สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
 
“ตั้งใจเรียนนะลูก เดี๋ยวเย็นนี้แม่มารับ”ฟางเดินไปส่งฟินและเฟรมที่โรงเรียนก่อนจะหอมแก้มลูกๆทั้ง2คน
 
“แม่ฟางขา คือว่า”ฟินเอ่ยปากพูดกับแม่
 
“มีอะไรหรอลูก”ฟางถามลูกสาว
 
“คือเดือนหน้าเค้ามีงานแข่งขันกีฬาครอบครัวค่ะ แล้วฟินกะบเฟรมเป็นตัวแทนห้อง เค้าบอกว่าต้องเอาพ่อกับแม่มาแข่งด้วย”ฟินบอกแม่
 
“ก็มีแม่กับลุงเขื่อนไปอยู่แล้วนิจ้ะ ไม่ต้องห่วง”ฟางยิ้มแล้วบอกลูกๆ
 
“แต่ฟินกับเฟรมอยากเจอพ่อ”ฟินพูดไปตามตรง
 
 
“ก็พ่อหนูอยู่บนสวรรค์แล้วจะเจอได้ยังไงจ้ะ”ฟางชะงักก่อนที่จะฝืนยิ้มตอบลูกไป
 
 
“แม่ฟางโกหกเรา พ่อเรายังไม่ตาย คิกซ์บอกว่าเป็นเจ้านายพ่อคิกซ์อยู่เลย ยังไม่ตาย”เฟรมแย้งทำเอาฟางอึ้งแล้วเงียบลง
 
 
“เหลวไหลน่า แม่บอกพ่อเราตายไปแล้วๆ จะเป็นเจ้านายของพ่อแม่คิกซ์เค้าได้ไง ฟินพาน้องไปเรียน สายแล้ว เดี๋ยวเย็นนี้แม่มารับ”ฟางบอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบเดินกลับไป ฟินและเฟรมมองหน้ากันก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไป
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรรึเปล่าฟาง ทำไมทำหน้าเครียดๆ เดี๋ยวหน้าแก่นะ”เขื่อนและโทโมะมาเยี่ยมฟางที่บ้านแล้วเห็นฟางนิ่วหน้า เหมือนคิดอะไรบางอย่าง
 
“ถ้าเครียดแล้วแก่ฟางคงแก่ไปนานละล่ะเขื่อน”ฟางตอบพลางเดินไปเตรียมอุปกรณ์ทำขนมต่อ
 
 
“ถึงจะแก่ก็ยังสวยนะจ้ะ”โทโมะแซวฟาง
 
 
“ตลกละ ละนี่ไม่เจอกันตั้งนาน จะมารับขนมไปขายที่ร้านล่ะสิ”ฟางถามโทโมะกลับเพราะตอนนี้ฟางรับทำขนมขายส่งตามร้านต่างๆ รวมถึงร้านกาแฟที่
เปิดใหม่ในฟาร์มของป๊อปปี้ที่โทโมะรับไปขายด้วย
 
 
“ถูกต้อง เนี่ยลูกค้าชอบคัฟเค้กฝีมือฟางมากเลยนะ”โทโมะรีบบอก
 
 
“แหม ถ้าชอบก็มาช่วยแต่งหน้าคัฟเค้กสิ เผื่อโทโมะเอาไปให้สาวๆในฟาร์มละเค้าจะชอบ”ฟางแซวก่อนจะเอาคัฟเค้กออกมาจากเตาอบและโทโมะก็เข้าไปช่วยฟางอีกแรง
 
 
 
“เหนื่อยมั้ยฟาง”โทโมะถามขณะที่ช่วยฟางทำขนมอยู่
 
 
“เหนื่อยจนชินละล่ะโทโมะ ช่างมันเถอะ”ฟางหันไปยิ้ม รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มของฟางทำให้โทโมะรู้สึกเจ็บแทน ถ้าพี่ชายเค้ารู้ว่าตัวเค้าเองมีลูกที่ต้องรับผิดชอบถึง2คนเค้าจะทำยังไงนะ ละยัยแก้วจะเป็นยังไงในเมื่อรู้ว่าไปยุ่งกับคนมีลูกแล้วแบบนี้
 
