KyuMin in my mind

 

 

...เกินไปแล้ว...

 

ในหัวของคยูฮยอนมีแต่คำๆนี้จริงๆ หลังจากที่แอบมองคนตัวกลมที่ยืนคุยอยู่หน้าคณะกับรุ่นน้องหน้าตาดีคนหนึ่ง ดูสิ!!อุตส่าห์รีบมารับแต่ต้องมาเห็นคนรักยืนคุยหัวร่อต่อกระซิบกับรุ่นน้อง..บอกได้คำเดียวว่าโจวคยูไม่พอใจ “โกรธมาก”  อะไรจะสนิทสนมกันขนาดนั้น ไหนบอกว่าเป็นแค่รุ่นน้องที่ชมรมไง...

 

โจวคยูฮยอนนับหนึ่ง โจวคยูฮยอนนับสอง โจวคยูฮยอนนับสาม......โอ๊ย!!ทนไม่ไหวแล้วเว๊ย.....

 

ขายาวๆรีบก้าวไปที่ตัวต้นเหตุ พร้อมกับเอามือดึงคนตัวกลมมามาแนบชิดกับอกตัวเองโดยไม่เกรงกลัวสายตาคนอื่นที่มองมา รวมถึงรุ่นน้องหน้าตาดีคนนั้นด้วย

 

“ซองมิน คุยธุระเสร็จรึยัง” ปากน่ะถามซองมินแต่สายตาส่งรังสีอัมหิตไปที่รุ่นน้องน่ารักคนนั้น..

 

..เอ่อ..พี่ครับ ผมแค่ยืนคุยกันเฉยๆทำไมต้องส่งสายตาแบบนั้นมาที่ผมด้วย...

 

“อ่า..คยู เรากำลังคุยกะเฮนรี่สนุกๆอยู่เลย...นี่..คยูรู้มั้ยว่าเฮนรี่เล่นดนตรีเก่งมากเลยนะ ว่างๆเรากะว่าจะชวนเฮนรี่มาเล่นดนตรีด้วยกันที่บ้านอ่ะ” ยัง..ท่าทางของอี ซองมินยังไม่รู้ตัวว่าได้จุดฉนวนระเบิด(ความหึงและหวง)ไว้ที่คนตัวโตเรียบร้อยแล้ว..

 

“กลับบ้านกันเถอะซองมิน”

 

“งื้อ...คยูอ่ะ..ขอเราคุยกะน้องอีกแป๊บนะ..”นั่นไง..นอกจากไม่รู้ตัวแล้ว ยังมีหน้ามาทำหน้าน่ารักๆต่อหน้าคนอื่นอีก เคยบอกแล้วไงว่าโจวคยูหวง!!

 

“ฉันเหนื่อย รีบกลับเถอะ..” พูดสั้นๆ หน้านิ่งๆ แต่น้ำเสียงเรียบซะจนคนอีกคนรู้สึกกลัว..และแน่นอนว่าคนนั้นไม่ใช่ซองมิน

 

“เอ่อ..พี่ซองมินครับ กลับก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมก็ต้องขอตัวไปซ้อมดนตรีที่คณะด้วยครับ” พูดจบก็โค้งตัวให้รุ่นพี่ทั้งสอง

 

“อืม..ก็ได้...งั้น..เฮนรี่เดี๋ยวเราไว้เจอกันที่ชมรมนะ..”ยิ้มหวานให้คนตัวสูงแล้วยังเผื่อแผ่ไปถึงรุ่นน้องพร้อมกับเดินจูงมือกับผู้คุม(หัวใจ)กลับไปที่ลานจอดรถ

 

 หืม...อี ซองมินนะอี ซองมินยังมีหน้าไปยิ้มระรื่นกับไอ้รุ่นน้องหน้าตาดีนั่นอีก...นี่ไม่เคยจะดูสายตาสามีเลยใช่ป่ะ...สงสัยกลับไปนี่โจวคยูต้องย้ำให้รู้หน่อยแล้วว่า “หวงมาก”

 

....เมื่อพากันมานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว..แทนที่คยูฮยอนจะสตาร์ทรถ..กลับนั่งเฉยๆ เรียกความสงสัยให้ซองมินได้ไม่ยาก....

