KyuMin in my mind

Truth & Trust
 
นิ้วยาวกดเลื่อนเม้าส์ไปเรื่อย สายตาคมจับจ้องภาพที่ประกอบข่าวของคนตัวกลมที่อยู่ข้างกายกันแทบทุกวัน  ภาพที่บรรดาเอลฟ์ประเทศต่างๆจับขึ้นมาเป็นประเด็นตอนนี้ก็เพราะว่าที่ข้อมือของ”ซองมินและจีฮุน” มีสายข้อมือที่มีลักษณะเหมือนกันทุกประการ เท่านั้นยังไม่พอ เอลฟ์ยังใจดีเอารูป “จีฮุน นางเอกละครเวทีซัมเมอร์สโนว์” ชูสองนิ้วพร้อมโชว์ข้อมือที่มีสายสร้อยคล้องไว้พร้อมกับตัวอักษร “SM    ♥     JH”
 
..เห็นเท่านั้น..นิ้วเรียวก็ทำการออกจากโปรแกรมและปิดเจ้าโน๊ตบุคคู่ชีพทันที..
 
เปล่า!!คยูฮยอนไม่ได้โกรธที่เห็นสร้อยบนข้อมือของแม่นางเอกคนนั้น เพราะคยูฮยอนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ที่คยูฮยอนโกรธก็เพราะว่า..รู้ว่าเค้ามีใจก็ยังจะไปใกล้ชิดอีก..
 
ขายาวๆก้าวออกมานั่งที่โซฟาตรงห้องรับแขกเพื่อรอเวลาที่ใครบางคนกลับมาชี้แจงรายระเอียดเรื่องตัวอักษรที่สร้อยข้อมือว่ามันมีขึ้นได้ยังไง ตอนนี้คยูฮยอนเอนหลังแกร่งพิงกับโซฟาดวงตาคมถูกปิดด้วยเปลือกตา..พร้อมกับคิดไปถึงเมื่ออาทิตย์ก่อนที่คนน่ารักเดินยิ้มร่ามาอวดกับเค้าว่ามีคนมาสารภาพรัก
 
“คยู ชั้นมีอะไรจะบอกล่ะ” ใบหน้ากลมอิ่มเดินส่งยิ้มมาแต่ไกลแล้วก็หย่อนตัวลงนั่งข้างๆคนที่นั่งเล่นเกมอยู่
 
“อะไร..ถ้าพี่จะบอกแค่ว่าได้กินอาหารอร่อยๆจากเอลฟ์ก็ไม่ต้องบอกหรอกนะ เพราะผมฟังมันทุกครั้งที่มีกลับมาจากแสดงละครเวที”พูดตอบมาโดยที่สายตาคมยังจดจ้องอยู่กับเกมบนหน้าจอ
 
“ชริ..นั่นก็ใช่ แต่ที่อยากอวดนายก็คือ....” ริมฝีปากบางหยุดพูดก่อนเล็กน้อย ซึ่งมันก็เรียกความสนใจจากคนที่เอาแต่นั่งเล่นเกมให้หันมามองได้ “มีคนมาสารภาพรักกับชั้นล่ะ” จบคำพูดของซองมิน คยูฮยอนรีบละจากเจ้าโน้ตบุคแล้วหันมาหาคนข้างๆที่ยิ้มหน้าบานทันที
 
“ใคร!!??”
 
“อยากรู้จริงหรอ??”รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้ากลมคล้ายจะล้อเลียนคนที่นั่งหน้าบึ้งข้างๆ
 
“อี ซองมิน พี่บอกผมมาว่ามันเป็นใคร”
 
“หูว...คยูอ่า..ไม่ต้องทำหน้าเหมือนหมาบ้าขนาดนั้นหรอก”นิ้วเล็กๆจิ้มไปบนใบหน้าคม
 
“ซองมินจะบอกได้รึยัง”
 
“แหม..ใจร้อนจัง” ซองมินยังคงอยากแกล้งคนข้างๆต่ออีกนิดถ้าไม่ติดสายตาดุๆนั่นมองมา
 
“อื้อ..บอกก็ได้ ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนี้เลย..ก็วันนี้ จีฮุน เอ่อ...อี จีฮุนที่เป็นนางเอกคู่กับชั้นอ่ะ เค้าบอกว่าชอบชั้น”ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อแถมยังก้มหน้าหลบสายตาคมที่ส่งมามอง
 
