สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 
 
"คืนนี้ล่ะ ชั้นจะพาเธอหนีเองเพราะพี่ป๊อปจะต้องไปงานเลี้ยงกับยัยแก้ว และนั่น คือทางสะดวกที่จะไม่มีใครคุมเธอ"โทโมะพูดแผนการให้ฟางฟังใน
ห้องนอน เพราะหลังจากวันนั้นที่ป๊อปปี้ทำร้ายฟางต่อหน้าเขื่อนและโทโมะ ทั้งคู่ก็ออกโรงปกป้องและกันไม่ให้ป๊อปปี้และแก้วเข้ามาใกล้และให้ฟาง
ทำงานในฟาร์มตามคำสั่งป๊อปปี้โดยที่ลับหลังก็แอบวางแผนหาทางพาฟางหนีอยู่เรื่อยมา
 
 
 
"ไม่ดีใจหรอที่ได้กลับบ้านแล้ว"เขื่อนถามฟางที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรเลย
 
 
"หนีกลับไป ยังไงป๊อปปี้ก็ต้องตามชั้นกลับมาอยู่ดีเพราะเราทำวัญญากันไว้แล้ว เอาตัวชั้นมาทำงานใช้หนี้"ฟางพูดเสียงเศร้า
 
 
 
"งั้นชั้นจะใช้เธอเอง เป็นหนี้เท่าไหร่ ชั้นออกให้ แล้วเธอค่อยทยอยคืนชั้น นี่ก็ผ่านมาเป็น2เดือนแล้วหักลบจากที่เธอทำงานที่นี่ก็น่าจะลดหย่อนได้
น่า"โทโมะสรุปให้ฟางฟัง
 
 
 
 
"อืม"ฟางดีใจที่โทโมะดีกับเธอ แต่ทำไมนะในใจลึกๆเธอถึงไม่อยากไปจากผู้ชายใจร้ายคนนี้เลย เพราหลังจากวันนั้น ป๊อปปี้ก็ไม่มายุ่งกับเธออีก ยิ่งพอ
เธอเห็นสายตาที่เย็นชาของเขาเธอกลับรู้สึกโหวงๆอย่างประหลาด
 
 
 
"หรือเธอจะไม่อยากไปจากที่นี่"โทโมะพูดดักเหมือนเดาอารมณ์และความรู้สึกในใจลึกๆของฟางถูก
 
 
"เอ่อ คือ"ฟางอึกอักไม่กล้าตอบเพื่อนทั้ง2
 
 
"งั้นชั้นถามตรงๆ เธอยังรักพี่ชั้นใช่มั้ย ปากที่เธอบอกว่าที่เธอทำในอดีตคือการหลอกลวงไม่ได้รักพี่ชั้นจริง ชั้นว่าเธอโกหก เธอเองก็รักพี่ชั้นเหมือน
กัน"โทโมะถามฟางและจับสังเกตฟางได้หลายจุด ฟางไม่ตอบก้มหน้าหลบสายตา
 
 
"งั้นเราไม่ต้องไปไหนแล้วมั้ย เธอจะหนีคนที่เธอรักไปอีกทำไม เมือยังรักกันก็พูดกันออกมาตรงๆสิ"โทโมะไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
"โทโมะรู้อะไรมั้ย ถึงแม้ชั้นจะรักเค้ามากเท่าไหร่ แต่เมื่อคน2คนยังไม่เข้าใจกัน ไม่ยอมพูดกันดีๆเพียงเพราะทิฐิที่ตั้งไว้ ต่อให้รักกันมากเท่าไหร่ เราก็
ไปกันไม่รอดอยู่ดี ที่ชั้นอยากออกมาตรงนี้เพราะชั้นอยากจะพัก ในตลอด2เดือนที่ชั้นอยู่ที่นี่ ทำให้ชั้นรู้ว่า ชั้นทำผิดกับป๊อปปี้ไว้มากจนเค้าต้องกลาย
เป็นแบบนี้ ชั้นสำนึกผิดแล้ว ชั้นผิดไปแล้วฮือๆ ชั้นขอโทษ"ฟางพูดแล้วค่อยๆร้องไห้ โทโมะเห็นแล้วสงสารฟาง และก็เข้าใจความรู้สึกที่เจ็บปวดของ
ป๊อปปี้เหมือนกัน โทโมะจึงเดินมากอดฟางเพื่อให้กำลังใจเธอ
 
