สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

“ใช่ชั้นไม่ได้รักเธอแล้ว แต่ที่ชั้นไม่ให้เธอไปไหน อย่าสำคัญตัวผิดเธอมันก็แค่ลูกหนี้ของชั้น จำใส่หัวเอาไว้และนี่ก็ถึงเวลาแล้วที่เธอจะบทลงโทษจากชั้น”พูดจบป๊อปปี้ก็โน้มลงซุกไซร้คอขาวๆของฟางก่อนจะกระชากเสื้อคลุมอาบน้ำเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าของฟางทันที

 

 “กรี๊ดดดดด ออกไปจากตัวชั้นนะ ไอ้บ้า”ฟางผลักป๊อปปี้สุดแรงก่อนจะคว้าที่เขี่ยบุหรี่ข้างเตียงฟาดใส่ป๊อปปี้ แผลเก่าที่ถูกทำแผลแล้วกลับมีเลือดซึมขึ้นมาอีกครั้งถึงขั้นเลือดไหลย้อยออกมา ฟางตกใจเล็กน้อย

 

“สมน้ำหน้า”ฟางรวบเสื้อคลุมแล้ววิ่งแต่ถูกป๊อปปี้คว้าข้อเท้าเอาไว้แล้วลากโยนกลับไปบนเตียงอีกครั้งนึง

 

“ยั่วน้องชั้นไปแล้วนิ ขอดูหน่อยซิว่าเธอใช้ลีลายังไงยั่วน้องชั้น วันนี้มีผู้ชายมาใช้บริการถึง2คนคงไม่สึกหรอหรอก”พูดจบป๊อปปี้ก็ก้มลงจูบฟางอย่างแรง แรงบดขยี้จูบปากบางของป๊อปปี้บวกกับมือทั้งสองที่บีบเคล้นหน้าอกกลมมนของฟางสองข้างทำเอาฟางแอบอ่อนระทวย ป๊อปปี้จัดการถอดเสื้อของตัวเองออก ก่อนจะเลื่อนลงไปที่ตามคอขาวของฟางและทำคิสมาร์คแดงไปทั่ว ลามลงมาถึงเนินอก หน้าท้อง ตอนนี้ทั่วตัวฟางมีแต่รอยจ้ำแดงๆแสดงความเป็นเจ้าของของป๊อปปี้เต็มไปหมด ก่อนที่ชายหนุ่มจะฉีกขาเรียวบางแยกออกจากกันไป และก้มลงจูบที่ต้นขาขาวของฟาง ทำเอาฟางแอบสะดุ้งกับสัมผัสของชายหนุ่มก่อนได้สติเปลี่ยนมาทุบที่หัวไหล่ชายหนุ่มเพื่อให้หยุด แต่ไม่มีท่าทีจะหยุดป๊อปปี้ใช้ลิ้นดูดเลียน้ำหวานของกลีบกุหลาบสวย ฟางเปลี่ยนจากทุบเป็นใช้เล็กจิกเกร็งไปทั่วไหล่กว้างชายหนุ่มเพื่อระบายความเสียว ปีอปปี้ที่ข่มอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้วจัดการถอดกางเกงส่วนล่างออกจนหมด ก่อนจะก้มมาคร่อมร่างบางอีกครั้ง โดยฉีกขาฟางออกเตรียมสอดใส่ความเป็นชายไป

 

“อย่านะ อ๊ะ”ฟางร้องห้ามแต่ไม่ทันแล้ว เมื่อป๊อปปี้สอดใส่ความเป็นชายเข้าไปร่างบางกระตุกเกร็งด้วยความเจ็บจากการกระทำเมื่อวานของชายหนุ่ม

 

“เจ็บ เอาออกไป ฮือ”ฟางน้ำตามซึมรีบสั่งให้เขาออกไป แต่ชายหนุ่มไม่หยุดกลับโยกสะโพกยั่วฟางสองสามทีแต่ฟางก็ยังบอกว่าเจ็บ

 

“ทำไมโทโมะมันไม่เร้าใจรึไง ถึงได้ร้องออกมาน่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

“ชะ ชั้นไม่ได้มีอะไรกับน้องนายนะ ฮือ”ฟางค่อยๆพูดแล้วบิดไปมา

 

“หมายความว่าไง”ป๊อปปี้ที่หยุดการกระทำถามเข้า สร้างความเสียวให้แก่ฟางที่มีแก่นกายของป๊อปปี้เสียบคา

