สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง ตอนที่10

 

ฟางรักพี่(แล้วผิดหรอ)

 

 

 

 

 

 

          มือเล็กถือกล่องคุกกี้ทำเองในมือก่อนจะก้มลงมองครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้แน่ใจว่ามันยังอยู่ในสภาพเดิม

 

 

เท้าเรียวก้าวไปที่โต๊ะของเลขาหน้าห้องก่อนจะพูดกับเลขาสาวใหญ่ที่ส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

 

 

“ฟางมาหาพี่ป๊อปค่ะ”เธอเอ่ยประโยคที่ติดปากเมื่อมาที่นี่ เธอมาหาเขาที่นี่ทุกวัน และนี่ก็ร่วมสองเดือนเศษแล้ว

 

 

เพราะหลังจากคืนนั้นที่เขาเดินออกมาจากห้องของเธอเขาก็ไม่เคยกลับมาเยี่ยมเธออีกเลย เอาแต่อ้างว่างานหนัก

 

 

บ้าง มีนัดพบลูกค้าบ้าง จนกระทั่งเธอออกจากโรงพยาบาลเธอถึงได้ตามตื้อเขาอยู่อย่างนี้ นี่คืออีกหนึ่งในแผนนับ

 

 

สิบที่เธอสำรองไว้เผื่อว่าแผนหนึ่งพลาด แล้วมันก็ได้ใช้จริงๆ ในเมื่อแผนหนึ่งนั้นพังล้มเหลวไม่มีชิ้นดี มิหนำซ้ำมัน

 

 

ยังพังไปพร้อมๆกับศักดิ์ความเป็นคนของเธอด้วย วันนี้เป็นวันแรกที่เธอตัดสินใจเอาคุกกี้ที่ซุ่มซ้อมทำร่วมหนึ่ง

 

 

 

อาทิตย์มาให้เขาทาน เพื่อหวังให้เขาเห็นความดีของเธอบ้าง

 

 

 

“เอ่อ คือว่าคุณภาณุมีแขกอยู่น่ะค่ะ” “ใครคะ”เธอเอ่ยถามอย่างแปลกใจเพราะตอนนี้มันก็ใกล้เวลาพักเที่ยงเต็มที

 

 

แล้ว ที่เธอเลือกมาเวลานี้เพราะเขามักจะทำงานจนลืมทานข้าวอยู่ทุกวัน

 

 

“คุณพิมประภาค่ะ”

 

 

“ใครกันคะ”สาวใหญ่ทำท่าอึกอักไม่ยอมบอกเธอเสียที ด้วยท่าทางแบบนั้นทำให้เธอใจร้อยยิ่งกว่าเก่า ร่างเล็ก

 

 

ผลุนผลันไปเปิดประตู ภาพเบื้องหน้าทำเอาหญิงสาวร่างเล็กตาค้าง

 

 

เมื่อภาพที่ปรากฏคือชายหนุ่มที่เธอรักกำลังเชยคางหญิงสาวหน้าตาสะสวยขึ้นเตรียมรับจุมพิตที่เขากำลังจะมอบให้

 

 

...เขาคิดจะจูบคนอื่นนอกจากเธองั้นหรอ!

 

 

“จะทำอะไรกันก็หัดเกรงใจสถานที่บ้าง!”เธอตวาดก่อนจะปิดประตูล็อกเพื่อกันเหล่าไทยมุง เพราะเมื่อมีใครรู้เรื่อง

 

 

นี้คนที่จะเสียหายคือชายหนุ่ม ในเมื่อเขาเป็นผู้บริหารแต่กลับทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ ทั้งสองดูจะตกใจมาก รีบผละ

 

 

ออกจากกัน เธอวางกล่องคุกกี้ลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งบนโซฟาตัวยาวที่ใช้รับแขก

 

 

“คุณเป็นผู้บริหารกลับเอาเวลามาทำเรื่องเสื่อมเสียแบบนี้ แล้วยิ่งตอนนี้มันอยู่ในเวลางาน ลูกน้องของคุณกำลังทำ

 

 

งานอย่างขะมักเขม้นแต่ผู้บริหารอย่างคุณกลับคิดแต่จะเอาเปรียบลูกน้อง...ใช้ได้ที่ไหนกัน” เธอเหยียดสายตา

 

 

มองหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา เธอสวยมากจริงๆสวยกว่าเธอเสียอีก หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มและดวงตาคู่หวานคู่นั้น

 

 

 

ใช่ไหมที่ชายหนุ่มชอบ ดวงหน้าหวานหยดราวกับน้ำผึ้งเดือนห้าทำเอาผู้หญิงอย่างเธอยังต้องอาย ไหนใครๆที่

 

 

บอกว่าเธอน่ารัก แล้วทำไมชายหนุ่มถึงไม่หันมามองเธอบ้าง หรือว่าพิมมีอะไรที่เธอไม่มีงั้นหรือ ทำไมหล่อนถึง

