HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
98.00K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
33)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่33
ทนายความประจำตระกูลจิระคุณถูกเรียกตัวเข้ามาพบในตอนคล้อยบ่ายของวันเดียวกัน ชายหนุ่ม
และหญิงสาวนั่งพับเพียบต่อหน้าคุณพริ้มเพราอย่างสำรวม คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยเกริ่นนำเมื่อในอีกไม่กี่นาที
ข้างหน้านี้เป็นฤกษ์ดีและในเวลาเดียวกันก็จะเป็นเวลาที่ชาย-หญิงคู่นี้จะมีหัวใจ ลมหายใจ และชีวิตร่วมกัน
“การแต่งงานถือเป็นเรื่องสำคัญของคนสองคน หากพื้นฐานไม่ได้ปูด้วยความรักของทั้งสองก็ยากที่
จะไปได้สวย ชีวิตคู่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด หากแต่เป็นจุดเริ่มต้น ต่อจากนี้ไปให้จำไว้ว่าหลานทั้งสองไม่ได้ตัวคนเดียว
จะคิด จะพูด จะกระทำอะไรก็ควรจะคิดถึงคู่ชีวิตของเราด้วย หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน อย่าลืมว่าตอนนี้เรา
สองคนมีโซ่ทองคล้องใจแล้ว...ทำอะไรให้นึกถึงลูกมากๆ”
“ครับ/ค่ะ”
คุณพริ้มเพรารับไหว้หลานทั้งสอง ก่อนนายประพลทนายเก่าแก่ประจำตระกูลจะยื่นทะเบียนสมรส
และปากกาให้ทั้งสอง สายตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย กังวลว่าเธอจะคลางแคลงใจ ไม่สบายใจ และคิดไป
ว่าเขาไม่ให้เกียรติเธอ หากแต่สายตาหวานก็ส่งคำตอบมาในแบบเดิมๆ แบบที่เธอกำลังใช้สายตาบอกเขาว่าเธอไม่
ได้คลางแคลงใจ ละยินดีที่จะเป็นของเขา แค่คิดหัวใจแกร่งดั่งหินผาก็พองโต มือใหญ่จรดปากกาลงบนกระดาษ
แผ่นบางอย่างไม่รั้งรอ ก่อนจะเลื่อนให้เจ้าสาวหมาดๆที่ควบตำแหน่งแม่ของลูกไปเรียบร้อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
มือเล็กหยิบปากกาขึ้นมาก่อนจะจรดลงบนแผ่นกระดาษทั้งสองใบ
“ยินดีด้วยนะครับคุณภาณุ คุณธนันต์ธรญ์ รักกันนานๆนะครับ นายน้อยของผมจะได้มีความสุข”
ใบหน้าแสนหวานร้อนผ่าวๆเมื่อชายหนุ่มตอบรับอย่างอารมณ์ดี เธอนั่งพูดคุยกับคุณพริ้มเพราและ
คุณประพลอยู่เป็นเวลานานพอสมควร ก่อนแขกจะขอตัวกลับ
ลำแขนโอบกอดรอบเอวบางของหญิงสาวก่อนจะลดใบหน้าลงสูดดมความหอมจากแก้มนวลอย่าง
ห้ามใจไม่อยู่ มือหนาซุกซนเลื่อนขึ้นบีบเคล้นทรวงอกอวบอิ่มซึ่งยังผลมาจากเจ้าตัวเล็กในครรภ์อย่างหลงใหล
“คุณภาณุ อย่าค่ะ...ฟาง ฟางท้องอยู่นะคะ”
“ท้องแล้วยังไงฮึ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ ไม่ฟังคำทัดทานของหญิงสาวและฉกริมฝีปากลงปิด
เรียวปากอิ่มอย่างหวานล้ำ ไล่เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสาอย่างไม่รู้เบื่อ ก่อนจะถอนจูบและเอ่ยกระเซ้า
ภรรยาสาว
“กี่ปีแล้ว ยังจูบไม่เป็นอีก”
“ก็...คุณไม่เคยจูบดีๆ ฟางไม่รู้...”
