HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่20
“เป็นเพราะเราถูกหมั้นหมายไว้ให้กันตั้งแต่เด็กๆ แม่ทำให้ผมคิดอยู่เสมอว่าพิมจะเป็นภรรยาของผมใน
อนาคต...แต่คุณทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิด ผมไม่ปฏิเสธว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบคุณ แต่เพราะทุกอย่างที่
เป็นคุณ ถึงทำให้ผมรัก...เป็นแฟนกับผมนะฟาง”
มือหนาเอื้อมกุมมือเล็ก ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาหวานอย่างมีความหมายทว่าดวงตาหวานกลับถูก
บดบังด้วยม่านน้ำตา น้ำตาหยดเผาะลงทันทีเมื่อความอ่อนแอและอ่อนไหวกำลังเข้าครอบงำหัวใจ
“ฉันไม่เคยลืมว่าคุณทำร้ายฉันได้โหดร้ายแค่ไหน คุณรู้บ้างไหมว่าฉันเคยรักคุณ แต่คุณก็ไม่เคยเห็นค่า
ความรักของฉัน คุณเห็นมันเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ยิ่งฉันรักและยอมคุณมากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งทำร้ายฉั
นอย่างเลือดเย็น...เพราะฉะนั้นฉันจะไม่มีทางกลับไปให้คุณทำร้ายอีกในเมื่อฉันกำลังจะเป็นอิสระจากคุณในอีก
หนึ่งเดือนนี้”
“อยากไปจากผมขนาดนั้นเลยหรอฟาง”
“ใช่ ฉันอยากไปจากคุณ อยากไปมาก ถ้าได้ไปตั้งแต่ตอนนี้จะดีมาก เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไป...”
หญิงสาวมองใบหน้าคมของชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตา แม้ม่านน้ำตาจะบดบังอยู่ แต่เธอก็รู้ว่าเขากำลัง
ไม่พอใจมาก
“เฮอะ...ฝันไปเถอะ คุณทำให้ผมไม่พอใจ สองเดือน!”
“อะไรนะ! ไม่ได้นะ!”
“งั้นก็เป็นแฟนกับผม”
“ไม่เอา!”
“ทำไมคุณถึงได้ใจแข็งแบบนี้นะฟาง ผมต้องทำยังไงฮึคุณถึงจะยอมคบกับผม”
“เราคบกันไม่ได้หรอกค่ะ เราไม่ได้รักกัน”
“คุณเองต่างหากที่ไม่รักผม”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างตัดพ้อ นั่นยิ่งทำให้น้ำตาของหญิงสาวไหลรินลงมาเป็นเท่าตัว ก่อนน้ำเสียงสั่นๆจะ
เอ่ยขึ้น
“แล้วในเวลาที่ฉันรักคุณทำไมคุณถึงไม่รักฉัน...ไม่สิ คุณไม่เคยมองเห็นความรักของฉันเลยต่างหาก
แล้วมาวันนี้คุณจะเรียกร้องอะไรอีก หรือว่าคุณไม่เห็นว่าที่ผ่านมาฉันต้องเจ็บปวดแค่ไหน...”
“ผมขอโทษ...”
“ฉันไม่รับ...ต่อจากนี้ไปฉันจะทำหน้าที่นางบำเรอของคุณให้ดีที่สุด และถ้าวันไหนฉันกับคุณเราหมด
พันธะต่อกันแล้ว คุณก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
หญิงสาวพูดก่อนจะเดินหนีชายหนุ่มอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าหากมันช้ากว่านี้อีกสักวินาทีเธอจะทำ
ไม่ได้อย่างที่พูด
สายตามมองตามแผ่นหลังบอบบางไปจนสุดสายตา ลมหายใจถูกผ่อนออกมาอย่างยาวเหยียด
สายตาคมเบนไปมองคลื่นทะเลที่ซาดซัดผืนทรายเนียนละเอียดอย่างหม่นหมอง เขาไม่ได้โกรธที่ฟางตัดสินใจ
แบบนี้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาก็เป็นเขาเองนั่นแหละที่ไม่ชัดเจนกับฟาง คงจะไปถือโทษโกรธเธอไม่ได้ มีหลาย
ครั้งหลายหนที่เขาคิดจะบอกว่ารักเธอ แต่เพราะความไม่มั่นใจว่ามันจะเป็นความรักจริงๆหรือเปล่า ทำให้วันนี้เขา
เสียความรักไปโดยไม่ทันตั้งตัว...
“พี่ป๊อป...” ชายหนุ่มหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเห็นร่างบางของเฟย์ค่อยๆเดินเข้ามาหา
“เฟย์...”
“เฟย์ได้ยินหมดแล้ว...ฮึก พี่ฟางทำอย่างนั้นจริงๆหรอ ฮือ ไม่จริงใช่ไหม บอกมาสิ บอกมานะ!”
