สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
“กว่าจะออกมาได้นะ”ป๊อปปี้แขวะทันทีที่ฟางเดินออกห้องมาช้า ก็เจ้าตัวเล่นเอาผ้าถุงให้คนตัวเล็กทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ชอบใส่ เขาจึงเลือกแต่ผ้าถุงให้เธอใส่เสลาอยู่ที่นี่
 
“ก็ใส่ผ้าถุงไม่เป็นนินายก็รู้”ฟางตอบชายหนุ่มเสียงอ่อยลง
 
“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดีกะจะหาเรื่องไม่ทำงานอีกล่ะสิ อ่ะ เอาไปได้แล้ว”ป๊อปปี้ตอบก่อนโยนผ้าถูพื้นใส่ฟางทำเอาฟางเกือบรับผ้าแทบไม่ทัน
 
“อย่าลืมสิ ว่าเธอเป็นทาสชั้น และเจ้านายมีสิทธิ์จะทำอะไรกับทาสก็ได้”ป๊อปปี้พูดต่อก่อนจะหันไปนั่งที่โซฟาเพื่อจัดการกับเอกสารงานของพ่อเค้าต่อ
 
 
ซวบๆ
 
 
เสียงฟางถูพื้นไปมาอย่างเก้ๆกังๆ เอาไงล่ะอยู่บ้านเธอแทบไม่เคยทำ พึ่งได้ทำก็คราวนี้ล่ะ ป๊อปปี้เหวือบมองภาพตรงหน้าแอบขำกับท่าทางเก้ๆกังๆจองฟาง ยิ่งเห็นยิ่ง สมน้ำหน้า หัดทำซะบ้างไม่ใช่ดีแต่ทำสวยไปวันๆ
 
“เสร็จแล้ว”ฟางที่เอาผ้าถูพื้นไปเก็บแล้วมานั่งงตรงข้ามกับป๊อปปี้
 
“ใครว่าเสร็จ โน่น เห็นมั้ยน้ำยังไม่เต็มถังเลย ละจะใช้น้ำยังไง อยากอาบน้ำที่น้ำตกรึไง”ป๊อปปี้ชี้ไปทางถังน้ำในห้องน้ำ2ถังที่ตอนอาบน้ำเขาแอบตักออก ฟางแทบกรี๊ด ก่อนจะเดินคว้าถังน้ำใบเล็กไปที่น้ำตกทันที โดยมีป๊อปปี้มองตามอย่างสะใจ
 
“เอ้าๆ รอบสุดท้ายแล้ว แข็งขันหน่อยสิ ทีอ่อยผู้ชายล่ะทำไวเชียว อีทำงานบ้านแค่นี้ต้องหัดทำไว้เผื่ออนาคตไปเป็นสะใภ้บ้านผู้เเก่าเค้าจะได้ไม่สลัดทิ้งง่ายๆแบบที่ผ่านมา”ป๊อปปี้รับแขวะฟางที่ถือถังน้ำมาเติมจนรอบสุดท้าย ฟางหันขวับไปมองหน้าอย่างไม่พอมจเมื่อถูกจี้ใจดำ
 
 
ตู้ม
 
 
เสียงสาดน้ำจากถังของฟางที่สาดใส่คนที่นั่งตรงโซฟาเต็มแรงเหมือนคนสาดน้ำสงกรานต์ ทำเอาป๊อปปี้ที่นั่งอยู่เปียกทั้งตัว ยังดีที่เขาเก็บเอกสารงานไว้หมดแล้ว
“สมน้ำหน้า อยากพูดมากดี อ๊ะ”ฟางกอดอกมองผลงานตัวเองอย่างพอใจแล้วว่า แต่ต้องร้องเมื่อชายหนุ่มเดินตรงมาบิดแขนร่างเล็กจนเจ็บไปหมด
 
“ชอบเล่นใช่มั้ยน้ำน่ะ ดีมานี่”พูดจบป๊อปปี้ก็กระชากร่างบางมาที่ห้องน้ำทันที ก่อนจะกดร่างบางไปที่ถังน้ำ
 