แววตาใสซื่อบวกเข้ากับน้ำเสียงสั่นๆของผู้หญิงที่อวดดีและอวดเก่งมาโดยตลอดทำให้หัวใจเขา
พองโตและนึกเอ็นดูภรรยาสาวอย่างเสียมิได้ เมื่อเขากำลังมีอิทธิพลเหนือร่างกายและไม่รู้ว่าจะรวมไปถึงหัวใจของ
เธอหรือไม่ แต่ที่แน่ๆคือเขามี
“งั้นฟางพร้อมจะเรียนรู้รึยังครับ”
เขาก้มลงมองดวงหน้าหวานที่ก้มลงต่ำ หากแต่เจ้าตัวก็ยังสะบัดหน้าอย่างแรงจนผมนุ่มสลวยฟุ้ง
ยุ่งเหยิง เขาหัวเราะเบาๆ มีคนบอกว่าฮอร์โมนของคนท้องจะเปลี่ยนไปจากเดิม คนอื่นอาจจะโกรธเกี้ยวหรือโมโห
มากขึ้นกว่าเดิม แต่สำหรับเขาถือว่าจัดอยู่ในกลุ่มผู้โชคดี เมื่อผู้หญิงที่แข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวราวกับนางพญา
เปลี่ยนเป็นลูกแมวตัวน้อยๆขี้อ้อน หากบางทีอารมณ์ก็อ่อนไหวเหลือเกินและต้องการคนดูแลเอาใจใส่อย่างมากถึง
มากที่สุด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เมื่อเขานั้นแสนจะเต็มใจ...
“แหม ถ้าท้องแล้วน่ารักอย่างนี้ ให้ผมมีลูกสักสองโหลยังไหวเลยนะ” เขากระเซ้าคนตัวเล็ก และได้
ผลเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะส่งค้อนขวับๆ
“ลูกคนนะคะ ถ้ามีเยอะขนาดนั้น ฉันคงกลายร่างเป็นยายเผิ้งรวมร่างกับผีเสื้อสมุทรแน่ๆ”
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะกอดรัดร่างเล็กและกดศีรษะสวยลงแนบอกและหลับตาลงอย่างสุขใจ
ไม่คิดว่าเขาจะมีวันนี้ ชีวิตผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงานและคิดว่าผู้หญิงทุกคนล้วนเห็นแก่เงิน ไม่มีใคร
ที่มองข้ามสมบัติพัสถานของเขาสักคน ผู้หญิงพวกนั้นผ่านมาและผ่านไป ไม่ออดอ้อนเอาของมีค่าราคาแพง ก็ฝัน
สูงอยากเป็นสะใภ้จิระคุณ ทั้งๆที่พวกเธอไม่มีคุณสมบัติพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ...หากแต่ฟางเป็นผู้หญิงที่เปลี่ยนชีวิตที่
เงียบเหงาของเขาให้เปลี่ยนไป ผู้หญิงตัวเล็กๆดูบอบบางน่าทะนุถนอมในสายตาของใครต่อใคร หากแท้จริงแล้ว
เธอแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผา หัวใจดวงน้อยไม่เคยย่อท้อไม่ว่า ณ ตอนนั้นเธอกำลังรู้สึกแย่อย่างไรก็ตาม
เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาแปลกใจอยู่ตลอดเวลา...
