สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
“ฟิน เฟรมกินข้าว”เฟย์เดินไปเคาะห้องเรียกหลานกินข้าว ต้องแปลกใจที่ไม่มีเสียงขานรับ เมื่อหมุนลูกบิดก็พบว่ามันไม่ได้ล๊อค เฟย์เดินเข้าไป พบว่าในห้องไม่มีหลานของตัวเองอยู่เลย เฟย์เดินตามหาทั่วห้องและเริ่มใจไม่ดี ตะโกนเรียกชื่อฟินและเฟรมไปทั่ว ก่อนจะสะดุดกับกระดาษที่วางไว้บนเตียง
 
 
‘ฟินกับเฟรมจะไปตามหาพ่อ แม่ฟางจะได้ไม่ว่าว่าพวกเราโกหกอีก’
 
 
“โถ่ฟิน เฟรม ทำไงดีเนี่ย พี่ฟางงงงง”เฟย์ตกใจก่อนจะรีบเรียกฟางและเขื่อนทันที ทันทีที่ฟางอ่านข้อความในจดหมายฟางถึงกับเข่าอ่อนจนเฟย์ต้องประคอง
 
“พี่ฟางใจเย็นๆตอนนี้เฟย์ว่าหลานคงออกไปไหนไม่ได้ไกลหรอก”เฟย์บอกฟางเชิงปลอบใจ
 
“ฟินกับเฟรมยังเป็นเด็กอนุบาล พี่จะทำไงดี เค้าจะไปไหนกัน พี่จะทำไงดี”ฟางร้อนใจเริ่มควบคุมสติไม่อยู่
 
“เอางี้นะ ตอนนี้ฟางตั้งสติก่อน ใจเย็นๆ เดี๋ยวพวกเราออกไปตามหาฟินกับเฟรมกัน เดี๋ยวเขื่อนโทรหาโทโมะมาช่วยอีกแรง”เขื่อนบอกฟางพลางกดโทรศัพท์โทรหาโทโมะทันที และซักพักใหญ่โทโมะขับรถเข้าบ้านฟางมา
 
 
 
“โทรตามตำรวจรึยังฟาง”โทโมะถามขึ้นเมื่อเข้ามาในบ้าน
 
“ตำรวจเค้าไม่รับแจ้งอ่ะพี่โทโมะ เพราะคนหายไม่ถึง24ชั่วโมงเลย”เฟย์ตอบแทนฟางที่ร้องไห้หนัก
 
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวพวกเราแยกย้ายกันตามหานะ เขื่อนกับเฟย์ไปตามแถวโรงเรียนกับบ้านเพื่อนเด็กๆนะ ส่วนพี่กับฟางจะตามหาในที่ๆเด็กๆชอบไปดู”โทโมะบอกเพื่อนๆทุกคนก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปตามหาเด็กๆ
 
 
 
 
“ฟิน ฟินจำได้หรอว่าบ้านลุงป๊อปปี้ไปทางไหน”เฟรมจับมือกับฟินเดินมาตามถนนเรื่อยๆแล้วถามพี่สาวขึ้น
 
“เดินไปตามทางละน่าเฟรม เพราะตอนฟินนั่งข้างแม่ฟางฟินไม่ได้หลับเหมือนเฟรมนะ”ฟินบอกเฟรม
 
“ฟิน แต่เฟรมว่าเราถามทางผู้ใหญ่เค้าดีกว่ามั้ย”เฟรมเริ่มกลัว เพราะตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว
 
“จะดีหรอ แม่บอกอย่าไว้ใจคนแปลกหน้านะ”ฟินบอกและยังคงเดินต่อไป
 
“แต่ฟิน เฟรมหิวแล้วอ่ะ”เฟรมเริ่มงอแง เพราะก่อนหนีออกมาพวกเด็กๆยังไม่ได้กินอะไรเลย
 
