สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

“เฟรมเอาผ้าเช็ดหน้ามาจากไหนลูก”ฟางถามอย่างตกใจทันที

 

“คุณลุงใจดีปลอบเฟรมไม่ร้องไห้ เค้าลืมไว้ที่เฟรมครับแม่ คุณลุงใจดีมากเลยนะครับปลอบเฟรมให้ไม่ร้องไห้ด้วย”เฟรมยิ้มแป้น

 

“เค้าไม่ใช่คนดีนะเฟรม ทีหลังถ้าเจอเค้าให้หนีออกมานะ ถือว่าแม่สั่งห้าม”ฟางสั่งเสียงแข็ง

 

“ทำไมไม่ฟางต้องดุเฟรมด้วย เฟรมกลัวอ่ะฟิน”เฟรมตกใจที่เห็นแม่ดุรีบเข้าไปหาพี่สาวทันที

 

“พี่ฟางใจเย็นๆก่อน ทำไมต้องดุลูกด้วยเนี่ย”เฟย์รีบเข้าไปโอ๋หลานๆทันที

 

“เอ่อ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเรากลับบ้านกันเถอะ ทิ้งขนมไว้นาน”ฟางตอบก่อนจะเดินไปตามโทโมะและเขื่อนกลับบ้านทันทีโดนฝยไม่พูดถึงเรื่องของป๊อปปี้อีก

 

 

 

 

“จ้าโทโมะ วันนี้ไม่ว่างหรอ อืม ไม่เป็นไรจ้ะเดี๋ยวฟางเอาขนมไปไว้ที่ร้านเอง ไม่เป็นไร แค่นี้นะ”ฟางรับสายโทโมะที่โทรมาบอกว่าตัวเองออกไปทำธุระไม่ว่างเอาเค้กไปส่งร้าน ฟางจึงไปส่งเอง ก่อนจะหันไปมองเด็กๆที่นั่งดูการ์ตูนอยู่ เอาไงดีเนี่ยจะทิ้งลูกไว้ที่บ้านเพียงลำพังก็ไม่ได้ เฟย์กับเขื่อนก็ไม่อยู่ด้วย ช่างมันเถอะ เดี๋ยวไปเดี๋ยวกลับคงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกมั้ง

 

 

 

“เด็กๆจ้ะ เดี๋ยววันนี้เราไปส่งขนมกันนะจ้ะ”ฟางยิ้มให้ลูกๆแล้วเดอนมาพูดด้วย

 

“เย้ๆ ไปเที่ยวกับแม่ฟาง เย้ๆ”ฟินกับเฟรมร้องดีใจก่อนจะวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนบ้านทันที

 

"เอาล่ะจำที่แม่บอกได้มั้ยคะเด็กๆ"เมื่อลงจากรถ2แถวและกำลังจะเดินเข้าไปที่ฟาร์มของป๊อปปี้ฟางรีบย้ำลูกๆอีกครั้ง

 

 

"อยู่เฉยๆไม่ดื้อไม่ซน ไม่หนีไปไหนไกลโดยไม่ยอกแม่ฟาง"ฟินและเฟรมพูดพร้อมกันทำให้ฟางยิ้มอย่างพอมจก่อนที่จะเดินนำลูกๆเข้ไปในฟาร์ม

 

 

 

 

“คุณแม่ขา ฟินกับเฟรมขอไปเล่นตรงม้านั่งตรงนั้นนะคะ”ฟินพูดอย่างดีใจเมื่อมาถึงร้านกาแฟในฟาร์มป๊อปปี้ก่อนจะขออนุญาตฟางชวนเฟรมไปเล่น

 

“อย่าไปไกลนะลูกเดี๋ยวสักพักแม่ก็กลับแล้ว”ฟางรีบพูดด้วยความเป็นห่วงขออย่าให้มีเรื่องเกิดขึ้นเลย

 

 

 