“คุณภาณุ...ฟางหายใจไม่ออก”
ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักภายใต้อ้อมกอดของชายหนุ่ม ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อคม
เมื่อเขายังดูเหม่อลอยราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ เธอลูบแขนของเขาเบาๆเพื่อเรียกเขาอีกหน ชายหนุ่ม
ก้มลงมองหน้าเธอ ก่อนจะอุทานที่เผลอตัวกอดเธอแน่นเกินไป เธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากอ้อมแขนแกร่ง ชาย
หนุ่มจูงมือร่างเล็กให้นั่งลงบนเตียงก่อนจะจับมือบางไว้
“มีสิ่งหนึ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด คุณย่าให้ผมไว้ บอกว่าเป็นแหวนแต่งงานของคุณปู่และคุณย่า
ท่านตั้งใจจะให้เป็นแหวนหมั้นของคุณพ่อที่ใช้หมั้นคุณแม่ของผม แต่คุณแม่ท่านไม่รับ”
“ทำไมล่ะคะ”เธอเอ่ยถามขึ้นอย่างเสียมิได้ เมื่อใบหน้าหล่อคมสลดวูบ ก่อนรอยยิ้มขมๆจะถูกแต้ม
ลงบนมุมปากของชายหนุ่ม
“เพราะมันเป็นเพียงแหวนเงินเรียบๆ ไม่มีเพชรสักกะเม็ดเดียว”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้น ก่อนจะคลี่ยิ้มให้กับเธอ ดวงตาคมส่งแววตาที่เธอมองแวบเดียวก็รู้ว่าเขา
ต้องการจะถามว่าอะไร และเธอก็รู้ว่าเธอสมควรจะตอบว่าอะไรดี เพื่อรดน้ำให้กับต้นรักที่กำลังเบ่งบานภายในหัวใจ
ของเขาและเธอ
“ฉันไม่เคยรังเกียจ ต่อให้แหวนวงนั้นจะไม่มีราคาเลยก็ตาม ฉันยินดีจะสวมมันไว้จนกว่าฉันจะตาย
ไปจากคุณ เพราะมันคือแหวนของคนที่ฉันรักค่ะ”
“ผมดีใจ...ผมก็รักคุณที่รัก”
เป็นหญิงสาวที่โผเข้ากอดร่างหนาแกร่งของชายหนุ่ม เธอสะอื้นฮักกับอกแกร่งอย่างที่เจ้าตัวก็ยังงงว่า
มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือ ถึงต้องอ่อนไหวมากมายถึงเพียงนี้...อาจจะเป็นเพราะลูกน้อยในท้องก็เป็นได้
“พอแล้ว ร้องไห้เยอะเดี๋ยวลูกเราจะออกมาไม่สวยไม่หล่อกันพอดี”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแสนหวาน ก่อนจะถอดแหวนเงินจาก
นิ้วก้อยข้างซ้าย และสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงคนรัก
“ดูแลหัวใจผมด้วยนะครับ”
ชายหนุ่มพูดจาออดอ้อน ก่อนจะซบลงบนเนินอกของหญิงสาวราวกับแมวน้อยขี้อ้อน หากแต่ใน
สายตาของหญิงสาวเห็นจะเป็นราชสีห์ตัวใหญ่โตน่าเกรงขามที่ริอ่านจะทำตัวเป็นแมวน้อยแสนเชื่องมากกว่า ดูยัง
ไงก็ดูไม่จืด
“พอเถอะค่ะ ฉันขนลุกไปหมดแล้ว”
หญิงสาวพูดเสียงสั่นๆ แก้มแดงระเรื่อเมื่อชายหนุ่มช้อนตาขึ้นมองสายตาหวานฉ่ำจนคนถูกมอง
สะท้านอาย ใช้มือดันใบหน้าของเขาออกห่างด้วยความขัดเขิน
“งั้นให้ผมกอดปลอบขวัญคุณนะ”
“อย่าค่ะ”
มือเล็กดันอกกว้างไว้แน่นไม่ยอมให้เขาได้กอดเธออย่างที่ต้องการ เพราะถ้าเขากอดแล้ว ก็คงไม่
หยุดแค่ที่กอดแน่ เธอก้าวเท้าเร็วๆไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะเข้าไปทำธุระส่วนตัว หัวใจเบ่งบานเมื่อทุกอย่างดูจะลงตัว
ชีวิตต่อจากนี้ก็เธอจะมีความสุขเสียที...แต่ แม่กับเฟย์ล่ะ หากทั้งสองรู้เรื่องนี้ เขาจะคิดอย่างไร?