 

 

“คยู..ทำไมไม่ออกรถอ่ะ”

 

“นี่ซองมินยังไม่รู้อีกหรอว่าทำอะไรลงไป” หันมามองคนตัวกลมเบาะข้างๆ

 

“อะไรอ่ะ??? เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...”

 

คยูฮยอนโน้มตัวมาจ้องตากลมๆของซองมิน..มือก็เอื้อมมาจับผมที่ปรกหน้าไปทัดใบหูเพื่อที่จะเปิดให้เห็นใบหน้าหวานชัดๆดวงตาคมสบตาซองมินเพื่อจะบอกให้รับรู้ถึงสาเหตุที่ไม่พอใจ

 

“ซองมินรู้ใช่มั้ยว่าฉันรักซองมินมาก...” ซองมินพยักหน้ารับ “ในเมื่อฉันรักมาก ฉันก็หวงมาก ฉันเลยไม่ค่อยพอใจเวลาที่ซองมินคุยกับคนอื่นๆ ฉันรู้นะว่าซองมินไม่ได้คิดอะไร แต่ว่า..มันอดไม่ได้ทุกทีที่ซองมินยิ้มให้คนอื่น..ฉันหวงทุกๆสิ่งที่เป็นของซองมิน... “ มือหนาเลื่อนมาลูบเบาๆที่ใบหน้าน่ารักนั้น..

 

“อื้ม..เรารู้แล้วเราก็ดีใจที่คยูหวงเรา แต่เราอยากให้คยูรู้ว่าเราก็รักคยูไม่ต่างจากคยูรักเราหรอก”

 

“แล้ว...ซองมินเบื่อมั้ย..เวลาที่ชั้น “หึง” ซองมินอ่ะ”

 

“คิคิ .. เราจะเบื่อได้ยังไง คยูหึงเรามาก แสดงว่ารักเรามาก คยูน่ะแหละอย่าเพิ่งเลิกหึงเรานะ” รอยยิ้มหวานๆถูกส่งไปให้คนตรงหน้า..พร้อมกับมือเล็กๆยื่นไปบีบจมูกโด่งเป็นเชิงล้อเล่น

 

“อื้อ..ซองมินต้องทนฉันหน่อยนะ ฉันรักมากก็หึงและหวงมาก”

 

“เราไม่ทนคยูหรอก..เพราะเราไม่ได้ทนอยู่กับคยูสักหน่อย เราอยู่กับคยูเพราะเรา..รัก..”

 

ได้ยินดังนั้นคยูฮยอยจึงหอมแก้มคนตัวเล็กเบาไปสองที...ก่อนจะยิ้มกริ่มแล้วสตาร์ทรถออกไป...

 

เสียงเพลงรักที่เปิดในรถ มีเสียงทุ้มและเสียงหวานร้องคลอกันไปอย่างอารมณ์ดี จวบจนรถเลี้ยวเข้าในบ้านหลังใหญ่.. เมื่อรถจอดสนิทหน้าบ้านสองร่างก็พากันจูงมือเดินเข้าบ้านไป ซึ่งเป็นภาพที่คุ้นตาของคนใน “ตระกูลโจว” เพราะคุณหนูทั้งสองรักกันมาตั้งแต่เรียนไฮสคูล และคุณหนูซองมินได้ย้ายมาอยู่กับคุณหนูคยูฮยอนได้สามปีกว่าแล้ว เพราะ คุณนายลีเป็นเพื่อนรักกับคุณนายโจว เมื่อทั้งสองรู้ว่าลูกๆรักกันก็ไม่ได้ขัดข้องแต่อย่างใด จนเมื่อคุณลีและคุณนายลีต้องเดินทางไปดูแลธุรกิจที่อเมริกา ในตอนแรกก็จะพาลูกชายคนเดียวไปด้วยแต่ซองมินไม่อยากไปจึงขออยู่ที่เกาหลี เมื่อคุณนายโจวรู้ว่าซองมินไม่ไปอยู่อเมริกากับครอบครัวก็รับอาสาดูแลลูกสะใภ้ (ก็แหม..ลูกสะใภ้น่ารักขนาดนี้จะปล่อยให้อยู่ลำพังได้ยังไง)

 

 

.......
..............