 

“ชะ ชั้นแค่ร่วม มะ มือกับน้องนายสร้างสถานการณเพื่อแกล้งนาย ทะ เท่านั้น อะ เอง”ฟางเมื่อพูดจบถอนหายใจหอบถี่ทันที

 

“ดี ในเมื่อกล้าหลอกชั้น งั้นคืนนี้ก็อย่านอนมันเลย”ป๊อปปี้พูดก็ขยับสะโพกด้วยความเร็วขึ้นและแรง หญิงสาวกรี๊ดเสียงดังแล้วจับไหล่ป๊อปปี้เพื่อหาที่ยึด แต่ไม่เป็นผลที่ป๊อปปี้จะหยุด และยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนใกล้เช้า ร่างกายของฟางที่เริ่มล้าและหลับตาไม่รับรู้อะไรแล้ว

 

“อ๊ะ อ๊า”ป๊อปปี้ครางออกมาครั้งสุดท้ายแล้วมองร่างบางที่นอนใต้ตัวเขาก่อนจะฟุบลงไปซบอกฟาง

 

“อะ ออกไป ชั้นเกลียดแก อือออ”ฟางที่หลับตาก็รับรู้ได้ว่าชายหนุ่มทำกิจกรรมของเขาเสร็จแล้วยังไม่วายพูดไล่เขา ป๊อปปี้หมั่นไส้จึงจูบฟางไปทีนึงอย่างดูดดื่ม

 

“งั้นคงต้องเจอกันบ่อยละล่ะ เพราะยิ่งเกลียดเท่าไหร่ ชั้นก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอก ฟาง”พูดจบฟางก็ค่อยๆขยับร่างหกายหนีเขาแล้วร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ปิดตา ป๊อปปี้มองซักพักก่อนจะดึงเธอมาใกล้ๆแล้วนอนกอดฟางอย่างเหนื่อยอ่อน และทั้งคู่ก็หลับไปอย่างหมดแรง

 

 

 

 

 

 

“ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ”แก้วเดินไปมาในบ้านพลางดูนาฬิกาที่แขวนติดผนังไปด้วยอย่างร้อนรน นี่พวกหายไปไหนนานแล้วนะ

 

“เค้าเป็นแฟนเค้าไปรำลึกความหลังกันไม่เห็นจะแปลก คนนอกอย่างเธอไม่เกี่ยว”โทโมะที่เดินลงบ้านมาเห็นแก้วยังไม่นอนก็อดแขวะไม่ได้

 

“แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”แก้วหันขวับไปเถียงโทโมะ

 

“ถึงจะไม่ใช่พี่ชายชั้นก็ไม่มีวันเอาเธอเป็นเมีย ยัยคางคกขึ้นวอ”โทโมะพูดจบก็ผลักแก้วล้มลงทันที ก่อนจะจะเดินออกบ้านไป

 

“ละนี่จะไปไหนน่ะ ดึกดื่นป่านนี้”แก้วถามโทโมะห้วนๆ

 

“ชั้นก็ออกไปเที่ยวของชั้นทุกคืนอย่างงี้อยู่แล้ว ส่วนเธอไม่ใช่เมียชั้นไม่ต้องมาสั่ง”โทโมะตะคอกแก้วแล้วเดินลงบ้านไปสตาร์ทรถ

 

“หนอย เพราะเห็นว่าดีแต่ผลาญสมบัติพี่กับพ่อแม่หรอกย่ะ เลยห้าม ใครจะอยากเป็นเมียนาย ยี้”แก้วตะโกนไล่หลังชายหนุ่มที่สตาร์ทรถออกไป ก่อนจะกลับมานั่งรอซักพักแล้วหาว พลางมองเวลา ก่อนจะเดินขึ้นไปนอนเพราะรอต่อไปไม่ไหวแล้ว

 

 

 

 

 

