สัญญารักลวง...

 

 

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง

 

ตอนที่12 ตัดใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

          นัยน์ตาหวานที่ฉายแววความโศกมองไปรอบๆห้อง ก่อนน้ำตาที่เพิ่งแห้งเหือดไปจะไหลรินลงมาอีกครา

 

 

เธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจนักหนา เขาถึงได้รังเกียจเธอขนาดนี้ แม้แต่จะมองหน้าเธอเขายังไม่มองเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

ผิดกับเธอที่ยังมองเขาจนวินาทีสุดท้าย แม้ว่าต่อจากนี้ไปเขาและเธอจะได้พบหน้ากันบ่อยขึ้น แต่คงไม่มีครั้งใดอีก

 

 

 

แล้วที่เธอจะกล้าสบตาคมคู่นั้นได้อย่างเต็มสายตา ในเมื่อวันนี้สถานะของเธอคือผู้หญิงใจง่ายที่ถูกเขาเขี่ยทิ้ง แม้

 

 

จะพยายามสักแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอ ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่เธอยิ่งกลายเป็นผู้หญิงหน้าด้าน

 

 

ที่ร้องขอความรับผิดชอบจากผู้ชายที่เขาไม่สนใจ ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่เธอยิ่งกลายเป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่กล้า

 

 

แสดงอาการหึงหวงเขาทั้งๆที่คนรักของเขายังอยู่ตรงนั้น และยิ่งพยายามเท่าไหร่เธอยิ่งกลายเป็นผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรี

 

 

ที่ยอมให้เขารังแกเอาง่ายๆ มือเล็กเลื่อนไปจับบริเวณริมฝีปากอิ่มที่ครั้งหนึ่งเขาเคยฝากรอยจูบเอาไว้อย่างอ่อน

 

 

โยน จูบที่เธอไม่มีวันได้จากเขาอีกแล้ว...

 

 

“ฟางรักพี่ป๊อปนะ...”น้ำเสียงผะแผ่วเอ่ยอย่างอ่อนล้าเต็มที คำว่ารักที่เธอพยายามตะโกนให้มันเข้าไปถึงหัวใจของ

 

 

ชายหนุ่ม...แต่ไม่สำเร็จ ณ ตอนนี้เธอก็มีปัญญาแค่มานั่งบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอย่างคนบ้า คำว่ารักของเธอมันไม่

 

 

ซึ้งพอหรือไร หรือว่ามันจะยังดูจริงใจไม่พอ เขาถึงได้เห็นความรักของเธอเป็นของเล่น พอเล่นเบื่อแล้วก็จะทิ้งหรือ

 

 

 

ไม่ก็บริจาคให้คนอื่นๆ แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ทำอย่างหลังที่เธอคิดไว้ แล้วป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง นี่ก็ผ่านมาร่วม

 

 

สองสัปดาห์แล้วที่เธอไม่ได้เห็นหน้าเขาเลย คิดถึงเขาจะแย่แต่คงไม่กล้าพอที่จะเสนอหน้าไปให้เขาเห็นหน้าให้

 

 

ขุ่นเคืองใจอีกแล้ว อย่างดีก็ได้แต่มองรูปที่แปะอยู่รอบๆห้อง และรูปที่เธอแอบถ่ายเขาตอนอยู่ในห้องทำงาน

 

 

มือเล็กๆลูบไปตามใบหน้าหล่อคมที่ติดตรึงใจของเธออยู่นานแสนนานอย่างคิดถึง ห่วงหา แต่เขาจะคิดถึงเธอบ้าง

 

 

ไหมนะ จะมีสักเสี้ยววินาทีที่เขาคิดถึงบ้างไหม ตรงกันข้ามเขาอาจจะดีใจจนเนื้อเต้นที่มารผจญอย่างเธอถูกกำจัด

 

 

ออกจากทางเดินชีวิตของเขาเสียที

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

หญิงสาวหันไปมองทางประตู ก่อนเสียงมารดาจะเอื้อนเอ่ย

 

 

“ฟาง เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก”เธอลอบถอนหายใจ มือเล็กเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะลุก

 

 

ไปเปิดประตูให้มารดา

 

 

 

“คุณแม่มีอะไรรึเปล่าคะ”เธอพูดกับท่าน ก่อนจะเดินนำเข้ามาในห้อง คุณพริมาปิดประตูห้องลูกสาวลง ก่อนจะมอง

 

 

ไปรอบๆห้องที่ยังมีรูปของป๊อปปี้อยู่เหมือนเดิม แล้วอย่างนี้นางจะมั่นใจได้อย่างไรว่าบุตรสาวของนางตัดใจจาก

