HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
98.02K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่19
ดวงตากลมโตหลับพริ้ม รอยยิ้มหวานถูกแต้มลงบนเรียวปากอิ่ม สายลมลอยละลิ่วปลิวปะทะดวงหน้า
หวานเบาๆทำให้จิตใจที่ห่อเหี่ยวกลับมากระชุ่มกระชวยอีกครั้ง ภาพของครอบครัวสุขสันต์ในครั้งวันวานผุดขึ้นมาใน
มโนสำนึกอย่างห้ามไม่อยู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้ครอบครัวจะไม่มีเสาหลัก แต่เธอก็เชื่อเหลือเกินว่าสองมือของเธอจะโอบ
ประคองครอบครัวให้อยู่กันอย่างมีความสุขได้ไปอีกนานแสนนาน
“พี่ฟาง ทะเลสวยจังเนอะ” ฟางลืมตาขึ้นก่อนจะมองน้องสาวที่เพิ่งจะเล่นน้ำทะเลจนเปียกปอนมายืน
ยิ้มอยู่ข้างๆ
“ใช่ สวยมาก”
“พี่ป๊อปนี่รวยจังเนอะ มีบ้านพักตากอากาศด้วย เฟย์จะเล่นน้ำจนเบื่อเลยก็ได้ ไม่มีใครมาแย่งเล่น
ด้วย”
ฟางหัวเราะเบาๆไปกับความคิดแบบเด็กๆของน้องสาว ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเฟย์จะดูเปรี้ยว
จนเข็ดฟันยังไง แต่คนสนิทก็มักจะรู้อยู่แก่ใจว่าเด็กอนุบาลที่โตแต่ร่างกายเป็นยังไง เมื่ออยู่กับเฟย์ แต่เฟย์ก็ไม่ได้
เด็กจนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวและไม่มีเหตุผล เฟย์รู้เสมอว่าที่ผ่านมาครอบครัวต้องลำบากยังไงเช่นเดียวกันกับที่เธอรู้
น้องสาวไม่เคยอย่างได้กระเป๋า เสื้อผ้า หรือว่าข้าวของเครื่องใช้แพงๆเหมือนกับผู้หญิงทั่วไป แต่เมื่อเธอมีรายได้
มากพอที่จะซื้อของพวกนั้นได้ เธอก็มักจะซื้อให้น้องสาวบ้างเมื่อมีโอกาสหรือใช้เป็นข้อต่อรองต่างๆนาๆ
“เดี๋ยวก็ดำหรอก แล้ววันนี้ไม่มีเรียนหรอ”
“ไม่มีหรอก เฟย์ฝึกงานเสร็จแล้ว บริษัทเขาขอตัวเฟย์ไปทำงานด้วยเลยนะ จบมาเฟย์ก็จะมีงานทำช่วย
พี่ฟางหาเงินแล้วนะ”
“ขอให้มันแน่เถอะ...ไปเล่นน้ำต่อสิ หรือว่าเบื่อแล้ว”
“ยังไม่เบื่อหรอก แต่ว่าเฟย์กำลังจะชวนพี่ฟางไปเล่นน้ำด้วยกันไง ไปนะๆ”
มือบางเขย่าแขนของเธอเบาๆ แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรออกไป น้องสาวตัวดีก็ลากเธอวิ่งไปที่
ทะเลทันที
“ไม่นะเฟย์ ไม่นะ พี่ไม่ได้เอาชุด...ยัยเฟย์”
ชายหนุ่มทอดสายตามองสองสาวที่กำลังสาดน้ำใส่กันอย่างจริงจัง เสียงหัวเราะใสๆดังขึ้นเรื่อยๆจนเขา
อดยิ้มตามไม่ได้
“ฟางกับเฟย์ไม่ได้มาทะเลนานแล้วล่ะ คุณไม่ต้องตกใจหรอกนะที่เห็นน้องบ้ากันแบบนี้”
คุณเพียงพรหันมาเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเอ่ย
“คุณน้าคงลำบากมาก เมื่อตอนที่คุณพิศาลจากไป”
คุณเพียงพรชะงักไปเล็กน้อย ทำให้เขารู้ว่ากำลังเอ่ยถามในสิ่งที่ไม่ควรถามออกไป
“ผมขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้าเต็มใจจะเล่าให้คุณฟัง น้าคงบอกได้คำเดียวว่าลำบากมากตอนนั้นน้าเองก็ป่วยไม่
สบายมาก บ้านเราถูกยึด น้าเลยตัดสินใจพาเฟย์กับฟางมาอยู่ที่บ้านยายของแก”
“แล้วตอนนี้คุณยาย...”
