สุดที่รัก ผมเกลียดคุณ

 

 

 

“อืมมมม”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นแล้วมองไปรอบๆห้องก่อนจะสะดุดร่างบางในอ้อมกอดที่หลับอยู่ ชายหนุ่มจองมองไปยังร่างบาง กี่ครั้งแล้วที่เขาไม่อาจละ

สายตาไปจากคนตัวเล็กคนนี้ไปได้ ต่อให้ร้ายกับเค้าเท่าไหร่ เค้าถึงไม่ลืมเธอเลยนะ

 

 

 

 

“เธอเล่นของใส่ชั้นใช่มั้ย ชั้นถึงไปไหนจากเธอไม่ได้แบบนี้”ป๊อปปี้พูดเบาๆ ก่อนที่ร่างบางจะขยับไปมาเพื่อจะลืมตาตื่น ป๊อปปี้มองฟางจนฟางลืมตาตื่น

มาเจอตัวเอง ฟางหน้าแดง รีบหันหน้าหนีเขา ป๊อปปี้แอบยิ้มนิดนึงกับการกระทำของฟาง

 

 

“จะนอนเฉยอยุ่อีก ไม่มีงานมีการทำหรอห้ะอย่าลืมสิเธอมาที่นี่เพื่อทำงานใช้หนี้นะ”ป๊อปปี้ดุ จนฟางหันขวับค้อนใส่เขา

 

 

“นายนั่นล่ะ ไม่ไปทำงานรึไง ดีแต่ว่าคนอื่นเค้าน่ะ”ฟางสวนป๊อปปี้

 

 

“ระดับชั้นน่ะ จะไปเมื่อไหร่ก็ได้ ใครจะไปเหมือนเธอนอนกินบ้านกินเมืองไปวันๆ ขั้นไม่คุยกับเธอละ เสียเวลาทำงานชั้นหมด”ป๊อปปี้เปลี่ยนคุยลุกหนีฟางแทน ทำเอาฟางเหวอที่เดี๋ยวก็ถูกว่าเดี๋ยวก็ถูกป๊อปปี้เดินหนี

 

 

“อีตาบ้านี่ จะด่าก็ด่าจะไปก็ไป”ฟาง งงก่อนจะค่อยๆลุกมาจัดการตัวเองแล้วลงไปชั้นล่าง

 

 

 

“กว่าจะลงมาได้นะ จะนอนเป็นคุณนายไปถึงไหนยะ”แก้วว่าฟางทันทีที่เห็นฟางเดินลงบ้านมาสาย ซึ่งป๊อปปี้แอบเหล่มองฟางขณะที่อ่านหนังสืออยู่

 

 

“แก้ว ละโทโมะล่ะ”ป๊อปปี้ถามหาน้องชาย

 

 

“เอ่อ เมื่อคืน คุณะโทโมะเมามากน่ะค่ะ สงสัยแฮงค์อยู่ในห้อง”แก้วตอบแต่ก็เลี่ยงสบตาป๊อปปี้เมื่อคิดถึงเมื่อคืนที่โทโมะทำไว้

 

 

“เดี๋ยววันนี้แก้วเข้าไปในอำเภอกับผมหน่อยนะ พอดีผมต้องเข้าเอาเอกสารไปส่งให้คนของพ่อน่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มอ่อนโยนให้กับแก้ว ทำเอาฟางที่มองอยู่ก็

แอบม่พอใจปนน้อยใจ ใช่สิ อะไรก็แก้วๆๆๆ

 

 

“ส่วนเธอ ชั้นจะให้คนงานคุมตัวเธอทำงานนี่ล่ะถ้าวันนี้งานไม่เดินไม่ต้องกินข้าว”ป๊อปปี้ขู่

 

 

“ชั้นไม่ใช่ทาสนายนะไม่มีสิทธิ์สั่ง”ฟางร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

 

 

“ไม่ใช่หรอ แต่ตอนนี้มันก็ใช่ละล่ะ หึ อาลืมสิ ทำงานใช้หนี้ที่บ้านเธอสร้าง ถ้าเธอทำตัวดีๆชั้นก็จะลดหนี้ให้”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