“กรี๊ดดด แค่กๆ ไอ้บ้าจะฆ่ากันหรอ บุ๋งๆๆๆ”ฟางที่ดันหัวออกมาแล้วร้องแต่ต้องโดนกดลงไปอีก หญิงสาวดิ้นไปมาเพื่อหาหลักยึด แต่ชายหนุ่มไม่หยุดแค่นั้น ก่อนจะกระชากฟางขึ้นมาอีก
 
“ถุ้ย ไอ่ทุเรศแกล้งได้แม้แต่ผู้หญิง”ฟางฟางที่แอบอมน้ำในถังเมื่อมีโอกาสพ่นน้ำใส่หน้าป๊อปปี้ทันที
 
“กรี๊ดดดด”แต่นั่นยิ่งทำให้ป๊อปปี้โมโหจัดกว่าเดิม แล้วฟางต้องร้องเมื่อชายกดหัวเธอลงไปในถังน้ำอีกครั้ง
 
“ฟางๆ”ป๊อปปี้เอะเมื่อเห็นฟางงแน่นิ่งไป เขารีบพลิกตัวร่างบางเมื่อเห็นหญิงสาวสลบอยู่ก็รีบพาร่างบางมานอนข้างนอกก่อนจะก้มลงหมายจะผายปอดให้ฟาง
 
 
โป้ก
 
 
“สมน้ำหน้า อยากแกล้งคนอื่นก่อนดีนิ”ฟางหัวเราะสะใจเมื่อเอาหัวโขกหัวป๊อปปี้อย่างแรงจนชายหนุ่มผงะแล้วกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บ ก่อนจะหันขวับไปหาฟางด้วยสายตาโกรธจัด
 
“ยะ อย่านะ จะทำอะไรน่ะ”ฟางเริ่มรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มโกรธจัดก็เริ่มถอยหนี ป๊อปปี้ค่อยๆถอดเสื้อที่เปียกจนแนบเนื้อตัวเองออกช้าๆ เผยให้เห็นแผงอกขาวเนียนที่มีกล้ามหน่อยๆของชายหนุ่ม ฟางรีบเบือนหน้าหนีภาพนั้นทันที
 
“อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ”ฟางหลับตาปี๋แล้วยังถอยหนีชายหนุ่มต่อไปเรื่อยๆจนร่างบางชิดผนัง
 
 
แปะ
 
 
“ทำเสื้อผ้าชั้นเปียกเอาไปซักคืน เดี๋ยวนี้ แล้วก็จัดการทำความสะอาดทุกที่ที่เธอด่อเรื่องให้หมดด้วย ไม่อย่างั้น ชั้นจะจับเธอแก้ผ้ามัดเอาไว้นอกบ้านทั้งคืนแน่! ”ป๊อปปี้โยนเสื้อของเขาใส่ฟางพร้อมออกคำสั่ง ก่อนที่จะกระซิบข้างหูเพื่อขู่ฟาง หญิงสาวได้ยินถึงกับหน้าแดง ผลักชายหนุ่มออกห่างตัวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปซักผ้าทันที ป๊อปปี้มองตามแล้วส่ายหน้าก่อนจะเข้าห้องไปเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดต่อ
 
 
 
 
 
“โอ๊ย กว่าจะเสร็จ คนบ้า ใช้อยู่นั่นล่ะปวดไปหมดทั้งตัสแล้วเนี่ย" ฟางที่จัดการซักผ้าให้ป๊อปปี้เสร็จและถูบ้านใหม่อีกรอบเสร็จก็มานั่งที่เก้าอี้พลางทุบนวดตัวเองเองไปตามไหล่เพื่อให้หายเมื่อย ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องเห็นเข้าก็มองหญิงสาวที่นวดคอตัวเองก่อนจะหายไปในห้องอีกครั้ง
 
“อะ”จู่ๆป๊อปปี้ก็ยื่นยานวดให้กับฟาง หญิงสาวชะงักไม่กล้ารับพลางมองป๊อปปี้อย่างไม่ไว้ใจ
 
