เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 
 
 
 
 
“พี่ฟางเป็นยังไงบ้าง”เฟย์เดินนำเควิน เจฟและแต้งกิ้วเอาช่อดอกไม้มาให้ฟางที่นอนอยู่บนเตียง
 
 
“ไม่เป็นไรจ้า ตอนนี้โอเคขึ้นมากแล้ว เดี๋ยวอีก2วันพี่ก็กลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของพวกเราได้แล้วเนา
ะ”ฟางบอกน้องๆ
 
“เนี่ยพี่ฟางไม่อยู่รู้มั้ยพวกเราน่ะเหงากันมากเลยนะ”เควินพูด
 
“แต่ใครจะเท่าเจฟ เจฟเหงาที่สุดเลยนะ”เจฟรีบอ้อน
 
 
“โถๆ ปากหวานกันหมดเดี๋ยวพี่กลับไปนะ จะทำขนมเลี้ยงพวกน้องๆของพี่ทุกคนเลยนะ”ฟางพูดทุก
คนถึงกับดีใจ เฟย์มองไปรอบๆห้อง
 
 
“แล้วนี่พี่แก้วไปไหนหอคะพี่ฟาง”เฟย์มองหาแก้ว
 
“เห็นว่าไปคุยกันหมอน่ะ”ฟางตอบ
 
 
“ไม่จริงเมื่อกี้เจฟเห็นพี่แก้วไปหาพี่ป๊อปด้านล่างล่ะ”เจฟพูดเพราะเมื่อกี้ก่อนมาตัวเองแวบไปเข้า
ห้องน้ำทำให้เห็นแก้วที่ลงไปหาป๊อปปี้ที่ยืนรอช่อดอกไม้ที่ร้านดอกไม้ชั้นล่างอยู่นั่นเอง
 
 
“หา อะไรนะ นี่อย่าบอกนะว่าพี่ป๊อปปี้แอบมาหาพี่น่ะ อะไรกันเป็นคนบอกเองแท้ๆว่าถ้าพี่ฟางฟื้นจะ
ไปจากชีวิตพี่ฟางไม่ใช่รึไง”เฟย์โวยวาย
 
 
 
“ดะ เดี๋ยวนะ ป๊อปปี้นี่ใครกันหรอ”ฟางพูดทำเอาทุกคนในห้องอึ้งทันที
 
 
“นี่พี่ฟางจำพี่ป๊อปปี้ไม่ได้หรอคะ”แต้งกิ้วถาม
 
 
“ใครกันหรอ คนมาเช่าห้องใหม่รึเปล่าทำไมพี่ไม่คุ้นเลย”ฟางถามทำเอาทุกคนเหวอกว่าเดิม
 
“ก็เค้าเป็นคู่หมั้นเลวๆของพี่ไงพี่ฟาง”เจฟพูด
 
 
“คู่หมั้นงั้นหรอ”ฟางนิ่งคิดก่อนที่ภาพที่ในอดีตตัวเองกับป๊อปปี้ฉายเข้ามา ภาพที่ป๊อปปี้ปกป้องป๊อปปี้
หญิงซ้อนเข้ามาทำให้ฟางกุมหัว
 
 
“พี่ฟางเป็นอะไรน่ะ”เควินรีบมาประคองฟางสลับคนละข้างกับเฟย์
 
 
“คู่หมั้นงั้นหรอ คนสารเลวคนนั้นคือคู่หมั้นพี่งั้นหรอ”ฟางพูดก่อนใบหน้าของป๊อปปี้จะผุดเข้ามาในหัว
 
“ขอโทษนะที่มาช้า พอดีชั้นแวะไปเอาดอกไม้มาน่ะ”แก้วเดินเข้ามาในห้องพร้อมช่อกุหลาบแดงสด
แล้วยื่นให้กับฟาง
 
 
“ของเธอแน่หรอแก้ว เพราะเมื่อเช้าเธอเอาช่อลิลลี่มาให้ชั้นนะ”ฟางถามทำเอาแก้วอึกอักไม่กล้า
ตอบเพราะเป็นของป๊อปปี้ที่ยืนหน้าห้อง แวบนึงฟางมองไปที่กระจกหน้าห้องเห็นป๊อปปี้ที่รีบหลบเธอ
ไปหลังประตู ฟางนิ่งนิดนึง
 
 
“มันไม่ใช่ของแก้วหรอก ทำไมไม่เอาเจ้าของดอกไม้ที่ยืนหน้าห้องมาด้วยล่ะ”ฟางพูด ซักพักแก้ว
เดินไปพาป๊อปปี้เข้ามาในห้องฟาง
 
