สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

“ป๊อปปี้ ตื่นๆ”ฟางเขย่าตัวป๊อปปี้ให้ตื่น ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตาก่อนจะเอามือจับที่ท้ายทอยที่ถูกฟาดเมื่อ

กี้นี้

 

“ฟาง เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง”ป๊อปปี้ถาม

 

“ฟางมาตามหาฟินกับเฟรมแม่บอกว่าเด็กๆหลับในห้องนี้”ฟางตอบพลางสอดสายตามองหาลูกๆ

 

“แล้วป๊อปมาอยู่ห้องนี้ได้ไงเนี่ย”ป๊อปปี้มองไปรอบๆห้องอย่างมึนงง

 

“ลูกไม่อยู่ที่นี่อ่ะป๊อป ฟางว่าต้องมีใครเล่นตลกกับเราแน่ๆ”ฟางพูดจบก็เดินไปที่ประตูแล้วเปิดออก

แต่ต้องชะงักเมื่อประตูถูกล๊อคจากด้านนนอก

 

 

ปังๆ

 

 

“เปิดเดี๋ยวนี้นะ ฟางบอกให้เปิด นี่ไม่ตลกนะ ฟางจะกลับบ้าน”ฟางทุบประตูโวยวาย ป๊อปปี้มองฟาง

ก่อนจะเอามือไปโดนกับกระดาษข้างๆตัวเอง ป๊อปปี้หยิบมันเปิดมาอ่าน

 

 

“ของขวัญวันแต่งงานนะจ้ะลูกรัก 

                                        Mom”

 

 

 

ป๊อปปี้อึ้ง มิน่าล่ะแผนคุ้นๆ เหมือนกับตอนเด็กๆที่ป๊อปปี้และโทโมะชอบทะเลาะกันจนแม่ป๊อปปี้กับ

แม่โทโมะต้องจับ2พี่น้องมานอนห้องเดียวกันเพื่อปรับความเข้าใจกันคืนนึง

 

“ตะโกนไปเค้าก็ไม่เปิดให้เราคืนนี้หรอก กลับมานั่งนี่เถอะ”ป๊อปปี้บอก ฟางเมื่อหมดหนทางก็มานั่ง

บนเตียงข้างป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยื่นกระดาษโน้ตอีกแผ่นที่เขียนว่าให้ฟางยื่นให้ฟางก่อนจะแอบเก็บโน้ต

ของตัวเองเข้ากระเป๋า

 

“คืนนี้แม่จะดูแลเจ้าแฝดเองนะลูกไม่ต้องห่วง คุยกันดีๆล่ะ จาก คุณแม่ ไม่นะคุณแม่”ฟางอ่านโน้ต

จบก็โวยวายไปที่ประตูอีกที

 

“คุณแม่ไม่เอานะคะคุณแม่ มันไม่ถูกต้องละยัยแก้วล่ะ คุณแม่เปิดให้ฟางเถอะ ว้าย”ฟางวิ่งกลับมา

ทุบประตูโวยวายก่อนจะถูกป๊อปปี้อุ้มกลับมาที่เตียง

 

“เอ้ะ ชั้นบอกละไงว่าตะโกนไปคืนนี้พวกข้างนอกก็ไม่ยอมเปิดให้เราหรอ ยอมรับซะเถอะว่าคืนนี้เธอ

จะต้องอยู่ห้องนี้กับชั้น”ป๊อปปี้พูด

 

“แต่คืนนี้มันเป็นคืนแต่งงานของนายกับแก้วนะ ทำแบบนี้มันไม่ได้นะ”ฟางเถียง

 

“ได้ไม่ได้ก็เป็นไปแล้วนี่ไง นี่ถ้าพูดอีกทีล่ะก็ ชั้นจะเปลี่ยนจากนั่งบนเตียงเฉยๆเป็นอย่างอื่น กับ

เธอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสอดสายตามองไปทั่วร่างกายฟาง ฟางรีบเอามือปิดตัวเองก่อนจะฟาดใส่

ป๊อปปี้ไปเต็มแรง

 

“โอ๊ย”ป๊อปปี้กลิ้งตกเตียงจนฟางต้องเข้ามาดูอาการ

 

“ป๊อปปี้เจ็บตรงไหนรึเปล่า ฟางไม่ได้ตั้งใจ ว้าย”ฟางที่รีบวิ่งไปดูอาการป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้กลับรวบตัว

ฟางไปกอด

 

“เอะอะก็ดีแต่ทำร้ายชั้นตลอดเลยนะ อย่างงี้ต้องลงโทษ”ป๊อปปี้ขู่

 