ตอนที่33
ทนายความประจำตระกูลจิระคุณถูกเรียกตัวเข้ามาพบในตอนคล้อยบ่ายของวันเดียวกัน ชายหนุ่ม
และหญิงสาวนั่งพับเพียบต่อหน้าคุณพริ้มเพราอย่างสำรวม คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยเกริ่นนำเมื่อในอีกไม่กี่นาที
ข้างหน้านี้เป็นฤกษ์ดีและในเวลาเดียวกันก็จะเป็นเวลาที่ชาย-หญิงคู่นี้จะมีหัวใจ ลมหายใจ และชีวิตร่วมกัน
“การแต่งงานถือเป็นเรื่องสำคัญของคนสองคน หากพื้นฐานไม่ได้ปูด้วยความรักของทั้งสองก็ยากที่
จะไปได้สวย ชีวิตคู่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด หากแต่เป็นจุดเริ่มต้น ต่อจากนี้ไปให้จำไว้ว่าหลานทั้งสองไม่ได้ตัวคนเดียว
จะคิด จะพูด จะกระทำอะไรก็ควรจะคิดถึงคู่ชีวิตของเราด้วย หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน อย่าลืมว่าตอนนี้เรา
สองคนมีโซ่ทองคล้องใจแล้ว...ทำอะไรให้นึกถึงลูกมากๆ”
“ครับ/ค่ะ”
คุณพริ้มเพรารับไหว้หลานทั้งสอง ก่อนนายประพลทนายเก่าแก่ประจำตระกูลจะยื่นทะเบียนสมรส
และปากกาให้ทั้งสอง สายตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย กังวลว่าเธอจะคลางแคลงใจ ไม่สบายใจ และคิดไป
ว่าเขาไม่ให้เกียรติเธอ หากแต่สายตาหวานก็ส่งคำตอบมาในแบบเดิมๆ แบบที่เธอกำลังใช้สายตาบอกเขาว่าเธอไม่
ได้คลางแคลงใจ ละยินดีที่จะเป็นของเขา แค่คิดหัวใจแกร่งดั่งหินผาก็พองโต มือใหญ่จรดปากกาลงบนกระดาษ
แผ่นบางอย่างไม่รั้งรอ ก่อนจะเลื่อนให้เจ้าสาวหมาดๆที่ควบตำแหน่งแม่ของลูกไปเรียบร้อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
มือเล็กหยิบปากกาขึ้นมาก่อนจะจรดลงบนแผ่นกระดาษทั้งสองใบ
“ยินดีด้วยนะครับคุณภาณุ คุณธนันต์ธรญ์ รักกันนานๆนะครับ นายน้อยของผมจะได้มีความสุข”
ใบหน้าแสนหวานร้อนผ่าวๆเมื่อชายหนุ่มตอบรับอย่างอารมณ์ดี เธอนั่งพูดคุยกับคุณพริ้มเพราและ
คุณประพลอยู่เป็นเวลานานพอสมควร ก่อนแขกจะขอตัวกลับ
ลำแขนโอบกอดรอบเอวบางของหญิงสาวก่อนจะลดใบหน้าลงสูดดมความหอมจากแก้มนวลอย่าง
ห้ามใจไม่อยู่ มือหนาซุกซนเลื่อนขึ้นบีบเคล้นทรวงอกอวบอิ่มซึ่งยังผลมาจากเจ้าตัวเล็กในครรภ์อย่างหลงใหล
“คุณภาณุ อย่าค่ะ...ฟาง ฟางท้องอยู่นะคะ”
“ท้องแล้วยังไงฮึ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ ไม่ฟังคำทัดทานของหญิงสาวและฉกริมฝีปากลงปิด
เรียวปากอิ่มอย่างหวานล้ำ ไล่เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสาอย่างไม่รู้เบื่อ ก่อนจะถอนจูบและเอ่ยกระเซ้า
ภรรยาสาว
“กี่ปีแล้ว ยังจูบไม่เป็นอีก”
“ก็...คุณไม่เคยจูบดีๆ ฟางไม่รู้...”