 

 

"ตั้งใจทำลานล่ะนังลูกหนี้ เห้อ เที่ยงนี้จะพอคุณป๊อปไปทานข้าวที่ไหนดีน้า"แก้วยิ้มเยาะก่อนที่จะพูดจายั่วโมโหฟางกลับบ้าง

 

 

 

"โอ๊ยยย จะไปไหนก็ไปทั้งคู่นั่นล่ะ น่ารำคาณ!!!!"ฟางหงุดหงิดตะโกนโวยวายไล่หลังป๊อปปี้และแก้วออกไป

 

 

 

“หึ่ย แก้วอย่างงั้น แก้วอย่างนี้ เออ ใช่สิ ชั้นมันไม่ดี ไม่เอาไหน ทำอะไรก็แย่ ดีแต่ว่ากันไม่เคยจะฟังกันบ้างเลย ไอ้คนบ้าๆๆๆ กินหญ้าแทนข้าวรึ

ไง”ฟางที่เข้ามาทำงานในฟาร์มตามที่ป๊อปปี้สั่งนั่งจิ้มหญ้าในกระบะให้วัวกินก็บ่นน้อยใจป๊อปปี้พลางระบายอารมณ์ลงหญ้าในกระบะด้วความโมโห

 

 

 

“หญ้ามันไปทำอะไรผิดฮะ แทงซะยุ่ยเลยเนี่ย”เสียงใสๆของชายหนุ่มพูดแซวฟางอย่างอารมณ์จนฟางต้องหัขวับไปตามเสียง

 

“ขะ เขื่อน”ฟางร้องดีใจเมื่อเห็นเพื่อนเก่าอย่างเขื่อน

 

“คร้าบผม”เขื่อนยิ้มให้ฟางอย่างอารมณ์ดี ฟางรีบวิ่งไปกอดเขื่อนด้วยความดีใจ

 

“นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”ฟางเอ่ยถาม

 

“ซักพักล่ะ กลับมาดูแลฟาร์มต่อจากป๊อปปี้เค้า”เขื่อนบอก

 

“เอ่อ เขื่อน นายยังโกรธชั้นอยู่รึเปล่ากับเรืองราวในอดีต”ฟางถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะเธอเคยร้ายกับคนที่นี่ไว้มาก

 

 

“โกรธสิ แต่เป็นแคเมื่อก่อนนะ ตอนนี้ฟาร์มก็ได้คืนแล้วนิ จะโกรธทำไม โกรธคือโง่โมโหคือบ้าเปล่าๆ”เขื่อนยิ้มเชิงว่าฟางไม่ต้องกังวลนะ

 

 

“แต่คนบางคน โกรธจนโง่จนบ้าไปแล้วล่ะตอนนี้”ฟางบ่นอุบถึงป๊อปปี้

 

 

“ก้เค้ารักฟางมากนินา ทำไงได้”เขื่อนรู้ว่าหมายถึงใครก็แซว

 

 

“นั่นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ เกลียดหยั่งกับกิ้งกือไส้เดือน”ฟางเปรียบ

 

 

 

“งั้นป๊อปปี้ก็คงชอบเลี้ยงกิ้งกือไส้เดือนมากสินะ ถึงได้พาเธอมาอยู่ที่นี่แถมสั่งชั้นให้มาเฝ้าไม่ให้คลาดสายตาไปไหน”เขื่อนไม่เลิกแซว

 

 

 

“เอามาเป็นทาสน่ะสิไม่ว่า พวกเผด็จการบ้าอำนาจตั้งตัวเองเป็นศาลเตี้ยตัดสินคนอื่น หึ นี่คงจะไปสวีทอี๋อ๋อกับยัยแก้วอย่างมีความสุขแล้วสิท่า”ฟางพูด

ถึงปีอปปี้อีกครั้งก็อดเคืองไม่ได้จนเชื่อนหัวเราะกับท่าทางที่ฟางแค้นเคืองป๊อปปี้เป็นอย่างมาก

 

 