“อย่านะ ชั้นขอโทษนะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า”ฟางรีบขอโทษก่อนจะถามป๊อปปี้

 

“เจ็บ เจ็บแผลที่ถูกตี แล้วก็เจ็บตรงนี้”ป๊อปปี้จับมือฟางมาวางที่หัว ก่อนจะเลื่อนเอามือมาวางที่อก

ข้างซ้ายตัวเอง ฟางหน้าแดงทันที

 

 

ตึกๆ

 

 

“เจ็บ ที่ถูกเธอทำร้ายซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า”ป๊อปปี้พูด

 

“ป๊อปปี้”ฟางเงยหน้าสบตาชายหนุ่มที่มองหน้าเธอตอนนี้ด้วยแววตาเศร้า

 

“แต่ก็แปลกเนาะ ทั้งที่โดนทำร้ายมาโดยตลอด เจ็บมาหลายครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่

ปี นานเท่าไหร่ ชั้นก็ไม่เคยลืมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าชั้นตอนนี้ได้เลย”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างเศร้าๆ นี่สินะ คือ

ความจริงที่ตัวเค้าเองอยากพูดมานานแล้ว

 

“ชั้นยังรักเธออยู่นะฟาง ชั้นพยายามบอกใจตัวเอง สั่งมันให้เกลียดเธอ เธอที่เป็นคนใจร้าย แต่

สุดท้าย ชั้นต้องมาเจ็บใจตัวเองทุกครั้งที่เห็นเธอร้องไห้ เจ็บใจตัวเองที่เกลียดเธอไม่ลง”ป๊อปปี้

สารภาพความจริงกับฟางทั้งหมดทำเอาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่

 

“แต่ชั้นเป็นคนไม่ดี ไม่มีค่าพอที่จะได้ความรักที่แสนดีจากนายได้หรอกป๊อปปี้ ชั้นทำผิดกับนายไว้

มากนะ”ฟางพูดทั้งน้ำตา ป๊อปปี้จึงค่อยๆโน้มหน้ามาจูบหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

 

“อย่าเอาความผิดในอดีตมาเป็นปมในปัจจุบันเลยฟาง ชั้นพร้อมจะให้อภัยเธอเสมอนะ”ป๊อปปี้ยิ้ม

ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่น

 

“ป๊อปปี้ ฮืออ ชั้นขอโทษนะ”ฟางร้องไห้ขี้แยเหมือนกับเด็ก ป๊อปปี้ลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู

 

“งั้นชั้นขอได้มั้ย ขอใจเธอมาดูแลใจชั้น ชดเชยกันและกันในสิ่งที่ผิดพลาดในอดีตให้หมด ต่อไปนี้

จะ มีแค่ปัจจุบัน มีแค่เราที่คอยดูแลกันและกันตลอดไป”ป๊อปปี้พูดกับฟาง ฟางเงยหน้ามายิ้มทั้ง

น้ำตาให้กับป๊อปปี้ก่อนชายหนุ่มจะปลอบคนตัวเล็กในอ้อมกอดให้หยุดร้องไห้ซะยกใหญ่

 

 

 

 

 

“โทโมะ ตื่นๆ มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย”แก้วเขย่าตัวโทโมะจนชายหนุ่มสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา

 

“นี่ไม่ใช่ห้องชั้นหรอกหรอ”โทโมะยังมึนงงอยู่ ก่อนจะเดินออกไป

 

“นั่นนายจะไปไหนน่ะ”แก้วถาม

 

“ออกไปไง ชั้นไม่อยากจะมาอยู่เป็นก้างขวางคอคู่บ่าวสาวเค้าจะจู๋จี๋กันหรอก”โทโมะประชด ก่อนจะ

เปิดประตูแต่ต้องชะงักพบว่าบิดประตูออกไปละเปิดไม่ได้

 

“มีอะไรรึเปล่า”แก้วถาม

 

“ประตูน่ะสิ เปิดไม่ออก”โทโมะพยายามเปิดแต่เปิดไม่ออก แก้วเลยเดินเข้ามาช่วย ตอนนั้นเองโท

โมะถอดเสื้อสูทตัวเองออกมีกระดาษร่วงหล่นลงมา

 

“อะไรน่ะ”แก้วเห็นก็หยิบเอามาให้โทโมะอ่าน

 

“ถือว่าเป็นคืนเข้าหอที่ไม่ผิดตัวผิดฝานะลูกรัก จากแม่”โทโมะอ่านแล้วหันไปมองหน้าแก้วที่เหวอ

เหมือนกัน

 

“เมื่อกี้นี้นายเข้ามาได้ไงหรอ”แก้วถาม

 