แววตาใสซื่อบวกเข้ากับน้ำเสียงสั่นๆของผู้หญิงที่อวดดีและอวดเก่งมาโดยตลอดทำให้หัวใจเขา
พองโตและนึกเอ็นดูภรรยาสาวอย่างเสียมิได้ เมื่อเขากำลังมีอิทธิพลเหนือร่างกายและไม่รู้ว่าจะรวมไปถึงหัวใจของ
เธอหรือไม่ แต่ที่แน่ๆคือเขามี
“งั้นฟางพร้อมจะเรียนรู้รึยังครับ”
เขาก้มลงมองดวงหน้าหวานที่ก้มลงต่ำ หากแต่เจ้าตัวก็ยังสะบัดหน้าอย่างแรงจนผมนุ่มสลวยฟุ้ง
ยุ่งเหยิง เขาหัวเราะเบาๆ มีคนบอกว่าฮอร์โมนของคนท้องจะเปลี่ยนไปจากเดิม คนอื่นอาจจะโกรธเกี้ยวหรือโมโห
มากขึ้นกว่าเดิม แต่สำหรับเขาถือว่าจัดอยู่ในกลุ่มผู้โชคดี เมื่อผู้หญิงที่แข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวราวกับนางพญา
เปลี่ยนเป็นลูกแมวตัวน้อยๆขี้อ้อน หากบางทีอารมณ์ก็อ่อนไหวเหลือเกินและต้องการคนดูแลเอาใจใส่อย่างมากถึง
มากที่สุด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เมื่อเขานั้นแสนจะเต็มใจ...
“แหม ถ้าท้องแล้วน่ารักอย่างนี้ ให้ผมมีลูกสักสองโหลยังไหวเลยนะ” เขากระเซ้าคนตัวเล็ก และได้
ผลเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะส่งค้อนขวับๆ
“ลูกคนนะคะ ถ้ามีเยอะขนาดนั้น ฉันคงกลายร่างเป็นยายเผิ้งรวมร่างกับผีเสื้อสมุทรแน่ๆ”
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะกอดรัดร่างเล็กและกดศีรษะสวยลงแนบอกและหลับตาลงอย่างสุขใจ
ไม่คิดว่าเขาจะมีวันนี้ ชีวิตผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงานและคิดว่าผู้หญิงทุกคนล้วนเห็นแก่เงิน ไม่มีใคร
ที่มองข้ามสมบัติพัสถานของเขาสักคน ผู้หญิงพวกนั้นผ่านมาและผ่านไป ไม่ออดอ้อนเอาของมีค่าราคาแพง ก็ฝัน
สูงอยากเป็นสะใภ้จิระคุณ ทั้งๆที่พวกเธอไม่มีคุณสมบัติพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ...หากแต่ฟางเป็นผู้หญิงที่เปลี่ยนชีวิตที่
เงียบเหงาของเขาให้เปลี่ยนไป ผู้หญิงตัวเล็กๆดูบอบบางน่าทะนุถนอมในสายตาของใครต่อใคร หากแท้จริงแล้ว
เธอแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผา หัวใจดวงน้อยไม่เคยย่อท้อไม่ว่า ณ ตอนนั้นเธอกำลังรู้สึกแย่อย่างไรก็ตาม
เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาแปลกใจอยู่ตลอดเวลา...
