HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
97.97K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
27)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่27
ดวงตากลมโตเปิดขึ้น มือบางยกขึ้นขยี้ตาเบาๆก่อนจะหันมามองข้างกายที่ร่างแกร่งของชายหนุ่มยังคง
อนหลับอยู่อย่างสบายอารมณ์...ป๊อปปี้ไม่เคยรู้สึกอย่างที่เธอรู้สึก
ชายหนุ่มไม่เคยต้องขมขื่นใจทุกครั้งที่ต้องเป็นเพียงที่รองรับอารมณ์...อย่างที่เธอเป็น
ไม่เคยต้องถูกตราหน้าว่าขายตัวหรือไร้ยางอาย...อย่างที่เธอเป็น
ไม่เคยต้องทนทุกข์ทรมานกับคำว่ารักของใคร...อย่างที่เธอกำลังเป็นอยู่
เธออยากจะรู้นัก ในเมื่อป๊อปปี้ไม่ได้รักเธอจริงๆ แล้วเขาจะพูดว่ารักเพื่ออะไร...คนจะรักกัน
จะรักเฉพาะเมื่อเธอกำลังจะเป็นอิสระจากเขาเท่านั้นหรือ...ทำไมไม่เป็นก่อนหน้านั้น
ในวันที่เธอรักเขา เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเห็นค่าความรักของเธอ เขาหัวเราะเยาะและยังคอยตอกย้ำคำว่า
โสเภณีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...ใช้ร่างกายของเธอบำบัดความใคร่ เห็นความรักของเธอเป็นเรื่องตลก ตลอดเวลาที่ผ่าน
มามันก็เป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืม...และขณะที่เธอกำลังจะลืมได้ลง เขาก็บอกว่ารัก...
“ตื่นแล้วหรอ”
ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว กระถดกายหนีลำแขนแกร่งที่กวาดต้อนร่างของหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอด
“อย่า...อย่าทำอะไรฉัน”
หญิงสาวดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม จมูกโด่งเรียวสูดดมความหอมหวานจากซอกคอขาวไม่
นำพาต่อเสียงร้องขอความเห็นใจของหญิงสาว สายตาคมมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาองหญิงสาว ก่อนจะสูดหายใจเข้า
เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ฟางต้องเจ็บปวด...แต่ถ้าเขาผูกมัดเธอเอาไว้ไม่ได้
เขาจะไม่มีสิทธิ์รักเธออีก... ระยะเวลาสองอาทิตย์ต่อจากนี้สำคัญสำหรับเขามาก หากเขาไม่สามารถแต่งงานกับ
ฟางได้ เขาก็ต้องแต่งงานกับพิม นั่นเป็นข้อเสนอของมารดาที่ท่านให้เขาไว้...และเขาต้องทำให้สำเร็จ
“แต่งงานกับผมนะฟาง”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มือหนากุมมือบอบบางเอาไว้ สายตาคมสบกับดวงตากลมโต
อย่างมีความหมาย หากแต่หญิงสาวไม่อยากรับรู้ ดวงตากลมโตหลุบลง ก่อนน้ำเสียหวานเจือสะอื้นจะเอ่ยขึ้น
“คุณต้องการอะไร ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณแล้ว...ปล่อยฉันไปเถอะนะคุณภาณุ”
“ไม่ ผมรักคุณนะฟาง คุณต้องให้ผมทำยังไงคุณถึงจะเชื่อผม”
น้ำตาไหลรินอาบใบหน้าแสนหวาน หัวอกมันขมไปหมดเมื่อตอนนี้เธอไม่สามารถอธิบายอะไรออกมา
ได้ จะให้เธอต้องบอกเขายังไงว่าเธอรักเขาไม่ได้
“ฉันไม่ได้รักคุณ!”
“คุณรักผม! เราสองคนรักกัน”
มือหนากระชากไหล่บางเข้าหาตัว ก่อนจะบดจูบอย่างกักขฬะตามแรงอารมณ์ มือหนาเคล้นคลึงอกอวบ
อย่างรุนแรงไร้การทะนุถนอม ในขณะที่มือเล็กทุบรัวๆไปที่อกแกร่งของชายหนุ่ม เล็บมนจิกไปตามเนื้อหนังของ
ชายหนุ่มอย่างไม่ยอมลดละ มือแกร่งกระชากผ้าห่มที่คลุมร่างของเขาและฟางไว้ มือแกร่งยกสะโพกมนของหญิง
สาวขึ้นคร่อมร่างกายเปลือยเปล่าของตนเอง ชายหนุ่มจำต้องละริมฝีปากออกเพราะให้นานกว่านี้คนตัวเล็กจะขาด
อากาศหายใจไปเสียก่อน
“คุณรักผม?”