 
 
"เธอเปลี่ยนไปมากนะฟาง จากคุณหนูขี้วีนกลายเป็นคุณแม่สู้เพื่อลูกแบบนี้"โทโมะพูดไปตามตรง เพราะตอนนี้ฟางต่างไปจากเดิมมาก ดูสงบไม่ขี้วีนรึ
โวยวายเหมือนเมื่อก่อน
 
 
"ก็คงเป็นเพราะเจ้า2แฝดด้วยล่ะ ที่ทำให้ฟางเปลี่ยนไป การเป็นแม่ที่ดูแลลูกเพียงลำพังมันไม่ง่ายเลย แต่ในความเหนื่อยเราก็มีความสุขที่เห็นหน้า
ของเค้าเป็นกำลังใจให้เรานะ โทโทะลองหาใครสัดคนมาดูและแล้วมีเต้าน้อยๆสิ แล้วจะรู้ว่ามันมีความสุขมากแค่ไหน"ฟางพูดแล้วยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงลูกของเธอ ทำให้โทโมะอดที่จะทึ่งในตัวฟางไม่ได้
 
 
 
 
กริ้งงงงงงงงง
 
 
 
“ค่ะ ฟางพูดค่ะ อะไรนะคะ ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”ฟางรับโทรศัพท์แล้วตกใจ
 
“เกิดอะไรขึ้นฟาง”โทโมะถาม
 
“ก็ครูที่โรงเรียนโทรมาบอกน่ะสิ ว่าเฟรมไปมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนในห้อง”ฟางบอก
 
“ห้ะ เด็กอนุบาลเนี่ยนะ”เขื่อนอึ้ง
 
 
“อนุบาลแล้วจะทำไมยะพี่เขื่อน ไปเร็วออกรถ”เฟย์ที่นั่งข้างเขื่อนก็แว้ดใส่ก่อนที่ทุกคนจะรีบขึ้นรถไปที่โรงเรียนอนุบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะคะคุณครู ละนี่พ่อแม่น้องคิกซ์มารึยังคะ”ฟางถามถึงครอบครัวของเด็กที่ลูกของเธอมีเรื่องชกต่อยด้วยทันที
 
“เห็นว่ากำลังมาค่ะ งั้นคุณแม่รอซักครู่นะคะ”คุณครูพูดจบก็เดินกลับเข้าไปโทรศัพท์หาพ่อแม่อีกฝ่ายต่อ
 
“ทำไมทำแบบนี้ครับน้องเฟรม แม่ไม่เคยสอนให้เรามีนิสัยก้าวร้าวแบบนี้นะ”ฟางหันไปดุลูกชายทันที
 
“พวกนั้นมาหาเรื่องเฟรมกับฟินก่อน”เฟรมรีบพูด
 
“แล้วแม่เคยสอนให้เฟรมใช้กำลังแบบนี้หรอ ทำไมทำตัวไม่น่ารักแบบนี้ เอานิสัยมาจากไหนห้ะ”ฟางดุลูกใหญ่ จนเฟรมร้องไห้ฟินรีบเข้ามากอดน้องทันที
 
“เฟรมต่อยหน้าคิกซ์เพราะว่าคิกซ์มาล้อพวกเราว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ เป็นเด็กเลี้ยงแกะ เอาเจ้านายพ่อคิกซ์มาโกหกเพื่อนว่าเป็นพ่อ พวกเราเป็นลูกมีพ่อใช่มั้ยแม่ฟาง ฮือ เราเป็นลูกมีพ่อใช่มั้ยย”ฟินบอกฟางก่อนจะปล่อยโฮจนสองพี่น้องกอดกันร้องไห้คิดถึงพ่อดังลั่นจนฟางตกใจ
 
“โอ๋ๆ เด็กๆไม่เอาไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวเย็นนี้น้าเฟย์พาไปเลี้ยงไอติมน้า ไม่เอาครับไม่ร้อง ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเนาะ”เฟย์รีบเข้าไปโอ๋หลานๆก่อนจะพาเด็กๆไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ ส่วนฟางถึงกับซึมเมื่อเห็นลูกร้องไห้คิดถึงพ่อ
 
 
 