“เดินไปอีกนิดนะเฟรม เดี๋ยวเราก็เจอเซเว่นแล้ว”ฟินบอกน้องก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าฟาร์มของป๊อปปี้นั้นอยู่อีกไกลแค่ไหน
 
 
 
 
“หาทั่วห้างแล้วไม่เจออ่ะฟาง”โทโมะเดินเข้ามาหาฟางที่ยืนรออยู่หลังจากที่ไปหาเด็กๆที่ห้างที่ฟางชอบพาไป
 
“ฟางถามยามแล้วเหมือนกัน แต่เค้าก็บอกว่าไม่เห็นอ่ะ โทโมะ ฟางกลัว ฟางเป็นห่วงลูก”ฟางที่เริ่มน้ำตาซึมออกมาบอกกับโทโมะ โทโมะสงสารฟางมากจึงกอดเพื่อปลอบใจฟาง
 
“แหม กลางห้างก็ไม่เว้นเลยนะทำอะไรอายเค้าซะบ้าง”แก้วที่เห็นโทโมะกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งก็รีบเดินเข้ามาหาโทโมะทันที
 
“ก็ไม่เหมือนใครบางคนหรอก เป็นคางคกขึ้นวอไม่พอ ยังแย่งคนรักของชาวบ้านไปหน้าตาเฉย”โทโมะทีแลเห็นแก้วมากับป๊อปปี้ก็ย้อนกลับใส่แก้วแต่ยังกอดฟางแน่นเพื่อปิดไม่ให้แก้วและป๊อปปี้เห็นว่าเป็นฟาง
 
“ใครกัน ชาวบ้านที่ไหน ชั้นไปแย่งใคร ละนายล่ะ กอดผู้หญิงเค้าซะแน่นเกินไปรึเปล่าเดี๋ยวก็ไม่มีอากาศหายใจหรอก”แก้วหงุดหงิดก่อนจะมองไปที่ผู้หญิงที่โทโมะกอดแน่นจนมองไม่เห็นหน้า
 
“ใช่ ทำอะไรก็ให้เกียรติผู้หญิงหน่อยสิ กลางห้างแบบนี้ทำอะไรคิดซะบ้าง”ป๊อปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชากับน้องชาย
 
“แหม ละทีพี่ล่ะหยั่งกับเคยให้เกียรติผู้หญิงเค้า ล่ะ ทำอะไรไว้กัยใครมาก่อน ไม่คิดจะรับผิดชอบ”โทโมะหงุดหงิดที่โดนป๊อปปี้ว่าจึงย้อนกลับบ้างเพราะพาลเรื่องของฟางด้วย
 
“โทโมะพูดให้มันดีๆนะ”ป๊อปปี้โมโห กระชากตัวโทโมะออกมา ทำให้จังหวะนั้นฟางเสียหลักเซไป โทโมะรีบคว้าแขนฟางไว้ทันไม่ให้ล้ม
 
“เธอ”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อพบว่าผู้หญิงที่โทโมะกอด คือฟาง ก่อนจะเปลี่ยนสายตาที่ตกใจนั้นเป็นสายตาเย็นชา ซึ่งฟางเองก็แอบเศร้าที่เห็นแก้วมากับป๊อปปี้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเมินไปทางอื่นทำเป็นไม่สนใจ
 
 
“โทโมะ เราไปกันเถอะ อย่ามีเรื่องกันเลย”ฟางรีบหลบสายตาก่อนจะชวนโทโมะให้ไปจากตรงนี้
 
“หึ ที่แท้พวกเธอก็แอบไปคบกันสินะ นี่คงจะคบนานแล้วล่ะสิ ถึงได้ทำอะไรประเจิดประเจ้อกลางห้างแบบนี้ได้อย่างไม่อาย นี่ไม่อยากจะนึก ว่าลับหลังคงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วล่ะ”ป๊อปปี้รีบต่อว่าฟางรวดเร็วด้วยอารมณ์โกรธแต่ฟางทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินหนีไป
 
