รักสามเศร้า...

รักสามเศร้า...
 
 
 
 
 
"ธามส่งแค่นี้นะ^^"
 
"จ๊ากลับบ้านดีๆนะ^^"
 
     หลังจากที่เรื่องราวต่างๆในวันนี้จบลงไปได้ค่อยข้างจะดีธามไทเลยอาสามาส่งฉันที่บ้านความจริงแล้วเค้าก็มารับมาส่งฉันเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นเค้าก็ไม่เคยที่คิดจะเข้ามาล่วงเกินฉันเลยทั้งๆที่มีโอกาส เพราะเค้าเป็นอย่างนี้ไงฉันถึงได้ทิ้งเค้าไม่ลง...
 
"แก้ว..."
 
"นี่คุณอีกแล้วหรอ"
 
"แก้วได้โปรดอย่างทำตัวห่างเหินกับโทโมะแบบนี้เลย...โมะทรมาน"
 
"คุณทรมานแล้วไงฉันจะไปช่วยคุณได้อย่างไง..." ฉันรีบปิดประตูเพื่อที่จะหนีโทโมะแต่ก็คงไม่พ้นอยู่ดีใครๆก็รู้ว่าแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะไปสู้แรงของผู้ชายอย่างโทโมะได้!
 
"ได้สิเพียงแค่แก้วให้โอกาสโมะทุกอย่างก็จะจบ..."
 
"คุณไม่ต้องมาพูดให้ฉันลังเลอะไรทั้งนั้นแหละ!"
 
"โมะรู้ว่าแก้วกำลังทำใจเรื่องของเราอยู่แต่ขอร้องอย่าทรมานกันด้วยวิธีนี้เลยนะแก้ว...เรามาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่านะ"
 
"ฉันก็บอกคุณไปแล้วไงว่ามันไม่มีประโยชน์!!แล้วคุณจะมาพูดอะไรอีกห๊ะ!"
 
"เพราะว่าโมะรู้ว่าหัวใจแก้วยังมีแต่โมะอยู่อย่างไงล่ะ!"
 
และแล้วและเราทั้งสองก็ได้คบและไปด้วยดี ทำไมเธอกลับมาเอาตอนนี้
 
"..." ฉันเงียบลงทันตาเห็นมือที่คอยดึงประตูรั้วบ้านก็ค่อยๆปล่อยออกทันที
 
"โมะพูดถูกใช่มั้ยล่ะ...แก้วยังรักโมะอยู่...ถ้าแก้วบอกเหตุผลตั้งแต่ทีแรกว่าทำไมแก้วถึงต้องเลิกกับโมะเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้..."
 
"..."
 
"ถ้าแก้วไม่ปล่อยให้โมะคิดไปเองว่าแก้วคบกับพี่จงเบเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้...แล้วถ้าแก้วไม่หนีมาที่นี่เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้...ทั้งหมดมันผิดที่แก้ว!"
 
"..."
 
"แก้วปล่อยให้โมะทนทรมานทุกครั้งที่เห็นแก้วเดินจับมือหรือแม้แต่ส่งยิ้มให้พี่จงเบ...แล้วแก้วก็ไม่ยอมเลิกย่งกับโมะสักที!ไม่ว่าโมะจะทำวิธีไหนแก้วก็ยังจะเข้าทักทายเข้ามาพูดคุยทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่ได้เหมือนเดิมกันอีกต่อไป!"
 
"..."
 
"เพื่อน...ฐานะที่แก้วหยิบยื่นให้โมะแต่แแก้วไม่เคยถามโมะเลยสักครั้งว่าโมะชอบมันรึเปล่า!"
 
"พอ!!พอได้แล้ว!!จะมารื้อฟื้นเพื่อมิทราบ!!ในเมื่อฉันก็ทำตามที่คุณต้องการแล้วนิ!!ไหนล่ะไล่ฉันให้ไปไกลๆไม่ใช่รึไง!!แล้วจะกลับมาง้อฉันทำไมห๊ะ!"
 