“มองอะไรจะใช้ยานวดรึว่าจะใช้อย่างอื่นนวดล่ะ”ป๊อปปี้พูด ฟางรีบคว้าเอายานวดมาทาทันที
 
“เสร็จแล้วก็ไปทำอะไรให้ชั้นกินด้วยล่ะ อย่าอู้เพราะหนี้ที่เธอติดชั้นถ้าไม่ทำงานมันก็ไม่ลดลงหรอก”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินไปนั่งอ่านหนังสือที่โซฟาอย่างสบายใจ ฟางค้อนขวับ เชอะ ที่แท้ก็จะให้เราทำงานต่อก็นึกว่าห่วงซะอีก
 
“เร็วๆหน่อยสิ หิวโว้ย”ป๊อปปี้เห็นฟางใช้เวลานานมากในการทำอาหารก็ตะโกนเข้าไปในครัว ฟางได้ยินก็ยิ่งหงุดหงิดก่อนที่จะเดินกระทืบเท้าปึงปังเอากับข้าวมาวางตรงหน้า
 
“นี่ข้าวคนรึข้าวหมาเนี่ย กินได้มั้ยเนี่ยห้ะ!”ป๊อปปี้มองจานผัดผักที่ผัดจนเละ กับไข่เจียวที่ไหม้เกรียมจนเป็นสีดำตรงหน้า
 
“แล้วนี่เป็นคนรึเป็นหมาล่ะ”ฟางย้อนพลางทำหน้ายากสนประสาทชายหรุ่ทอย่างไม่กลัว ทำเอาป๊อปปี้ตบโต๊ะดังปัง
 
“อย่ามาปากดีกับชั้นนะฟางชั้นเป็นใครเธอเป็นใครลืมไปแล้วรึไงห้ะ!”ป๊อปปี้ตะคอกใส่เสียงดัง ทำเอาฟางตกใจกลัวแต่ก็ยังเชิดหน้าใส่ทำเป็นไม่กลัว
 
“ไปทำมาใหม่ แบบนี้ใครจะกินลง”ป๊อปปี้หยิบข้าวทั้งหมดโยนใส่ถังขยะทันที ฟางอึ้ง กับข้าวที่เธออุตส่าห์ทำแต่กลับถูกทิ้งไปต่อหน้าต่อตา
 
“ไอ่บ้า ไอ่เลว ก็ชั้นทำไม่เป็นได้เท่านี้ก็ดีแล้วนิ”ฟางโมโหรีบเข้าไปทุบตีป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้จับมือฟางเพื่อให้เอหยุดตีต้องหันไปเจอกับร่องรอยที่เธอถูกมีดบาดจากการหั่นผักและรอยแดงจากน้ำมันกระเด็น ทำเอามือขาวๆของฟางตอนนี้มีแต่แผลไปหมด
 
“ไม่มีก็ต้มมาม่า หวังว่าคงจะเป็นนะของแค่นั้นน่ะ”ป๊อปปี้ตอบก่อนจะนั่งลงที่เดิมเพื่อรอหญิงสาว ฟางแอบเหวอนิดนึงที่ชายหนุ่มไม่ทำอะไรเธอ ก่อนจะไปต้มมาม่าให้กับเขาทันที
 
“อ่ะ เสร็จแล้ว”ฟางวางถ้วยมาม่าลงให้ชายหนุ่ม ป๊อปปี้มอง ค่อยยังชั่วที่ยังทำมาม่าเป็นอยู่ก่อนจะคีบมาม่าในถ้วยเอาเข้าปาก และกินเรื่อยๆนหมดชาม
 
“อ่ะ เอาไปล้าง”ป๊อปปี้ยื่นถ้วยให้ก่อนจะลุกไปกินน้ำ
 
“ไม่ เรื่องอะไรนายกินก็เอาไปล้างเองสิ”ฟางกอดอกเชิดใส่
 
“แต่เธอเป็นทาสชั้น ทาสต้องฟังคำสั่งเจ้านาย”ป๊อปปี้พูดจบก็บีบแขนฟางแน่นจนฟางร้องด้วยความเจ็บก่อนจะสะบัดมือออกสุดแรงทำให้ถ้วยที่วางบนโต๊ะตกแตก ฟางโมโหจัดไม่ยอมแพ้ รีบผลักป๊อปปี้ล้มลงสุดแรงทำให้แขนชายหนุ่มไปโดนเศษถ้วยที่แตกทันที
 