"แหมๆ หึงป๊อปปี้กับแก้วหรอจ้ะ"เขื่อนสังเกตเห็นฟางที่หงุดหงิดก็รีบแซวไม่หยุด

 

 

"ไม่ได้หึง โอ๊ย ทำไมในนี้มันร้อนแบบนี้เนี่ย หลีกไปเลยเขื่อน"ฟางโวยวายกลับก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องเดินหนีไปทำงานอย่างอื่น ส่วนเขื่อก็หัวเราะ

ชอบใจกับท่าทางของฟางก่อนที่จะเดินตามฟางไป

 

 

 

 

 

 

“เอาของเข้าไปเก็บด้วยนะจ้ะ”แก้วเดินกลับเข้ามาในบ้านช่วงบ่ายก็เดินไปหาน้ำดื่มแก้ร้อนทันที

 

 

“นี่เห็นฟางมั้ย”โทโมะที่ตื่นแล้วลงมาก็ถามแก้วทันที

 

 

“ถามแต่ฟางๆ นี่ห่างกันซักพักนี่จะตายรึไง”แก้ววางแก้วน้ำดังปังแล้วหันขวับไปว่า

 

 

 

“อย่างน้อยฟางก็มีเสน่ห์ให้ขาดไม่ได้ ไม่เหมือนคนอย่างเธออยู่ใกล้แล้วรู้สึกรังเกยจ ขยะแขยง ยัยคางคกขึ้นวอ”โทโมะว่าแก้วทำเอาแก้วที่ถือแก้วน้ำ

อยู่สาดใส่หน้าโทโมะทันที

 

 

 

 

“นี่เธอ กล้าดียังไงทำแบบนี้กับชั้น อย่าลืมสิว่าเธอมันก็แค่คนใช้อย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนโปรดที่นี่จะทำอะไรแบบนี้ก็ได้น่ะห้ะ ”โทโมะคว้าแขนแก้วมา

บิดอย่างแรงแล้วว่าอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

“จะกล้าไม่กล้า ดีรึไม่ดี ชั้นก็ทำมาแล้วจะทำไมเพราะถ้าเทียบระหว่างคนไม่เอาไหนอย่างนายกับลูกจ้างที่ขยันทำงานอย่างชั้น คุณป๊อปหรือไม่ก็พ่อแม่

นายพวกท่านก็ต้องเชื่อชั้นอยู่ดี”แก้วย้อนกลับอย่างไม่สะทะสะท้านกลัวโทโมะเลยสักนิด

 

 

 

 

“เธอนี่อยากโดนดีนักใช่มั้ย”โทโมะว่าเมื่อถูกแก้วพูดจาเยาะเย้ยตน

 

 

“เอาสิ จะทำอะไรชั้นตบชั้นหรอ ตบเลย รับรองพี่คุณไม่ปล่อยคุณไว้แน่ เหมือนตอนนั้นไงล่ะแถมโดนด่าว่าหน้าตัวเมีย”แก้วพูดอย่างสะใจ

 

 

“มันจะมากไปแล้วนะ เธอนี่มันนางมารร้ายดีๆนี่เอง”โทโมะโมโหก็บีบปากแก้วเพื่อให้หยุดพูด

 

“อื้อ เจ็บนะ ทุเรศดีแต่รังแกผู้หญิง”แก้วผลักโทโมะออกอย่างแรงก่อนจะว่าโทโมะแล้วเดินหนีไป

 

 

“จะไปไหน มานี่”โทโมะรีบคว้าตัวแก้วมาแนบลำตัว แก้วพยายามดิ้นหนี

 

 

"ปล่อยชั้นนะ ชั้นจะฟ้องคุณป๊อป"แก้วโวยวายแ้วพาามแกะตัวเองออกจากการเกาะกุม

 

 

 

 

"ปากดี ขี้ฟ้องนักใช่มั้ย ชั้นจะทำให้ปากเธอฟ้องพี่ชั้นไม่ได้เอง ปากสกปรกแบบนี้ต้องหาอะไรยัดปาก ดินที่ฟาร์มรึว่าถุงเท้าชั้นตอนนี้ดีล่ะ"โทโมะพูด

