HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความรักหลอกลวง...
ตอนที่28
ข้อมือเล็กยื้อยุดไว้สุดแรงเมื่อชายหนุ่มลากเธอมาจดทะเบียนสมรสหลังจากเมื่อคืนที่เขาย่ำยีร่างกาย
ของเธอจนสมใจอยากแล้ว เขาก็พาเธอมาที่นี่เพื่อพันธนาการเธอเอาไว้อีก ร่างกายที่บอบช้ำและหัวใจที่แหลก
สลายทำให้เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่...แต่ลูกเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเธอเอาไว้
“อะไร...จะเบี้ยวงั้นหรอ หลังจากที่จดทะเบียนฉันก็จะโอนเงินให้เธอไง”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่าดูถูกเหยียดหยามทำเอาหัวใจดวงน้อยปวดร้าวไปทั้งดวง ดวงตาคู่สวยแต่วันนี้กลับ
บวมเป่งหลุบลงไม่แม้แต่จะสบสายตาของชายหนุ่ม
“ฉันไม่อยากได้แล้ว...ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
ชายหนุ่มหัวเราะเยาะ ก่อนวาจาแสบสันจะถูกประโคมให้หญิงสาว
“อยากได้งานแต่งหรอ ถึงพูดแบบนี้ จะบอกอะไรให้นะ...ไม่มีโสเภณีที่ไหนมีงานแต่งงานหรอก..
ลงมา!”
ร่างเล็กกระเด็นออกจากรถยนต์คันหรูเข้าปะทะกับอ้อมอกแกร่งของชายหนุ่มเต็มแรง หยดน้ำตาร่วงเผาะ
เมื่อเขาจี้ใจดำ สรรพนามที่เธอไม่เคยอยากได้..ก็หวนกลับคืนมา
“โสเภณีอย่างฉัน...ไม่จำเป็นต้องมีงานแต่งงาน ไม่จำเป็นต้องตีทะเบียน ไม่จำเป็นต้องได้รับความรัก
จากคุณ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นที่มาจากคุณ ปล่อยฉันไป!”
สายตาคมตวัดขึ้นมองร่างเล็กของหญิงสาว ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็น ชายหนุ่มเพิ่มแรงบีบ
ข้อมือเล็กขึ้นเป็นเท่าตัว
“จะไม่จดก็ตามใจ เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่แล้ว”
“ฉันบอกให้ปล่อยฉันไป ไม่ได้ให้คุณกักขังฉันไว้เหมือนกับนักโทษแบบนี้”
“แล้วทำไมฉันต้องเชื่อเธอ!”
น้ำเสียงเข้มตวาดขึ้นอย่างเหลืออด มือแกร่งผลักร่างเล็กเข้าไปในรถคันหรูดังเดิมโดยไม่ออมแรงแม้แต่
น้อย ก่อนจะกระแทกประตูรถคันโปรดให้ปิดลง ส่วนตัวรีบวิ่งไปนั่งประจำตำแหน่งก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไปโดย
ไม่คิดชีวิต รถคันงามขับปาดซ้ายปาดขวาด้วยความเร็วที่สูงกว่าร้อยยี่สิบกิเมตร/ชั่วโมง และความเร็วขนาดนี้คงจะ
ไม่ปลอดภัยนักในเมืองหลวงแห่งนี้
“คุณจะพาฉันไปไหนคุณภาณุ”
“หาแนวร่วม...”
“แนวร่วมบ้าบออะไรของคุณ จอดนะ ถ้าไม่จอดฉันจะกระโดดลงไปเองแล้วนะ”
“ก็ลงไปสิ”
ชายหนุ่มท้าทาย เท้าแกร่งเหยียบคันเร่งให้ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นอีก หญิงสาวหันหน้ามองชายหนุ่ม
ข้างกาย เล็บมนจิกเบาะแน่น หัวใจกวัดแกว่งไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อความเร็วของรถเพิ่มขึ้นจนแทบจะเหาะ
“หึ...” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเพียงอึดใจ ก่อนจะขับรถไปเรื่อยๆเพื่อออกจากเมืองหลวงแสน
วุ่นวาย สองข้างทางที่รถเคลื่อนผ่านเริ่มมืดสนิทและไม่มีเพื่อนร่วมทาง
ชายหนุ่มหันมองหญิงสาวข้างกายที่หลับปุ๋ยไปแล้ว สายตาคมเหมองถนนสายตรงหน้าเพื่อหาปั๊มน้ำมัน
ก่อนจะเห็นป้ายทางหลวงที่บอกว่าเขากำลังขับรถเข้าสู่เขตจังหวัดลำปางเรียบร้อยแล้ว และหวังว่าอีกไม่นานคงจะ
มีปั๊มน้ำมันสักแห่งให้เขาได้เติมน้ำมันและพักหาอะไรใส่ท้อง และดูเหมือนฟ้าจะเห็นใจสารถีจำเป็นเมื่อป้ายไฟ
ขนาดใหญ่ข้างหน้าเป็นชื่อปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เท้าแกร่งเหยียบเร่งคันเร่งให้เร็วขึ้น ก่อนจะเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมัน
“ตื่นแล้วหรอ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างเล็กเริ่มขยับตัว หญิงสาวหันมองชายหนุ่มข้างกายก่อนจะกลืนน้ำลายลง
คออึกใหญ่ ไม่รู้ว่าครานี้เขาจะมาไม้ไหนอีก และตอนนี้เธออยู่ที่ไหน
“ที่ไหน...คุณพาฉันมาที่ไหน”
“ลำปาง...”
ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ยี่หระ พร้อมกับยื่นเงินให้เด็กเติมน้ำมัน เขาเลี้ยวรถไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ
ก่อนจะดับเครื่องยนต์
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม...พาฉันกลับนะ!”
รอยยิ้มบางๆถูกแต้มลงบนมุมปากหยักลก สายตาคมทอดมองคนตัวเล็กที่มีสีหน้าตื่นตระหนกไม่น้อย
นึกโมโหตัวเองที่โกรธเธอไม่ได้นานสักที....คงต้องโทษความรัก
แขนแกร่งตวัดร่างบอบบางขึ้นนั่งบนตัก ก่อนจะกักเธอไว้ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง
“จะพามาปั๊มลูก...ไว้ท้องค่อยกลับไป”
“อะไรนะ!” น้ำเสียงหวานตวาดถาม มือเล็กจิกไหล่แกร่งแน่น โกรธที่ชายหนุ่มไม่ให้เกียรติเห็นเธอเป็น
เพียงแม่พันธุ์มีหน้าที่เพียงแค่ให้กำเนิดทายาทของเขา เจ็บแค้นที่เขาลวงคำว่ารักให้เธอ เจ็บปวดที่ความรัก....
มันเป็นแค่รักหลอกลวง
“จะจิกผมให้ตายก็ตามใจคุณ แต่ถ้าท้องแล้วไม่มีพ่อ ผมไม่รู้ด้วยนะ”
“ถ้าลูกมีพ่อแบบคุณ ฉันก็ขอให้ลูกไม่มีพ่อก็แล้วกัน!”
มือเล็กฟาดไปที่หน้าอกแกร่งของชายหนุ่มอย่างเจ็บใจ ที่สุดท้ายแล้วเธอก็ยังเป็นได้เพียงแค่ของเล่นแก้
เหงา ไม่ได้มีความสำคัญ หรือเป็นคนที่ชายหนุ่มรัก อย่างที่เขาบอกมาตลอด...และเธอก็เหลือเกิน
ทั้งๆที่รู้ว่าต้องเจ็บ แต่ก็รักเขาอยู่ได้...โง่
หญิงสาวลนลานลงจากร่างแกร่งของชายหนุ่ม หากแต่ต้องโมโหยิ่งขึ้นเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมให้เธอลงจากตัว
ของเขา นัยน์ตาหวานตวัดขึ้นสบดวงตาดุคมอย่างชายหนุ่มอย่างไม่หวั่นเกรง ความเสียใจและผิดหวังล้นทะลักออก
มานอกหัวใจ เมื่อทุกอย่างตลอดเวลาที่ผ่านมามันเป็นเพียงวิมานที่ชายหนุ่มสร้างขึ้น
หากแต่หลังผ้าม่านมันคือเหวลึก ที่ทั้งมืดมนและน่ากลัว และตอนนี้เขาได้ผลักเธอให้ลงมาแล้ว...
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ เราไม่คู่ควรกัน ฉันรักคุณไม่ได้...”
ดวงตาคมวูบไหว ลมหายใจติดขัดเมื่อเขาเองก็รับรู้ว่าหญิงสาวก็ไม่ได้ทรมานน้อยไปกว่าเขา เรื่องราว
มากมายที่ผ่านมาอาจจะทำให้เธอหวาดกลัวและลังเล ไม่กล้าที่จะรักเขา...แต่เขารักเธอ รักมานานแล้ว
แต่การปฏิเสธหัวใจของตัวเองทำให้เรื่องราวทุกอย่างมันวุ่นวาย หากเขายอมรับหัวใจตัวเองทุกอย่างก็คงไม่ต้อง
วุ่นวายและฟางเองก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานแบบนี้
“ผมรักคุณมากนะฟาง ผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่มั่นใจในตัวผม แต่ผมขอโอกาส ขอให้คุณลืมเรื่องราวเลว
ร้ายที่ผ่านมา แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ...ผมเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังหลงรักคุณ และคุณก็เป็นเพียงผู้หญิง
คนหนึ่งที่ยังไม่มีใคร เราสองคนต้องเปิดใจให้กัน เริ่มเข้าหากันใหม่...ผมขอแค่นี้ได้ไหมฟาง”
“ฉัน...”
ดวงตาคู่หวานหลุบลงอย่างไม่มั่นใจ มือบางจิกเข้าหากันแน่น ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างประหม่า
และวิตกกังวล หยดน้ำตาร่วงเผาะเมื่อเธอกำลังโมโหตัวเองที่หลงระเริงไปกับคำว่ารักของเขาอีกหน
และเธอไม่แน่ใจว่าเขาจะพูดจริงหรือเปล่า...
“วันนี้คุณยังไม่ต้องรักผม พรุ่งนี้คุณก็ยังไม่ต้องรักผม มะรืนคุณก็ยังไม่ต้องรักผม ให้เวลามันหมุนไปจากวัน
เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี สิบปี ยี่สิบปี หรือสามสิบปี...นานเท่าไหร่ก็ได้...ขอแค่คุณเปิดใจให้ผม”
....................................................................................................................................
ย้ายแหล่งทำมาหากินเรียบร้อย เราขอความร่วมมือสำหรับเพื่อนในเฟสบุ๊คด้วยนะ ถ้ามีเพื่อนตัวจุ้นจ้านตัวไหนของ
เรามาขอนิยายไปอ่าน อย่าให้มันนะ ยังไงย้ายมาแล้ว ขอเม้นงามๆเอาฤกา์เอาชัยเป็นกำลังใจให้เราหน่อยน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