“แล้วพี่ชอบเค้ารึไงถึงได้ทำหน้าเขินแบบนั้น”ฮึ!!ตอนนี้คยูฮยอนรู้สึกหมั่นไส้คนตัวกลมที่นั่งบิดไปบิดมาตรงหน้ามากกว่า ไม่รู้จะเขินทำไมสงสัยต้องย้ำสถานะกันหน่อยแล้ว...
 
“เปล่านะ !!เปล่าๆๆ ไม่ได้ชอบๆแต่ที่เขินเนี่ยก็เพราะว่านานๆๆจะมีผู้หญิงมาสารภาพรักกับชั้นอ่ะ”
 
“ก็แค่ผู้หญิงมาสารภาพรัก พี่จะอะไรนักหนา??”พูดจบมือหนาก็คว้าเอวกลมเข้าสู่อ้อมกอดพร้อมกับจ้องตาคู่หวาน
 
“ก็...”ไปไม่ถูกคำนี้คงจะใช่ ก็ใครใช้ให้คยูฮยอนมากอดแล้วก็ส่งสายตาระยิบระยับแบบนั้นล่ะ..ถึงซองมินจะดีใจที่ถูกน้องนางน่ารักนั่น(หลง)มาสารภาพรัก(เพราะนานๆจะมีคนเห็นความแมน)..แต่สายตาแบบนั้นซองมินก็เขินเป็นนะ..มันไม่ชินสักที..
 
“พี่ไม่ต้องดีใจหรอกที่นานๆจะมีผู้หญิงหลงมาสารภาพรัก หรือแม้แต่บรรดาผู้ชายที่มาสารภาพรักพี่ก็ไม่ต้องสนใจ เพราะต่อให้เอาความรักของทุกคนที่มาสารภาพรักกับพี่รวมกันก็ไม่มากและดีพอเท่าผมคนเดียวหรอก” คำบอกรักกลายๆที่หลุดออกมาจากคนปากหนักทำให้เจ้าของเอวกลมหน้าแดงขึ้นกว่าเก่า “นี่พี่ไม่ต้องเขินหรอกนะ ผมก็แค่เตือนพี่เฉยๆว่าพี่อยู่ใน..สถานะไหน..”
 
 
............
..........................
 
 
เสียงกุกๆกักๆตรงหน้าประตูบอกให้รู้ว่าหนึ่งในเจ้าของหอพักชั้น 11 กลับมาแล้ว คยูฮยอนหยัดหลังให้ตรงขึ้นแล้วเบนสายตาไปที่ประตู ไม่นานเกินรอร่างกลมๆของคนที่เพิ่งกลับจากแสดงละครเวทีก็ก้าวมาถึงตรงหน้า
 
“คยู..มานั่งทำอะไรตรงนี้” หัวกลมๆตาแป๋วๆเอียงน้อยๆด้วยความสงสัย..ท่าทางอี ซองมินคงไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ
 
“ผมมารอพี่”
 
“รอพี่??...รอทำไม??..อ๊ะ!!คยูจะดึงชั้นไปไหน” เพราะไอ้ท่าทีที่ไม่รู้อะไรเลยทำให้คยูฮยอนลุกขึ้นเต็มตัวแล้วจูงมือซองมินเดินตรงไปที่ห้อง
 
“ซองมิน..พี่มัวแต่ถ่ายรูปกับพี่พระรองจนไม่ได้ดูคุณนางเอกแฟนคลับของพี่เลยว่าทำอะไรไว้..อ้อ..ไม่ต้องทำหน้างงเดี๋ยวผมจะบอกพี่..แต่ข้างนอกคงไม่สะดวกเท่าไหร่ผมถึงพาพี่เข้าไปเคลียร์ในห้องไง”พูดจบก็ยิ่งดึงให้อีกคนก้าวตามเข้าไปในห้องเร็วขึ้น...
 
