HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
32)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่32
โทรศัพท์เครื่องหรูหลุดจากมือบางและตกลงสู่พื้นทันทีเมื่อจิตใจของผู้ประคองถือลอยไกล ไปหา
มารดาด้วยความเป็นห่วงจับใจ น้ำตาไหลรินลงอาบสองแก้มนวลซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่เจ้าของไม่มีกระจิตกระใจจะ
ปาดมันทิ้ง เท้าเล็กวิ่งตามหาชายหนุ่มจนวุ่น ก่อนจะเห็นเขากำลังเดินมาทางเธออยู่พอดี เธอไม่รอช้าวิ่งไปหาเขา
ก่อนจะพูดรัวๆ
“คุณภาณุ พาฟางกลับบ้านหน่อย แม่ไม่สบายเข้าโรงพยาบาล ฟางอยากไปหาแม่ เฟย์ตกใจแย่แล้ว
น้องอยู่คนเดียวไม่ได้ พาฟางไปหาแม่หน่อยนะ”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ตกใจเมื่อเห็นเธอร้องไห้ ตกใจเมื่อเห็นว่าเธอกำลัง
ขวัญเสีย
“ฟาง ใจเย็นๆก่อนนะคนดี คุณค่อยๆเล่านะว่าแม่ของคุณเป็นอะไร”
ชายหนุ่มจับร่างเล็กที่กำลังสะอื้นฮักไว้แน่น หากแต่ร่างเล็กกลับไม่ยอมพูดอะไรเอาแต่ร้องไห้
ฟูมฟายอย่างขวัญเสีย เขาโอบรอบเอวของเธอเพื่อกอดปลอบขวัญ มือใหญ่ลูบไปตามแผ่นหลังบอบบางอย่างอ่อน
โยนหวังเพียงเธอจะหยุดร้องไห้
“แม่เข้าโรงพยาบาล ฮึก ฮือ เฟย์บอกว่าแม่หัวใจวาย น้องตกใจมาก ฟางเป็นห่วงน้องกับแม่ พาฟาง
ไปหาแม่หน่อยนะคะ ฮึก ฮือ”
“ฟางคุณอย่าเพิ่งเป็นกระต่ายตื่นตูมนะ เดี๋ยวผมจะโทรให้คนไปดูแลแม่กับน้องคุณเอง ตอนนี้เรายัง
กลับไปไม่ได้”
“ทำไม!”
เสียงหวานโพล่งขึ้นอย่างไม่พอใจ เมื่อดูแล้วไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องอยู่ที่นี่กับเขา
หรือต่อให้เหตุผลนั้นจะสำคัญมากสักเท่าไหร่เธอก็ไม่สนทั้งนั้น สนแต่บุพการีคนสุดท้ายและน้องสาวเท่านั้น
“แม่ผมต้องไม่ปล่อยให้เราอยู่ด้วยกันแน่ ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัว แต่ขอเถอะนะฟาง ผมต้องการที่จะ
อยู่กับลูกและคุณ”
“แต่ฉันอยากอยู่กับแม่...คุณไม่เข้าใจฟางเลย แม่ฟางทั้งคนนะ”
ชายหนุ่มทอดถอนหายใจ หากวิธีเดียวที่ทำให้เขาได้อยู่กับเธอตลอดไปก็เห็นจะมีอยู่เพียงวิธีเดียว
“ผมเข้าใจคุณที่รัก แต่ถ้าคุณอยากไปหาแม่ ผมอยากจะขออะไรคุณสักอย่าง”
“อะไรคะ”
หญิงสาวผละออกก่อนจะถามอย่างกระตือรือร้น เขาลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเกริ่น
“ผมอยากจดทะเบียนสมรสกับคุณ ผมรู้ว่าคุณอาจจะคลางแคลงใจ ที่ผมไม่สามารถจะจัดงานแต่งได้
ก่อนที่จะจดทะเบียน ผมอยากให้คุณเข้าใจว่าที่ผมทำไม่ได้เป็นการผูกมัดระหว่างเราสองคน แต่ที่ผมทำเพราะ
ความรักของเราจะมั่นคง ลูกจะเป็นลูกที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม และที่สำคัญ...จะไม่มีใครพรากเราจากกันได้
ทั้งนั้น”
ดวงตากลมโตมองผู้ชายตรงหน้าอย่างตื้นตัน น้ำตาเผลอรินไหลลงมาหากแต่ไม่ได้เกิดจากความโศก
แต่เกิดจากความดีใจ ดีใจทีเขาไม่ได้ทิ้งขว้างเธอเหมือนผู้หญิงข้างถนน ดีใจที่เขาคิดจะจริงจังกับเธออย่างที่พูด
จริงๆ
“ฉันไม่แคลงใจ และยินดีที่จะเป็นของคุณค่ะ”
“แต่วันนี้เราไปไม่ทันแน่ ผมจะให้เลขาตามให้ ไม่ต้องห่วงนะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยอออกเดินทางกันใหม่”
“อ้าว ฉันนึกว่าจะได้ไปวันนี้เสียอีก”
ชายหนุ่มรั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก ก่อนจะเอ่ยปลอบประโลมหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเธอยังคงไม่
คลายความกังวลลงไปแม้แต่น้อย
“แม่ของคุณจะปลอดภัยคนดี เลขาของผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย และผมจะยืนอยู่ข้างคุณ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...อย่าลืมสิ ว่าเราเป็นหุ้นส่วนชีวิตกัน”