“ฟิน เฟรมอยากไปตรงนั้น มีม้าด้วยเฟรมอยากดูม้า”เฟรมหันไปขอพี่สาวแล้วชี้ไปดูที่คอกม้าอย่างตื่นเต้น

 

“ไม่เอาเฟรมเดี๋ยวแม่ฟางว่าเอา แม่ฟางบอกให้อยู่ตรงนี้”ฟินบอกแต่ตาก็แอบสนใจม้าที่คอกเหมือนกัน

 

“แปปเดียวเองน่า ฟิน ดูแล้วก็กลับมา หรือว่าฟินไม่อยากไป”เฟรมอ้อน

 

“อยากสิๆ ก็ได้ๆ งั้นเราไปดูกันแปปเดียวแล้วค่อยกลับมาหาแม่ฟางก็ได้เนาะ”ฟินยิ้มพลางชะเง้อมองฟางที่ยืนคุยกับผู้จัดการร้านก่อนสองพี่น้องจะจับมือกันวิ่งไปที่คอกม้าทันที

 

 

 

 

 

“โห ฟิน ดูม้าตัวนั้นสิ สีดำสนิทเลย สวยมากกก”เฟรมชี้ไปทางม้าสีดำตัวหนึ่งที่ถูกผูกไว้นอกคอกม้า

 

“อย่าเข้าไปใกล้นะเฟรม เราดูเฉยๆตรงนี้ล่ะ”ฟินเตือนน้องชาย

 

“แปปเดียวเองน่าฟิน เดี๋ยวเฟรมมานะ”เฟรมบอกพี่สาวก่อนจะวิ่งเข้าไปหาม้าตัวนั้น

 

“โห เท่ห์สุดๆเลย สีดำด้วย เจ้าม้า”เฟรมพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะวิ่งเข้าไปใกล้ด้านหน้าม้า จังหวะนั้นเองเฟรมสะดุดเชือกที่คล้องม้าตัวนั้นทำให้เชือกดีดใส่ม้า

 

 

ฮี้

 

 

“เฟรมระวัง/อ๊ากก”ฟินตะโกนร้องตกใจสลับกับเฟรมที่ตกใจล้มไปกองเมื่อม้าเกิดพยศขึ้นมา

 

“ระวังนะ”ป๊อปปี้ที่เข้ามาดูม้าตัวใหม่กับคนงานตกใจรีบเข้าไปอุ้มเฟรมออกมาจากตรงนั้นทันที

 

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า อ้าว”ป๊อปปี้รีบถามเฟรมก่อนจะเงยหน้าถอดแว่นตาดำเพื่อมองก็พบว่าเป็นเด็กคนเดียวกับที่เจอที่ห้องน้ำโรงเรียนเมื่อหลายวันก่อนนิ

 

“อ้าว ลุงใจดีคนนั้น ลุงฟางง”เฟรมดีใจที่เจอป๊อปปี้อีกครั้งเรียกป๊อปปี้อย่างอารมณ์ดีก่อนจะกอดป๊อปปี้ตามประสาเด็ก ทำเอาป๊อปปี้อึ้งใจเต้นแปลกๆ รู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้มากจัง

 

“เฟรมเป็นอะไรมากมั้ย”ฟินวิ่งมาหาน้องชาย

 

“อ้าว นี่พี่ของน้องเฟรมหรอครับหน้าเหมือนกัน เป็นฝาแฝดกันหรอเนี่ย”ปีอปปี้ทึ่งก่อนจะใช้มือที่ว่างจากการอุ้มเฟรมลูบหัวฟิน ทำไมรู้สึกผูกพันแปลกๆนะ

 

“เฟรมไม่เป็นไรแล้ว ลุงฟางมาช่วยเฟรมไว้”เฟรมยิ้มแป้น

 

“ลุงฟาง?”ป๊อปปี้งง

 

“ก็ชื่อลุงที่ติดตรงผ้าเช็ดหน้าไงฮะ”เฟรมยิ้ม

 