พอก้าวเข้าไปถึงในห้องคยูฮยอนก็ปล่อยให้ซองมินได้นั่งพักลงบนเตียงก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหยิบโน๊ตบุคมาเปิดแล้วเอาบรรดาภาพข่าวต่างๆที่ตอนนี้เกิดเป็นกระแสขึ้น(เล็กๆ)ในบรรดาเอลฟ์ให้คนที่นั่งบนเตียงดู
 
“ผมไม่สงสัยเรื่องสร้อยข้อมือที่เหมือนกันเพราะผมรู้ว่า ไอ้ของแบบนี้ไม่ได้มีเส้นเดียวในโลกแล้วผมก็รู้ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของพร็อพ แต่ที่ผมสงสัยคือน้องนางเอกแฟนคลับของพี่ต้องการอะไรถึงใส่ข้อมือที่มีตัวอักษรแบบนี้แล้วถ่ายรูป”
 
“เอ่อ...พี่ไม่รู้อ่ะ..พี่ก็เพิ่งเห็นว่าเป็นอักษรแบบนี้” ใบหน้าหวานซีดลง
 
“ผมไม่ได้ว่าพี่ที่ไม่รู้ ผมแค่ห่วงความรู้สึกของเอลฟ์ แต่สำคัญที่สุดคือ..ผมห่วงความรู้สึกของพี่..”ร่างสูงละจากโน๊ตบุ๊คลงนั่งข้างๆคนที่นั่งทำหน้าเครียดบนเตียง “เพราะผมรู้ว่าหากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับภาพลักษณ์ของวงหรือความรู้สึกของเอลฟ์ อี ซองมินของผมจะเครียดและกังวล และถ้าเรื่องนั้นเกิดจากพี่ด้วยแล้ว พี่ก็จะยิ่งเครียดและเป็นกังวลมากกว่า”
 
“คยู..คือ..ชั้น.. เอ่อ..พี่ไม่รู้เรื่องอักษรอะไรนั่นจริงๆนะ แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนหลังจากที่จีฮุนเค้าบอกว่าชอบ แล้วชั้นก็บอกไปแล้วว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แต่....แต่น้องเค้าก็บอกนะว่าไม่เป็นอะไรแต่เค้าแค่ขอว่าอยากมีอะไรเป็นที่ระลึกแต่....แต่ชั้นไม่รู้จริงๆว่า..”ตอนนี้ตากลมเริ่มมีหยาดน้ำตาคลอๆเพราะความกังวลต่างๆนานา ทำให้คยูฮยอนต้องขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิมแล้วดึงเอาคนคิดมากเข้ามากอด
 
“พี่ไม่ต้องคิดมาก..ข่าวนี้ยังไม่ดัง ยังมีแค่เอลฟ์บางกลุ่มเท่านั้นที่สังเกตแต่พี่รู้มั้ยว่าเอลฟ์เชื่อใจพี่ เชื่อใจคำว่า “คยูมิน” พี่อย่าคิดมากเลย”
 
“จะไม่ให้ชั้นคิดมากได้ยังไง ยังไงภาพนี้ก็ต้องแพร่ออกไปในหมู่เอลฟ์ แล้วป่านนี้..คยู..เอลฟ์ยังรักชั้นอยู่มั้ย.?? แล้วชั้น..ชั้นจะทำยังไงดี” คยูฮยอนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิมเป็นการปลอบโยนคนรักที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำตาไหลลงมาเปรอะสองแก้มนวล
 
“พี่ไม่ต้องทำอะไรเลย อย่างที่บอกเรื่องนี้ยังไม่ดัง และที่สำคัญเอลฟ์เชื่อใจและรักพี่มากเกินกว่าจะเลิกรักพี่ ต่อให้พี่เป็นคนให้สร้อยข้อมือจีฮุนจริงๆเอลฟ์ก็เชื่อว่าเป็นการให้เฉยๆไม่ได้มีอะไรพิเศษแม้จะมีรูปหัวใจตรงกลาง เพราะเอลฟ์รู้ดีว่าอะไรคือความจริง”
 
“แต่....ชั้น...”
 
