สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
 
“อืมม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้ มันไม่ใช่ความฝันแล้วสินะ กับคนๆ
นี้
 
 
ฟอด
 
 
“แอบมองคนอื่นน่ะ แบบนี้ต้องลงโทษ”ป๊อปปี้ที่หอมแก้มฟางก็พดขึ้นก่อนจะโน้มหน้าจะหอมแก้ม
ฟางอีกที ฟางรีบเอามือป้องไว้
 
“พอแล้วว เราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปหาลูกๆเถอะนะ”ฟางพูด
 
“เออ ใช่ วันนี้แม่บอกว่าจะพาพวกเราไปพักผ่อนนิ ลืมไปเลย”ป๊อปปี้รีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าก่อนจะหัน
ไปมองฟางที่นั่งซึมอยู่บนเตียง
 
“เป็นอะไรรึเปล่าฟาง”ป๊อปปี้ถามฟาง
 
“เราอย่าลืมสิ ว่าตอนนี้ป๊อปปี้กับแก้วแต่งงานกันแล้วนะ ละอีกอย่างเล่นมาหนีมาแบบนี้แก้วไม่ว่าแย่
แน่เลยหรอตอนนี้”ฟางกังวล
 
“ถ้าแก้วโวยวายก็มาตั้งแต่เมื่อคืนละล่ะ แต่แก้วไม่มาแสดงว่าแก้วมีความสุขดี อย่ากังวลไป
เลย”ป๊อปปี้โอบกอดฟางแล้วพูด
 
“แล้วแก้วล่ะ แก้วจะยอมหรอ ถ้าเกิดป๊อปปี้เลือกฟาง”ฟางพยายามพูด
 
“ป๊อปจะพูดกับแก้วเองแก้วจะต้องเข้าใจเรื่องของเรา ป่ะไปหาเจ้าแฝดกันป่านนี้บ่นหาเราแย่
ละ”ป๊อปปี้พูด
 
“แต่พ่อของป๊อปปี้”ฟางยังกังวล ป๊อปปี้จึงเดินมาหอมแก้มฟางทันที
 
“ทำไมขี้สงสัยจังเลยคนนี้ พ่อน่ะหรอ เดี๋ยวค่อยช่วยกันแก้อีกทีละกันป่ะๆๆ”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องคุย
ก่อนจะดันฟางเข้าห้องน้ำไปทันที
 
 
 
“โทโมะ ตื่นน”แก้วที่ตื่นนอนขึ้นมาก็รีบปลุกคนที่กอดตัวเองทันที
 
“ขออีกหน่อยละกันนะ”โทโมะงัวเงียแล้วพลิกตัวจะหลับ
 
“ไม่ได้นะ วันนี้แม่นายจะพาเราไปเที่ยวกัน ตื่นมาเดี๋ยวนี้นะ”แก้วดึงโทโมะมาแต่โทโมะดึงแขนกลับ
จากที่ยื้อกันไปมาๆจนแก้วเผลอล้มลงไปจูบปากโทโมะทันที
 
“เอ่อ ชั้นตื่นละ ไปอาบน้ำก่อนนะ”โทโมะรีบลุกไปอาบน้ำ แก้วที่อึ้งซักพักก่อนจะรีบไปพับผ้าห่มแก้
เขิน
 
 
 
 
“เดี๋ยววันนี้พ่อจะพาทุกคนไปพักผ่อนกันที่บ้านที่น้ำตกนะถือว่าเป็นการฮันนีมูนเล็กๆให้คู่บ่าวสาวคู่
ใหม่นี้ด้วยเลย”พ่อป๊อปปี้พุดแล้วก็เดินไปดันแก้วกับป๊อปปี้ชิดกัน ป๊อปปี้และแก้วยิ้มเจื่อน ก่อนทุก
คนจะแยกย้ายขึ้นรถตู้ไป
 
“เธอมาทำไมอีก ไม่กลับบ้านหรอห้ะ”พ่อป๊อปปี้มองฟางอย่างไม่เป็นมิตรเพราะผูกใจเจ็บเรื่องที่เธอ
เคยทำร้ายลูกชายเขามาก่อน
 
“ชั้นชวนหนูฟางมาเองค่ะคุณ มากันหลายๆคนสนุกดี ป่ะหนูฟาง”แม่ป๊อปปี้พาฟางขึ้นรถ
 
“ป๊อปปี้ไปนั่งข้างแก้ว จะได้ดูแลเมียเรา”พ่อป๊อปปี้สั่ง ชายหนุ่มมองกับฟางก่อนจะนั่งลงข้างแก้ว
โดยที่ฟางและลูกๆนั่งลงข้างโทโมะแทน
 
“พ่อเค้าใจแข็งได้ไม่นานหรอก สู้ๆนะลูก”แม่ป๊อปปี้กระซิบบอกก่อนจะขึ้นรถ ใช่สิ สู้ๆไว้ฟาง
 