 

เมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องนอนกว้างสีเข้มแต่ ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งสีเขียวและชมพู แบบที่คนตัวกลมชอบ..ขาเล็กๆก้าวไปที่เตียงพร้อมล้มตัวลงนอน

 

“อื้อ..เมื่อยจังเลย...วันนี้ซ้อมดนตรีตั้งนาน ยืนเล่นกีต้าร์จนเมื่อยไปหมด”นั่นไง..พอกลับถึงบ้านเจอที่นอนนุ่มๆ กระต่ายเริ่มขี้เกียจ

 

“หืม..ทีตอนยืนคุยกะไอ้รุ่นน้องนั่นตั้งนานสองนานไม่เห็นจะบ่น” คยูฮยอนมานั่งตรงขอบเตียงพร้อมกับส่งสายตาไปยังคนที่นอนแผ่หราอยู่บนเตียง

 

“ก็ตอนนั้นคุยถึงเรื่องที่ชอบนี่นา  ก็เลยเพลินไปนิด ลืมเมื่อยเลยอ่า....  แต่ตอนนี้เห็นเตียงแล้วอยากนอน”

 

“ไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนแล้วค่อยมานอน”

 

“น๊าๆๆ...คยู เรานอนแป๊บเดียว..เดี๋ยวตื่นมาอาบเลย” ไม่พูดเปล่า พลิกตัวมานอนกอดเอวคนตัวสูงไว้อย่างอ้อนๆ...แต่มีหรือที่คยูฮยอนจะยอมให้ซองมินได้นอน...  ในเมื่อซองมินขี้เกียจอาบน้ำคยูฮยอนคนนี้ก็จะอาบให้เอง  ฮึฮึ

 

“อืม..ก็ได้..”

 

“อ๊ะ!!  คยู..” ซองมินยิ้มดีใจได้ไม่ถึงเจ็ดวินาทีก็ต้องตกใจเพราะร่างตัวเองถูกยกสูงขึ้น

 

“ที่บอกว่าก็ได้เนี่ย คือเราจะอาบน้ำให้ซองมินเองก็ได้” ไม่พูดเปล่าอุ้มซองมินเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

 

อ๊ะๆจะว่าผมหื่นไม่ได้นะคร๊าบ...บอกแล้วไงว่าผมจะย้ำให้รู้ว่า “หวงซองมินมาก”

 

.....

.........

 

เสียงร้องโวยวายของซองมินดังลั่นห้องน้ำ แต่มีหรือที่คยูฮยอนจะยอมให้โวยวายได้นาน..เมื่อวางร่างของซองมินให้ยืนลงกับพื้นแล้ว..ริมฝีปากหนาก็ตรงเข้าครอบครองปากเล็กๆที่แผดเสียงโวยวายทันที มือใหญ่ทั้งสองข้างก็กอดคนตรงหน้าให้มาชิดอกแกร่งของตนให้มากยิ่งขึ้น สองมือปัดป่ายลูบไล้ผ่านเสื้อผ้าของคนตรงหน้าไปทั่ว ไม่ต่างกับริมฝีปากที่คลอเคล้าหยอกล้อริมฝีปากเล็ก ก่อนจะส่งลิ้นร้อนๆเลียไล้ก่อนที่จะดูดดุนริมฝีปากเล็กเบาๆเพื่อให้เปิดรับการรุกรานจากลิ้นหนา...เมื่อซองมินตอบรับเป็นที่น่าพอใจแล้ว คยูฮยอนก็ระดมจูบอย่างดูดดื่ม มือหนาเริ่มย้ายเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตลูบไล้ฟอนเฟ้นไปทั่วแล้วย้ายมาหยุดข้างหน้า เมื่อพบกับยอดอกเล็กสองจุดก็อดไม่ได้ที่จะเขี่ยและบีบเบาๆก่อนที่จะย้ายมาที่กระดุมหน้า..มือหนาปลดกระดุมได้อย่างคล่องแคล่ว กระดุมถูกปลดจนหมดแล้ว..มือหนาสามารถลูบไล้หยอกล้อกับสองจุดเล็กๆนั้นได้สะดวกขึ้น..คยูฮยอนขยี้เบาๆจนยอดอกสีสวยนั้นแข็งสู้มือ ในเมื่อทั้งมือและปากของคยูฮยอนสร้างความสุขให้ซองมินไปพร้อมๆกัน.เรี่ยวแรงของซองมินก็แทบจะไม่มีเหลือจนต้องยกสองมือขึ้นคล้องคอร่างสูงไว้ .... จนเมื่อซองมินทำท่าเหมือนขาดอากาศหายใจนั่นแหละ คยูฮยอนถึงได้หยุดลงแล้วมองที่หน้าคนตัวเล็กที่บัดนี้หน้าขึ้นสีระเรื่อ พร้อมกับหอบน้อยๆ