“ไม่ต้องแต่แล้ว พี่ต้องเชื่อใจเอลฟ์สิ เค้าเป็นคนที่รักและหวังดีกับเราจริงๆนะ แต่ถ้าพี่ยังกังวลอยู่ ผมก็มีวิธีที่ทำให้เอลฟ์รู้ได้นะว่าสร้อยข้อมือเส้นนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย ใครๆก็สามารถทำขึ้นมาได้โดยที่พี่ไม่ต้องทวิตหรืออัพบล็อกชี้แจงเลยด้วย”
 
“จริงหรอ??..คยูทำได้จริงๆหรอ..”แม้จะมีหยาดน้ำตาแต่ดวงตากลมก็ฉายแววของความดีใจ
 
“จริงสิ..แต่ว่าพี่ต้องทำตามผมนะ ห้ามขัดและก็ห้ามยกเลิก”นิ้วเรียวถูกยกขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าหวาน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมแต่ ซองมินคงไม่ทันได้เห็นเพราะเจ้าของรอยยิ้มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับประทับริมฝีปากบนปากบางทันทีก่อนที่ลิ้นหนาจะเกลี่ยชิมความหวานและเรียกร้องให้ปากสีสดเปิดทางให้เข้าไปชิมความหวานต่อด้านใน คยูฮยอนตั้งใจเก็บความหวานทุกซองทุกมุมจนเจ้าของความหวานต้องประท้วงนั่นแหละถึงได้ผละออกมา
 
“อื้อ..คยู..ไหนบอกจะหาวิธีแก้ไม่ให้เอลฟ์เข้าใจผิดเรื่องสร้อยข้อมืออ่ะ”
 
“ผมก็กำลังทำอยู่นี่ไง แล้วผมบอกพี่แล้วใช่มั้ยว่าห้ามขัด รับรองวิธีของผมดีที่สุด”นิ้วเรียวเกลี่ยไปที่ริมฝีปากบางที่ตอนนี้เจ่อขึ้นมาน้อยๆ แถมส่งผ่านความรักทางสายตาคม “พี่เชื่อใจผมนะพี่ซองมิน” ใบหน้าหวานทำได้เพียงพยักหน้าน้อยๆก่อนจะหลับตาพริ้มรับรอยจูบแสนหวานจากคนตรงหน้า..คราวนี้คยูฮยอนเลือกที่จะค่อยๆเกลี่ยริมฝีปากช้าๆเรียวลิ้นละเมียดชิมความหวานช้าๆก่อนจะย้ายจากริมฝีปากสีสดไปที่แก้มนวลแล้วละไล่ชิมความหวานไปเรื่อยๆจนถึงใบหูบาง ปากหนาแกล้งขบเม้มให้เจ้าของรู้สึกเสียวซ่าน
 
“อื้อ...คยูอย่าทำรอยสิ” เสียงหวานร้องเตือนเมื่อรู้สึกว่าอีกคนจะเน้นสร้างรอยบนตัวเค้าเหลือเกิน
 
“พี่อย่าขัดวิธีของผมสิ” ละจากการสร้างรอยตรงคอขาวๆมากระซิบใกล้ๆริมฝีปากบาง
 
“แต่...อื้อ..”จะประท้วงก็ประท้วงไม่จบเพราะเจ้าของความคิดเลื่อนริมฝีปากมาทาบทับอีกครั้ง แต่คราวนี้มือหนาซุกซนมากขึ้น มันยกไล้เข้าไปในเสื้อยืดเนื้อดีสัมผัสผิวเนียนนุ่มแล้วละไล้ไปหาอัญมณีสีหวานตรงหน้าอก บีบเค้นราวกับเป็นของเล่นที่ถูกใจ
 
“อ่ะ..อื้อ..คยูเบาๆสิ”
 
“หืม...จะเบาได้ยังไงก็เนื้อตัวพี่มันนุ่มขนาดนี้..”พูดจบก็ละมือมาดึงเสื้ออกให้พ้นตัวขาวๆแล้วก็จัดการทาบทับตัวลงจนแผ่นหลังกลมกลึงแนบชิดกับที่นอนนุ่ม
 
“อื้อ..คยู..ยะ ..อย่าพึ่งสิ ชั้นเพิ่งกลับมาตัวเหม็นอยู่เลย..ปล่อยชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ”
 