 

 

โชคดีเหลือเกิน ทำไมไม่เป็นเธอนะที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา

 

 

“อย่ามองพิมแบบนั้น!เธอมีธุระอะไร”เธอลอบกลืนก้อนสะอึกในลำคอ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่สุดเท่าที่

 

 

จะทำได้ ณ ตอนนี้

 

 

“อย่ามาใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับฟาง...คุณแม่บอกว่าให้มาชวนพี่ป๊อปไปทานข้าวที่บ้าน...งานรวมญาติ”เธอเบน

 

 

สายตาไปมองสาวร่างบางที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้ก่อนจะพูดต่อ

 

 

“คนนอกไม่เกี่ยว!”

 

 

“ฟางมันจะมากเกินไปแล้วนะ!”เธอยักไหล่น้อยๆอย่าไม่แคร์กับสายตาดุดันของเขา ก่อนจะพูดต่อ

 

 

“ทำงานอะไรคะเนี่ย”

 

 

“อย่าละลาบละล้วงฟาง ออกไปได้แล้ว”

 

 

“ไม่ต้องมาไล่หรอก...ยังไงก็ไม่ไป แตะต้องไม่ได้เลยนะคะคนนี้”

 

 

“ป๊อปคะพิมกลับก่อนดีกว่า...เดี๋ยวจะเลยเวลาพักเที่ยง คนไข้ยิ่งเยอะๆอยู่ด้วย”ว่าแล้วสาวร่างบางก็ดันตัวออกจาก

 

 

อ้อมกอดของชายหนุ่ม พิมหันมายิ้มบางๆให้เธอสายตาเป็นมิตรนั่นทำเอาเธอสะดุดกึก

 

 

นี่เธอพลาดอะไรไปหรือเปล่า

 

 

“สนุกมากใช่มั้ยที่ไล่ทำลายความสุขของชาวบ้านเขาไปทั่วอย่างนี้น่ะ”เธอหันหน้าจากประตูที่ปิดลงพร้อมกับร่าง

 

 

บางของพิมที่หายไปมาที่ชายหนุ่ม

 

 

“ความสุขอย่างงั้นหรอ...พี่ป๊อปกำลังจะจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฟางนะ”เธอเอ่ยเสียงแข็ง

 

 

“แล้วมันผิดตรงไหน ในเมื่อพิมคือคนที่พี่รัก เธอเป็นคนรักของพี่”คำว่าคนรักของเขากระแทกเข้าหาตัวเธออย่าง

 

 

แรงจนเธอจุก ความจริงคือเธอต่างหากที่เป็นคนนอกไม่ใช่พิม แต่เขาเป็นสามีของเธอนะ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ในทาง

 

 

พฤตินัยแต่เขาก็ควรให้เกียรติเธอ

 

 

“แต่พี่ป๊อปเป็นของฟางแล้ว ไม่มีสิทธิ์จะไปทำเรื่องแบบนี้กับคนอื่นอีก”เธอลุกจากโซฟาก่อนจะเดินไปใกล้ๆเขา

 

 

ร่างเล็กโผเข้าสวมกอดร่างแกร่งของผู้เป็นสามีทางพฤตินัยอย่างแนบแน่น ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะได้อ้อมกอด

 

 

 

ของเขาจริงๆ แค่คืนนั้นที่เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาเธอก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ว่าเธอจะรู้อยู่เต็มอกว่า

 

 

 

นั่นมันไม่ใช่อ้อมกอดที่มาจากความรัก หากแต่มาจากความใคร่เท่านั้น

 

 

“เลิกทำตัวอย่างนี้ซะทีเถอะฟาง...ยิ่งฟางทำอย่างนี้นอกจากพี่จะไม่รักฟางแล้วมันจะยิ่งทำให้พี่รู้สึกแย่กับฟางมาก

 

 

ขึ้นไปด้วย”เขาพยายามดันร่างเล็กของหญิงสาวออก หากแต่เธอไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย

 

 

 

“พี่ป๊อปจะเกลียดฟางหรอ...ฟางไม่ยอมนะ”

 

 

“ถ้าไม่อยากให้พี่เกลียดก็เลิกเรียกร้องสิ่งที่พี่ให้ฟางไม่ได้ซะที”

 

 

“ฮึก ฮือ นี่น่ะหรอสิ่งที่ฟางได้จากคนที่ฟางรัก ฟางควรดีใจใช่มั้ยคะที่อย่างน้อยพี่ป๊อปก็ไม่ได้พูดว่า ช่วยไม่ได้เธอ

 

 

มันใจง่ายเอง”

 

 

“ฟาง พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ”มือหนาลูบเส้นผมสลวยของเธออย่างปลอบโยน เธออยากเห็นหน้า ท่าทางและ

 

 