“ตอนนี้คุณยายท่านไม่อยู่แล้วล่ะจ้ะ ฟางกับเฟย์ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เป็นอะไรที่ค่อนข้างหนัก
สำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่เคยลำบากมาก่อน แกทำงานหาเงินมารักษาน้าจนน้าได้ผ่าตัดเอาเนื้องอกในสมองออก
เมื่อสามปีให้หลัง ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงทำให้น้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กสองคนนั่นจะหามาได้จริงๆ แต่น้าก็รอด
มาได้เพราะว่าพวกแกนั่นแหละ ต่อจากนั้นเราก็ค่อนข้างสบายขึ้นเพราะงานที่ฟางทำก็ให้รายได้พอที่จะเลี้ยงตัว
แต่ก็ไม่มากพอที่จะเก็บออมไว้...จนมีเอกสารแจ้งหนี้จากบริษัทของคุณ ทำให้พวกเรารู้ว่าต่อไปนี้คงต้องลำบากยิ่ง
กว่าลำบาก เงินสามร้อยล้านไม่ได้น้อยเลยสำหรับพวกเรา มันมากเสียยิ่งกว่ามาก...แต่น้าก็ไม่รู้ว่าฟางไปทำอะไร
ถึงได้ใช้หนี้พวกนั้นได้โดยที่เราไม่ต้องเดือดร้อน...และก็คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ฟางจะคบหากับเจ้าหนี้อย่าง
คุณ...”
สายตาของความเคลือบแคลงใจถูกส่งมาให้ชายหนุ่มจนเขาป๊อปปี้เองก็ต้องหลบดวงตาคู่นั้นเป็นพัลวัน
“น้าไม่รู้หรอกนะว่าเราสองคนคบหากันแบบไหน...แต่ที่น้ารู้คือยัยฟางรักคุณมาก”
“จริงหรอครับ”
คุณเพียงพรยิ้ม เมื่อชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ราวกับว่าป๊อปปี้ไม่เคยได้ยินคำบอกรักจากฟาง
อย่างที่คนรักกันควรจะเป็น...แต่ก็นั่นแหละ ลูกสาวนางปากแข็งน้อยเสียเมื่อไหร่
“แม่คะ!”
เสียงหวานเอ่ยประท้วงมารดา ร่างเล็กที่เปียกปอนเดินเข้ามานั่งข้างๆมารดาก่อนจะตีหน้างอ
“แม่พูดถูกเลยค่ะ อิอิ พี่ฟางหน้าแดงแจ๋เลย”
เฟย์ได้ทีก็ล้อเลียนพี่สาวที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ก่อนจะหันมาพูดกับว่าที่พี่เขย
“นี่หายทะเลาะกันแล้วใช่ไหม ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเฟย์เห็นพี่ฟางร้องไห้อยู่ทุกวันเลย”
สายตาคมเบนไปมองใบหน้าสวยหวานของฟางที่สลดลงทันตา ดวงตากลมโตวูบไหว ริมฝีปากอิ่มเม้ม
เข้าหากันแน่น
“เราเข้าใจกันแล้วน่ะ พี่ขอเวลาสวีทกับฟางหน่อยนะ ขออนุญาตนะครับคุณน้า”
ชายหนุ่มพูด ก่อนจะจูงมือเล็กให้หญิงสาวก้าวตามเขาไปที่ริมหาดที่ค่อนข้างเงียบและสงบ
หญิงสาวทอดสายตามองใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มตรงหน้า และหลุบดวงตาลงเมื่อสบเข้ากับ
ดวงตาคม หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อมือหนาเอื้อมมาจับมือเล็กของเธอ
“ผมรักคุณนะฟาง เมื่อไหร่คุณจะใจอ่อนซะที”
“ถ้าฉันใจอ่อน สุดท้ายแล้วคนที่เจ็บก็ต้องเป็นฉัน”
“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น ผมรู้นะว่าผมกับคุณเราสองคนใจตรงกัน”
“ฉันรักคุณไม่ได้...คุณมีเจ้าของแล้ว”
“ผมไม่เคยมีเจ้าของ ผมกับพิมเรากำลังจะถอนหมั้นกัน”
“อะไรนะคะ!”