“ฉันเปล่า”
ใบหน้าสวยหวานสะบัดไป-มา ก่อนจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่นั่นมันก็เกิน
ความสามารถของผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ
“อย่าปฏิเสธหัวใจตัวเองได้ไหมฟาง...ถ้าไม่ใช่สองอาทิตย์นี้ ผมจะไม่มีสิทธิ์อีก”
มือหนาลูบไปตามใบหน้าสวยหวานที่เปื้อนน้ำตาของหญิงสาว แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเมื่อน้ำตายังคงไหล
รินจากดวงตาคู่สวยอย่างไม่หยุดหย่อน
“หมายความว่ายังไง คุณจะใช้ฉันเป็นเครื่องมือสำหรับเรื่องอะไรอีก ที่ผ่านมามันยังไม่พออีกหรอ...
ปล่อยฉันไปซะทีเถอะนะ”
คิ้วเข้มเริ่มขมวดยุ่งอย่างไม่พอใจเมื่อหญิงสาวพูดไม่รู้เรื่อง รังแต่จะใช้เหตุผลบ้าบอเหนือหัวใจอยู่เสมอ
“สิบล้านแลกกับการแต่งงานของเรา”
“อะไรนะ!”
น้ำเสียงหวานตวาดขึ้นทันทีเมื่อชายหนุ่มตีค่าราคาตัวเธอเป็นจำนวนเงินเพียงไม่กี่ล้านบาท ความจริง
แล้วเขาก็ไม่ได้รักเธอจริงๆ ก็แค่ลุ่มหลงชั่วครั้งคราว...อีกไม่นานก็คงเบื่อ และเฉดหัวเธอทิ้ง
ลำพังตัวเธอยังไม่เท่าไหร่...แต่ลูกล่ะ เธอจะทำอย่างไรดี เมื่อทุกอย่างมันกลับตาลปัตรแบบนี้
ชีวิตที่คิดว่าหลังจากนี้จะมีแต่ความสงบสุข...กลับไม่ได้เป็นอย่างที่ฝัน และถ้าหากเขาไม่ได้รับความรักจากเธอ
เป็นการตอบแทน และเธอไม่เห็นค่าความรักของเขา
แต่กลับเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เห็นแก่เงินเพียงเท่านั้นเล่า... เขายังจะรักเธออยู่อีกหรือเปล่า...ซึ่งแน่นอนว่าไม่
“แค่สิบล้านเอง ขอเป็นสักห้าสิบล้านได้ไหมคะ ฉันเป็นดารานะเพิ่งจะรุ่ง แต่มีข่าวว่าต้องมาแต่งงานกับ
คุณก็ร่วงน่ะสิ ว่าไงคะ ตกลงหรือเปล่า”
สายตาคมทอดมองดวงหน้าหวานของผู้หญิงหิวเงินตรงหน้าอย่างผิดหวัง เขาไม่เคยคิดเลยว่าฟางจะ
เป็นคนแบบนี้ เธอไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่เข้ามาเพื่อรีดไถเงินจากเขา...เสียแรงที่เขารัก
“คุณโกหกผมเล่นใช่ไหมฟาง”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยกลั้วหัวเราะ หากแต่เป็นการหัวเราะที่ขมขื่นที่สุดในชีวิต เขาถึงกับต้องหลอกตัวเอง
เพียงเพราะผู้หญิงตรงหน้านี้
“ฉันไม่ได้โกหก จะจ่ายไหม ถ้าไม่จ่ายก็ไม่แต่ง”
“หน้าเงิน!”
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงเผาะเพราะคำพูดเพียงคำเดียวของผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจ...
เธอจะทำอย่างไรได้ หากไม่ใช่วิธีนี้...เขาคงจะไม่เลิกยุ่งกับชีวิตที่กำลังจะสงบสุขของเธอ
“ถ้ามันจะแพงขนาดนี้ก็ขอใช้ให้คุ้มหน่อยละกัน!”
...................................................................................................................................