 
 
 
"แล้วจะให้ชั้นไปส่งเธอที่ไหนล่ะ ในเมื่อที่บ้านก็ไปไม่ได้เพราะเดยวพี่ป๊อปไปตามเธอกลับมาอีก"โทโมะถาม
 
 
"ชั้นยังไม่รู้เลย"ฟางปาดน้ำตาทิ้งแล้วพูด
 
 
 
 
"เอ่อ เอางี้มั้ย ชั้นมีบ้านหลังหนึ่งที่ปล่อยให้คนอื่นมาเช่าไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่ ไอ่ป๊อปก็ไม่รู้ เธอเองวางใจได้เลยนะฟางว่าชั้นจะไม่บอกมัน
หรอก"เขื่อนยิ้ม ฟางรู้สึกขอบคุณคนทั้ง2มากที่ดีกับเธอแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คืนนี้พี่จะกลับกี่โมงหรอ"โทโมะถามขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้และเเก้วเดินลงมาในชุดเตรียมตัวไปงานเลี้ยง
 
 
"ถามทำไม"ป๊อปปี้ถามกลับอย่างแปลกใจที่จู่ๆน้องชายที่ไม่ค่อยสนใจอะไรเรื่องงานของเขามาถามแบบนี้
 
 
"เปล่า พอดีนัดกับเพื่อนไว้ ว่าจะไปหาซะหน่อยไม่มีอะไรหรอกสัาจะไม่พาสาวๆมานอนที่นี่หรอก"โทโมะตอบกวนๆแบบเดิม
 
 
"หรอ ก็ดี ก็นึกว่าจะพานักโทษหนีซะอีก"ป๊อปปี้พูดจบก็เหล่มองฟางที่นั่งตัวเกร็งข้างโทโมะจนโทโมะต้องเอามือแตะไหล่ฟาง ภาพที่ทั้งคู่สนิทสนม
ทำให้ป๊อปปี้รู้สึกหงุดหงิดใจอย่างมาก ทั้งที่ตลอดเวลาเขาพยายามทำงานไม่สนใจฟางแต่พอเห็นแบบนี้มันทำให้เขาอารมณ์เสีย
 
 
 
 
"อ้อ ละอีกอย่าง พี่ชั้นโตละนะ ไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องเกาะมากก็ได้ไม่หายไปไหนหรอก"โทโมะอดแขวะแก้วไม่ได้ที่เธอเกาะป๊อปปี้เพื่อแสดงความเป็น
เจ้าของแจจนน่าหมั่นไส้
 
 
 
 
 
"ขอบคุณสำหรับคำ้เตือนนะคะคุณโทโมะ แต่ก็ต้องห่วงคุณป๊อปล่ะค่ะ เพราะในบ้านนี้มีคนที่เคยทำร้ายคุณป๊อปอยู่ ก็ต้องระวังเป็นธรรมดาเผื่อลับหลัง
อาจจะแค้นแล้วหาทางเล่นงานลับหลัง"แก้วตอบก่อนจะพูดกระทบใส่ฟาง ทำเอาฟางกำมือแน่น
 
 
"มันจมากไปแล้วนะ ฟางเองก็ไม่ได้ก่อความวุ่นวายที่นี่อีกแล้วอย่ามาหาเรื่องดีกว่า"โทโมะรีบว่าปกป้องฟาง
 
 
"แก้วเค้าพูดความจริงนิ ทำท่าไม่พอใจทำไม ร้อนตัวหรอ"ป๊อปปี้เยาะใส่ฟางเพราะเขาเองรู้สึกไม่ชอบใจที่โทโมะปกป้องฟางแบบนี้
 