“ก็ชั้นกินเหล้าอยู่ด้านล่างพอเริ่มไม่ไหว ไอ้เขื่อนเลยบอกจะพาชั้นมานอนที่ห้องนิ แล้วชั้นก็หลับ จะ

ตื่นก็ตอนเธอปลุกเมื่อกี้เนี่ยล่ะ”โทโมะพูด เดี๋ยวนะ วิธีแบบนี้มันคุ้นๆแฮะ เหมือนกับตอนเด็กๆที่เคย

ทะเลาะกับพี่ป๊อปปี้เลย โธ่ เอ้ยแม่นะแม่ โทโมะตบหน้าผากตัวเอง

 

“นายเป็นอะไรรึเปล่า”แก้วเดินเข้าไปถาม

 

“อ๋อ เปล่าๆ เอ่อ เธอจะนอนเลยก็ได้นะ”โทโมะบอก

 

“อ่ะ นายไปอาบน้ำก่อนป่ะ มีแต่กลิ่นเหล้านะ จะได้สร่างๆ”แก้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูยื่นให้โทโมะ

ชายหนุ่มมองแก้วก่อนจะลุกไปอาบน้ำ

 

 

ซักพักต่อมา

 

 

“ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ”โทโมะเดินใส่เพียงผ้าขนหนูตัวเดียวออกมาจากห้องน้ำทักขึ้น

 

“เอ่อ ไม่รู้สิ ชั้นนอนไม่หลับ นายทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าออกมาดีๆล่ะ”แก้วเบือนหน้าหนี โทโมะจึงเดิน

เข้ามายั่วใกล้ๆแก้วทันที

 

“ที่ไม่ยอมนอนเนี่ย เพราะว่ารอชั้นใช่มั้ยล่ะ หึๆ”โทโมะโน้มหน้าเข้ามาหาแก้ว

 

“ไปใส่เสื้อก่อนนนน”แก้วดันตัวโทโมะแต่ชายหนุ่มรวบตัวมากอดแก้วไว้

 

“ทำไมล่ะ กลัวอดใจไม่ไหวใช่มั้ยล่ะ”โทโมะยั่ว

 

“คนบ้า ปล่อย ไปใส่เสื้อผ้า”แก้วดิ้นในอ้อมแขนโทโมะ โทโมะหมั่นไส้เลยแกล้งปล่อยแก้วลงเตียง

ก่อนตัวเองจะไปใส่เสื้อผ้า แก้วเห็นก็รีบกระโดดกอดหมอนแน่น โทโมะใส่เสื้อผ้าไปกลั้นขำไป

 

“เอ้า จะกอดอีกนานมั้ย ไม่นอนหรอ รึว่าจะอยากทำอย่างอื่น”โทโมะใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็บ่นให้แก้ว

ก่อนจะเช็ดผม แก้วเมื่อเห็นว่าโทโมะไม่ทำอะไรก็เดินไปหาโทโมะ

 

“ทะ เธอจะทำอะไรน่ะ”โทโมะถามเมื่อจู่ๆแก้วก็เอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้โทโมะ

 

“ชักช้า จะได้รีบๆนอนไปซะ”แก้วบอกกับโทโมะ ก่อนจะเช็ดผมให้โทโมะต่อจนเสร็จ และเมื่อแก้ว

จะกลับไปที่นอนก็โดนโทโมะคว้าตัวแก้วไว้ก่อนจะล้มลงไปบนเตียงทั้งคู่

 

“นี่นาย ปล่อยนะ”แก้วร้องโวยวาย

 

“มาทำดีกับชั้นแบบนี้ไม่กลัวชั้นหรอ”โทโมะถาม

 

“กะ กลัวอะไร นายคิดว่าชั้นจะกลัวอะไร”แก้วถาม

 

“นั่นน่ะสิ คนอย่างเธอจะกลัวอะไรชั้น ดีแต่เถียงชั้นฉอดๆ จนคิดว่าบางทีชั้นก็กลัวตัวเอง”โทโมะพูด

ก่อนจะเมินสายตาไปไม่สบตาแก้ว ก่อนจะลุกขึ้นจากตัวแก้วไปจะนอนตรงโซฟาแต่แก้วรั้งแขนไว้

 

“นายบอกชั้นมาก่อน นายกลัวอะไร”แก้วถามพร้อมกับจ้องมองโทโมะ ทำให้โทโมะที่หลบสายตา

แก้วไปไม่ได้สบสายตาแก้วไปตรงๆ

 