กอนท่จะลากแก้วไปตามแรงของเขาอย่างเอาจริงทำให้แก้วหวีดร้องและขัดขืนเขา แต่แก้วสะบัดหนีอย่างแรงจากโทโมทำให้แก้วเซหัวกระแทก

เหลี่ยมเสาหัวแตกทันที

 

 

 

 

 

“ดี สมน้ำหน้าทีหลังจะได้จำไว้ อย่าหือกับชั้นอีก”โทโมะตกใจแต่ก็ยังทำเป็นไม่สนใจแก้วและว่าก่อนจะเดินขึ้นบนบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว เกิดอะไรขึ้นใครทำอะไรเธอ”ป๊อปปี้ที่ตามเข้ามาทีหลังตกใจเห็นแก้วหัวแตกรีบวิ่งไปประคองกอดแก้วทันที

 

 

“ไม่มีอะไรค่ะ”แก้วที่เสียใจกับโทโมะก็บ่ายเบี่ยงที่จะตอบ

 

 

“บอกมาแก้ว ไอ้โทโมะอีกแล้วใช่มั้ย ดีวันนี้ชั้นก็จะเอาเลือดหัวมันออกเหมือนกัน”ป๊อปปี้เดือด

 

 

 

“อย่าค่ะคุณป๊อป แก้วเซล้มเองคุณโทโมะไม่ได้ทำแก้ว”แก้วรีบบอกก่อนจะรั้งแขนโทโมะไว้เพราะถึงแม้เธอจะเกลียดโทโมะแต่เธอก็ไม่อยากให้ป๊อปปี้

มีเรื่องทะเลาะบาดหมางกับน้องชายตัวเอง

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีมูลโทโมะก็ไม่ทำร้ายเธอ บอกมานะทะเลาะอะไรกัน”ป๊อปปี้คาดคั้นแก้ว แก้วหลบตาป๊อปปี้ด้วยความกลัว

 

 

“คุณโทโมะเค้ามาถามหายัยฟางกับแก้วเราเลยทะเลาะกัน”แก้วตอบเสียงอ่อยๆยิ่งทำให้ป๊อปปี้โมโหไปอีก

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะเขื่อนที่ช่วยฟางจนเสร็จงานไวแบบนี้”ฟางเดินพูดกับเขื่อนเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์ดีหลังจากทำงานตามที่ป๊อปปี้สั่งไว้เสร็จ ทำให้แก้ว

และป๊อปปี้หันไปมองตามต้นเสียง

 

 

“กลับมาแล้วหรอยัยตัวดี”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางเดินมากับเขื่อนและหัวเราะคิกคักชอบพอกันก็ยิ่งหงุดหงิดแล้วว่า

 

 

 

“อะไรของนาย ก็ชั้นไปทำงานตามที่นายสั่งไงล่ะยะ อุ๊ปส์ หัวไปโดนอะไรมา กระแทกเสาเล่นเพื่อเรียกร้องคะแนนสงสารจากป๊อปปี้หรอ”ฟางบ่นก่อน

จะย้อนถามแก้วอย่างไม่ค่อยใส่ใจ

 

 

 

“ก็เพราะเธอคือต้นเหตุนั่นล่ะ”ป๊อปปี้โมโหจัดก็เดินไปคว้าแขนฟางมาบีบแน่น

 

 

“โอ๊ย นายมาพาลใส่ชั้นอะไรอีกชั้นเจ็บนะ”ฟางร้องออกมาด้วยความตกใจ

 

 

“ใช่ป๊อปปี้ นายใจเย็นๆก่อน อย่าทำฟางสิฟางเจ็บนะวันนี้ฟางเค้าก็ตั้งใจทำงานในฟาร์มไม่หนีไปไหนรึอู้เลยนะ”เขื่อนพยายามพูดแต่นั่นทำให้ป๊อปปี้

โมโหกว่าเดิมที่เห็นเขื่อนออกรับแทนฟาง

 

 

 

 