 

“คยูบ้า!! เราบอกว่าเหนื่อยอยากพักไม่ให้มาทำให้เราเหนื่อยกว่าเดิม”แม้จะถือได้ว่าเป็นเรื่องปกติ..แต่ ก็อดขินไม่ได้นี่..

 

“อืม..ฉันก็ยังไม่ได้ให้ซองมินทำอะไรเลย..แค่ยืน(รับการระดมจูบ)เฉยๆเองนะ”

 

“อ๊ะ..ไม่เอาแล้ว เราอาบน้ำเองดีกว่า”        แขนอวบๆยื่นออกไปผลักคนตรงหน้าให้ห่างจากตัว  แต่เรี่ยวแรงที่เหลือจากการถูกคนตรงหน้าจูบกระหน่ำแบบนั้น คงไม่ได้มีมากพอให้คนที่ถูกผลักกระเด็นไปไหน..ตรงข้าม..ตัวซองมินกลับถูกแขนแกร่งอุ้มขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างหน้า..คยูฮยอนโน้มตัวลงมาเท้าแขนคล่อมตัวซองมินไว้พร้อมส่งสายตาอ้อนพราวระยับให้กับอีกคนที่เขินจนต้องก้มหน้าปลายคางชิดอก..บอกแล้วไง..ต่อให้นานแค่ไหนซองมินก็ยังอดไม่ได้ที่จะเขิน...อยากจะโวยวาย..แต่ก็เหมือนมีอะไรมาสะกดไว้...

 

คยูฮยอนยกมือขึ้นมาจับปลายคางมนให้เงยหน้ามาสบตา..ก่อนที่จะจูบลงบนกลีบปากสีเชอรี่อีกครั้ง...แต่คราวนี้ซองมินให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี คยูฮยอนส่งลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็ก ไล้เลียไปทั่วก่อนที่จะย้ายมาขบเม้มริมฝีปากเล็กเบาๆ แล้วลากผ่านไปยังลำคอและอกขาวๆโดยไม่ลืมที่จะทิ้งร่องรอยแห่งความรักไว้ทั่ว...มือหนาสองข้างดึงเอาเสื้อที่ปลดกระดุมแล้วออกจากคนตัวกลม..ก่อนจะย้ายมาบีบเล่นเบาๆที่ยอดอก..คู่กับปากที่ครอบครองยอดอกสีสวยอีกข้าง..เรียวลิ้นกระกวัดเลียหยอกล้อให้เม็ดสีชมพูแข็งตัวขึ้นสลับกับดูดดุนทิ้งรอยรักไว้ที่เนินเล็กๆ..ซองมินอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแห่งความสุขออกมาให้อีกคนได้ยิน..มือหนาข้างที่ว่างเอื้อมมาปลดเข็มขัดและปลดพันธนาการของกางเกงจนเห็นชั้นในสีขาวสะอาดตา พร้อมกับสอดมือเข้าไปภายในกางเกง มือหนาลากมายังส่วนสำคัญของซองมิน บีบเบาๆผ่านชั้นในเนื้อนุ่มเพื่อสร้างอารมณ์ให้.....

 

“อื้ม...อ๊า.....คยู!!” มันวาบหวิวเสียจนมืออวบๆต้องยกขึ้นมาขยุ้มกลุ่มผมสีน้ำตาลเพื่อระบายความเสียวซ่าน..คยูฮยอนลากเรียวลิ้นผ่านมายังท้องน้อยพร้อมกับหยุดหยอกล้อบริเวณสะดือสวยก่อนจะเงยหน้าคมเพื่อขึ้นไปสบตากลมๆ

 

..หน้าของซองมินตอนนี้ดูยั่วยวนมาก..ตากลมปรือริมฝีปากเต่งตึงหลังจากการจูบเผยอขึ้นน้อยๆ เหงื่อเม็ดใสไหลผ่านลำตัวขาวอวบที่มีรอยรักสีระเรื่อแต้มไปทั่วตัว..