"แก้ว!...ทำไมเข้าใจอะไรยากแบบนี้!!"
 
"นั่นมันเรื่องของฉัน!ฐานะที่ฉันหยิบยื่นให้ถ้าคุณไม่พอใจก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!เราต่างคนต่างอยู่กันไปสิ...คุณจะกลับมาง้อฉันทำไม ส่วนเรื่องทั้งหมดฉัน...ยอมรับว่าฉนก็ผิดบ้างแต่ฉันไม่ได้บอกให้คุณคิดหรือแต่งเรื่องไปเองคนเดียว!"
 
"..."
 
"ที่คุณทรมานอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะคุณมัวแต่จมกับอดีตความหลังอย่างไงล่ะ!! ฉันยังไม่เคยพูดสักคำว่าฉันเป็นอะไรกับพี่จงเบ!มีแต่คุณเท่านั้นแหละที่คิดไปเองคุณเดียว!เวลาที่ฉันพยามจะบอกหรือพูดอะไรก็ถูกคุณออกมาตลอดแล้วตอนนี้...คุณจะมารื้อฟื้นอะไรห๊ะ!!"
 
"แก้ว...โมะขอโทษ..."
 
"ขอโทษหรอ...ได้!!ฉันให้อภัยคุณ"
 
"แก้ว...โมะไม่ฝันไปใช่มั้ยแก้วให้โอกาสโมะแล้ว^^"
 
"เดี๋ยวนะฉันบอกว่าฉํนให้อภับไม่ใช่ให้โอกาส...คุณกรุณาอย่าเข้าใจผิด!" พูดจบฉันก็ฉวยโอกาสนี้ปิดประตูใส่หน้าโทโมะทันที! เรื่องอะไรที่ฉํนจะต้องทนฟังเรื่องอดีตพันธ์นั้นกันล่ะ!!
 
"เดี๋ยวก่อนสิแก้ว...แก้ว!...แก้ว!!"
 
"กลับไปซะ...ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ..." ฉันพูดจบก็หันหลังเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันหลังกลับมามองโทโมะอีกเลย...
 
คนหนึ่งเขาช่างดีกับฉัน จะทิ้งเขาลงยังไงคนหนึ่งเคยทิ้งไป แต่รักไม่เคยจางหายฉันไม่ใช่เจ้าหญิงจากไหนก็คงต้องเลือกสักทาง ทางที่รักสามเศร้าต้องจบ
"ฟังโมะก่อนสิแก้ว..." โทโมะค่อยๆทรุดตัวลงนั่งที่หน้าบ้านของแก้ว...เค้าคงหมดหวังแล้วจริงๆกับการที่จะทวงแก้วคืนมาเพราะไม่ว่าเค้าจะพูดอย่างไงแก้วก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนใจเลย...
 
"พูดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก..."
 
"ธามไท..."
 
"ใช่ฉันเอง..."
 
"นายคงได้ยินทุกอย่างแล้วสินะ"
 
"พูดอีกก็ถูกอีกนะ..."
 
"นายจะเรื่องฉันรึไง!"
 
"อ๊ะ!อย่าเพิ่งมองฉันในแง่ร้านสิ..."
 
"แล้วนายจะให้ฉันคิดว่านายจะเข้ามาช่วยฉันรึไงห๊ะ...ตลกเหอะ!"
 
+
+
+
 
(แก้วตื่นรึยัง...ธามเรื่องจะคุยด้วยหน่อย)
 
"เรื่องอะไรหรอธาม..."
 
(เดี๋ยวแก้วก็จะรู้เองเจอกันที่XXX) ธามไทพูดจบก็วางสายไปปล่อยให้ฉันยืนมองโทรศัพท์ของตัวเองอย่างชั่งใจแน่สิวันนี้น้ำเสียงของธามฟังดูแปลกๆนิ
 
 
 
 
 
+++++++
 
อ่าเรื่องนี้ไม่มีเมนต์เลย เราแต่งไม่ดีหรอ...งั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ...
#ไม่มีอะไรจะบอกเพราะ...หมดกำลังใจ