
 
ลูกน้อยที่เกิดจากความรักของเขาและเธอคนนั้น พลันมือเล็กก็จับที่หน้าท้องของตัวเองบ้าง และถ้าเธอท้องบ้างล่ะ
 
 
 
แต่แม้แต่ตัวเธอเขายังไม่รับผิดชอบเลย แล้วลูกของเธอล่ะ คงจะมีสภาพไม่ต่างกัน ก็ดีแล้วที่เธอไม่ท้องเพราะถ้า
 
 
 
อย่างนั้นแล้ว เธอคงไม่มีปัญญามาบอกลูกหรอกว่าพ่อของแกคือใคร และคงไม่กล้าพอที่จะบอกแกด้วยว่าพ่อของ
 
 
 
แกรักและต้องการแก สมองพลันประมวลภาพครอบครัวแสนสุขของพิมและป๊อปปี้ เธอคนนั้นโชคดีเหลือเกินไม่
 
 
เหมือนเธอที่แม้จะพยายามหยิบยื่นหรือยัดเยียดความรักให้เขามากเท่าไหร่เขาก็ไม่รักตอบ...แถมยังทิ้งๆขว้างๆ
 
 
ความรักของเธออย่างเศษขยะโสมม
 
 
“ฮือๆ ฮึก...อึก”ความมวนในช่องท้องตีขึ้นมาเรื่อยๆ เท้าเล็กวิ่งไปอาเจียนที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแสนหวาน
 
 
 
แดงก่ำจากพิษของการอาเจียนอย่างหนัก ก่อนเปลือกตาที่อ่อนล้าจะปิดลงในที่สุด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
................................................................................................................................
เห้ยยยยยยยยยยยย ฟางเป็นอะไร? เราม๊ายยยยยยรู้ อยากรู้ว่าป๊อปน่าสงสารเพราะอะไรต้องติดตาม เพราะยังไม่
 
 
ถึงตอนนั้นและคงอีกนานมาก ลืมไปว่าเราแต่งถึงตอนที่23แล้ว ไม่รู้ว่ามีใครอยากอ่านรึเปล่า อิอิ