 
“พี่ป๊อปปี้จริงๆด้วย ไหนพี่บอกว่าพี่จะเลิกยุ่งกับพี่ฟางไงเมื่อพี่ฟางฟื้น”เฟย์ปราดเข้ามาว่าป๊อปปี้
ทันที
 
 
“พี่ขอโทษ พี่แค่มาลาฟางเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้นจริงๆแล้วพี่จะไปจากฟางทันที”ป๊อปปี้พูด ฟางมอง
ซักพักก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียงแล้วลากเสาน้ำเกลือไปยืนตรงหน้าป๊อปปี้พร้อมช่อกุหลาบแดง
 
“มาหาเพื่อมาลาชั้นเป็นครั้งสุดท้ายน่ะหรอ”ฟางยิ้มหวานให้ป๊อปปี้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตาที่
ร้ายกาจแล้วปาช่อดอกไม้นั่นลงก่อนจะเอาเท้าบี้ดอกไม้พวกนั้นอย่างไม่ไยดี
 
 
 
“พี่ฟาง/ฟาง”ทุกคนร้องตกใจกับการกระทำของฟาง
 
 
 
“จะมาทำไม ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นเกลียดคุณ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นใครแต่แค่เพียงชั้นเห็นหน้า
คุณชั้นก็รู้สึกได้ว่าคุณมันเลว น่ารังเกียจ น่าขยะแขยง ออกไปจากชีวิตชั้นซะ ไม่ต้องมาบอกลาให้
มันน้ำเน่าหรอกนะ จะอ้วก”ฟางเหยียดพูดใส่ป๊อปปี้อย่างไม่ไยดีก่อนจะเตะเศษดอกกุหลาบพวกนั้น
ไปให้พ้นๆทาง
 
 
“ฟาง ชั้นรู้ว่าเธอจำป๊อปปี้ไม่ได้หรอกตอนนี้ แต่เธออย่าลืมสิว่าอย่างน้อยเธอก็เคยเป็นคู่หมั้นกับป๊อ
ปนะ และพวกเธอรักกันมาก”แก้วพูดก่นที่ภาพที่ฟางและป๊อปปี้สวมแหวนหมั้นกันก็เข้ามาในหัว
สลับกับภาพที่ป๊อปปี้สนิสนมกับป๊อปปี้หญิง ฟางเห็นภาพพวกนั้นก็ปวดหัวเซป๊อปปี้รีบประคองฟางไว้
ทันที
 
 
 
“ฟาง เป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวป๊อปไปตามหมอนะ”ป๊อปปี้พูดกับฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
“ไม่ต้องมาจับชั้น”ฟางสะบัดตัวทำให้ตัวเองเซล้มป๊อปปี้รีบดึงฟางไปกอดไว้ไม่ให้ล้มเพราะเดี๋ยวเสา
น้ำเกลือจะล้มทับฟางได้
 
 
 
 
“ออกไป อย่ามาจับตัวชั้น ออกไป กรี๊ดดดด”ฟางร้องและดิ้นทำให้เข็มที่ต่อสายน้ำเกลือมีเลือดซึม
เควินและเจฟเห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งมาประคองฟางแทนป๊อปปี้ที่เห็นเควินและเจฟดูแลฟางจึงค่อยๆปล่อย
ฟาง
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
“จำใส่หัวเอาไว้ ว่าชั้นเกลียดแก ภาพในหัวของชั้นมันคือภาพที่แกทำร้ายจิตใจชั้นจนต้องร้องไห้มี
แต่น้ำตา แกมันเลว แกมันชั่ว”ฟางตวาดว่าป๊อปปี้ทุกคนอึ้ง ป๊อปปี้หน้าชา
 
 
 
“ออกไปให้พ้นๆชั้นซะ ออกไป๊”ฟางไล่ป๊อปปี้ออกไป ชายหนุ่มก้มลงเก็บช่อดอกไม้ที่ถูกฟางเหยียบ
แล้วเดินออกไปจากห้อง
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวป๊อป เดี๋ยว”แก้วรีบวิ่งไปหาป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้เดินเอาช่อดอกไม้นั่นไปทิ้งขยะ พอแก้ววิ่งมา
ทันก็ต้องตกใจกว่าเดิมที่เห็นป๊อปปี้กำลังร้องไห้อยู่
 
