รักนี้เหมือเส้นประ

" ฟางครับ แก้วเป็นอย่างไงบ้าง " เสียงปริสหนาเกิดขึ้นทำให้

ฟางและแก้วหันไปหาก็พบว่าเป็น ' โทโมะ '

" เดียวก็กลับบ้านได้แล้วล่ะค่ะ " ฟางตอบโทโมะไป

" ฉันยังไม่อยากกลับ " แก้วแทรกขึ้นมา

" อ้าวทำมั้ยอ่า แก้ว " โทโมะเริ่มไม่เข้าใจuที่แก้วพูดกลับบ้าน

ได้แล้วก็หน้าจะดีใจ

" อ้าว ทำมั้ยอ่าแก้ว " ฟางถามพร้อมกับมองหน้าโทโมะ

" ฉันไม่อยากเจอหน้าใครบ้างคน ไม่ใช่บางคนสิ สองคน คน

หนึ่งก็เดียวตายอีกคนยังไม่ตายแต่ก็ไม่แน่ " แก้วพูดครางมอง

มาทางโทโมะ

" แก้วแกเลิกอัคติได้แล้วแกรู้มั้ยว่าช่วงที่แกพักฟื้นใครมาหา

แกทุกวัน " ฟางพูดตะคอกใส่แก้ว

" ก็คุณป๊อปปี้ไง " แก้วพูดพรางมองมาทางโทโมะ

" คนนั้นเขาไม่ได้มาหาแกแต่เขามาหาฉันเอาข้าวมาให้ฉัน

กิน แต่คนที่มาหาแกทุกวันคือคุณโทโมะนะเขามาถามอาการ

แกทุกวันบางวันเขามานอนเป็นเพื่อนฉันบางวันเขาก็ให้ฉัน

กลับบ้านแล้วเขาก็มาเฝ้าแกแทนฉัน แกรู้อะไรบ้างมั้ยยัยแก้ว

เอาแต่อัคติกับเขาอยู่นั้นแหละ " ฟางดุแก้วทำเอาแก้วอึ่งนิด

หน่อย

" เขาทำให้ฉันถึงขนาดนี้เลยหรอ แต่ฉันไม่ได้ขอ " ประโยค

แรกพูดเบาๆ แต่ประโยคหลังพูดกับฟาง

" ก็แล้วแต่แกจะคิดละกันนะ " ฟางพูดแล้วเดินไปอแกไปทาง

โทโมะ แล้วพูดต่อ

" สู้ๆนะค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณจะต้องเอาชนะยัยแก้วได้แต่คุณต้อง

ใช้ความพยายามขั้นสูงสุดยัยเนี้ยร้ายจะตายไป สู้ๆนะค่ะ "

ฟางพูดขณะที่แก้วมองวิวอยู่ ทำให้แก้วไม่ได้ยินที่โทโมะกับ

ฟางคุยกัน

"  ครับ ขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยผม " โทโมะพูดพร้อมกับ

มองมาทางแก้ว

" ฉันช่วยได้แค่นี้แหละช่วยอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว " ฟาง

พูดเสร็จก็เดินออกไป เหลือไว้เพียงแก้วและโทโมะ

" แก้วจะกลับแมื่อไร " โทโมะเริ่มประเด็น

" วันนี้ ตอนเย็น " แก้วทำเสียงแข็ง

" ทำมั้ยเสียงคุณดูไม่ค่อยดีเลยนะ " โทโมะเริ่มเป็นห่วงหญิง

สาว

" ไม่ต้องมาห่วงฉัน " แก้วพูดแล้วเดินหนีแต่ก็มีมือไวมาจับ

แขนไว้แล้วดึงตัวลงไปนั่งอยู่ที่ตักคนมือไว

" นี้นายจะทำอะไรปล่อยฉันนะ " แก้วเริ่มตะโกนเสียงดัง

" ทำมัยคุณถึงใจร้ายกับผมทำมัยคุณถึงไม่ให้อภัยผมทำมัยทำ

มัย "

" ก็เพราะนายทำไว้กับฉันมากเกินกว่าที่จะให้อภัยไงล่ะ "

" ก็ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมไม่ได้ตั้งใจแล้วคุณก็คนแรกของผม

ด้วย "

" ใครของนาย " แก้วพูดพรางเอามือตีที่ไหล่ของโทโมะ

" โอ้ย!! ก็คุณไง " คำพูดของโทโมะทำเอาแก้วอึ่งไปนานทำให้

โทโมะอุ้มแก้วขึ้นรถเพื่อที่จะพากลับบ้าน

ด้านเขื่อน-เฟย์

" คุณสามารถกลับบ้านได้เลยนะครับหมอจะเช็นอนุมัดให้ "

