สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่11 บีบบังคับ

 

 

                  “ว้าย!!!ตาป๊อป ยัยหนู!!!”

 

 

        ภาพบุตรสาวคนเดียวถูกชายหนุ่มผู้แสนดีย่ำยีไม่เคยหายไปจากสมองของคนเป็นแม่ ใบหน้าสวยหวาน

 

 

เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เสียงร้องอ้อนวอนที่ทำเอาคนเป็นแม่แทบจะขาดใจ ทำไมนางไม่เคยรู้เรื่องนี้มา

 

 

ก่อนเลย ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่เคยสะกิดใจนางเลย ทั้งๆที่บุตรสาวขอนางมาหาชายหนุ่มคนนี้ตลอดระยะเวลาสอง

 

 

เดือนเศษที่ผ่านมา แต่เพราะนางคิดว่าลูกสาวตัวน้อยคงคิดเล่นอะไรแผลงๆหรือไม่ก็แค่มานั่งดูหน้าป๊อปปี้อย่างที่

 

 

ชอบทำ แต่ทุกอย่างกลับไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิด

 

 

“ทำไมถึงทำกับน้องอย่างนี้ อาไม่เคยคิดเลยนะว่าป๊อปจะเป็นคนแบบนี้”คุณพริมาตำหนิชายหนุ่มอย่างผิดหวัง นาง

 

 

หรือสู้อุตส่าห์ไว้ใจฝากบุตรสาวคนเดียวไว้ที่ชายหนุ่ม ที่คิดไว้ว่าจะให้แต่งงานกันวันนี้นางเองก็เริ่มไม่แน่ใจ ถ้าวันนี้

 

 

นางไม่ตามมาบอกชายหนุ่มให้ไปรับประทานอาหารที่บ้านซ้ำอีกรอบเพราะกลัวว่าลูกสาวตัวดีจะลืมก็คงไม่ได้เห็น

 

 

ความจริงที่นางไม่เคยรับรู้มาก่อนหรอก

 

 

“ผมขอโทษครับคุณอา”นางลอบถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงมองบุตรสาวตัวน้อยที่นางกอดไว้แนบอก เสียงสะอื้น

 

 

น้อยๆและน้ำตาที่ไหลรินอย่างมากมายทำเอานางอดสะท้อนใจไม่ได้ นี่ลูกสาวของนางคงต้องทำอะไรให้ชายหนุ่ม

 

 

ผู้แสนดีไม่พอใจแน่ๆ

 

 

“น้องทำอะไรให้ป๊อปหรือเปล่า”

 

 

“...เปล่าครับ”

 

 

 

“ป๊อปจะทำยังไงต่อจากนี้...อาว่าป๊อปรู้นะว่าน้องชอบป๊อป”

 

 

“ครับ ผมทราบ แต่ตัวผมมีคนรักอยู่แล้ว...ที่ผมกลับมาก็เพื่อแต่งงานกับเธอ”คำตอบของป๊อปปี้ทำเอาลูกสาวของ

 

 

นางเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม

 

 

“แต่ว่าแม่คะ..ฟางกับพี่ป๊อป...”ฟางกำลังจะเอ่ยบอกความจริงที่ทำให้เธออึดอัดออกไป หากแต่เสียงของชายหนุ่ม

 

 

ขัดขึ้นมาก่อน

 

 

“ผมกับฟางเราเป็นได้แค่พี่น้องกันครับ”ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตัดพ้อ เขาไม่เคยคิดที่จะจริงจัง

 

 

กับเธอเลยสินะ ถ้าเมื่อกี้มารดาของเธอไม่มาขัดจังหวะ ตอนนี้เธอคงมีสภาพไม่ต่างไปจากผู้หญิงโดนข่มขืนสักเท่า

 

 

 

ไหร่หรอก เขาจะทำให้เอเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ความจริงแล้วเขาก็ไม่เคยคิดจะรับผิดชอบเธอจริงๆ ไม่ว่าเธอและ

 

 

เขาจะอยู่ในสถานะไหน สถานภาพอะไร เขาก็ไม่คิดที่จะรับผิดชอบ

 

 

“พี่ป๊อป...”น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างตัดพ้อ

 

 

“ตอนนี้พิมท้องได้2เดือนแล้ว ผมต้องรับผิดชอบเธอ”เรื่องเล่าจากปากของชายหนุ่มทำเอาเธอแทบลืมหายใจ

 

 

พิมท้องอย่างนั้นหรือ นี่สินะคือเหตุผลที่เขาไม่ยอมรับผิดชอบเธอ แล้วทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเธอด้วย เห็นเธอ

 

 

เป็นอะไรกัน ได้แล้วก็ทิ้ง

 

 

 

“ตายจริงตาป๊อป แล้วเรื่องนี้คุณแม่กับคุณพ่อรู้รึยังลูก”คุณพริมาถามอย่างห่วงใย

 

 

“ยังไม่ทราบครับ แต่ผมกำลังจะบอกท่าน”มือเล็กจิกเข้าหากันแน่นอย่างคนกดดัน เธอจะต้องยอมปล่อยเขาไป

 

 

จริงๆหรือ แล้วเธอจะตัดใจได้ยังไง ในเมื่อเธอไม่เคยคิดที่จะตัดใจจากเขาเลย มีแต่คิดหาภาพครอบครัวเล็กๆที่มี

 

 

เขา เธอ และลูกอยู่กันอย่างสุขสันต์ แต่มาวันนี้ภาพครอบครัวแสนสุขกลับพังครืน ไม่เหลือแม้แต่ซาก แล้วต่อจาก

 

 

นี้เธอจะอยู่ยังไง เธอจะทนเห็นเขามีความสุขได้แน่หรือเมื่อผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาไม่ใช่เธอ...