“ขอบคุณนะคะ”
ริมฝีปากหยักลึกจรดลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะโอบกอดเธอไว้อย่างแนบแน่นราวอ้อม
กอดนี้เป็นดังคำสาบานของเขาว่าจะดูแลเธอและลูกไปตลอดชีวิต อ้อมกอดที่จะคอยกอดรัดเธอไว้ไม่ว่าจะยาม
ทุกข์หรือสุข และนั่นทำให้หญิงสาวมั่นใจและยินดีที่จะอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดไป
“ตาหวานเชียว ขอผมโทรหาเลขาก่อนละกัน ถ้าช้ากว่านี้กลัวว่าคุณจะไม่ได้ทราบอาการของแม่”
ชายหนุ่มกระเซ้า ก่อนจะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงมองใบหน้าแสนหวาน
ที่แดงก่ำอย่างน่ารักอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด มือหนาหยิกแก้มนวลเบาๆอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเดินไปโทรหาเลขา
สาวใหญ่เพื่อให้ตามอาการของคุณเพียงพรให้ภรรยาสาว และหลังจากวางสายไปได้ไม่นานกระต่ายตื่นตูมตัวน้อย
ก็เดินเข้ามา และเอ่ยถามทันที
“ว่าไงคะ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะดึงเอวบางลงเพื่อให้นั่งซ้อนตักของเขา มือหนาเอื้อมหยิบโทรศัพท์
มือถือที่หน้าจอแตกเป็นรอยขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยคาดโทษคนตัวเล็ก
“ฟางทำโทรศัพท์ผมเสีย โทร.หาเลขาไม่ได้”
“อะไรนะคะ แล้วคุณจำเบอร์คุณพลอยไม่ได้หรอคะ”
“จำไม่ได้หรอก ผมจำได้แต่เบอร์คุณคนเดียว”
ชายหนุ่มเอ่ยตอบคนตัวเล็กที่ดูร้อนรน คิ้วโก่งสวยขมวดเข้าหากันอย่างที่เขามักจะเห็นบ่อยๆ เขา
เอื้อมมือขึ้นลูบหัวคิ้วมนเบาๆ ก่อนสายเรียกเข้าของเลขาจะดังขึ้น เขากดรับทันทีท่ามกลางความตกใจของคนตัว
เล็กและสายตาอาฆาตที่เธอส่งให้เป็นสิ่งต่อมา
“ขอบคุณมากครับ”
เขาวางสายจากเลขา ก่อนที่ฝ่ามือเล็กๆจะฟาดลงกลางอกอั้กใหญ่ เขาแกล้งร้องโอดโอยก่อนจะ
เนียนกอดรั้งร่างเล็กและจรดจมูกลงบนแก้มนวลสูดความหอมหวานของเนื้อนวลเข้าเต็มปอด
“คนนิสัยไม่ดี แม่ฟางเป็นยังไงบ้างคะ”
“ปลอดภัยดีครับ หมอบอกว่ามีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจท่านแรงเกินไป ส่วนเฟย์ไม่ต้องเป็นห่วง
เพราะมีเพื่อนผมคอยอยู่เป็นเพื่อนแล้ว”
“เรื่องกระทบกระเทือนจิตใจ แล้วเพื่อนของคุณ อะไรกันคะ”
น้ำเสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่มอย่างงุนงง มือหนาโอบประคองใบหน้าของเธอ ก่อนจะเอ่ย
“ไอ้เขื่อนน่ะ”
“เฟย์มีแฟนแล้วหรอคะ”เธอเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความที่ไม่รู้มาก่อนว่าน้องสาวนั้นแอบไปมีแฟน
ตอนไหนกัน แล้วเขาคนนั้นจะเป็นคนดีไหม จะดูแลน้องสาวของเธอได้เป็นอย่างดีหรือเปล่า และเขาจะรักแม่ของ
เธอหรือเปล่า
“มีแล้วครับ เพื่อนผมเองรับรองไว้ใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์”
“ค่ะฉันรู้ ใครก็คงไม่เหมือนคุณอีกแล้ว มือไวยังกับอะไรดี”
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน ก่อนจะก้มลงประทับจูบลงบนซอกคอขาวที่ยังคงมีรอยตีตราของเขาอยู่
เรือนราง ก่อนจะรู้สึกว่าร่างเล็กนั้นขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เขาเงยหน้าขึ้นเลิกแกล้งคนตัวเล็กและสวมกอดเธอไว้
หลวมๆ รู้สึกเบาใจไปด้วยเมื่อเธอหายกังวล
....................................................................................................................................
มาแล้ววววววววววววววว ดึกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพิ่งทำงานเสร็จจริงๆ การบ้านงอกเงยงดงามยิ่ง
กว่าข้าว เหนื่อยยยยยยยยย ง่วง ไปนอนแล้วนะ ฝันดีจ้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