หมอคนเดิมพูด

" ครับ/ค่ะ " เฟย์และเขื่อนพูดพร้อมกัน

" ว่าแต่คุณภัทรดนัยตอนแรกผมคิดว่าคุณจะไม่รอดแต่อยู่ดีๆ

หัวใจคุณก็เต้นปรกติสะอย่างนั้นมันเป็นปราดติหารชัดๆเลยนะ

ครับ " หมอพูดเชว

" คงเป็นเพราะหัวใจผมมันเรียกร้องไม่อยากให้ผมตายมั้งครับ

 " เขื่อนยัยพูดเชวพร้อมมองมาทางเฟย์ทำเอาเฟย์เขินหน้า

แดง

" ปะ กลับกัน ที่รัก " คำพูดของเขื่อนทำเอาเฟย์ตีเขื่อนไป

หนึ่งที

" โอ้ย!!! " เขื่อนร้อง

" 555  คู่คุณเนี้ยน่ารักกันจังนะครับถ้าให้ดีแต่งเลย " หมอ

พูดเชวอีกครั้ง

" หมอ ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนกันไม่ได้เปฌนแฟนเลย " เฟย์

เริ่มหาข้อแก้ตัว

" อ้าว ทำมัยพูดแบบนี้ล่ะครับที่รัก " เขื่อนยังพูดไม่จบเฟย์ก็

เดินหนีจากที่ตรงนั้น

"อ้าวไปสะแล้วงั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ "

KAEW TALK

หลังจากนั้นฉันก็โดนนายโทโมะอุ้มขึ้นรถไม่โดนไม่รู้ตัวเลย

บ้านเฟย์ ฟาง แก้ว

" นี้คุณ คุณ คุณ " โทโมะเรียกแก้ว

" ห่ะ ๆๆๆ อะไรใครเป็นอะไรฉันช่วยได้รึเปล่า " อยู่ๆแก้วก็พูด

ขึ้นมาทำเอาโทโมะหลุดขำออกมา

" นี้ขำอะไร " ฉันโมโหใส่เขา ก็จะไม่ให้โมโหได้ไงคนมีนตกใจ

แล้วเรื่องแบบนี้ฉันก็ทำเป็นประจำอยู่แล้วมันก็ต้องติดปากสิ

" เปล๊า " นายนั่นพูด

" กลับบ้านไปเลย " ฉันไล่เขา

" อ้าว คุณโทโมะ ยัยแก้ว เข้ามาก่อนสิค่ะ " ยัยเฟย์เดินมา

ชวนโทโมะกับฉันเขาบ้าน อ้าย!!!!!! เรียกนายนั่นเข้าบ้านทำ

มัยห่ะ ไม่ได้ล่ะฉันต้องเคลีย =_=

" ยัยเฟย์ไปชะ... " อร้ายยยย นายนั่นมาขัดจังหวะฉัน

" ดีเหมือนกันครับ ผมกำลังอยากอยู่พอดีเลย " นายนั่นพูด

แล้วหันมายิ้มกับฉัน โอ้ยไอ้แก้วจะเป็นลม อ้ายย ออกไปอย่า

เข้ามานะ ฮือ นายนั่นเข้าไปแล้วอ่า TOT

" อ้าวคุณโทโมะมาได้ไงค่ะเนี้ย แล้วทานอะไรมารึยังค่ะฟาง

กำลังกับข้าวอยู่พอดีเลยค่ะ " ยัยฟางชวนนายโทโมะกินข้าวก็

หมายความว่า ฉันต้องนั่งกินข้าวกับนายนี่เนี้นนะ อ้ากกก จะ

บ้าตาย

" ฟางแกไปชวยนายนั่นกินข้าวทำมันอ่า " ฉันเดินไปถามยัย

ฟางที่ครัว

" อ้าว ทำมัยล่ะยัยแก้วคุณโทโมะเข้ายังไม่ได้กินข้าวมาแล้ว

วันนี้ฉันก็ทำกับข้าวเยอะด้วยเดี๋ยวกินไม่หมดหรอก แกไม่

เสียดายหรอ ปรกติแล้วแกจะเป็นคนที่คี่เสียด่าของจะตายไป

แล้วตอนนี้ไม่เสียดายแล้วหรอ "

" มันก็เสียด่าแต่ไม่เห็นต้องให้นายนั่นกินก็ได้นิ " ฉันพูดเสียง

อ่อยเพื่อหวังว่าฟางจะเปลี่ยนใจแต่มันก็ไม่เป็นผลเลย

" ไม่ได้เราเป็นเจ้าบ้านนะ เราต้องเคารพแขกแล้วแขกก็ต้อง

เคารพเราเหมือนกัน " คำพูดของยัยฟางทำให้ฉันคิดแผน

อะไรดีๆออก

" เคารพเราด้วยใช่มัย เออเดี๋ยวฉันมานะ " แล้วฉันก็เดินออก

ไปที่โซฟาที่โทโมะนั่งอยู่ แต่จะว่าไปนายนี้ก็มีสัมครวะดีนะนั่งก็

เรียบร้อย เห้ย!!; ฉันเพลอชมนายนี้ไปได้ไงเนี้ยไม่ได้ๆฉันวาง

แผนไว้แล้วเดี๋ยวแผนเสีย

" นี้นาย....

___________________________________

จ๊ะเอ๋ ตอนนี้บทพูดของแก้วเยอะหน่อยจะเบื่อกันมั้นหน่า อย่าเบื่อนนะถ้าไม่เบื่อนขอเม้นส์ โหวด ติดตาม ด้วยนะ แต่ตอนนี้มันบันทัดไม่เท่ากันอ่า ไม่รู้ว่าโทรสับเป็นอะไรอยากจะปาโทรสับทิ้งจริงๆลุ้ย แต่เดี๋ยวรีดเดอร์ไม่ได้อ่าน