“ไม่ยอมคนเหมือนพ่อไม่มีผิด”เขื่อนพูดลอยๆ
 
“ก็แค่คล้ายๆน่า ไม่เหมือนซักหน่อย”ฟางรู้ว่าเขื่อนหมายถึงใครก็รีบตอบทันที จนเขื่อนส่ายหน้าเบาๆ
 
“เออ เขื่อน ฟางลืมกระเป๋าไว้ในรถเดี๋ยวฟางไปเอาก่อนนะ”ฟางบอกเขื่อนก่อนจะรีบเดินไป โทโมะที่ไปซื้อน้ำมากับเขื่อนถึงกับงง
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะคะ คือดิชั้นเป็นผู้ปกครองน้องคิกซ์น่ะค่ะ”เสียงที่คุ้นหูทำเอาโทโมะต้องหันไป แล้วต้องตกใจ เพราะผู้ปกครองที่มาคุยกับครูนั้นคือแก้วนั่นเอง
 
“เป็นคุณแม่หรอคะ”คุณครูถาม
 
“อ่อ เปล่าค่ะเป็นพี่สาวค่ะ คือพ่อกับแม่น้องคิกซ์แกไม่ว่างอ่ะค่ะ”แก้วยิ้มบางๆ ก่อนจะหันมาตกใจเมื่อพบว่าโทโมะจ้องอยู่
 
“นายมาทำอะไรที่นี่”แก้วถามโทโมะห้วนๆ
 
“มาเป็นเพื่อน เพื่อนรับลูก มีอะไร”โทโมะย้อนกลับอย่างยียวน
 
“ก็เปล่า ก็นึกว่านายไปแอบมีลูกแล้วไม่บอกทางบ้าน เพราะเห็นว่าเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้านิ”แก้วเชิดใส่
 
“ถึงชั้นจะควงสาวไม่ซ้ำหน้าแต่ก็ป้องกันดี หรือถ้าจะมีก็แปลว่าน้ำยาชั้นดี สนใจลองมั้ยล่ะจะได้รู้”โทโมะตอบก่อนจะกระซิบคำตอบสุดท้ายข้างหูแก้ว
 
“ทุเรศ ออกไปนะ”แก้วร้องก่อนจะผลักโทโมะออกห่าง
 
“งั้นคุณครูคะ ถ้าพ่อแม่ของคนที่ต่อยน้องคิกซ์มาบอกให้เค้าไปคุยกันที่ฟาร์มคุณป๊อปปี้นะคะ วันนี้แก้วคงอยู่ไม่ได้นาน ขอพาน้องคิกซ์กลับเลยละกันลาล่ะค่ะ”แก้วหงุดหงิดรีบจูงน้องคิกซ์เดินไปทันที โดยมีสายตาโทโมะมองตามแก้วอย่างมีเลศนัย
 
 
 
 
 
“น้าเฟย์เสร็จรึยังคะ”ฟินถามเฟย์ที่เข้าห้องน้ำอยู่ ส่วนเฟรมเข้าห้องน้ำเสร็จก็ออกมาหน้าห้องน้ำแล้วเอาเกมส์เพลย์ออกมาเล่นไปเดินไปจนไม่ได้ดูทาง
 
 
พรืด
 
 
“โอ๊ยย เจ็บ ฮืออ”เฟรมที่ลื่นล้มพื้นที่เปียกน้ำทำให้ลื่นแล้วหัวโขกผนังถึงกับร้องไห้ออกมา
 
“ร้องไห้ทำไมครับ”ป๊อปปี้ที่ออกห้องน้ำเห็นเด็กร้องไห้หน้าห้องน้ำก็รีบเข้าไปดูทันที
 
“เจ็บบบบ ฮืออออ”เฟรมยังไม่หยุดร้องไห้ ป๊อปปี้จึงอุ้มเฟรมขึ้นมาและใช้ผ้าเช็ดหน้าตัวเองอังไอร้อนจากปากตัวเองแล้วประคบที่หัวโนของเฟรมทันที
 