"ปากบอกอยากไปจากชั้นนี่อะไรมาคยกับน้องชั้น เธอนี่มันนางพญาเทครัว กะได้ทั้งพี่ทั้งน้อง ใจง่าย"ป๊อปปี้เห้นเช่นนั้นก็โวยวายใส่ฟางไม่หยุด
 
 
เพี้ยะ
 
 
“ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ความคิดต่ำๆนี้ก็ไม่เลยออกไปจากหัวนายเลยสินะ ไม่รู้อะไรอย่ามาว่าคนอื่นแบบนี้สิ”ฟางตบหน้าป๊อปปี้จนหน้าหันจนแก้วต้องรีบเข้ามาดู
 
 
ตรู้ดดดด
 
“อะไรนะเฟย์ได้เรื่องแล้วหรอ โอเคเดี๋ยวพี่จะไปหา ป่ะโทโมะ เฟย์บอกว่ามีคนเห็นเด็กๆแล้วไม่ไกลจากที่นี่เอง”ฟางรับสายเฟย์ก่อนจะรีบไปบอกโทโมะแล้วรีบออกไป ป๊อปปี้เห็นแล้วหงุดหงิดก่อนจะรีบเดินตามโทโมะและฟางไปถึงลานจอดรถ
 
“เดี๋ยว จะไปไหน ตบชั้นแล้วหนีไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ”ป๊อปปี้ตามมาโวยวาย
 
“จะเอาอะไรค่าเสียหายหรอ ได้ เดี๋ยวนะ”ฟางตอบก่อนะควักเอาเงินยื่นให้ป๊อปปี้
 
“นิสัยดูถูกคนอื่นของเธอก็แก้ไม่หายเหมือนเดิมสินะ”ป๊อปปี้ว่า
 
“จะอะไรอีกล่ะ ชั้นรีบไม่มีเวลามากมาทะเลาะหรอกนะ”ฟางว่ากลับ
 
“จะรีบอะไรนักหนา ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกัน ดี งั้นมานี่”ปีอปปี้พูดจบก็คว้าแขนฟางไปขึ้นรถตัวเองทันที ทิ้งให้แก้วยืนเหวออยู่กับโทโมะตรงนั้น
 
 
 
“สมน้ำหน้าโดนทิ้งละมั้ยล่ะ”โทโมะเยาะ
 
“เงียบเถอะน่า”แก้วบอกก่อนจะรีบเดินไปจะขึ้นรถป๊อปปี้
 
“จะไปยุ่งกับเค้าทำไม มานี่เลยเธอน่ะ”โทโมะพูดจบก็ลากแก้วขึ้นรถโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
“ว่าไงเฟย์”ฟางลงจากรถป๊อปปี้ก็รีบมาเฟย์ที่ร้านข้าวหน้าเซเว่นแห่งหนึ่ง
 
“ป้าเค้าบอกว่ามีเด็กในรูปเค้ามากินข้าวตรงนี้ไม่นานนี้เองแล้วไม่มีเงินจ่ายก็ให้ก็เอาสร้อยนี้ให้ป้าแทนน่ะพี่ฟาง”เฟย์บอกก่อนจะรับสร้อยมาดูแล้วเอาสร้อยแนบอกตัวเองร้องไห้ทันที เฟย์สงสารฟางก็เข้าไปปลอบ สร้างความสงสัยให้ป๊อปปี้เป็นอย่างมาก
 
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้น”ป๊อปปี้ที่เห็นอาการฟางเสียใจอย่างหนักก็ถามด้วยความเป็นห่วง
 
“เรื่องของชั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วนายก็ไปได้แล้ว โน่น คู่หมั้นนายมาแล้วรีบไปหาสิ”ฟางรีบปาดน้ำตาแล้วบอกป๊อปปี้เพราะเห็นแก้วเดินลงรถมากับโทโมะแล้วเดินตรงมาทางนี้ ก่อนตัวเองจะเดินขึ้นรถไปหาโทโมะเพื่อตามหาลูกต่อ
 