มือเรียวกระชากไหล่ของชายหนุ่มอย่างไม่หวั่นเกรง น้ำตาของความไม่คาดฝัน ผิดหวัง และเสียใจไหล
รินลงมาอาบใบหน้าสวยเก๋
“ฟางเขามีเหตุผล เฟย์อย่าไปโกรธฟางเลยนะ”
“ฮือๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย นานแค่ไหนแล้ว ตั้งแต่วันที่พี่มาที่บ้านของเราใช่ไหม...”
ร่างบางทรุดตัวลงไปนั่งกับผืนทราย มือเรียวยกขึ้นปิดใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
หญิงสาวสะอื้นฮัก ไม่คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีในวันนี้จะต้องแลกมาด้วยความทุกข์ทรมานใจของพี่สาวคนเดียว
พี่ฟางเป็นคนรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าชีวิต แต่ฟางก็รักครอบครัวยิ่งกว่าอะไรทั้งปวงบนโลกใบนี้ นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับ
เหตุผลของการตัดสินใจแบบนี้ และเธอที่เป็นน้องแท้ๆกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย...เธอปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคน
หนึ่งต้องแบกรับปัญหามากมายที่ถาโถมเข้ามาในเวลาเดียวกัน โดยที่เธอไม่รับรู้อะไรและกลับใช้ชีวิตอย่าง
สุขสบาย
“เฟย์ ฟังพี่ก่อนนะ...”
ป๊อปปี้ทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างบาง ก่อนจะแตะมือหนาไปที่ไหล่มนอย่างให้กำลังใจ ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย
ที่เฟย์จะเสียใจ แต่เขาเชื่อแน่ว่าเฟย์ไม่ได้เสียใจเพราะการกระทำของฟาง
แต่เธอเสียใจที่เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้ต่างหาก...
“ไม่ฟัง! พี่ฟางเป็นของพี่ป๊อปแล้ว เพราะฉะนั้นห้ามทิ้งพี่สาวเฟย์เด็ดขาด!”
น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเด็ดขาด ดวงตาฉายแววของความไม่ยอมคนอยู่อย่างเต็มเปี่ยม
จนชายหนุ่มเองนึกเสียวสันหลัง
“แต่พี่สาวเราไม่อยากอยู่กับพี่...”
“อย่ามาเถียง เฟย์คลานตามพี่ฟางมาทำไมจะไม่รู้ว่าพี่ฟางรู้สึกยังไง...ต่อไปนี้ห้ามมีคนอื่น และ...”
“อะไร...”
ป๊อปปี้ออกปากถามเมื่อน้ำเสียงหวานนั้นดูมีลับลมคมใน
“ตื๊อ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก เข้าใจไหม!”
“ขะ เข้าใจ”
ชายหนุ่มตอบรับตะกุกตะกัก ก่อนจะมองร่างบางที่ยกมือเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะวิ่งไปที่ศาลาริมทะเล เขาโคลงศีรษะให้กับนิสัยที่ต่างกันราวกับอยู่กันคนละซีกโลกของสองพี่น้องคู่นี้
เท้าแกร่งเดินไปเรื่อยๆก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างเล็กยืนอยู่คนเดียว คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองไปรอบๆก็
ไม่เห็นคุณเพียงพรและเฟย์แล้ว เขายิ้มกริ่ม ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดร่างเล็ก
“มองอะไรอยู่”
ร่างเล็กหันหลังมาตามต้นเสียงก่อนจะปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง ร่างเล็กที่ซวนเซจะล้มลงก็ได้
ลำแขนแกร่งโอบประคองเอาไว้
“ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ”
“ไม่ปล่อย”
หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะพยายามดันร่างของเธอให้ออกจากผู้ชายเจ้าเล่ห์
“ว้าย!”
ร่างเล็กถูกตวัดขึ้นอุ้มโดยฝีมือของชายหนุ่ม เท้าแกร่งวิ่งไปที่คลื่นทะเลก่อนจะเดินเข้าไปเรื่อยๆ
ไม่นำพาต่อเสียงด่าทอของคนตัวเล็ก ระดับน้ำทะเลที่เริ่มสูงขึ้นเรื่อยทำให้หญิงสาวเริ่มหวาดกลัว สายตาหวาน
ทอดมองใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มอย่างหวั่นเกรง
“คุณภาณุ คุณจะทำอะไรฟาง ปล่อยฉันลงนะ”
“ในเมื่อคุณไม่รักผม...ผมก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ถ้าชาตินี้คุณไม่รักผม ก็ขอชาติหน้าก็ได้”
“ไม่นะคุณภาณุ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” ร่างเล็กเริ่มตะเกียกตะกาย เมื่อระดับน้ำเริ่มท่วมต้นคอของเธอแล้ว
หากแต่ชายหนุ่มยังไม่หยุดเดิน...
................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