“ไม่ร้องนะครับคนเก่ง เป็นลูกผู้ชายแค่นี้เราต้องเข้มแข็งนะรู้มั้ย”ป๊อปปี้ปลอบเฟรมอย่างอ่อนโยน ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเห็นเด็กคนนี้ร้องไห้แล้วเขาถึงอยากเข้าไปปลอบเด็กคนนี้ให้หยุดร้องไห้นะ
 
“คะ ครับ เฟรมจะเข้มแข็ง เฟรมจะอดทน”เฟรมที่กลั้นสะอึกสะอื้นปาดน้ำตาบอกป๊อปปี้ จนป๊อปปี้มองอย่างเอ็นดูก่อนจะวางตัวเฟรมลงที่ม้านั่งหน้าห้องน้ำแล้วลูบผมเฟรมอย่างเอ็นดู
 
“ดีมากครับ เป็นลูกผู้ชายเราต้องเข้มแข็งอดทนไว้นะครับจำไว้ เก่งมาก”ป๊อปปี้บอกกับเฟรม
 
“ขอบคุณครับคุณลุง เฟรมจะเข้มแข็ง เฟรมจะอดทนเพราะเฟรมเป็นผู้ชายต้องดูแลฟินกับแม่ให้ได้”เฟรมตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนป๊อปปี้อดยิ้มไม่ได้กับความไร้เดียงสาของเฟรม
 
“ดีมากครับ แล้วน้องเฟรมเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านเองหรอกหรอ”ป๊อปปี้ถาม
 
“ครับ แม่บอกว่าพ่อเฟรมกับฟินอยู่บนสวรรค์แต่เฟรมไม่เชื่อหรอกเพราะมีคนบอกพ่อเฟรมยังไม่ตาย เฟรมต้องหาพ่อให้เจอให้ได้”เฟรมรีบบอก จนป๊อปปี้อดเอ็นดูและแอบสงสารไม่ได้
 
 
 
กริ้งงงงงง
 
 
“งั้นลุงเอาใจช่วยให้เราเจอพ่อนะครับ เดี๋ยวลุงขอตัวก่อนนะลุงมีธุระ แล้วหวังว่าเราจะเจอกันอีกนะครับน้องเฟรม”ป๊อปปี้ลูบหัวเฟรมอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกไป แต่ก็อดหันกลับมามองไม่ได้ ทำไมนะเขาถึงรู้สึกถูกชะตาเด็กคนนี้เหลือเกิน
 
“คุยกับใครน่ะเฟรม”ฟินเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเฟย์
 
“กับคุณลุงใจดีปลอบเฟรมให้หยุดร้องไห้ด้วย แต่คุณลุงลืมผ้าเช็ดหน้าไว้น่ะสิ”เฟรมตอบก่อนจะคลี่ผ้าเช็ดหน้ามาอวดฟิน
 
“คุณลุงคนนี้ชื่อเหมือนแม่เราเลยเนาะ ชื่อ ฟาง”ฟินชี้ที่ตัวอักษรปักตรงผ้าเช็ดหน้าชื่อว่าฟางแล้วมีรูปหัวใจอยู่
 
“ใช่ๆ ชื่อเหมือนแม่เลย ลุงฟางๆๆๆ5555”เฟรมถึงกับยิ้มแล้วโบกผ้าเช็ดหน้าไปมา จนฟางที่ไปเอากระเป๋ามาจากรถก็เดินมาพอดี
 
“หัวเราะอะไรกันเด็กๆ”ฟางถามลูกๆ
 
“หัวเราะชื่อคุณลุงใจดีนะสิฮะ ชื่อเหมือนแม่เลย ลุงฟางๆๆๆ”เฟรมยิ้มแล้วโบกผ้าเช็ดไปมา
 
“เฟรมเอาผ้าเช็ดหน้ามาจากไหนลูก”ฟางถามอย่างตกใจทันที เพราะผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ เธอเป็นคนปักให้คนรักของเธอเองเมื่อตอนรักกันดี ป๊อปปี้!
 
 
 
ขออัฟเรื่องนี้ไวหน่อยนะทุกคน ละเราจะพยายามอัฟเรื่องที่เหลือด้วย ไงไรเตอร์ก็ขอเม้นกับโหวตฟิคเรื่องนี้กับเรื่องอีก2เรื่องเยอะๆหน่อยน้าาาาาาา