สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

“ตื่นได้แล้ว”ป๊อปปี้บอกร่างบางที่นอนหลับอยู่ด้านข้างหลังจากเขาตื่นแล้วไปจัดการตัวเอง แต่ป๊อปปี้ต้องรู้สึกผิดสังเกตที่ฟางไม่ลุกซะที

“ฟาง ชั้นบอกให้ตื่น”ป๊อปปี้เอื้อมมือไปเขย่าฟางแล้วสัมผัสได้ว่าตัวเธอร้อนจี๋ก็ตกใจ

“ละลุกไม่ไหว ปวดหัว”เสียงอ่อยๆของฟางค่อยๆตอบอย่างยากลำบาก ป๊อปปี้เอามืออังหน้าผากฟาง เธอตัวร้อนจริงๆ ชายหนุ่มรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้ฟางก่อนจะดึงผ้าห่มลง ฟางที่ไม่มีแรงคว้าผ้าห่มไว้ไม่ทันจึงกอดตัวเองเพื่อปกปิดร่างกาย

“นะ นายจะทำอะไรน่ะ”ฟางตอบด้วยเสียงแหบแห้งในลำคอพยายามจะขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้

“เงียบเถอะน่า”ป๊อปปี้บอกพร้อมกับจัดการใส่เสื้อผ้าให้ฟางก่อนจะอุ้มขึ้นรถไป เมื่อมาถึงบ้านที่ฟาร์มของป๊อปปี้ชายหนุ่มรีบอุ้มเธอขึ้นไปบนห้องนอนเธอทันที

“นี่มันอะไรกันคะคุณป๊อป”แก้วทั้งตกใจและไม่พอใจที่เห็นป๊อปปี้อุ้มฟางก็ตรงเข้าไปถามเข้าทันที

“ยัยนี่เป็นไข้ป่าน่ะสิ แก้วเดี๋ยวเอาผ้าชุบน้ำและเสื้อผ้าใหม่มาให้หน่อยนะ”ป๊อปปี้บอกแก้วก่อนจะอุ้มฟางเข้าห้องไป แก้วมองภาพนั้นแล้วช้ำใจ

“แหม พอเห็นเค้าอยู่ด้วยกันผิดหวังหรอยัยคางคกขึ้นวอ”โทโมะที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเดินมาเยาะเย้ยแก้วทันที

“ถ้าพูดอะไรที่ไม่สร้างสรรค์ก็อย่าพูดเลยค่ะ เสียดายน้ำลาย”แก้วหันขวับไปจิกกัดโทโมะ

“อย่ามาปากดีกับชั้นนะแก้ว”โทโมะกระชากแขนแก้วมาว่า

“นายก็อย่ามายุ่งกับชั้นสิ ผู้ชายอะไรเป็นน้องคุณป๊อปปี้แท้ๆแต่นิสัยไม่เหมือนพี่ซักนิด ทำตัวนอกคอก”แก้วว่าโทโมะก่อนจะผลักชายหนุ่มล้มลงที่โซฟา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาป๊อปปี้ในห้อง

“หึ อย่าคิดว่าเธอจะมาเป็นพี่สะใภ้ชั้นแก้วไม่มีวันนั้นซะหรอก ซักวันเธอจะต้องเป็นลูกไก่ในกำมือชั้นไม่ช้าก็เร็วๆนี้”โทโมะอาฆาต

“อืมม”ฟางค่อยๆขยับตัวรู้สึกตัว แก้วมองคนที่เธอเพิ่งเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อย่างอิจฉาเธอคือแฟนเก่าป๊อปปี้ เป็นคนที่ทำให้เขาเสียใจ แต่ถึงยังไงป๊อปปี้ก็ยังจะสนใจให้ความสำคัญแต่ฟางอยู่ดี

“นี่เธอเข้ามได้ยังไงน่ะ”ฟางลืมตามาเห็นแก้วที่ปลายเตียงก็ตกใจ

“ชั้นได้รับคำสั่งจากคุณป๊อปให้มาดูแลเธอ หึ นี่คงจะแกล้งทำเป็นสำออยมาสิท่าถึงโดนคุณป๊อปอุ้มมาแบบนี้ มารยา”แก้วว่าฟางด้วยความอิจฉา