ตอนที่19
ดวงตากลมโตหลับพริ้ม รอยยิ้มหวานถูกแต้มลงบนเรียวปากอิ่ม สายลมลอยละลิ่วปลิวปะทะดวงหน้า
หวานเบาๆทำให้จิตใจที่ห่อเหี่ยวกลับมากระชุ่มกระชวยอีกครั้ง ภาพของครอบครัวสุขสันต์ในครั้งวันวานผุดขึ้นมาใน
มโนสำนึกอย่างห้ามไม่อยู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้ครอบครัวจะไม่มีเสาหลัก แต่เธอก็เชื่อเหลือเกินว่าสองมือของเธอจะโอบ
ประคองครอบครัวให้อยู่กันอย่างมีความสุขได้ไปอีกนานแสนนาน
“พี่ฟาง ทะเลสวยจังเนอะ” ฟางลืมตาขึ้นก่อนจะมองน้องสาวที่เพิ่งจะเล่นน้ำทะเลจนเปียกปอนมายืน
ยิ้มอยู่ข้างๆ
“ใช่ สวยมาก”
“พี่ป๊อปนี่รวยจังเนอะ มีบ้านพักตากอากาศด้วย เฟย์จะเล่นน้ำจนเบื่อเลยก็ได้ ไม่มีใครมาแย่งเล่น
ด้วย”
ฟางหัวเราะเบาๆไปกับความคิดแบบเด็กๆของน้องสาว ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเฟย์จะดูเปรี้ยว
จนเข็ดฟันยังไง แต่คนสนิทก็มักจะรู้อยู่แก่ใจว่าเด็กอนุบาลที่โตแต่ร่างกายเป็นยังไง เมื่ออยู่กับเฟย์ แต่เฟย์ก็ไม่ได้
เด็กจนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวและไม่มีเหตุผล เฟย์รู้เสมอว่าที่ผ่านมาครอบครัวต้องลำบากยังไงเช่นเดียวกันกับที่เธอรู้
น้องสาวไม่เคยอย่างได้กระเป๋า เสื้อผ้า หรือว่าข้าวของเครื่องใช้แพงๆเหมือนกับผู้หญิงทั่วไป แต่เมื่อเธอมีรายได้
มากพอที่จะซื้อของพวกนั้นได้ เธอก็มักจะซื้อให้น้องสาวบ้างเมื่อมีโอกาสหรือใช้เป็นข้อต่อรองต่างๆนาๆ
“เดี๋ยวก็ดำหรอก แล้ววันนี้ไม่มีเรียนหรอ”
“ไม่มีหรอก เฟย์ฝึกงานเสร็จแล้ว บริษัทเขาขอตัวเฟย์ไปทำงานด้วยเลยนะ จบมาเฟย์ก็จะมีงานทำช่วย
พี่ฟางหาเงินแล้วนะ”
“ขอให้มันแน่เถอะ...ไปเล่นน้ำต่อสิ หรือว่าเบื่อแล้ว”
“ยังไม่เบื่อหรอก แต่ว่าเฟย์กำลังจะชวนพี่ฟางไปเล่นน้ำด้วยกันไง ไปนะๆ”
มือบางเขย่าแขนของเธอเบาๆ แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรออกไป น้องสาวตัวดีก็ลากเธอวิ่งไปที่
ทะเลทันที
“ไม่นะเฟย์ ไม่นะ พี่ไม่ได้เอาชุด...ยัยเฟย์”
ชายหนุ่มทอดสายตามองสองสาวที่กำลังสาดน้ำใส่กันอย่างจริงจัง เสียงหัวเราะใสๆดังขึ้นเรื่อยๆจนเขา
อดยิ้มตามไม่ได้
“ฟางกับเฟย์ไม่ได้มาทะเลนานแล้วล่ะ คุณไม่ต้องตกใจหรอกนะที่เห็นน้องบ้ากันแบบนี้”
คุณเพียงพรหันมาเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเอ่ย
“คุณน้าคงลำบากมาก เมื่อตอนที่คุณพิศาลจากไป”
คุณเพียงพรชะงักไปเล็กน้อย ทำให้เขารู้ว่ากำลังเอ่ยถามในสิ่งที่ไม่ควรถามออกไป
“ผมขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้าเต็มใจจะเล่าให้คุณฟัง น้าคงบอกได้คำเดียวว่าลำบากมากตอนนั้นน้าเองก็ป่วยไม่
สบายมาก บ้านเราถูกยึด น้าเลยตัดสินใจพาเฟย์กับฟางมาอยู่ที่บ้านยายของแก”
“แล้วตอนนี้คุณยาย...”