 
 
“ว้าว แม่ฟาง น้ำตกสวยจัง”ฟินเมื่อมาถึงก็ร้องขึ้น โดยที่เฟรมรีบพาเฟย์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเล่นน้ำทันที
 
“เดี๋ยวเอาของไปเก็บเนาะฟาง เอ นอนห้องไหนดีน้าๆๆ”เขื่อนแซวฟาง
 
“เดี๋ยวป๊อปปี้นอนห้องเดียวกับแก้วข้างห้องนอนพ่อนะ อ้อแล้วก็พาหนุแก้วไปเดินเล่นตรงนั้นสิ มี
สวนดอกไม้อยู่”พ่อป๊อปปี้สั่งป๊อปปี้ทันที ฟางชะงัก
 
“เอ้า ยืนเฉยอะไร ไม่เอาของไปเก็บล่ะยืนฟังคนอื่นเค้าทำไม”พ่อป๊อปปี้หันไปดุฟาง ฟางหน้าเจื่อน
ลงก่อนจะขึ้นไปเก็บของ
 
“เห้อ มาที่นี่ก็ดีนะ บรรยากาศดีๆแบบนี้ป๊อปปี้คงเร่งมีหลานให้พ่อเร็วๆ”พ่อป๊อปปี้พูดลอยๆ ทำเอา
ป๊อปปี้ที่กินน้ำอยู่แทบสำลัก
 
“เอ่อ แก้วขอเอาของไปเก็บก่อนนะคะ”แก้วรีบเอาของขึ้นไปเก็บที่ห้องแล้วผ่านห้องฟางก่อนก็ชะงัก
 
“นั่งหงอยทำไมคนเดียวไม่ไปดูลูกหรอ”แก้วทักก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน ฟางปาดน้ำตาก่อนจะหันไป
 
“แล้วเธอล่ะไม่ไปกับป๊อปปี้หรอ”ฟางถาม
 
“ถ้าชั้นไปเธอไม่หึงหรอ”แก้วถาม ทำเอาฟางชะงัก
 
“ชั้นจะไปมีสิทธิ์อะไร ในเมื่อป๊อปปี้เค้าแต่งงานกับเธอแล้วนะ”ฟางเศร้า
 
“ชั้นหย่าให้มั้ย”แก้วพูด
 
“จะบ้าหรอ พึ่งแต่งงานไปนะแล้วเธอไม่เสียใจหรอที่จะหย่า”ฟางถาม
 
“เธอเป็นคนที่คุณป๊อปปี้รักนะ เค้ารักเธอและก็รักลูกด้วย ชั้นก้ไม่รู้จะยืนอยู่ตรงไหน ถอยห่างออกมา
จะดีกว่า”แก้วพูด
 
"เพราะใครรึเปล่า"ฟางลองแหย่ดูแก้วร้อนตัวรีบลุกขึ้นทันที
 
"บ้า ชั้นเห็นแก่ความรักของเธอล่ะน่า ไหนจะเจ้าแฝด ยังไงก็ได้ชื่อว่าหลานชั้นนะ รักกันก็ต้องอยู่
ด้วยกันสิ"แก้วพูด
 
“แต่คุณพ่อของป๊อปปี้เค้า”ฟางอึกอัก พอนึกถึงพ่อป๊อปปี้ที่ตั้งแง่กับเธอเธอก็อดเศร้าไม่ได้
 
“เรื่องนี้เดี๋ยวชั้นช่วย คุณลุงน่ะปากร้ายแต่จริงๆใจดีนะ”แก้วยิ้มให้กับฟาง ฟางรู้สึกดีขึ้นมากับแก้ว
ทันที
 
 
 
“เอาของขึ้นไปเก็บนานจังหนูแก้วเนี่ย มามา มาทานข้าวกับป๊อปปี้เร็ว”พ่อป๊อปปี้ลากแก้วมานั่งกับ
ป๊อปปี้ที่นั่งกินข้าวอยู่แก้วกันไปมองหน้าฟางที่ยิ้มให้เชิงว่า อย่าขัดพ่อป๊อปปี้เลย
 
“ป้อนข้าวแก้วหน่อยสิป๊อป น้องเค้าคงเหนื่อยแน่เลยที่เดินทางมาไกล”พ่อป๊อปปี้สั่งป๊อปปี้หันไป
มองฟางที่ยืนทำหน้าเจื่อนอยู่ ป๊อปปี้ค่อยๆป้อนข้าวแก้ว
 
“เนี่ยนะ กินเยอะๆจะได้มีหลานให้พ่อนะแก้ว”พ่อป๊อปปี้ยิ้มให้กับแก้ว
 
“แล้วถ้ามีหลานไว้อยู่แล้วล่ะคะ จะไปมีอีกทำไม”แม่ป๊อปปี้พูดลอยๆ
 
“เหลวไหลน่าคุณ ถ้าคุณจะบอกเด็ก2คนนั่นเป็นลูก แล้วลูกใคร เจ้าโทโมะหรอ”พ่อป๊อปปี้พูด
 