ขอโทษๆๆๆๆๆ การบ้าน+ความขี้เกียจทำให้เราไม่ได้เข้ามาอัพเลย ขอโทษน้า ยังไงหยุดยาวนี้จะชกเชยให้ อย่า
เพิ่งทิ้งกันไปน้าาาาาาาาา
ตอนที่27
ดวงตากลมโตเปิดขึ้น มือบางยกขึ้นขยี้ตาเบาๆก่อนจะหันมามองข้างกายที่ร่างแกร่งของชายหนุ่มยังคง
อนหลับอยู่อย่างสบายอารมณ์...ป๊อปปี้ไม่เคยรู้สึกอย่างที่เธอรู้สึก
ชายหนุ่มไม่เคยต้องขมขื่นใจทุกครั้งที่ต้องเป็นเพียงที่รองรับอารมณ์...อย่างที่เธอเป็น
ไม่เคยต้องถูกตราหน้าว่าขายตัวหรือไร้ยางอาย...อย่างที่เธอเป็น
ไม่เคยต้องทนทุกข์ทรมานกับคำว่ารักของใคร...อย่างที่เธอกำลังเป็นอยู่
เธออยากจะรู้นัก ในเมื่อป๊อปปี้ไม่ได้รักเธอจริงๆ แล้วเขาจะพูดว่ารักเพื่ออะไร...คนจะรักกัน
จะรักเฉพาะเมื่อเธอกำลังจะเป็นอิสระจากเขาเท่านั้นหรือ...ทำไมไม่เป็นก่อนหน้านั้น
ในวันที่เธอรักเขา เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเห็นค่าความรักของเธอ เขาหัวเราะเยาะและยังคอยตอกย้ำคำว่า
โสเภณีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...ใช้ร่างกายของเธอบำบัดความใคร่ เห็นความรักของเธอเป็นเรื่องตลก ตลอดเวลาที่ผ่าน
มามันก็เป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืม...และขณะที่เธอกำลังจะลืมได้ลง เขาก็บอกว่ารัก...
“ตื่นแล้วหรอ”
ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว กระถดกายหนีลำแขนแกร่งที่กวาดต้อนร่างของหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอด
“อย่า...อย่าทำอะไรฉัน”
หญิงสาวดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม จมูกโด่งเรียวสูดดมความหอมหวานจากซอกคอขาวไม่
นำพาต่อเสียงร้องขอความเห็นใจของหญิงสาว สายตาคมมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาองหญิงสาว ก่อนจะสูดหายใจเข้า
เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ฟางต้องเจ็บปวด...แต่ถ้าเขาผูกมัดเธอเอาไว้ไม่ได้
เขาจะไม่มีสิทธิ์รักเธออีก... ระยะเวลาสองอาทิตย์ต่อจากนี้สำคัญสำหรับเขามาก หากเขาไม่สามารถแต่งงานกับ
ฟางได้ เขาก็ต้องแต่งงานกับพิม นั่นเป็นข้อเสนอของมารดาที่ท่านให้เขาไว้...และเขาต้องทำให้สำเร็จ
“แต่งงานกับผมนะฟาง”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มือหนากุมมือบอบบางเอาไว้ สายตาคมสบกับดวงตากลมโต
อย่างมีความหมาย หากแต่หญิงสาวไม่อยากรับรู้ ดวงตากลมโตหลุบลง ก่อนน้ำเสียหวานเจือสะอื้นจะเอ่ยขึ้น
“คุณต้องการอะไร ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณแล้ว...ปล่อยฉันไปเถอะนะคุณภาณุ”
“ไม่ ผมรักคุณนะฟาง คุณต้องให้ผมทำยังไงคุณถึงจะเชื่อผม”
น้ำตาไหลรินอาบใบหน้าแสนหวาน หัวอกมันขมไปหมดเมื่อตอนนี้เธอไม่สามารถอธิบายอะไรออกมา
ได้ จะให้เธอต้องบอกเขายังไงว่าเธอรักเขาไม่ได้
“ฉันไม่ได้รักคุณ!”
“คุณรักผม! เราสองคนรักกัน”
มือหนากระชากไหล่บางเข้าหาตัว ก่อนจะบดจูบอย่างกักขฬะตามแรงอารมณ์ มือหนาเคล้นคลึงอกอวบ
อย่างรุนแรงไร้การทะนุถนอม ในขณะที่มือเล็กทุบรัวๆไปที่อกแกร่งของชายหนุ่ม เล็บมนจิกไปตามเนื้อหนังของ
ชายหนุ่มอย่างไม่ยอมลดละ มือแกร่งกระชากผ้าห่มที่คลุมร่างของเขาและฟางไว้ มือแกร่งยกสะโพกมนของหญิง
สาวขึ้นคร่อมร่างกายเปลือยเปล่าของตนเอง ชายหนุ่มจำต้องละริมฝีปากออกเพราะให้นานกว่านี้คนตัวเล็กจะขาด
อากาศหายใจไปเสียก่อน
“คุณรักผม?”