“อ๋อ เอ่อ คือไม่ใช่ชื่อลุงหรอก ลุงชื่อป๊อปปี้ครับ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะแปลกใจที่เห็นฟินมองตัวเองตาแป๋ว

“แล้วนี่เด็กๆมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย”ป๊อปปี้ถามขณะชวน2พี่น้องมาล้างเนื้อล้างตัวที่บ้านตัวเอง

 

“อ๋อ วันนี้ฟินกับเฟรมตามแม่มาส่งขนมที่ร้านกาแฟค่า”ฟินยิ้มก่อนจะช่วยป๊อปปี้ถอดเสื้อผ้าเฟรมเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่

 

“ใช่ฮะ แม่ฟางของพวกเราทำขนมเก่งที่1เลย”เฟรมพูดไปยิ้มไป ทำเอาป๊อปปี้ที่เปิดฝักบัวอยู่ชะงัก ฟาง คงไม่ใช่ฟางเดียวกันหรอกน่า ยัยนั่นคงจะกลับไปแต่งงานใหม่ที่กรุงเทพแล้วล่ะ

 

“แม่ฟาง เออใช่ แม่รอเราแย่แล้วแน่ๆเลยเฟรม”ฟินนึกขึ้นได้ขณะทาแป้งให้เฟรมหลังจากอาบน้ำเสร็จ ซึ่งตอนนี้เฟรมใส่เสื้อผ้าใหม่แล้วซึ่งคือเสื้อเชิ้ตของป๊อปปี้เอง

“งั้น ฟินกับเฟรมขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณมากนะคะลุงป๊อปปี้ ไว้ฟินกับเฟรมจะมาหาใหม่นะคะ สวัสดีค่ะ”ฟินพูดเจื้อยแจ้ว ก่อนจะสวัสดีป๊อปปี้แล้ววิ่งออกจากบ้านป๊อปปี้ไป

 

 

 

“ไหนอ่ะฟินแม่ฟางหายไปไหนแล้ว”เฟรมมองตามหาฟางทั่วที่ร้านกาแฟ

 

“ฟิน เฟรม กลับบ้าน”ฟางโผล่มาจากด้านหลังเด็กๆสั่งเสียงเฉียบทำเอาฟินและเฟรมจ๋อยสนิท เดินตามฟางขึ้นรถจนรถมาจอดที่บ้าน

 

“แม่ฮะ คือว่า”เฟรมเดินตามฟางไปในบ้านเพื่อจะพูด

 

“เฟรมทำไมไม่เคยเชื่อฟังแม่เลย หายไปไหนมารู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำแม่เป็นห่วงแค่ไหน”ฟางเปิดฉากว่าลูกทันที

 

“แม่ขา”ฟินจะเข้าไปพูด

 

“ฟินก็อีกคน ทำไมไม่ดูแลน้อง ทำไมไม่ห้ามน้องกลับไปกับน้องแบบนี้”ฟางหันไปดุฟินอีกคน

 

“วันนี้ถือว่าพวกเรามีความผิดโทษฐานไม่เชื่อฟังแม่ แม่จะทำโทษพวกเรา ฟิน เฟรม หันหลัง”ฟางสั่งลูกเสียงเด็ดขาดทำเอาฟินและเฟรมค่อยๆหันไป

 

 

ฟางหยิบไม้เรียวออกมา ก่อนจะฟาดไปที่ก้นของฟิน3ที

 

 

“แม่ตีเรา3ครั้งเพราะ1เราไม่เชื่อฟังแม่ 2เราดุแลน้องไม่ดี และ3เราหนีแม่ไปเถลไถลจนทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วง”ฟางบอกก่อนจะหันกลับไปตีเฟรมอีก3ที

 

“ตีเฟรม3ทีให้เหมือนๆกับฟิน ทีหลังอย่าทำอีก ขึ้นไปอยู่บนห้องแม่จะกักบริเวณพวกเรา จนกว่าแม่จะเรียกมากินข้าว”ฟางสั่ง เด็กทั้งคู่ร้องไห้จ้า จนเฟย์และเขื่อนกลับเข้ามาตกใจ