“โอ๊ย”ป๊อปปี้ร้องด้วยความเจ็บก่อนจะค่อยๆลุกโดยกุมที่แขนขวาตัวเองด้วยความเจ็บ
 
“เอ่อ ชั้น”ฟางตกใจกับการกระทำตัวเองที่ไม่คิดว่าจะทำร้ายป๊อปปี้จนเลือดออกขนาดนี้ พลางเดินเข้าไปจับแขนเพื่อดูแผลให้ป๊อปปี้
 
“ไม่ต้องมาจับ หึ สุดท้ายเธอก็ทำร้ายชั้นอีกจนได้ ในความคิดเธอคำว่าสำนึกผิดขอโทษเนี่ยเธอคงจะสะกดไม่เป็นสินะ”ป๊อปปี้มองฟางอีกครั้งหนึ่งก่อนจะเดินออกบ้านไปทันที
 
“เดี๋ยว นาย อย่าพึ่ง ป๊อปปี้ โธ่เว่ย”ฟางพยายามจะเรียกแต่ชายหนุ่มไม่หยุดเดิน เขาเดินไปทางน้ำตก ฟางกุมขมับก่อนจะรีบเก็บเศษถ้วยไปทิ้ง แล้วหยิบไฟฉายเดินตามหาป๊อปปี้ทันที เพราะตอนนี้เย็นแล้วทำให้ฟ้าเริ่มมืด บรรยากาศรอบๆเริ่มมืดเพราะอยู่ในป่า ฟางแม้จะเริ่มกลัวแต่เธอก็ไม่ลดความพยายามในการตามหาป๊อปปี้
 
“นาย อยู่ไหนน่ะ กลับบ้านเถอะ มันมืดแล้วนะ เดี๋ยวชั้นทำแผลให้ ป๊อปปี้เธออยู่ไหนน่ะ กลับบ้านเถอะ”ฟางที่ส่องไฟฉายเดินไปเรื่อยๆค่อยๆเรียกชื่อของป๊อปปี้เหมือนตอนคบกันอยู่เพียงหวังว่าเขาจะตอบกลับมา
 
“ป๊อปปี้อยุ่ไหนน่ะ กลับบ้านเถอะ มันมืดแล้ว อย่าทำแบบนี้สิ ฮึก นายอยู่ไหน ชั้นกลัว ออกมาเถอะนะ ฮึกๆ”ฟางที่เริ่มกลัวเพราะบรรยากาศโดยรอบเริ่มเรียกหาป๊อปปี้เสียงสั่น จากที่เข้มแข็งไว้เริ่มไม่ไหว น้ำตาใสๆไหลอาบแก้ม ทั้งกลัวที่จะอยู่คนเดียวกลางป่า กลัวความมืด และกลัวว่าเขา จะเป็นอะไรไป เมื่อไม่มีเสียงตอบของป๊อปปี้ ฟางค่อยๆนั่งลงแล้วฟุบหน้าลงที่เข่าร้องไห้ออกมา
 
“นายอยู่ไหนน่ะ ป๊อปปี้นายออกมานะ นายจะทิ้งชั้นไปไม่ได้นะ ชั้นไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว”ฟางร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนั้นเพราะความกลัวและไม่กล้าจะเดินลึกไปอีก ทำไมบรรยากาศรอบๆตอนหัวค่ำมันน่ากลัวแบบนี้นะ
 
 
ครืน
 
 
“ฮือออออออ ป๊อปปี้ออกมาเดี๋ยวนะ ไม่ไหวแล้วฟางกลัว ฮือๆ”จู่ๆ เสียงฟ้าร้องเสียงดังทำให้ฝูงนกบินไปทั่ว ฟางเอามือปิดหูร้องไห้หาป๊อปปี้ทันที เธอไม่ไหวแล้ว เขาอยู่ที่ไหน ภาพสัยเด็กที่เธอกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าก็ผุดเข้มาในหัว
 