“ชั้นกลัว กลัวว่ายิ่งเธอมาใกล้กับชั้นมากเกินไป ชั้นจะเผลอใจไปกับเธอ”โทโมะพูด แก้วอึ้ง

 

 

ตึกๆ

 

 

“แล้วตอนนี้นายคิดอะไรกับชั้นรึเปล่า”แก้วถามแทนความเงียบที่ทั้งคู่เงียบใส่กัน

 

“ไม่รู้สิ ไม่รู้”โทโมะเฉไฉ

 

“เดี๋ยวสิ โทโมะ จะไปไหน อย่าพึ่งนอน”แก้วคว้าแขนแต่โทโมะวิ่งไปนอนที่เตียงได้แก้วจึงกระโดด

ขึ้นเตียงเขย่าตัวแก้ว

 

“อ๊าย ตาบ้า มาทิ้งให้ชั้นสงสัยแล้วจะหนีไปหลับไม่ได้นะ”แก้วเขย่าตัวโทโมะ โทโมะรีบเอาผ้าห่ม

คลุมโปงไปอย่างรวดเร็ว

 

“โธ่ นายคิดว่านายกลัวตัวเองเป็นคนเดียวรึไง ตาบ้า”แก้วพูด โทโมะที่อยู่ใต้ผ้าห่มแอบอมยิ้ม ก่อน

จะลุกขึ้นแล้วจะแก้วนอนลงเตียงแล้วรีบปิดไป

 

“อ๊าย ทำอะไรน่ะ”แก้วร้องเมื่อจู่โทโมะก็เข้ามากอดตัวเอง

 

“ง่วงแล้วนอนไปเหอะน่า หาววว”โทโมะพูดก่อนจะแกล้งหาวแล้วหลับตาลง แก้วทุบอกโทโมะ

อย่างหมั่นไส้ทีนึงเบาๆ ก่อนจะนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

 

 

 

 

 

“โอยยย”มดเดินมาทุบไหล่ตัวเองแก้ปวดเมื่อยตรงชานบ้าน ข้างๆเขื่อนและเฟย์

 

“เฟย์จ๋า พี่เขื่อนแบกโทโมะมาวันนี้นะเหนื้อยเหนื่อยเลย ไหนจะต้องช่วยปิดประตูตั้ง2ห้องอีก

เหนื่อยมากเลย”เขื่อนรีบเข้าไปอ้อนขอให้เฟย์ช่วยนวดให้เฟย์ก็นวดให้เขื่อน

 

“แหมมม แต่งกันอีกคู่เลยมั้ยจ้ะเขื่อน เดี๋ยวเจ้ช่วยจัดงานให้เลยอ่ะ”มดพูดแซวเขื่อน

 

“บ้าหรอพี่มด เฟย์ไม่ใช่แฟนอีตาพี่เขื่อนนะ”เฟย์รีบปฎิเสธมด

 

“เฟย์อ้ะ เดี๋ยวถ้าเรื่องวุ่นๆของไอ้2พี่น้องนั่นจบนะ เดี๋ยวพี่จะไปขอเราที่ฟางเลยคอยดู ชิ”เขื่อน

แกล้งขู่เฟย์ เฟย์จึงตีไปทีนึง

 

“แม่ต้องขอบคุณพวกเรามากนะจ้ะที่ช่วยแม่ในวันนี้”แม่ป๊อปปี้พูดขึ้นขณะเดินออกมากับแม่โทโมะ

 

“เนี่ยเดี๋ยวแยกไปพักกันก่อนได้นะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเที่ยวน้ำตกกัน ไปหลายๆคนป่ะ ไปนอน”แม่โท

โมะพูด เด็กๆทั้ง3ลาก่อนจะแยกย้ายไปนอนที่ห้องตามที่แม่บ้านจัดไว้ให้

 

“นึกยังไงถึงช่วยชั้นหรอคะ”แม่ป๊อปปี้ถาม

 

“ก็แค่สงสารลูก แล้วไม่อยากให้ลูกต้องเป็นทุกข์เพราะความรักนี่ แค่นี้หัวอกคนเป็นแม่แค่ห็นลูกมี

ความสุขก็พอแล้วไม่ใช่หรอ”แม่โทโมะพูด

 

“แล้วเหลือพ่อของ2ลิงนั่น จะยอมรับเรื่องผิดคู่ผิดฝาแบบนี้รึเปล่าน้อ”แม่ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อนึกถึงพ่อ

ของโทโมะและป๊อปปี้ขึ้นมา

 

 

อัฟเรื่องนี้ให้แล้วน้า พอดีไปสอบมาเลยไม่ได้อัฟน่ะ อย่าลืมเม้นกันเหมือนเดิมน้า