สายตาตอนนี้ของเขาเหลือเกิน มันจะเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้หรือเปล่า เขาต้องการจะปลอบโยนเธอจริงๆหรือ

 

 

เปล่า หรือแค่แกล้งทำไปอย่างนั้น ในใจก็นึสมน้ำหน้าจุดจบผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอ

 

 

“คิดสิ ฟางรู้ว่าพี่คิด  ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่ทิ้งฟางแบบนี้หรอก ฟางไม่ใช่ดอกไม้ริมทางนะ ทำไมถึงทำกับฟางแบบนี้ “

 

“ลืมมันเหอะนะฟาง...เวลาจะทำให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปด้วยดี สักวันฟางจะเจอคนที่เขารักฟางจริงๆ คนน่ารักอย่าง

 

 

ฟางมีตัวเลือกมากมายอยู่แล้ว...ไม่จำเป็นต้องเป็นพี่หรอกนะที่ฟางต้องรัก”เธอผละออกจากเขาอย่างรวดเร็ว สาย

 

 

ตาตัดพ้อถูกส่งให้คนตรงหน้าอย่างเปิดเผย

 

 

“จะให้ฟางลืมได้ยังไง ฮือ ฟางไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายนะ...ทำไมถึงไม่รักฟาง ฟางไม่ดีตรงไหนบอกฟางมาสิ จะให้

 

 

ฟางทำยังไงฟางยอมทั้งนั้น ขอแค่อย่าทิ้งฟางนะคะ นะพี่ป๊อป นะคะ”เธอจับท่อนแขนแกร่งก่อนจะแนบใบหน้าลง

 

 

ไป

 

 

“เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกฟาง”

 

 

 

“เป็นไปได้สิ...ฟางรักพี่นะจะให้ฟางทำอะไรฟางยอมทุกอย่างเลย จะทำยังไงกับฟางก็ได้ขอแค่อย่าทิ้งฟาง”แขน

 

 

แกร่งสะบัดอย่างแรงทำเอาเธอลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้น

 

 

“อยากได้นักใช่มั้ยไอ้ความรับผิดชอบเนี่ย หึ งั้นมาลองดูกันสักหน่อยดีกว่าว่าระหว่างฟางกับพี่ใครมันจะแน่กว่า

 

 

กัน!” ร่างแกร่งฉุดร่างเล็กจากพื้นขึ้นมา ก่อนจะส่งเธอเข้าสู่อ้อมกอดที่บีบรัดเธอจนกระดูกแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ใบ

 

 

หน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตากลมโตจ้องมองดวงตาคมที่ฉายแววความโกรธอย่างเห็นได้ชัด ทำ

 

 

เอาขนอ่อนลุกชันไปหมด ริมฝีปากหยักลึกกระแทกลงมาบดจูบที่ริมฝีปากอิ่มอย่างแรง หญิงสาวพยายามบิดใบ

 

 

 

หน้าหนีจูบแสนป่าเถื่อนที่คนตัวโตมอบให้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล มือหยาบกระด้างกระชากเดรสตัวสวยจนขาด

 

 

 

วิ่น ใบหน้าคมเลื่อนลงซุกไซร้ซอกคอขาวที่ครั้งหนึ่งเคยมีรอยตีตราของเขาประทับอยู่

 

 

“ฮือ ปล่อยเค้านะ เจ็บๆ”มือเล็กทุบตีไหล่หนาอย่างไม่ปราณี ถึงแม้เธอจะรักเขาแต่ถ้าเขาจะข่มเหงรังแกเธอละก็

 

 

เธอไม่ยอมแน่

 

 

 

“อยากไม่ใช่หรอ ก็จะจัดให้อยู่นี่ไง”มือหนากระชากตัวเธอเข้าหา ก่อนใบหน้าหล่อคมจะเลื่อนลงขบเม้มเนินอก

 

 

อวบอิ่ม

 

 

 

“หยาบคาย! โอ้ย!ปล่อยเค้านะ ฮือๆ” หากแต่คำทัดทานของเธอไม่ได้มีผลต่อเขาเลย มือหนาปัดทุกสิ่งทุกอย่าง

 

 

ลงจากโต๊ะทำงาน และแทนที่ด้วยร่างเล็กและร่างแกร่งของเขาที่ตามลงมาทาบทับ มือสากระคายบีบเคล้นทรวงอก

 

 

 

อวบอิ่มของคนตัวเล็กอย่างถือสิทธิ์ ไม่นำพาต่อเสียงร้องอ้อนวอนอย่างเจ็บปวดของคนใต้ร่าง

 

 

“ว้าย!!!ตาป๊อป ยัยหนู!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

..............................................................................................................................

เอาแล้วววววววววว ฮ่าๆ พี่ป๊อปซวยแล้ว อะไรๆอาจจะไม่เป็นไปอย่างที่คิดเสมอไป...