“เกลียดชั้นไม่ใช่หรอ แล้วจะร้องไห้หาชั้นทำไม หรือว่าเธอกลัวที่ต้องอยู่คนเดียว”ป๊อปปี้ที่โผล่มาจากหลังต้นไม้พูดขึ้น ก่อนจะค่อยๆเดินไปหาฟางที่นั่งร้องไห้อยู่
 
“นายหายไปไหนมารู้มั้ยว่าชั้นกลัว”ฟาหยุดงร้องไห้รีบปาดน้ำตาแล้วทุบอกชายหนุ่มเบาๆ
 
“ชั้นถามเมื่อกีทำไมไม่ตอบ เธอแค่ไม่มีใครในความมืดเธอเลยนึกถึงชั้น ชั้นคงมีค่าเวลาเธอต้องการใช้ประโยชน์จริงๆสินะ”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แววตาเขาที่มองมาแฝงไปด้วยความเศร้าจนฟางฟังแล้วอึ้ง
 
‘ชะ ชั้นขอโทษ”ฟางอึกอักพูดออกมาไม่เต็มคำ ป๊อปปี้แค่นหัวเราะ
 
“แค่คำขอโทษยังพูดไม่เต็มปากเลย ถ้าอยากขอโทษใครต้องรู้สึกจริงๆไม่ใช่ดีแต่พูดแบบนี้”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินนำฟางไปเพื่อกลับมาที่บ้าน เมื่อถึงบ้านเขาเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ห้องมาทำแผล ฟางลงมานั่งข้างๆ
 
“ให้ชั้นทำแผลให้นะ”ฟางพยายามพูดดีด้วย
 
“ชั้นไม่ต้องการ แค่นี้ไม่ถึงตาย”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนฟางรู้สึกอึดอัดกว่าเดิม
 
“ชั้นเป็นคนทำนายเจ็บตัว ถึงชั้นจะเลวแค่ไหนแต่ชั้นเป็นคนมีความรับผิดชอบพอนะที่จะรู้สึกผิดกับนาย”ฟางไม่สนใจท่าทีหมางเมินของเขารีบพูดและคว้ากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้ป๊อปปี้ โดยที่เขานั่งมองฟางเงียบๆไม่ร้องซักแอะเลย
 
“แล้วเมื่อ4ปีก่อนเธอรู้สึกอะไรกับชั้นรึเปล่า”ป๊อปปี้ถามเมื่อฟางทำแผลเสร็จ
 
“เอ่อ ชั้นไม่ได้คิด”ฟางอึกอักไม่กล้าบอกตามตรงกับป๊อปปี้
 
“หึ งั้นก็ขอบใจมากนะ ที่หลอกทำร้ายความรู้สึกคนคนนึงให้ตายไปได้สำเร็จ ดี ในเมื่อเธอทำกับชั้นได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไร ชั้นก็จะทำเธอบ้างก็ได้สินะ”พูดจบป๊อปปี้ก็ผลักร่างฟางล้มลงไปนอนกับเตียงนอนก่อนเขาจะขึ้นคร่อมทันที
 
“นายปล่อยชั้นนะ”ฟางดิ้นไปมา
 
“เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง เป็นแค่ทาส ที่ระบายอารมณ์ของชั้นเท่านั้น ไม่มีความรัก ความเสน่หาอีกแล้วมันมีแต่ความแค้นจำไว้ ธนันต์ธรญ์!” ป๊อปปี้ตะคอกสุดเสียงจนร่างบางสั่นกลัว แล้วก็โน้มไปซุกไซร้ซอกคอขาวของฟาง ก่อนจะปลดเปลื้องอารมณ์ของตัวเองกับร่างฟางที่เต็มไปด้วยความรักและความแค้นออกไป จนใกล้เช้า
 
 
มาอักแล้วๆๆๆๆ อน่าลืมเม้นกะโหวตให้เราเยอะๆนะ ขอหน่อยๆให้กำลังใจไรเตอร์