“เพราะเธอ เอาแต่ยั่วน้องชั้นจนน้องชั้นเพ้อหาเธอจนต้องทะเลาะกับแก้วทำให้แก้วเป็นแบบนี้ไงล่ะ”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟางน่ากลัว

 

 

"โอ๊ยย พอยัยนี่เจ็บตัวอะไรๆก็พาลลงที่ชั้น นายก็เห็นนิว่าชั้นไม่ได้ทำอะไรยัยนี่เลยวันนี้นายมันไม่มีเหตุผล"ฟางตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ

 

"ใช่ไม่มีเหตุผลแล้วจะทำไม เพราะคนอย่างเธอมันไม่ควรค่าที่จะมองในแง่ดีขึ้นหรอก นี่ก็คงจะมารยาออดอ้อนให้คนในฟาร์มกับไอ้เขื่อนช่วยงานมาล่ะ

สิท่า"ป๊อปป้ไม่สนใจยังคงว่าดูถูกฟางอย่างร้ายกาจ

 

 

"ไม่ว่าชั้นจะร้ายรึดี นายก็ไม่เคยมองชั้นดีเลยในสายตาสินะ"ฟางเริ่มท้อใจและพูดออกมาทั้งน้ำตา ทำไมกัน ทั้งที่วันนี้เธอตั้งใจทำงานเพื่อหวังไม่ให้

ป๊อปปี้กับเธอต้องทะเลาะกันอีก แต่สุดท้ายก็มีเรื่องอีกแล้วและเขาก็ไม่ฟังเธออีกแล้ว

 

 

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตา คนบาปอบ่างเธอน่ะหรอจะสำนึกผิด จะเกรงกลัวไง เมื่อกี้ยังเยาะเย้ยแก้วเค้าอยู่นิ ไหน มาดคนอวดเก่งหายไปไหนหมดห้ะ”ป๊อปปี้

ตะคอกว่าฟางไม่หยุดจนฟางทำให้ฟางเริ่มสะอึกสะอื้นออกมาแล้วจเดินหนแต่ป๊อปปี้ไม่ยอม ผละแก้วออกจากตัวเองแล้วไปคว้าร่างบางมาแนบลำตัว

 

 

“เห้ยพี่ป๊อปอย่าทำฟางนะ”โทโมะที่ได้ยินเสียงเอะอะก็รีบออกมาห้าม การที่เขื่อนและโทโมะโอ๋ฟางทำให้ป๊อปปี้โมโหเป็นอย่างมาก

 

“ห่วงกันนักใช่มั้ยยัยนางมารร้ายแบบนี้ ดี ห่วงกันไปเลย”ป๊อปปี้โกรธจัดผลักฟางล้มทำให้โทโมะและเขื่อนรีบวิ่งไปดู

 

 

“ไม่เกินไปหน่อยหรอพี่ฟางร้องไห้หมดแล้วเนี่ย”โทโมะโมโหรีบว่าป๊อปปี้

 

 

“เงียบไปเลยโทโมะ ส่วนเธอจำไว้ อย่าคิดว่าจะมีความสุขนะที่มีคนให้ท้าย เพราะตราบใดที่ชั้นยังอยู่เธออย่าหวังจะอยู่อย่างมีความสุข เพราะชั้นจะ

เป็นมารขวางความสุขของเธอฟาง จำไว้! ”ป๊อปปี้คาดโทษก่อนจะพยุงแก้วไปทำแผล

 

 

 

“ฟาง เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่า”เขื่อนรีบเข้าไปถามเพื่อนสาว

 

 

“ฮือ เขื่อน ฟางคิดถึงพ่อ แม่ ฟางอยากกลับบ้าน”ฟางกอดเขื่อนแน่นแล้วร้องไห้

 

 

“โถ่ ฟาง”เขื่อนสงสารฟางจับใจ

 

 

“ถ้าเธออยากกลับ ชั้นจะพาเธอกลับบ้านเองฟาง!”โทโมะพูดอย่างเหลืออด

 

 

 

อัฟเรื่องนี้แล้วนะ ไม่ได้อัฟนานมาก เม้นกับโหวตเราเยอะๆหน่อยน้า