“โถ่ ที่แท้ไล่เราเพราะจะไปหาโทโมะ”ป๊อปปี้บ่นก่อนจะเดินกลับขึ้นรถตัวเองกับแก้วทันที
 
“เห้อ แล้วเมื่อไหร่ฟินกับเฟรมจะมีพ่อแม่ที่สมบูรณ์ซักทีเนี่ย”เฟย์กุมขมับ เขื่อนรีบไปโอบกอดปลอบ จนเฟย์ต้องกระทุ้งศอกใส่เขื่อ แล้วค่อยสั่งให้เขื่อนรับรถตามรถโทโมะไป
 
 
 
 
“ฟิน เฟรมไม่ไหวแล้วนะ พักก่อนเถอะ”เฟรมร้องโวยวายแล้วสะบัดมือออกก่อนจะนั่งลงกับพื้นไม่ไปไหน
 
“โอ๊ย เฟรมอย่าโวยวายสิ ก็เพราะพักบ่อยๆแบบนี้ไง ถึงไปไม่ถึงไหน”ฟินว่าเฟรม
 
“แล้วทำไมต้องตะคอกเฟรมด้วยล่ะฟิน ฮือ ฟินใจร้าย”เฟรมร้องไห้ออกมา ด้วยอารมณ์ที่ทั้งเหนื่อย ทั้งร้อน ทั้งกลัวไปหมด
 
“เงียบเดี๋ยวนี้เฟรม หยุดร้องแล้วเดินต่อไป เฟรม ฟินบอกให้หยุดร้อง ฮืออ”ฟินดุเฟรมเมื่อเห็นว่าเฟรมไม่หยุดร้องไห้ซักทีก็เริ่มร้องไห้บ้างเป็นเพราะเธอไม่อยากอ่อนแอให้น้องเห็นแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ทั้งมืด ทั้งน่ากลัว เหนื่อยก็เหนื่อยอีก
 
“ฮือ ฟิน เมื่อไหร่เราจะเจอพ่อ ฮือ”เฟรมร้องไห้กอดฟินแน่น
 
“ไม่รู้เหมือนกัน ฟินก็อยากเจอพ่อ ฮือ คิดถึงพ่อ ฮือออ”ฟินส่ายหน้าก่อนจะกอดน้องแน่นร้องไห้หาพ่ออยู่ตรงข้างถนนที่เปลี่ยวตรงนั้น
 
 
 
 
“อ๊ะ คุณป๊อปปี้คะ นั่นเด็กที่ไหนมาร้องไห้ตรงนั้นน่ะ”แก้วที่นั่งรถกลับเข้าฟาร์มมากับป๊อปปี้ก็รีบทัก ก่อนที่ป๊อปปี้จะชะลอรถเพื่อลงไปดู
 
“หนูทำไมมาร้องไห้ตรงนี้ พ่อแม่หนูไปไหน”ป๊อปปี้ลงนั่งข้างๆฟินและเฟรมก่อนจะแตะไหล่เฟรมถาม
 
“ฮืออ พ่ออออ”เฟรมเงยหน้ามาพบว่าเป็นป๊อปปี้ก็เข้าไปกอดทันทีรวมถึงฟินด้วย เด็กทั้งสองกอดป๊อปปี้ร้องไห้แน่น ป๊อปปี้เผลอกอดตอบไม่รู้ตัว เอ๋ พ่อหรอ?
 
“เออ ฟิน เฟรม เดี๋ยวขึ้นรถไปที่บ้านลุงก่อนละกัน เพราะตรงนี้มันเปลี่ยวมาก ป่ะ ไปกับลุง”ป๊อปปี้บอกก่อนจะอุ้มเด็กทั้งสองด้วยสองมือขึ้นรถไปแล้วขับกลับเข้าฟาร์มตัวเองทันที
 
 
ช้าหน่อยแต่อัฟสองตอนละนะจ้ะ เม้นกับโหวตให้เราเยอะๆด้วยน้าาาาา