 

 

 

ใช่ เธอเห็นแก่ตัว แต่จะมีสักกี่คนบนโลกที่ทนเห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุขกับผู้หญิงอื่น ยิ่งเขาบอกว่าพิมท้อง

 

 

นั่นก็หมายถึงเขานอกกายเธอ หัวใจดวงน้อยบีบรัดแน่นเมื่อนึกถึงภาพที่เขากอดและจูบผู้หญิงอื่น

 

 

“อาเอาใจช่วยนะ รีบๆบอกท่านล่ะ เรื่องแบบนี้ผู้หญิงจะเสียหาย”มารดาเอื้อมมือมาจับมือลูกสาวตัวน้อยก่อนจะหัน

 

 

ไปบอกชายหนุ่ม

 

 

“ส่วนเรื่องยัยหนู อาจะคุยกับแกเองอีกไม่นานแกคงเข้าใจอะไรๆมากขึ้น อาต้องขอโทษด้วยนะที่น้องทำให้ ป๊อป

 

 

ต้องวุ่นวาย”เธอหลุบตาลงอย่างสมเพชตัวเอง แผนที่จะทำให้เขาแต่งงานกับเธอ กลับเป็นแรงกดดันให้เขากล้า

 

 

บอกเรื่องที่คุณพิมท้องลูกของเขากับครอบครัว หึ จริงอย่างที่โบราณเขาว่า คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน...ต่อให้มี

 

 

มารผจญอย่างเธอมาคอยขัดขวางยังไงเขาทั้งสองคนก็รักกันอยู่ดี...

 

 

“ครับ...ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำรุ่มร่ามกับน้อง เพราะอารมณ์ชั่ววูบ”คำว่าอารมณ์ชั่ววูบของเขาทำเอาทำนบน้ำตา

 

 

 

ของเธอแทบพังลงมาอีกรอบ ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายนัก

 

 

งั้นเรื่องระหว่างเธอกับเขาคืนนั้นก็เป็นอารมณ์ชั่ววูบด้วยล่ะสิ...

 

 

“อันที่จริงอาก็ถือเรื่องแบบนี้ แต่ในเมื่อป๊อปบอกว่าป๊อปมีคนรักอยู่แล้ว อาก็ไม่ได้เอาเรื่องอะไร แต่อาหวังว่าคงไม่

 

 

เกิดเรื่องอย่างนี้อีกนะ”

 

 

“ครับ”มารดาจูงมือเธอเดินออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่ม นัยน์ตาหวานที่ตอนนี้ฉายแววความโศกจ้องมองไป

 

 

ที่ชายหนุ่มคนที่เธอรักอย่างกับเหมือนว่าไม่มีโอกาสอีกแล้วที่เธอจะได้เห็นหน้าเขา... สายตาคมเหม่อมอง

 

 

ทิวทัศน์ในห้องทำงานอย่างคนไร้สติ สายตาของเธอมันน่าสลดเหลือเกิน มันทั้งเศร้าโศก โหยหา น้อยใจและ

 

 

เสียใจ ไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจจะโกหก แต่สถานการณ์มันพาไป เขาไม่เคยล่วงเกินพิมประภาเลยสักครั้ง ด้วยถือเสมอว่า

 

 

เป็นสุภาพบุรุษต้องให้เกียรติกับคนที่เรารักเสมอ ยิ่งคุณพริมาบอกว่านางถือเรื่องแบบนี้ยิ่งทำให้เขาคิดว่าที่ทำไปน่ะ

 

 

ถูกแล้ว ดีกว่าต้องแต่งงานกับฟางทั้งๆที่ไม่ได้รักกัน และอย่างที่คุณพริมาบอกว่านางจะอธิบายให้ฟางเข้าใจนั่นยิ่ง

 

 

 

ทำให้เขาโล่งอก เพราะตอนนี้ธุรกิจของเขากำลังไปได้สวยเขายังไม่มีเวลาคิดเรื่องพรรค์นี้หรอก

 

 

 

คงต้องรออีกสองสามปี ถึงจะแต่งงาน

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนี้นะ แต่ฟางบีบบังคับให้พี่ต้องทำ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....................................................................................................................................

รู้สึกว่าตอนนี้คนเกลียดคุณพระเอกเยอะมาก แต่อย่าเพิ่งเพราะป๊อปปี้น่าสงสารมาก เพราะ....

 

ขอบคุณสำหรับเม้นแล้วก็โหวตนะ สัญญาว่าจะแต่งมันออกมาให้ดีที่สุด เห็นว่าปิดเทอมกันไม่มีอะไรทำ

 

เดี๋ยวทุกวันอาทิตย์แล้วก็วันพฤหัสจะอัพให้สองตอนนะ...ตอบแทนสำหรับกำลังใจที่มีให้นักเขียนคนนี้^^

(อ่านไม่อ่านไม่รู้ แต่เราจะอัพ)