 
"จะไปงานเลี้ยงไม่ใช่หรอคะ จะเสียเวลาลดตัวมาคุยกับคนอย่างชั้นทำไม ไปเถอะค่ะสายละนิ"ฟางที่โมโหลุกขึ้นมาโต้ป๊อปปี้กลับ ทำเอาโทโมะแอบ
เหวอ รีบลุกขึ้นมาปรามฟาง
 
 
 
 
"หึ ร้อนตัว นี่คิดว่าชั้นไม่อยู่แล้วจะมีเวลาสวีทกับน้องชั้นล่ะสิ"ป๊อปปี้โมโห
 
 
 
 
"สมองนี่คิดได้แต่เรื่องแค่นี้หรอ เรียนก็มาซะสูงไม่น่าเลยวันๆคิดแต่เรื่องใต้สะดือน่าจะกินหญ้าแทนข้าวดีกว่า ว้าย"ฟางด่าป๊อปปี้อย่างเจ็บแสบแต่ต้อง
ร้อง เมื่อถูกป๊อปปี้อุ้มขึ้นไปบนห้อง
 
 
 
 
"ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนะ จะทำอะไร ปล่อยยยยย"ฟางดิ้นไปมาและทุบป๊อปปี้รัว
 
 
"นี่คือโทษขอนักโทษปากดีแบบเธอ"ป๊อปปี้จัดการเอาโซ่มาล่ามฟางไว้ในห้อง ก่อนจะเก็บกุญแจไว้ที่ตัวเอง โทโมะอึ้งเมื่อทุกอย่างผิดแผน
 
 
"ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะป๊อปปี้คนบ้า คนโรคจิต นายไม่มีสิทธิ์มาขังชั้นแบบนี้"ฟางโวยวายแล้วทุบอกกว้างเป็นพัลวันจนป๊อปปี้ต้องรวบข้อมือบางเอาไว้
 
 
"ใครว่าชั้นไม่มีล่ะ ชั้นมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวของเธอ อย่าคิดนะว่าพอชั้นไม่มายุ่งแล้วมีโทโมะกับเขื่อนมาปกป้องอยู่ชั้นจะลืมว่าเธอเป็นอะไรชั้นเป็นใคร
ลูกหนี้ขัดดอกไม่มีสิทธิ์โวยวาย"ป๊อปปี้ว่าก่อนที่จะผลักฟางลงไปกองกับพื้นแล้วเดินออกมา
 
 
 
"ไม่เกินไปหน่อยหรอพี่"โทโมะที่มองการกระทำของป๊อปปี้ก็รีบว่า
 
 
"เป็นห่วงกันมากใช่มั้ย ดี ชั้นบอกแล้วไง ว่าอะไรที่ขัดขวางความสุขของยัยนี่ได้ชั้นก็จะทำ"ป๊อปปี้พูดจบก็ออกไปจากห้องพร้อมกับแก้วโดยที่แก้วยิ้ม
เยาะเมื่อเห็นป๊อปปี้กับฟางทะเลาะกัน
 
 
"เธอเจอดีแน่ยัยแก้ว"โทโมะมองเห็นสีหน้าสะใจของแก้วก็พูดไล่หลังทั้งคู่อย่างแค้นเคืองก่อนจะหันกลับไปหาฟาง
 
 
 
"เอาไงดีล่ะทีนี้"โทโมะ เกาหัวแกรกๆและพยายามหาทางช่วยฟาง
 
 
"สงสัยชั้นคงไปจากเค้าไม่ได้จริงๆสินะ"ฟางเศร้าพลางมองไปที่ข้อเท้าตัวเอง
 
 
 
"มันต้องมีทางล่ะน่า ฮัลโหลเขื่อน ขึ้นมาที่บ้านชั้นก่อน มีเรื่องว่ะ เออ ผิดแผน เอาเลื่อยกับอุปกรณ์ช่างมาด้วย"โทโมะบอกฟางก่อนจะกดโทรศัพท์โทร
ออกหาเขื่อนที่รออยู่หลังฟาร์มให้ขึ้นมาก่อนพร้อมเอาอุปกรณ์ช่างมาด้วย
 
 
 
 
 