 
“ฮะๆตลกดีเนาะ ทั้งๆที่วันก่อนชั้นบอกว่าลืมป๊อปปี้ไม่ลง แต่ทำไมพอถูกฟางไล่ฟางว่าขนาดนี้น้ำตา
ต้องไหลออกมาด้วยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งแก้วจึงพาป๊อปปี้ไปนั่งทันที
 
 
“ที่แกร้องไห้ ชั้นรู้นะว่าทำไม เป็นเพราะลึกๆลงไปในหัวใจมันตอบชัดเจนแล้วไงว่าแกน่ะรัก
ฟาง”แก้วพูดทำเอาป๊อปปี้อึ้ง
 
 
“ไม่ใช่หรอกมั้งถ้าชั้นรักฟางวันนั้นชั้นต้องห้ามใจตัวเองได้สิ ห้ามใจไม่ให้มีอะไรกับป๊อปปี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ก็เพราะว่านั่นคือธรรมชาติของผู้ชายไงล่ะครับ ผู้ชายเราเมื่อถูกผู้หญิงมายั่วซะขนาดนั่น เราไม่ใช่
พระอิฐพระปูนมีหรอจะไม่หลงใหลไปกับของแบบนั้น”โทโมะที่เดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
แล้วพูดพลางเหลือบมองแก้วทำให้แก้วหลบตาแล้วนึกถึงเรื่องของตัวเองกับโทโมะทันที
 
 
“นายกลับมาทำไมไม่บอก ชั้นจะได้ให้คนไปรับ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย”โทโมะถาม ทำให้แก้ว ป๊อปปี้เล่า
เรื่องราวให้โทโมะฟัง
 
 
 
 
“ตอนนี้เท่ากับว่าป๊อปปี้เข้าใกล้ฟางไม่ได้เลย แม้ในหัวใจของป๊อปปี้จะรักฟางแค่ไหนก็ตาม”แก้วพูด
 
“แต่หมอเองก็บอกไม่ใช่หรอว่าฟางน่ะแค่ความจำเสื่อมชั่วคราวมีสิทธิหายคืน”โทโมะพูด
 
“ถึงความทรงจำจะกลับมาก็เท่านั้น ยังไงชั้นก็ได้ชื่อว่าคือสาเหตุที่ทำให้ฟางโดนรถชน และชั้นก็เป็น
คนทรยศฟางไปแล้วนิ”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆ
 
 
“แต่คุณป๊อปยอมรับแล้วไม่ใช่หรอครับว่าลึกในใจของคุณป๊อปมีฟาง ส่วนป๊อปปี้หญิงน่ะคือความรับ
ผิดชอบ”โทโมะพูด
 
 
 
“และอีกอย่างนายน่ะก็สำนึกผิดแล้วไม่ใช่รึไง คนเลว คนทรยศคนนี้อย่าเอาแต่หนีความผิดสิ ถ้าเป็น
ชั้นนะ ชั้นยอมเดินหน้าแม้ว่าเค้าจะเกลียดเรายังไง แต่เค้าคือคนที่เรารักนะ”แก้วพูดแล้วสบตาโท
โมะทำให้โทโมะรีบเบือนหน้าหนีทันที
 
 
 
“ฟางคงไม่ยอมให้อภัยชั้นหรอกเมื่อกี้ก็เล่นเอาซะดอกไม้พังหมดเลย”ป๊อปปี้ยังคงเศร้า
 
 
“โอ๊ย ไอ้ป๊อป เมื่อก่อนล่ะกล้าไปหมด เป็นอะไรยะ ทีกับฟางนี่หงอ อย่าพึ่งกลัวเมียสิยังไม่ได้แต่ง
นะยะ”แก้วพูดให้กำลังใจป๊อปปี้ให้ฮึดสู้
 
 
“เอาน่าคุณป๊อป ตอนนี้ความจำยังเสื่อม เชื่อสิ ถ้าฟางความจำกลับมาฟางจะต้องเป็นคนที่เย็นลงกว่า
นี้ ถึงเค้าจะโกรธคุณป๊อปแต่อย่างน้อยมันคงจะดีกว่านี้แน่นอน”โทโมะช่วยพูดให้กำลังใจป๊อปปี้
 
 
“ขอบคุณทุกคนมากนะ ขอบคุณจริงๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเมื่อได้กำลังใจจากเพื่อน
 
 
 
 
ตอนนี้บอกเลยมีพวกกันฟางกับป๊อปปี้ห่างกันด้วยนะ อยากรู้เป็นไงก็เม้นกับโหวตเยอะๆ
หน่อยน้า