 

 

ป๊อปปี้ได้จริงๆอย่างที่บอกนาง

 

 

“แม่ว่าหนูควรจะเอารูปพวกนี้ออกได้แล้วนะลูก”

 

 

“ไม่เอา ฟางอยากเก็บไว้...ค่าอัดมันแพงนะคะคุณแม่”แขนเล็กเรียวสอดเข้ากอดรอบเอวของคนเป็นแม่อย่างออด

 

 

อ้อน

 

 

“มันไม่ใช่เรื่องเลยนะยัยหนู...หนูควรจะตัดใจได้แล้ว หนูควรจะดีใจที่เห็นพี่เขามีความสุข”มือของคนเป็นแม่ลูบผม

 

 

นุ่มของบุตรสาวตัวน้อยอย่างปลอบโยน นางไม่ได้อยากเร่งรัดให้ลูกตัดใจหรือฝืนใจแกหรอก แต่ฟางเป็นเด็กที่จม

 

 

ปลักกับเรื่องเดิมๆและชอบฝังใจกับเรื่องเก่าๆ เพราะอย่างนี้นางถึงต้องเร่งรัดบุตรสาว

 

 

 

“ฟางไม่เห็นจะดีใจสักนิดเลย”ใบหน้าสวยหวานที่ถอดแบบจากคนเป็นแม่เงยขึ้นสบตาบุพการี

 

 

“งั้นหนูก็ยังไม่เคยรู้จักกับความรักจริงๆ”ฟางผละออกจากคนเป็นแม่ ก่อนจะมองท่านด้วยแววตาตัดพ้อ แค่นี้เธอยัง

 

 

เจ็บไม่พอหรือไง ถึงได้ต้องช่วยกันตอกย้ำซ้ำซากอยู่อย่างนี้

 

 

“ฟางรักพี่ป๊อป...สักวันพี่ป๊อปต้องเป็นของฟาง”คนเป็นแม่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ด้วยเพราะนางและสามีเลี้ยงลูก

 

 

อย่างตามใจจนเกินเหตุ ทำให้ฟางเป็นคนไม่ยอมคน ขี้วีน และเอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน แต่จะให้มาแก้ไขตอนนี้

 

 

นางว่ามันก็คงสายเกินไปเสียแล้ว คงมีแต่เวลาเท่านั้นที่จะช่วยทำให้ทุกอย่างคลี่คลายแล้วผ่านไปด้วยดี....

 

 

“แม่ขี้เกียจพูดกับเราแล้ว...อยากเจอเขามั้ย”ฟางหันขวับ สายตาที่มองมารดาเปลี่ยนไป นี่มารดาของเธอกำลังเล่น

 

 

ตลกอะไรกับชีวิตเธอ

 

 

“อยากค่ะ...ฟางอยากเห็นหน้าเขา”หญิงสาวตอบอย่างกระตือรือร้น มือเล็กๆคล้องแขนมารดาก่อนจะแนบใบหน้า

 

ลงไปอย่างออดอ้อน “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณป้าจำได้มั้ย”ดวงตากลมโตวาววับ ก่อนจะพยักหน้าอย่างแรงทำเอา

 

 

คนเป็นแม่อดยิ้มไม่ได้

 

 

“นั่นแหละ คุณป้าเชิญเราไป”รอยยิ้มหวานถูกแต้มลงบนใบหน้าสวยหวานที่รอยยิ้มจากหายไปร่วมสองสัปดาห์

 

 

 

สมองจินตนาการไปไกล หวังว่าจะได้เห็นหน้าของคนที่เธอรักสุดหัวใจ เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...

 

 

เมื่อถามถึงคำถามงี่เง่า รอยยิ้มหวานก็หุบฉับ...เขาก็คงจะมีความสุขดีล่ะสิ ถามได้

 

 

“ขอบคุณนะคะที่คุณแม่บอกฟาง...บางทีครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ที่ฟางจะได้เห็นหน้าพี่ป๊อป”เมื่อฟัง

 

 

ประโยคของบุตรสาวจบ คนเป็นแม่ยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจ

 

 

“หมายความว่ายังไงลูก!”