 
ผ่านไปหลาย10นาที
 
 
 
 
"โห โซ่ยี่ห้อวะเนี่ย เเข็งชะมัด"เขื่อนที่เหงื่อตกกับการใช่เลื่อยอันเล็กเลื่อนโซ่ให้ฟางถึงกับบ่น
 
 
"ก็ดูขนาดเลื่อยบ้างสิ เล็กขนาดนี้จะไปขาดได้ไง"โทโมะบอก
 
 
"คร้าบโทโมะคร้าบ ยื่นหล่อทำไมล่ะ ช่วยกันหน่อยสิ เอาคีมมา"เขื่อนหันไปสั่ง เพราะกลัวว่าป๊อปปี้จะกลับมาทัน
 
 
"นี่ใช่ม้ะ คีมนั่นน่ะเล็กไป นี่เลย"โทโมะไปเจอขวานอันใหญ่เหมาะมือด้านล่างก่อนจะบอกเขื่อนหลบเพื่อนตัดโซ่เอง
 
 
"ไม่นะ"ฟางร้องกรี๊ดและหลับตาลง
 
 
 
กึง!
 
 
 
"หลุดแล้วฟาง ไปกันเถอะ"โทโมะบอกให้ฟางก่อนจะรีบพาฟางลงไปด้านล่างให้เร็วที่สุดโดยมีเขื่อนวิ่งตามมาติดๆจนถึงท้ายฟาร์มที่นัดไว้
 
 
"ไหนวะเขื่อน รถอยู่ไหน"โทโมะถามเขื่อนเรื่องรถทันที
 
 
 
"จอดไว้นี่นิหว่าไปไหนเนี่ย"เขื่อนมองหารถ ก่อนจะค่อยๆหน้าซีด เขาลืมเอากุญแจออกมาจากรถด้วยล่ะสิ
 
 
 
"กะแล้วเชียวว่าต้องช่วยกันหนี"แก้วที่โผล่มาจากความมืดเดินแกว่งกุญแจรถเดินมาช้าๆ
 
 
 
"เอากุญแจมานะ"โทโมะโมโหเดินเข้าไปคว้าตัวแก้วหมายจะเอากุญแจ
 
 
"ว้าย ปล่อยนะ"แก้วร้องเสียงดังและขัดขืนโทโมะ แต่ชายหนุ่มกลับรวบแก้วมากอดและพยายามยื้อแย่งกุญแจกัน
 
 
 
"ปล่อยแก้วนะโทโมะ"ป๊อปปี้ที่เดินออกมาอีกทางก็บอกให้โทโมะปล่อยตัวแก้วซะ
 
 
"หึ กะไว้อยู่แล้วว่าต้องหนีจริงๆ"ป๊อปปี้มองฟางด้วยสายตาเย็นชาทำให้ฟางรู้สึกร้อนๆหนาวๆกับสายตาคู่นี้
 
 
"อย่าทำอะไรฟางนะ ถ้าพี่จะทำพี่ทำผมด้วยเพราะผมเป็นคนคิดแผนนี้"โทโมะรีบพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินไปหาฟาง
 
 
 
"บังเอิญจังเลยนะ ที่เรามายืนกันอยู่ที่เดิม เมื่อ4ปีที่แล้วด้วยสิ จำได้มั้ย"ป๊อปปี้เดินมาหาฟางก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว ทำเอาฟางหน้าซีดกลัว
ผู้ชายคนนี้มาก
 
 
"เงียบทำไมล่ะ เงียบกันทำไม ชั้นอยากจะรู้จัง ถ้าชั้นมาไม่ทัน พวกเธอคงจะมีความสุขมากสินะที่ไปจากที่นี่ได้"ป๊อปปี้เยาะฟาง
 
 
"ใช่ ไปจากที่นี่ ไปจากนาย คนไม่มีหัวใจ"ฟางพูดทั้งน้ำตา เจ็บปวด เจ็บปวดเหลือเกินกับสายตาเย็นชาของเค้าแบบนี้
 