“ตอนนี้คุณยายท่านไม่อยู่แล้วล่ะจ้ะ ฟางกับเฟย์ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เป็นอะไรที่ค่อนข้างหนัก
สำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่เคยลำบากมาก่อน แกทำงานหาเงินมารักษาน้าจนน้าได้ผ่าตัดเอาเนื้องอกในสมองออก
เมื่อสามปีให้หลัง ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงทำให้น้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กสองคนนั่นจะหามาได้จริงๆ แต่น้าก็รอด
มาได้เพราะว่าพวกแกนั่นแหละ ต่อจากนั้นเราก็ค่อนข้างสบายขึ้นเพราะงานที่ฟางทำก็ให้รายได้พอที่จะเลี้ยงตัว
แต่ก็ไม่มากพอที่จะเก็บออมไว้...จนมีเอกสารแจ้งหนี้จากบริษัทของคุณ ทำให้พวกเรารู้ว่าต่อไปนี้คงต้องลำบากยิ่ง
กว่าลำบาก เงินสามร้อยล้านไม่ได้น้อยเลยสำหรับพวกเรา มันมากเสียยิ่งกว่ามาก...แต่น้าก็ไม่รู้ว่าฟางไปทำอะไร
ถึงได้ใช้หนี้พวกนั้นได้โดยที่เราไม่ต้องเดือดร้อน...และก็คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ฟางจะคบหากับเจ้าหนี้อย่าง
คุณ...”
สายตาของความเคลือบแคลงใจถูกส่งมาให้ชายหนุ่มจนเขาป๊อปปี้เองก็ต้องหลบดวงตาคู่นั้นเป็นพัลวัน
“น้าไม่รู้หรอกนะว่าเราสองคนคบหากันแบบไหน...แต่ที่น้ารู้คือยัยฟางรักคุณมาก”
“จริงหรอครับ”
คุณเพียงพรยิ้ม เมื่อชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ราวกับว่าป๊อปปี้ไม่เคยได้ยินคำบอกรักจากฟาง
อย่างที่คนรักกันควรจะเป็น...แต่ก็นั่นแหละ ลูกสาวนางปากแข็งน้อยเสียเมื่อไหร่
“แม่คะ!”
เสียงหวานเอ่ยประท้วงมารดา ร่างเล็กที่เปียกปอนเดินเข้ามานั่งข้างๆมารดาก่อนจะตีหน้างอ
“แม่พูดถูกเลยค่ะ อิอิ พี่ฟางหน้าแดงแจ๋เลย”
เฟย์ได้ทีก็ล้อเลียนพี่สาวที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ก่อนจะหันมาพูดกับว่าที่พี่เขย
“นี่หายทะเลาะกันแล้วใช่ไหม ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเฟย์เห็นพี่ฟางร้องไห้อยู่ทุกวันเลย”
สายตาคมเบนไปมองใบหน้าสวยหวานของฟางที่สลดลงทันตา ดวงตากลมโตวูบไหว ริมฝีปากอิ่มเม้ม
เข้าหากันแน่น
“เราเข้าใจกันแล้วน่ะ พี่ขอเวลาสวีทกับฟางหน่อยนะ ขออนุญาตนะครับคุณน้า”
ชายหนุ่มพูด ก่อนจะจูงมือเล็กให้หญิงสาวก้าวตามเขาไปที่ริมหาดที่ค่อนข้างเงียบและสงบ
หญิงสาวทอดสายตามองใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มตรงหน้า และหลุบดวงตาลงเมื่อสบเข้ากับ
ดวงตาคม หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อมือหนาเอื้อมมาจับมือเล็กของเธอ
“ผมรักคุณนะฟาง เมื่อไหร่คุณจะใจอ่อนซะที”
“ถ้าฉันใจอ่อน สุดท้ายแล้วคนที่เจ็บก็ต้องเป็นฉัน”
“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น ผมรู้นะว่าผมกับคุณเราสองคนใจตรงกัน”
“ฉันรักคุณไม่ได้...คุณมีเจ้าของแล้ว”
“ผมไม่เคยมีเจ้าของ ผมกับพิมเรากำลังจะถอนหมั้นกัน”
“อะไรนะคะ!”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