“หืม...”คยูฮยอนผละออกมาจ้องตากับคนที่นอนอยู่ใต้ร่าง “ผมเป็นคนดมไม่เห็นจะเหม็นตรงไหน..อีกอย่างผมจะคอยหาเองว่าตรงไหนของพี่ที่เหม็น หรือถ้าพี่อาบอยากน้ำจริงๆผมจะเป็นคนพาพี่ไปอาบเองแต่ก็นะ..พี่อาจจะเหนื่อยมากกว่าเก่า พี่เลือกเองนะว่าจะเอายังไง”พูดจบก็ไม่รอคำตอบคยูฮยอนก้มลงกระซิบที่หู “แต่ผมว่า..พี่อยู่เฉยๆดีกว่านะจะได้ไม่เหนื่อยมาก”แล้วก็แกล้งพรูลมร้อนใส่ ปากหนาเลือกที่จะหาความหวานตามเนื้อตัวนุ่มนิ่ม เก็บและย้ำทุกรายละเอียด ที่สำคัญไม่ลืมที่จะสร้างรอยรักสีสดให้ทั่วตัวโดยไม่กลัวว่าคนอื่นจะเห็น
 
“อ้อ..คยู..มัน...อ่า...” มือหนาละไล้ลงมาถึงขอบกางเกงแล้วปลดเข็มขัดออก โดยที่ริมฝีปากยังขบเม้มดูดดุนที่จุดสีสวย
 
“หืม..พี่หวานมาก..พี่ซองมิน”ลิ้นหนาเพิ่มแรงรัวเร็วตรงจุดที่แข็งตั้งชัน อกบางแอ่นรับการกระทำที่เสียวซ่าน มือกลมเลื่อนมากอดคนด้านบนไว้แน่นแล้วค่อยๆลูบไล้ตามแรงอารมณ์มาตรงต้นคอแกร่งพร้อมกับกดเบาๆเพื่อให้มอบสัมผัสที่วาบหวามมากขึ้น คยูฮยอนละขึ้นมาปลดกางเกงออกจากคนใต้ร่างแล้วก็หันมาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเอง
 
“พี่ซองมิน..เรา..ช่วยกันสร้างความสุขนะ พี่ไม่ได้ทำให้ผมนานแล้วอ่ะ”
 
“อ่า...อืม”ถึงจะเขินกับสายตาคมหวานที่ส่งแรงปรารถนาออกมา..เมื่อแรงอารมณ์เกิดขึ้นแล้วก็ไม่ต้องเล่นตัวอะไรให้มากความ คยูฮยอนจับให้คนตัวเล็กนั่งหันหลังลงบนตักแล้วทิ้งกายลงที่นอน ซองมินก็รู้หน้าที่ของตนเอง สะโพกมนถูกยกขึ้นให้ตรงกับริมฝีปากหนาแล้วจัดการหยิบเจ้าคยูฮยอนน้อยมาขยับขึ้นลงสองสามครั้งก่อนจะค่อยๆแตะปลายลิ้นลงส่วนยอดแล้วค่อยไล่ชิมรสชาติของเจ้าแท่งเนื้อจนเกือบหมด ปากบางขยับขึ้นลงเรื่อยๆสลับกับการผละออกมารัวลิ้นที่ตรงรอยแยก
 
“อื้อ..ซี๊ดดดด” คยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาตอนที่คนตัวกลมด้านบนกำลังมอบความสุข..แต่สองมือแกร่งก็ยังทำหน้าที่ขยับแท่งเนื้อสีหวานที่ตอนนี้ขยายขึ้นมาตรงหน้า ก่อนจะอดใจไม่ไหวชิมเข้าไปจนสุดความยาว สองคนผลัดกันมอบความสุขให้กันและกันอย่างแข็งขัน ยิ่งอีกฝ่ายทำให้ตนเสียวซ่านมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเพิ่มลูกเล่นให้อีกเสียวซ่านกว่าราวกับจะแข่งขันกัน..จนในที่สุดคยูฮยอนทนต่อช่องทางสีหวานที่ล่อตาล่อใจตรงหน้าไม่ได้ ริมปากหนาผละออกมาทักทายแล้วส่งเรียวลิ้นเข้าไปแตะบริเวณที่เพิ่มอารมณ์รัก
 
“อ๊ะ..อื้อ...”เสียงหวานใสเปล่งออกมาเมื่อลิ้นแกร่งแตะโดนจุดกระสัน
 
“ชอบใช่มั้ย..หืม..”
 