 
"เธอกล้าว่าชั้นไม่มีหัวใจได้ยังไงฟาง ในเมื่อเธอเป็นคนฆ่าชั้นให้ตาย เหยียบย่ำหัวใจชั้นไปแล้ว ที่นี่ตรงนี้ไง"ปีอปปี้พูดอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึง
เหตุการณ์เมื่อ4ปีก่อนที่นี่
 
 
 
 
"มาคราวนี้จะทำอะไรชั้นอีกล่ะ เอามีดชั้นแทงเลยมั้ย แทงเลยสิ แทงเลย"ป๊อปปี้เอามีดยัดใส่มือฟางแล้วบอกให้เอามีดแทงตัวเองทั้งน้ำตา ฟางยิ่ง
น้ำตาไหลรู้สึกผิดไปใหญ่
 
 
 
 
 
"ฮือ ป๊อปปี้ ชั้นขอโทษ ฮืออ ชั้นขอโทษ"ฟางทรุดนั่งลงแล้วร้องไห้ออกมาโทโมะปล่อยแก้วแล้วรีบไปดุกับเขื่อนทันที
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป หนี้ของฟางผมขอใช้เเทนเถอะ พี่จะรั้งฟางไว้ทำไมในเมื่อพี่ไม่รักเค้าแล้ว พี่ก็เห็นอยู่ ยิ่งอยู่ด้วยกันเพราะทิฐิ พี่กับฟางมีแต่จะปวดใจแบบนี้
ผมขอเถอะนะ ปล่อยฟางไปเถอะ ต่างคนต่างอยุ่เถอะ"โทโมะขอร้องพี่ชายตัวเอง
 
 
 
 
 
"ถ้าพี่จะเอาเค้ามาแก้แค้นและจะให้ฟางรู้สึกผิด ผมว่าพี่ทำสำเร็จแล้วล่ะ เพราะเท่านี้ฟางก็สำนึกและบอบช้ำมามากพอแล้วนะพี่"โทโมะบอกก่อนจะ
พยุงให้ฟางลุกขึ้น
 
 
 
 
"ชั้นเห็นด้วยกับน้องแกนะ เลิกทำร้ายฟางเถอะ นี่มันไม่ใช่แกเลยป๊อป มันไม่ใช่แกเลย"เขื่อนบอกอีกทีก่อนจะช่วยพยุงฟางไปกับโทโมะ
 
 
 
 "ถ้าไม่รักฟางแล้วก็ปล่อยฟางไปใช้ชีวิตของเค้าเถอะอย่ารั้งกันไว้ให้เจ็บแบบนี้เลย"โทโมะพูด
 
 
 
'ดะ เดี๋ยว พวกนายจะพายัยนี่ไปไหนน่ะ หยุดนะ"แก้วร้องก่อนจะเข้ามาขวาง
 
 
 
"แก้ว ปล่อยพวกเค้าไป"ป๊อปปี้พุดเบาๆแต่ก็ทำให้ทุกคนหันไปมอง
 
 
"อะไรนะ"แก้วถามอีกครั้ง
 
 
 
 
"ปล่อยพวกเค้าไป อยากจะทำอะไรก็ทำ ต่อไปนี้ ต่างคนต่างอยู่"ป๊อปปี้พูดแล้วหันหลังใส่ฟาง โทโมะและเขื่อน
 
 
"ขอบคุณนะพี่ป๊อป"โทโมะพูดทิ้งท้าย ก็จะเอากุญแจรถมาจากมือแก้วแล้วขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ป๊อปปี้ที่นิ่งอยู่นานหันไปมอง แก้วมองแผ่นหลัง
ชายหนุ่มที่สั่นๆนั้น ทำให้เธอรู้เลยว่า เขากำลังร้องไห้อยู่
 
 
 
 
 
"คุณป๊อป"แก้วแตะไหล่ ปีอปปี้หันกลับไปกอดแก้วทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมา แก้วลูบหลังแล้วร้องไห้ เจ็บจัง สุดท้ายทำดีแค่ไหน เค้าก้ลืมรักเก่าไม่
ลงซักที
 
 
 
ขอเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆหน่อยสิน้าๆๆ