“คุณภาณุ...ฟางหายใจไม่ออก”
ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักภายใต้อ้อมกอดของชายหนุ่ม ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อคม
เมื่อเขายังดูเหม่อลอยราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ เธอลูบแขนของเขาเบาๆเพื่อเรียกเขาอีกหน ชายหนุ่ม
ก้มลงมองหน้าเธอ ก่อนจะอุทานที่เผลอตัวกอดเธอแน่นเกินไป เธอถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากอ้อมแขนแกร่ง ชาย
หนุ่มจูงมือร่างเล็กให้นั่งลงบนเตียงก่อนจะจับมือบางไว้
“มีสิ่งหนึ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด คุณย่าให้ผมไว้ บอกว่าเป็นแหวนแต่งงานของคุณปู่และคุณย่า
ท่านตั้งใจจะให้เป็นแหวนหมั้นของคุณพ่อที่ใช้หมั้นคุณแม่ของผม แต่คุณแม่ท่านไม่รับ”
“ทำไมล่ะคะ”เธอเอ่ยถามขึ้นอย่างเสียมิได้ เมื่อใบหน้าหล่อคมสลดวูบ ก่อนรอยยิ้มขมๆจะถูกแต้ม
ลงบนมุมปากของชายหนุ่ม
“เพราะมันเป็นเพียงแหวนเงินเรียบๆ ไม่มีเพชรสักกะเม็ดเดียว”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้น ก่อนจะคลี่ยิ้มให้กับเธอ ดวงตาคมส่งแววตาที่เธอมองแวบเดียวก็รู้ว่าเขา
ต้องการจะถามว่าอะไร และเธอก็รู้ว่าเธอสมควรจะตอบว่าอะไรดี เพื่อรดน้ำให้กับต้นรักที่กำลังเบ่งบานภายในหัวใจ
ของเขาและเธอ
“ฉันไม่เคยรังเกียจ ต่อให้แหวนวงนั้นจะไม่มีราคาเลยก็ตาม ฉันยินดีจะสวมมันไว้จนกว่าฉันจะตาย
ไปจากคุณ เพราะมันคือแหวนของคนที่ฉันรักค่ะ”
“ผมดีใจ...ผมก็รักคุณที่รัก”
เป็นหญิงสาวที่โผเข้ากอดร่างหนาแกร่งของชายหนุ่ม เธอสะอื้นฮักกับอกแกร่งอย่างที่เจ้าตัวก็ยังงงว่า
มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือ ถึงต้องอ่อนไหวมากมายถึงเพียงนี้...อาจจะเป็นเพราะลูกน้อยในท้องก็เป็นได้
“พอแล้ว ร้องไห้เยอะเดี๋ยวลูกเราจะออกมาไม่สวยไม่หล่อกันพอดี”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแสนหวาน ก่อนจะถอดแหวนเงินจาก
นิ้วก้อยข้างซ้าย และสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงคนรัก
“ดูแลหัวใจผมด้วยนะครับ”
ชายหนุ่มพูดจาออดอ้อน ก่อนจะซบลงบนเนินอกของหญิงสาวราวกับแมวน้อยขี้อ้อน หากแต่ใน
สายตาของหญิงสาวเห็นจะเป็นราชสีห์ตัวใหญ่โตน่าเกรงขามที่ริอ่านจะทำตัวเป็นแมวน้อยแสนเชื่องมากกว่า ดูยัง
ไงก็ดูไม่จืด
“พอเถอะค่ะ ฉันขนลุกไปหมดแล้ว”
หญิงสาวพูดเสียงสั่นๆ แก้มแดงระเรื่อเมื่อชายหนุ่มช้อนตาขึ้นมองสายตาหวานฉ่ำจนคนถูกมอง
สะท้านอาย ใช้มือดันใบหน้าของเขาออกห่างด้วยความขัดเขิน
“งั้นให้ผมกอดปลอบขวัญคุณนะ”
“อย่าค่ะ”
มือเล็กดันอกกว้างไว้แน่นไม่ยอมให้เขาได้กอดเธออย่างที่ต้องการ เพราะถ้าเขากอดแล้ว ก็คงไม่
หยุดแค่ที่กอดแน่ เธอก้าวเท้าเร็วๆไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะเข้าไปทำธุระส่วนตัว หัวใจเบ่งบานเมื่อทุกอย่างดูจะลงตัว
ชีวิตต่อจากนี้ก็เธอจะมีความสุขเสียที...แต่ แม่กับเฟย์ล่ะ หากทั้งสองรู้เรื่องนี้ เขาจะคิดอย่างไร?
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