“อ่ะๆ...อืม  แรงอีกนิด..คยู...อืม...” คยูฮยอนยิ่งรัวลิ้นเร็วขึ้นสลับกับการดูดดุนช่องทางตรงหน้า
 
“จ๊วฟ...”ยิ่งเจ้าของช่องทางสีหวานร้องครางดังมากเท่าไหร่คยูฮยอนก็ยิ่งเพิ่มแรงของการกระทำมากขึ้น ริมฝีปากหนาละมาสร้างรอยบริเวณต้นขา แล้วส่งนิ้วเรียวเข้าไปแทนที่
 
“ฮ๊า...อ๊ะ..เบาๆๆ อืม...คะ  คยู..อ๊า...” ซองมินที่ตอนนี้ละจากเจ้าคยูน้อยที่ขยายตัวเต็มที่เพราะถูกคนที่นอนอยู่ด้านล่างปลุกอารมณ์จะมือไม้อ่อน เปลี่ยนมาเป็นส่งเสียงครางมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อจำนวนนิ้วเพิ่มขึ้นถึงสามนิ้ว เสียงครางก็ยิ่งดังขึ้น
 
“พอเถอะ..คยูเข้ามา...เข้ามานะ” เสียงหวานใสเปล่งออกมาอย่างติดขัด เพราะดูเหมือนว่าอารมณ์ใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางคยูฮยอนก็รีบจัดการจัดท่าให้คนด้านบนหันหน้ามาหาตนเองแล้วประกบปากจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้งก่อนที่จะยกตัวซองมินให้ลอยขึ้นโดยที่มือกลมเอื้อมมาจับแท่งเนื้อใหญ่โตก่อนจะกดตัวเองกลืนกินทีเดียวจนมิดด้าม
 
 “อ๊ะ”
 
“อืม...พี่ซองมิน..ผมรักพี่นะ”บอกรักพร้อมกับสวนสะโพกกลับเข้ามาเร็วๆ จนซองมินต้องเอามือดันตรงอกพร้อมกับขยับรับจังหวะของแรงรักที่ส่งมา สองกายสอดประสานกันอย่างลงตัว
 
“อ๊า..ชะ..ชั้นก็...รักคยู..ระ รักมากด้วย”คำพูดหวานหูออกจากปากสวย คยูฮยอนยกตัวขึ้นมาพร้อมกับกดจูบไปทั่วลำคอและอกขาวนวล โดยที่ส่วนล่างยังทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี
 
“อื้อ...ดูดแรง ปะ..ไป  แล้ว.. อื้อ..คยูมันเป็นรอย”
 
“ฮืม..ก็พี่หอม  น่ากิน” เสียงทุ้มกระซิบริมหูบาง แล้วก็ไปจัดการสร้างรอยรักต่อไปโดยไม่ห่วงว่ามันจะสร้างความลำบากให้เจ้าของผิวเนียนขนาดไหน..มืออวบถูกยกมาคล้องคอแกร่งไว้ และถึงแม้ปากจะห้ามไม่ให้อีกคนทำรอย..แต่ร่างกายกลับเงยหน้าเปิดทางให้เต็มที่...
 
“อืม..อ๊ะ..อ๊ะ...จะไปแล้ว...” 
 