“นี่เธอว่าชั้นเพราะว่าเธออิจฉาชั้นล่ะสิ”ฟางย้อนอย่างรู้ทันแก้ว

“อย่ามาทำเป็นรู้ดี”แก้วหงุดหงิดรีบโวยวาย

“หึ ทำเป็นมาโวยวายชั้นรู้นะว่าป๊อปปี้เห็นแค่เธอเป็นแค่น้อง นี่คงทอดสะพานไปเยอะสิท่า แต่สุดท้ายก็แห้ว ไม่เหมือนกับชั้น แค่งัดออกมาไม่กี่ท่าก็มัดใจเค้าอยู่หมัดแล้ว”ฟางลุกขึ้นมากอดอกว่าแก้วอย่างสะใจ แม้เรี่ยวแรงเธอจะไม่มีแต่เธอก็ขอว่าผู้หญิงตรงหน้านี้ให้อกแตกเล่นๆดีกว่า

“ทุเรศ”แก้วโกรธจนหน้าแดงผลักฟางจนเซไปจับขอบเตียง ฟางโมโหหยิบหนังสือเล่มหนาที่โต๊ะปาใส่แก้วจนจุกก่อนจะผลักแก้วล้มลงอย่างสะใจ

“เธอนีมันนางมารร้ายไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ”ป๊อปปี้ที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์ฟางทำร้ายแก้วก็ว่าทันที

“คุณป๊อปแก้วเจ็บ ยัยฟางทำแก้วอีกแล้ว”แก้วรีบอ้อนป๊อปปี้จนโทโมะที่เดินตามพี่ชายตัวเองมาด้วยก็เบ้ปาก

“ดีแต่ชอบทำร้ายคนอื่นนี่คืองานถนัดของเธอสินะ ทั้งๆที่แก้วเค้าดูแลเช็ดตัวให้เธอ เธอกลับทำร้ายเค้าแบบนี้ได้ยังไง”ป๊อปปี้มองงฟางด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะรีบว่าพลางปกป้องแก้ว

“แล้วจะทำไม ใครดีมาชั้นก็ดีตอบร้ายมาก็ร้ายกลับ แล้วจะมาทำเป็นคนอ่อนแอทำไมจ้ะแก้วเมื่อกี้ยังว่าชั้นฉอดๆอยู่เลยรึว่าพอเห็นผู้ชายเดินเข้ามาหน่อยก็ทำเล่นละครน่าสงสารให้ผู้ชายหน้าโง่มาหลงติดกับล่ะสิ”ฟางผู้ไม่ยอมใครเถียงป๊อปปี้เสร็จก็หันไปแขวะแก้วและป๊อปปี้ต่อ

“นี่ เลิกพาลใส่คนซักทีฟาง”ป๊อปปี้ส่ายหน้าระอาพลางประคองกอดแก้วไว้ไม่ให้ใกล้ฟาง ฟางมองภาพนั้นแล้วรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกิน

“นายทำไมไม่ฟังชั้นบ้างล่ะว่าทำไมชั้นถึงต้องว่ายัยนี่”ฟางโวยวาย

“คนอย่างเธอชั้นให้โอกาสฟังมามากพอแล้วฟาง เธอมันดีแต่วีน อารมณ์ร้ายเที่ยวระรานคนอื่นไปวันๆ ไม่เคยทำอะไรดีเป็นชิ้นเป็นอันเลย เธอน่ะมันไม่มีประโยชน์ ต้นไม้ใบหญ้าที่นี่ยังมีค่ามากกว่าเธอเป็นหลายเท่า”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟางก่อนจะโมโหที่ป๊อปปี้ว่าเธอ จึงเดินไปผลักให้ทั้งคู่ออกจากกัน จนแก้วที่แกล้งอ่อนแอแกล้งล้มลงไปกองกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาป๊อปปี้มองฟางอย่างโกรธจัด

“นี่เธอทำเกินไปแล้วนะ”ป๊อปปี้ตะคอกว่าฟาง

“นายว่าชั้นก่อนทำไมล่ะ ส่วนยัยนี่เลิกสำออยได้แล้วน่ารำคาญ”ฟางว่ากลับพาลว่าถึงแก้ว

“เธอมันสมควรทำตัวให้น่าว่านิ น่ารำคาญทำตัวเป็นผู้หญิงไร้ค่าไม่มีสมอง”ป๊อปปี้ไม่ยอมแพ้ด่าฟางต่ออย่างเจ็บแสบ