“ฉันเปล่า”
ใบหน้าสวยหวานสะบัดไป-มา ก่อนจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่นั่นมันก็เกิน
ความสามารถของผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ
“อย่าปฏิเสธหัวใจตัวเองได้ไหมฟาง...ถ้าไม่ใช่สองอาทิตย์นี้ ผมจะไม่มีสิทธิ์อีก”
มือหนาลูบไปตามใบหน้าสวยหวานที่เปื้อนน้ำตาของหญิงสาว แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเมื่อน้ำตายังคงไหล
รินจากดวงตาคู่สวยอย่างไม่หยุดหย่อน
“หมายความว่ายังไง คุณจะใช้ฉันเป็นเครื่องมือสำหรับเรื่องอะไรอีก ที่ผ่านมามันยังไม่พออีกหรอ...
ปล่อยฉันไปซะทีเถอะนะ”
คิ้วเข้มเริ่มขมวดยุ่งอย่างไม่พอใจเมื่อหญิงสาวพูดไม่รู้เรื่อง รังแต่จะใช้เหตุผลบ้าบอเหนือหัวใจอยู่เสมอ
“สิบล้านแลกกับการแต่งงานของเรา”
“อะไรนะ!”
น้ำเสียงหวานตวาดขึ้นทันทีเมื่อชายหนุ่มตีค่าราคาตัวเธอเป็นจำนวนเงินเพียงไม่กี่ล้านบาท ความจริง
แล้วเขาก็ไม่ได้รักเธอจริงๆ ก็แค่ลุ่มหลงชั่วครั้งคราว...อีกไม่นานก็คงเบื่อ และเฉดหัวเธอทิ้ง
ลำพังตัวเธอยังไม่เท่าไหร่...แต่ลูกล่ะ เธอจะทำอย่างไรดี เมื่อทุกอย่างมันกลับตาลปัตรแบบนี้
ชีวิตที่คิดว่าหลังจากนี้จะมีแต่ความสงบสุข...กลับไม่ได้เป็นอย่างที่ฝัน และถ้าหากเขาไม่ได้รับความรักจากเธอ
เป็นการตอบแทน และเธอไม่เห็นค่าความรักของเขา
แต่กลับเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เห็นแก่เงินเพียงเท่านั้นเล่า... เขายังจะรักเธออยู่อีกหรือเปล่า...ซึ่งแน่นอนว่าไม่
“แค่สิบล้านเอง ขอเป็นสักห้าสิบล้านได้ไหมคะ ฉันเป็นดารานะเพิ่งจะรุ่ง แต่มีข่าวว่าต้องมาแต่งงานกับ
คุณก็ร่วงน่ะสิ ว่าไงคะ ตกลงหรือเปล่า”
สายตาคมทอดมองดวงหน้าหวานของผู้หญิงหิวเงินตรงหน้าอย่างผิดหวัง เขาไม่เคยคิดเลยว่าฟางจะ
เป็นคนแบบนี้ เธอไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่เข้ามาเพื่อรีดไถเงินจากเขา...เสียแรงที่เขารัก
“คุณโกหกผมเล่นใช่ไหมฟาง”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยกลั้วหัวเราะ หากแต่เป็นการหัวเราะที่ขมขื่นที่สุดในชีวิต เขาถึงกับต้องหลอกตัวเอง
เพียงเพราะผู้หญิงตรงหน้านี้
“ฉันไม่ได้โกหก จะจ่ายไหม ถ้าไม่จ่ายก็ไม่แต่ง”
“หน้าเงิน!”
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงเผาะเพราะคำพูดเพียงคำเดียวของผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจ...
เธอจะทำอย่างไรได้ หากไม่ใช่วิธีนี้...เขาคงจะไม่เลิกยุ่งกับชีวิตที่กำลังจะสงบสุขของเธอ
“ถ้ามันจะแพงขนาดนี้ก็ขอใช้ให้คุ้มหน่อยละกัน!”
...................................................................................................................................
ขอโทษๆๆๆๆๆ การบ้าน+ความขี้เกียจทำให้เราไม่ได้เข้ามาอัพเลย ขอโทษน้า ยังไงหยุดยาวนี้จะชกเชยให้ อย่า
เพิ่งทิ้งกันไปน้าาาาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