“เดี๋ยวสิ..พี่รอผมก่อน” คยูฮยอนเร่งสวนสะโพกเข้ามาแรงๆและเร็วๆเพื่อที่จะถึงฝั่งฝันพร้อมๆกัน
 
“อ๊า.....” “อืม......” ไม่นานเกินรอ..น้ำสีขาวขุ่นของซองมินก็ออกมาเต็มหน้าท้องแกร่งของคยูฮยอน ไม่ต่างกันสัณญาณแห่งรักของคยูฮยอนก็ฉีดเข้าเต็มที่ในช่องทางสีหวานของซองมิน ตอนนี้ร่างกลมนิ่มหมดแรงทิ้งตัวลงซบไหล่คยูฮยอน โดยที่มีแขนยาวโอบกอดไว้ก่อนจะจัดให้ซองมินลงไปนอนดีๆบนเตียงนุ่ม
 
“พี่นอนไปนะ เดี๋ยววันนี้ผมบริการเช็ดตัวให้พี่เอง”
 
“ไม่เป็นไร ชั้นอาบน้ำเองได้”
 
“ผมว่าพี่นอนเถอะ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ เพราะถ้าพี่อาบน้ำผมคงไม่ยอมให้พี่อาบคนเดียวแน่ๆ”พูดจบก็ส่งสายตาเจ้าชู้ให้คนที่นอนหมดแรงอยู่
 
“อื้อ..ไม่หื่นได้มั้ย..รีบไปเอาผ้าเช็ดตัวชั้นเลย ไหนบอกจะหาวิธีแก้ข่าวเรื่องข้อมือแต่ทำไม..ฮึ้ย..”พูดจบก็ส่งค้อนให้คนที่นั่งหัวเราะข้างกาย
 
“นี่ไง วิธีของผม อ๊ะ..ไม่ต้องต่อปากต่อคำเลย เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหวต่ออีกรอบนึงหรอก พี่นอนนะเดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ ” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นไปหยิบชุดคลุมมาสวมก่อนจะเดินไปหยิบผ้าพร้อมกับน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้คนรัก
 
“คยู..นายว่าเอลฟ์จะตามสืบเรื่องข้อมือนี่อีกมั้ย”
 
“พี่จะกังวลทำไม..นอนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้อะไรก็ดีขึ้น”ตอบพลางเช็ดตัวให้คนที่นอนอยู่ไปด้วย
 
“แต่..”
 
"พี่ไม่ต้องแต่...นอนได้แล้วถ้าไม่นอนผมจะต่ออีกยก”
 
"อ๊ะ..ไอ้บ้า...ชั้นนอนแล้ว”พูดจบปุ๊บเปลือกตาก็พับปิดตากลมหวานทันที ซึ่งท่าทางนี้ก็เรียกรอยยิ้มให้คนที่กำลังเช็ดตัวอยู่ ไม่ถึงห้านาทีซองมินก็นอนหลับจริงๆ คงเป็นเพราะต้องไปแสดงละคร พอกลับมาก็ต้องมาทำกิจกรรมเข้าจังหวะอีก ก็คงจะเหนื่อยเต็มที่ละนะ  คยูฮยอนสวมชุดนอนวันพีชให้คนหลับพร้อมกับห่มผ้าแล้วก็พาตัวเองไปอาบน้ำก่อนจะมาซุกตัวลงใต้ผ้าห่มอุ่นพร้อมกับเอื้อมมือคว้าคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดทั้งคืน.....
 
 
........................
...........................................
 
“งื้อ..คยู ทำไมรอยมันชัดขนาดนี้ล่ะ..ตายๆๆ ชั้นตายแน่ๆๆเลย”เสียงใสโวยวายขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังแต่งตัวเพื่อที่จะออกไปแสดงละครเวที
 
“แค่นี้เอง..เดี๋ยวพี่ช่างแต่งหน้าเค้าก็ช่วยพี่ได้ เอาน่า..ดูสาวๆอาฟเตอร์สคูลสิ ซ้อมเต้นกันจะเขียวช้ำยิ่งกว่าพี่เค้ายังแต่ซะจนมองไม่เห็นรอยเลย..” คยูฮยอนที่ได้ยินเสียงโวยวายก็ลุกขึ้นมาดูพร้อมกับส่งอ้อมแขนมากอดเอวกลม
 
“แต่มันไม่เหมือนกัน ตอนออกจากหอพักล่ะ ถ้าใครมาเห็นเข้า..อื้อ..นี่ชั้นต้องใส่เสื้อปิดคอใช่มั้ย”เสียงหวานบ่นเบาๆพร้อมกับผละออกจากอ้อมกอดไปเลือกเสื้อผ้าที่มิดชิด โดยที่คยูฮยอนกลับไปนอนดูคนน่ารักเลือกเสื้อผ้าเพื่อปิดร่องรอยแห่งรัก เมื่อซองมินเลือกได้ก็จัดการแต่งตัวแล้วออกไปโดยมีคยูฮยอนเดินไปส่งหน้าประตูหอพักเพราะตนเองมีงานช่วงบ่าย...
 