 

 

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกค่ะ...ฟางแค่คิดว่าบางทีระยะทางที่ไกลขึ้น อาจจะทำให้ฟางตัดใจได้ลง”

 

 

“โถ ยัยหนู”หญิงสาวถูกโอบเข้าสู่อ้มกอดของมารดา น้ำตาที่เคยเหือดแห้งกลับไหลลงมาอีกระรอก เธอไม่เคยคิด

 

 

หรอกว่าระยะทางที่ห่างไกลจะทำให้เธอตัดใจได้ลง เพราะยิ่งห่างไกลเท่าไหร่มีแต่จะเจ็บมากขึ้นเท่านั้น แต่บางที

 

 

 

การที่เธอไปให้ไกลจากสายตาเขาอาจจะทำให้เขาคิดถึงเธอขึ้นมา ระยะทางที่ห่างไกลมากขึ้นอาจจะทำให้เขารัก

 

 

 

เธอมากขึ้นอย่างที่เธอรักเขามากขึ้นๆตลอด9ปีที่ผ่านมาก็ได้ เมื่อเธอกลับมาเขาอาจจะเปลี่ยนใจขอเธอแต่งงาน

 

 

“อย่าร้องไห้มากนะลูกเดี๋ยวจะไม่สวยกันพอดี...แม่ลงไปเตรียมกับข้าวก่อนนะ”

 

 

“ค่ะ”

 

 

 

เธอมองแผ่นหลังที่ลับจากประตูไปของมารดา ลมหายใจถูกถอนออกมาเฮือกใหญ่ น้ำตาที่ตอกย้ำความอ่อนแอ

 

 

ของเธอไหลซ้ำลงมาทางเดิม เรื่องที่เธอจะไปต่างประเทศนะหรือ ใจหนึ่งเธอก็อยากไป เพราะสิ่งที่คิดฝันเอาไว้

 

 

เป็นแรงผลักดันอย่างดี หากแต่จะมองตามความเป็นจริงแล้วเขาจะยังอยู่รอเธอเหมือนที่เธออยู่รอเขาหรือ...ในเมื่อ

 

 

เขาไม่ได้รักเธอ แล้วเขาจะรอเธอไปเพื่ออะไรกัน แล้วถ้าเธอไม่ไปเธอก็ต้องนับวันถอยหลังรอวันแต่งงานแสนสุข

 

 

 

ของเขาและพิม แล้วเธอจะทนได้อย่างไร ดีไม่ดีอาจจะไปพังงานแต่งเขาให้เขาขุ่นเคืองใจเสียเปล่าๆ แต่การที่เธอ

 

 

 

อยู่ต่อที่นี่เธออาจจะได้เห็นหน้าเขาบ้าง ไม่มากก็น้อย แต่คงไม่ใช่เขาคนเดียว ยังมีผู้หญิงที่เขารักอยู่ข้างกายและ

 

 

ลูกน้อยที่เกิดจากความรักของเขาและเธอคนนั้น พลันมือเล็กก็จับที่หน้าท้องของตัวเองบ้าง และถ้าเธอท้องบ้างล่ะ

 

 

 

แต่แม้แต่ตัวเธอเขายังไม่รับผิดชอบเลย แล้วลูกของเธอล่ะ คงจะมีสภาพไม่ต่างกัน ก็ดีแล้วที่เธอไม่ท้องเพราะถ้า

 

 

 

อย่างนั้นแล้ว เธอคงไม่มีปัญญามาบอกลูกหรอกว่าพ่อของแกคือใคร และคงไม่กล้าพอที่จะบอกแกด้วยว่าพ่อของ

 

 

 

แกรักและต้องการแก สมองพลันประมวลภาพครอบครัวแสนสุขของพิมและป๊อปปี้ เธอคนนั้นโชคดีเหลือเกินไม่

 

 

เหมือนเธอที่แม้จะพยายามหยิบยื่นหรือยัดเยียดความรักให้เขามากเท่าไหร่เขาก็ไม่รักตอบ...แถมยังทิ้งๆขว้างๆ

 

 

ความรักของเธออย่างเศษขยะโสมม

 

 

“ฮือๆ ฮึก...อึก”ความมวนในช่องท้องตีขึ้นมาเรื่อยๆ เท้าเล็กวิ่งไปอาเจียนที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแสนหวาน

 

 

 

แดงก่ำจากพิษของการอาเจียนอย่างหนัก ก่อนเปลือกตาที่อ่อนล้าจะปิดลงในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

................................................................................................................................

เห้ยยยยยยยยยยยย ฟางเป็นอะไร? เราม๊ายยยยยยรู้ อยากรู้ว่าป๊อปน่าสงสารเพราะอะไรต้องติดตาม เพราะยังไม่

 

 

ถึงตอนนั้นและคงอีกนานมาก ลืมไปว่าเราแต่งถึงตอนที่23แล้ว ไม่รู้ว่ามีใครอยากอ่านรึเปล่า อิอิ