“เออ ฮึก ฮือ ชั้นมันไม่ดีไม่มีค่ามากใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆๆ”ฟางร้องไห้แล้วทุบตีป๊อปปี้อย่างน้อยใจจนชายหนุ่มโมโหเผลอผลักฟางชนเข้าใส่กำแพงดังปึก ฟางค่อยๆหันมาทำให้ทุกคนเห็นว่าที่หัวของฟางมีเลือดออก

“ถ้าชั้นมันไม่ดี ชั้นมันเลวนายก็ปล่อยชั้นไปสิ มาทำแบบนี้กับชั้นทำไมทำไมเราไม่ต่างคนต่างอยู่ล่ะ ฮือ”ฟางร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ชั้นมันคงเลวมากสินะ นายถึงไม่ให้อภัยชั้นเลย ฟางเซไปเพราะพิษไข้จนโทโมะที่พึ่งเข้ามาเห็นต้องรีบมาประคองฟาง ป๊อปปี้มองภาพนั้นแล้วหงุดหงิดจึงประคองแก้วออกไปจากห้องฟาง

“เค้าคงเกลียดชั้นมากโทโมะ เค้าคงไม่ให้อภัยชั้นแล้วเค้าถึงได้ทำแบบนี้กับชั้นซ้ำๆ”ฟางร้องไห้

“แล้วเธอยังรักพี่ชั้นรึเปล่าล่ะ”โทโมะถามเมื่อเห็นฟางร้องไห้และหงุดหงิดทุกครั้งเวลาป๊อปปี้ดูแลแก้ว

“ชั้นไม่รู้ ฮือๆ”ฟางส่ายหน้าตอบด้วยความสับสนที่อยู่ในใจตัวเอง

“ถ้าตัวเธอ เอยังไม่รู้ชั้นคงช่วยเธอไม่ได้นะฟาง ถามใจตัวเองดีๆสิว่าเธอคิดถึงไงกับพี่ชั้น”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะนั่งทำแผลให้ว่าที่พี่สะใภ้ เพราะเธอยัยแก้ว ถ้าไม่มีเธอสองคนนี้คงจะหายโกรธละคืนดีกันไปแล้ว

ตกเย็น ป๊อปปี้ที่ออกไปทานข้าวกับแก้วมาเข้าบ้านมาต้องเห็นโทโมะที่นั่งดื่มเหล้าคนเดียว

“มาดื่มด้วยกันสิพี่”โทโมะยกแก้วเชิญพี่ชายให้มานั่งดื่มด้วยกัน

“นายเมามากแล้วนะ ไปนอนได้แล้ว”ป๊อปปี้บอกก่อนจะดื่มจนหมดแก้ว

“ใครเมา ผมน่ะไม่เมา พี่น่ะสิเมา หลงมารยายัยแก้วจนไม่ฟังอะไรฟางเลย”โทโมะเมาแล้วเริ่มต่อว่าพี่ตัวเอง

“ไม่จริง ทำไมชั้นต้องฟังด้วย ยัยนั่นคือจอมหลอกลวง คงมารยาให้นายสงสารนายล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดจบก็ดื่มรวดไปอีกแก้ว

“พี่ก็โดนมารยายัยนั่นเหมือนกันแหล่ะแค่นี้ก็ดูไม่ออก ถึงฟางจะร้ายก็ร้ายแค่นั้น ไม่เหมือนต่อหน้าทำเป็นใสจริงๆน่ะร้ายกาจแบบยัยแก้ว”โทโมะพูดจบก็ดื่มรวดอีกแก้ว

“นายมันอคติกับแก้วเกินไป”ป๊อปปี้ที่ดื่มรวดสองแก้วก่อนว่าโทโมะ

“พี่ก็อคติกับฟางเหมือนกัน”โทโมะไม่ยอมแพ้ดื่มรวดสองแก้วก่อนจะเริ่มฟุบไป

“แต่ลึกๆในใจเค้ารักพี่นะ”โทโมะละเมอบอกออกมา ปีอปปี้ที่เริ่มหน้าแดงกรึ่มๆสับสน ยัยนั่นจะรักเขาหรอไม่มีทาง เขาต้องรู้ความจริงจากปากเธอให้ได้ ป๊อปปี้เดินไปที่ห้องนอนฟางทันที

ขอโทษน้าที่หายไป ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย  อย่าลืมดูแลตัวเองน้า ไม่งั้นต้องเข้า รพ เหมือนเราแน่ๆ5555 อย่าหายไปน้าเรากลับมาแล้ววววว