..
...
....
.....
“คยู..เปิดเช็คข่าวหน่อยสิว่าเอลฟ์ยังสนใจเรื่องสร้อยข้อมืออยู่มั้ย”ซองมินที่ตอนนี้มานอนอยู่ในห้องของคยูฮยอน อยู่ในชุดที่สบายขึ้นเพราะวันนี้หลังจากเสร็จสิ้นตารางงานก็รีบกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีเพราะต้องทนใส่ชุดที่ปิดมิดชิดขนาดนั้น..อึดอัดเป็นบ้าเลย..
 
“ผมกำลังดูอยู่นี่ไง..แต่ว่ารู้สึกวันนี้ไม่มีใครพูดถึงจีฮุนเลยนะ มีแต่พูดถึงพี่อ่ะ”
 
“จริงหรอ?? ไหนๆดูสิ”ขากลมรีบเดินมาตรงคนที่นั่งเช็คข่าวทันที แต่พอชะโงกหน้าไปมองรูปที่บรรดาเอลฟ์ทั้งหลายอัพตามเพจต่างๆบนโซเชียลเน็ตเวิร์คเท่านั้น ตากลมโตก็เบิกกว้างแล้วโวยวายทันที
 
“เพราะนายเลย คยู ดูสิเป็นประเด็นเลย..อื้อ...แล้วงานนี้ชั้นจะทำยังไง.......”
 
ก็รูปที่ซองมินเห็น(รวมถึงคยูด้วยนั่นแหละ)มันคือรูปที่ซองมินใส่เสื้อฮู้ดและหมวกที่คิดว่าปิดดีแล้วแต่ก็ยังไม่พ้นสายตาเอลฟ์ที่ช่างสังเกตและจับผิด ไหนจะเป็นรูปที่ซองมินตอนแสดงละครเวทีแม้ว่าพี่ช่างแต่งหน้าจะลงรองพื้นให้เนียนแค่ไหน..แต่รอยแห่งรักก็ยังไม่พ้นสายตาเอลฟ์ซึ่งมันก็คงจะไม่เป็นอะไรถ้าเกิดว่าไม่มีรูปของคนที่นั่งอยู่ด้วยกันตอนนี้ ที่บรรดาเอลฟ์ต่างก็ซูมภาพจนเห็นร่องรอยแห่งรักบนตัวด้วยเหมือนกัน แถมบางรอยก็เหมือนรอยเล็บข่วนที่ซองมินเผลอทำทิ้งไว้อีก...เอลฟ์นี่..ช่างสังเกตจริงๆ...
 
เสียงเล็กๆยังคงบ่นไปผสมกับตวาดแว๊ดๆไปเรื่อยๆจนคยูฮยอนทนไม่ไหวคว้าเอวกลมให้ลงมานั่งที่ตัก คยูฮยอนเกยคางบนไหล่มนพร้อมกับกอดแน่นๆๆก่อนจะกระซิบข้างหูคนที่นั่งบนตักว่า..
 
“นี่ไงวิธีของผม ดูสิเอลฟ์ลืมประเด็นสร้อยข้อมือของจีฮุนแล้วหันมาสนใจรอยรักของเราสองคนแทน..พี่ไม่ต้องโวยวาย..ผมบอกแล้วว่าเอลฟ์เค้ารู้และเชื่อใจเรา..เค้าคิดได้หรอกว่า..สร้อยข้อมือแบบนั้นใครๆก็ทำขึ้นมาเองได้..แต่..รอยรักบนตัวพี่ไม่มีใครทำได้นอกจากผม..โจ คยูฮยอนเท่านั้น”
 
 
 
..THE END..
เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบตอนที่เห็นรูปจริงๆค่ะ
กลับไปเม้นได้ที่http://my.dek-d.com/haha-min/writer/viewlongc.php?id=907248&chapter=13