“อืมมม”ฟางค่อยๆบิดตัวลุกขึ้นในเช้าวันต่อมา ด้วยความเจ็บไปทั่วตัว เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้อยู่หลับอยู่ใกล้เธอแค่คืบ ฟางค่อยๆขยับนั่งในท่าที่สบายก่อนมองหน้าชายหนุ่ที่หลับอย่างแค้นใจ หนอย ไอ้เลว ข่มขืนเธอถึงสองครั้งสองคราว ฟางคิดแล้วเอามือหมายจะบีบคอให้ตาย แต่ภาพเมื่อ4ปีก่อน ป๊อปปี้ที่ยังรักกับเธออยู่ เขาทั้งดี สุภาพอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษกับเธอมาก ยอมเธอไม่ว่าเธอจะวีนจะเหวี่ยงใส่เขาและคนงานเท่าไหร่ก็ตามเขาก็ยอม มีแต่เธอที่ไม่เคยทำดีให้เขาเลย เพราะเธอไม่ได้รักเขา มีแต่ต้องการที่ดินผืนนั้นมา จนคิดยอมทำตามคำสั่งพ่อของเธอ ที่หลอกล่อเขาออกไป แล้วพ่อของเธอกับลูกน้องลงมือวางเพลิงโรงเก็บของถึงขั้นทำให้คนงานเสียชีวิตในนั้น ซึ่งคือพ่อของแก้วเอง!

 

“ฟางหยุดนะ จะทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ที่เข้ามาในบ้านหลังจากไปจัดการเรื่องการ์ดงานแต่งงานก็ตกใจเมื่อเห็นฟางถือโฉนดที่ดินของฟาร์มไว้แน่น อยู่หลังพ่อของเธอที่กำลังจะออกจากฟาร์มไป ซึ่งตอนนี้คนงานต่างวุ่นกับการดับไฟที่ไหม้ที่โรงเก็บของอยู่ ป๊อปปี้รีบเดินไปหมายจะคว้ามือฟางมาถาม

 

ผลัก

 

 

“อย่ามาแตะต้องลูกสาวชั้น”พ่อฟางชกป๊อปปี้ไปทีนึงจนเขาล้ม แวบหนึ่งฟางจะเข้าไปดูแต่ต้องตัดใจ

 

“ทะ ทำไมกัน”ป๊อปปี้อึ้งถามอย่างไม่เข้าใจ

 

“แค่นี้ยังไม่รู้อีกหรอ ว่าที่ลูกชั้นทำไปทั้งหมดแค่ต้องการที่ดินของแกเท่านั้น ไอ้โง่”พ่อฟางด่าป๊อปปี้อย่างสะใจ ฟางรีบเบื่อนหน้าหนีชายหนุ่มที่มองเธออย่างเสียใจทั้งน้ำตา

 

“ทำไมล่ะฟาง ทำไม”ป๊อปปี้รวบรวมกำลังคว้าแขนฟางมาถาม ฟางดิ้นตกใจ ก่อนจะสะบัดหลุดแล้วตบหน้าป๊อปปี้หัน

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น น่ารำคาณ”ฟางพูดแล้วเดินหนี ป๊อปปี้วิ่งจะไปคว้าตัวฟางอีกทีแต่พ่อเธอมาขวาง จะเกิดการตะลุมบอนกัน พ่อฟางชักปืนมาจากกางเกงหมายจะยิงแต่ป๊อปปี้เตะหลบ จนปืนกระเด็นไปที่เท้าฟาง ทั้งคู่ยังชกต่อยกันอยู่เหมือนเดิม จนเมื่อพ่อเธอเสียหลักจะโดนป๊อปปี้ที่ขึ้นคร่องจะชกอีกที

 

 

ปัง

 

 

เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาจากไหล่ของป๊อปปี้ช้าๆและแดงไปทั่วหัวไหล่ เขาล้มลงไปและเห็นคนที่ยิงตัวเองคือ ว่าที่เจ้าสาวของเขา

 

“คุณป๊อป /พี่ป๊อป”เสียงโทโมะและคนงานวิ่งตามมา สองพ่อลูกรีบลุก ฟางรีบไปพยุงพ่อ

 

“ฟะ ฟาง ชั้นรักเธอนะ”ป๊อปปี้นอนร้องไห้เอามือกุมไหล่ที่โดนเธอยิงอย่างเจ็บปวด

 

“แต่ชั้นไม่ได้รักนาย ป๊อปปี้”พูดจบรถของลูกน้องพ่อฟางก็มารับเธอและพ่อเธอออกไปจากไร้อย่างเร็งที่สุด ป๊อปปี้มองรถตามอย่างปวดร้าว

 

“ถ้าวันนั้นชั้นไม่ทำ นายคงไม่ทำร้ายชั้นแบบนี้ใช่มั้ย”ฟางมองรอยแผลเป็นที่หัวไหล่ขวาของป๊อปปี้ รอยแผลนี้มันเกิดขึ้นก็เพราะเธอ ฟางนิ่งนึกถึงอดีตแล้วเริ่มสำนึกผิดกับสิ่งที่ก่อไว้ในอดีตแล้วพูดขึ้นเบาๆ ไม่แปลกหหรอกที่จากชายหนุ่มแสนดีอย่างป๊อปปี้จะเปลี่ยนเป็นซาตานร้ายแบบนี้เพราะเธอ