 

“ฮือออ พ่อจ๋า”ฟินและเฟรมร้องไห้หาพ่อจ้า

 

“อะไรกันน่ะพี่ฟางเกิดอะไรขึ้น”เฟย์ตกใจ

“ไม่ต้องร้องไห้ พ่อของพวกเราตายไปแล้วจำไว้พวกเรามีแต่แม่ แม่คนเดียวเท่านั้น”ฟางเผลอตะคอกใส่ลูกเสียงสั่นกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล

 

“แม่ใจร้าย แม่โกหกพวกเราพ่อยังไม่ตายฮืออ”ฟินร้องไห้บอกก่อนจะจูงมือพาเฟรมเดินขึ้นไปบนห้องตามคำสั่งของแม่ที่สั่งไว้ตอนแรกทันที

 

“ฮือ เฟย์”ทันทีที่ลูกขึ้นไปบนบ้านฟางปาไม้เรียวทิ้งแล้วสวมกอดเฟย์ทันทีก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เฟย์และเขื่อนที่พึ่งเข้ามาฟัง

 

 

 

 

“แม่ฟางใจร้ายจังเลยฟิน เฟรมกลัว”เฟรมกอดฟินแน่นบนห้องนอน

 

“ทำไมแม่ฟางต้องโกหกเรื่องพ่อด้วยพ่อเรายังไม่ตายซักหน่อย”ฟินพยายามคิด

 

“เราก็เอาพ่อมายืนยันให้แม่ฟางเห็นเลยสิ ว่าพ่อยังไม่ตายแม่ฟางจะได้ไม่ดุพวกเราอีก”เฟรมพูดขึ้นก่นที่ฝาแฝดจะเห็นด้วยกับความคิด รีบเก็บกระเป๋าแล้วสะพายเป้เหมือนเตรียมตัวออกเดินทางไกล โดยที่ฟินหยิบรูปป๊อปปี้กับฟางที่วางใต้หมอนมาด้วย

“นี่มันลุงป๊อปปี้นิมิน่า ถึงหน้าคุ้นๆ”เฟรมชี้ที่รูป

 

“งั้นก็แปลว่าลุงป๊อปก็คือพ่อของเรางั้นสิ เฟรม เราไปตามหาพ่อของเรากันเถอะ”ฟินพูดกับน้องก่อนจะค่อยๆย่องออกประตูหลังบ้านไปทันที

 

 

 

 

“เค้กได้แล้วค่ะคุณป๊อป”แม่บ้านเอาเค้กที่ร้านกาแฟมาให้ตามที่ป๊อปปี้สั่งไว้ตอนเย็น ป๊อปรับผละจากการนั่งดูอัลบั้มรูปตัวเองตอนเด็กมารับเค้กไว้

 

“เด็กผู้ชายที่มาบ้านเราวันนี้หน้าเหมือนคุณป๊อปเลยนะคะ”แม่บ้านชี้รูปป๊อปปี้ตอนเด็กพอดีกับปีอปปี้ชิมเค้กไป รสชาตของเค้กคือรสชาตเดียวกับที่ฟางเคยทำให้เขากิน ภาพต่างๆที่ป๊อปปี้ฟางรักกันผุดเข้ามาในหัวป๊อปปี้ ทำไมถึงเป็นรสชาตเดียวกับที่เธอเคยทำให้นะฟาง ป๊อปปี้พลางขยี้หัวตัวเอง ภาพของเธอทำไมถึงมาวนเวียนในหัวชั้นตลอดนะ ทำไมชั้นลืมเธอไม่ได้ซักที ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆแล้วหลับตาลงไป

 

 

 

วันนี้เราจะอัฟให้2ตอนนะ แต่ขอเม้นกะโหวตเรื่องนี้เราเยอะๆหน่อยน้าาาา