“คุณ ถ้าเป็นลูกป๊อปปี้ล่ะ”แม่ป๊อปปี้พูด
 
“ไม่จริง ป๊อปปี้เป็นคนเจ็บแล้วจำ ไม่มีทางกลับไปในทางที่ทำเค้าเสียใจเป็นอันขาด รู้ไว้ซะ เธอน่ะ
มันดีแต่ทำร้ายลูกชั้นอย่าคิดว่าชั้นจะให้อภัยเธอง่ายๆ”พ่อป๊อปปี้ประกาศกร้าว ฟางนิ่งก่อนจะค่อยๆ
หนีออกมา ป๊อปปี้มองตามอย่างละห้อย
 
 
 
“ฮือๆ”ฟางวิ่งออกมานั่งร้องไห้ตรงริมน้ำตก นี่สินะคือสิ่งที่เธอควรได้รับจากที่เคยทำร้ายป๊อปปี้มา
ก่อน เหมาะสมแล้ว ฟางกอดเข่าร้องไห้กับตัวเองอย่างเดียวดาย
 
 
 
“น้าเฟย์ แม่ฟางไปไหนหรอคะ ทำไมไม่มาเล่นน้ำกับพวกเราคะ”ฟินพูดขณะเล่นน้ำกับหลานๆแทน
ฟาง
 
“ใช่ครับ อาเขื่อนกับป้ามดเห็นแม่ฟางมั้ย”เฟรมพูดอีกที
 
“อ๊าย ลูก เรียกน้ามดดีกว่านะจ้ะ เดี๋ยวน้าไม่เลี้ยงขนมนะ”มดรีบพูด
 
“นั่นสิ ไปเก็บของตั้งนานแล้ว เออ ไปไหนทำไมยังไม่มานะ”เขื่อนสมทบ
 
“พี่ป๊อปปี้เห็นพี่ฟางมั้ยคะ เอาของไปเก็บตั้งนานแล้วยังไม่มาอีก”เฟย์ถาม
 
“เสร็จตั้งนานแล้วนิ พี่ก็นึกว่าฟางมาหาพวกเรา พี่เลยมาหานี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
“ถ้าฟางไม่อยู่ที่นี่ ฟางไม่อยู่ที่บ้าน แล้วฟางอยู่ที่ไหน”แก้วออกความเห็น
 
“เอางี้ เราแยกย้ายกันหาเถอะ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วนะ เดี๋ยวจะเป็นอันตรายกับฟางเปล่าๆ”โทโมะ
เสนอข้อคิดเห็น ทุกคนจึงแยกย้ายตามหาฟาง โดยมีป๊อปปี้ แก้ว โทโมะ เขื่อนออกตามหาฟาง ส่วน
เฟย์มด ดูแลเด็กๆของพ่อแม่ของป๊อปปี้และโทโมะ
 
“อืมม”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่าฟ้ามืดแล้ว ตายล่ะ เธอเผลอหลับไป ทำยังไงดี ทางมืดไปหมดเลยเธอ
จะกลับยังไง ฟางค่อยๆลุกเดินออกไปตามทางน้ำตกเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าเธอเข้าไปในเขตป่าไปแล้ว
 
“ทำยังไงดีล่ะทีนี้ ฟ้ามืดแล้ว ชั้นสงสัยว่ะว่าฟางต้องเข้าไปในเขตป่าแล้วแน่ๆ”เขื่อนพูดทำให้ทุกคน
ใจหล่นวูบ
 
“เขื่อน แกช่วยไปตามเจ้าหน้าที่ทีนะ เดี๋ยวพวกชั้นจะอยู่ตรงนี้เอง”โทโมะบอกเขื่อน เขื่อนวิ่งกลับไป
ตามทาง
 
 
ครืน
 
 
“ฟ้าร้องแบบนี้ ฟางไม่ชอบฟ้าร้อง เราต้องรีบตามหาฟางให้เร็วที่สุดเลยนะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
เปรี้ยงงงงง
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดด”เสียงฟางร้องตรงกลางป่าไม่ใกล้ไม่ไกลนี้
 
“ฟางงงง”ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปตามเสียงทันที
 
“พี่ป๊อป/คุณป๊อป”แก้วและโทโมะร้องเรียกตามป๊อปปี้ไป ตายล่ะทำไงดี วิ่งไปคนเดียวแบบนี้ในป่าตอนกลางคืนยิ่งอันตรายๆด้วย
 
 ด่านสุดท้ายของความรักป๊อปฟางแล้วนะจ้ะ อย่าลืมเม้นกับโหวตให้ไรเตอร์ด้วยล่ะ เดี๋ยวถอยเรื่องใหม่มาให้อ่านนะจ้ะ จุฟๆ