 

“แต่ชั้นไม่เชื่อว่าเธอจะสำนึกได้”เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้นทำเอาฟางหันขวับไปมองชายหนุ่มที่หลับอยู่ ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตามามองฟางที่นั่งกอดเข่าหันมามองเขาที่นอนอยู่ เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา

 

“ละแก เอ่อ ละนายจะเอาอะไรกับชั้นอีก”ฟางถามอย่างหงุดหงิดพลางปรับน้ำเสียงให้ดูอ่อนลงกับป๊อปปี้

 

“หึ ปั่นหัวผู้ชายเป็นว่าเล่น หลอกให้รักแล้วหวังสมบัติเค้า ผู้หญิงเห็นแก่ตัวอย่างเธอมันควรค่าที่จะให้อภัยง่ายๆอีกหรอฟาง”ป๊อปปี้กระชากตัวฟางมาเขย่า จนผ้าห่มที่คลุมตัวฟางเลื่อนลงมาหมิ่นเหม่

 

“ถ้าจะเอาเงินเอาที่ดินคืนหรอ ตอนนี้ที่ดินนายก็ได้กลับมาแล้วนิ ส่วนเงินที่พ่อชั้นติดหนี้ชั้นจะรีบหามาคืนให้”ฟางพูดไปตามจริงเพราะที่ดินในตอนนั้นครอบครัวของป๊อปปี้ก็ทำเรื่องมาซื้อคืนไปตั้งนานแล้ว พลางสบตาชายหนุ่มที่มองหน้าเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

 

“เงินน่ะชั้นไม่ต้องการแต่ชั้นต้องการคือเธอ”ฟางแทบใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินว่าป๊อปปี้ต้องการเธอ

 

“ยัยนางฟ้าจอมปลอมที่หลอกปั่นหัวผู้ชายต้องเจอลงโทษไง คิดว่าทำคนคนนึงตายไปยังไม่สำนึกอีกหรอไงฮะ”ป๊อปปี้เดือดจัด ก่อนจะลุกลงมาจากเตียงแล้วคว้าผ้าขนหนูมาใส่

 

“เธอต้องเป็นทาสของชั้น อยู่ให้ชั้นทรมานจนกว่าจะพอใจ ไม่มีความสงสารรึเห็นใจคนอย่างเธออีก จำเอาไว้”พูดจบป๊อปปี้ก็ปิดประตูดังปังเพื่อไปอาบน้ำที่ห้องน้ำทิ้งให้ฟางที่นิ่ง กำหมัดแน่น จู่น้ำใสๆก้ไหลออกมาจากตาสองข้างของฟาง ยิ่งหญิงสาวปาดเท่าไหร่มันก็ไหลไม่หยุด

 

“ฮึก ฮึก ทำไมชั้นต้องร้องไห้เพราะนายด้วยนะ คนบ้า”ฟางก้มหน้าร้องไห้ทันที ทำไมเธอถึงเจ็บปวดแบบนี้นะทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอไม่รักเคยรักเขาเลย

 

 

 

 

หลายชั่วโมงผ่านไป

 

 

ป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาจากการไปเอาเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นกลับเข้ามาเปิดกุญแจบ้านเข้าไปในห้อง เขาต้องเห็นภาพตรงหน้าของฟาง ที่ร้องไห้จนหลับไปแล้วด้วยความเพลีย ชายหนุ่มเอาของวางไว้ที่โซฟาแล้วเดินไปนั่งลงข้างเตียงมองร่างบางที่หลับไปแล้วเขาค่อยๆเอามือลูบผมฟางแล้วมองฟางเศร้า

 

“ถ้าเธอรักชั้นซักนิด ชั้นก็จะไม่ทำร้ายเธอเลยฟาง”ป๊อปปี้คิดถึงอดีตที่ฟางเคยหลอกเขาแล้วพูดอย่างเศร้าใจ ก่อนที่จะเดินออกห้องไป

 

 

อัฟแล้วขอเม้นเยอะๆโหวตเยอะๆหน่อยสิ ให้กำลังใจไรเตอร์หน่อยเบาๆT^T