 

ภาพที่เห็นทำให้ร่างกายของคยูฮยอนตื่นตัวได้ไม่อยาก...แกนกายใหญ่โตที่ซ่อนภายใต้กางเกงเริ่มขยายตัวดันผ่านเนื้อผ้า..คยูฮยอน..ก้มลงไปตรงกลางตัวซองมินอีกครั้ง..มือใหญ่ดึงเอากางเกงของคนตรงหน้าให้หลุดออกจากลำตัวกลมเพื่อที่จะเปิดโอกาสให้แกนกายสีหวานได้ขยายตัวเต็มที่..เมื่อกางเกงหลุดไปกองอยู่ที่พื้นแล้ว..แกนกานหวานตั้งชันอวดสายตาคม..ซองมินหน้าแดงซ่าน...ขาอวบๆพยายามหนีบเข้าหากันเพื่อลดความอายลง...แต่กลับถูกคยูฮยอนยึดต้นขาเอาไว้พร้อมกับย่อตัวลงจูบบริเวณต้นขาขาวพร้อมกับสร้างรอยรักสีระเรื่อ...ลิ้นร้อนลากไล้ผ่านไปยังแกนกายสีหวานที่สั่นไหวน้อยๆด้วยแรงอารมณ์..ปากหนาเข้าครอบครองเสียจนมิดด้าม..เรียวลิ้นกระหวัดแลบเลียดูดดุนมายังปลายยอดก่อนละรัวลิ้นบนปลายที่ชุ่มฉ่ำน้ำ....มือหนาก็ยังคงถูกส่งไปป้วนเปี้ยนกับยอดอกสีหวานทั้งสองเม็ด...

 

“อื้อ...อ๊ะ...อ่า...คะ.ยู....อืม....” เสียงหวานๆครางเรียกชื่อคนรักไม่หยุดปาก..มือน้อยๆขยุ้มกลุ่มผมตรงหน้าพร้อมกับเผลอกดลงตามแรงรักที่คยูฮยอนสร้างให้..สะโพกขาวแอ่นหยัดขึ้นตามจังหวะการดูดดุน..มือหนึ่งข้างถูกย้ายมาจับแท่งกายสีหวานขึ้นลงพร้อมกับปากที่ครอบครอง...เมื่อมือหนากับปากทำงานผสมผสานกันอย่างลงตัวสร้างความสุขให้กับซองมินได้อย่างมากมาย..ฟันคมตั้งใจครูดเบาๆเพื่อสร้างความเสียวกระสัน..และมันก็ได้ผลดีซะด้วย...

 

“อื้ม..คยู...แรง...แรงอีก..อ๊ะ...อ๊า...เรา.จะ..อ๊า...จะ..ไป..” ได้ยินดังนั้น..คยูฮยอนก็เร่งมือและปากให้ชักขึ้นลงเร็วๆเพื่อสนองความต้องการของซองมิน...จนร่างกายขาวตรงหน้ากระตุกสอง สามครั้งก่อนจะปล่อยน้ำรักสีขาวเต็มโพรงปากของคยูฮยอน... ลิ้นหนาแลบเลียคราบน้ำรักที่เปื้อนประปรายที่มือก่อนจะเงยหน้าไปหาซองมิน...

 

“อื้ม..ยิ่งกิน..ซองมินก็ยิ่งหวานนะ”ตาคมจ้องไปที่กายขาวที่นั่งหอบน้อยๆเพราะกิจกรรมทำรักเบาๆแบบฉบับคยูฮยอน??

 

“อ๊ะ...หยุดพูดเลย” เหมือนจะดุ..แต่กลับไม่น่ากลัวสักนิดสำหรับคยูฮยอน..ร่างสูงจัดการอุ้มคนตัวกลมไปตรงอ่างอาบน้ำ.. “คยู..เราเหนื่อยแล้ว” ร้องท้วงคนรักเพราะรู้ดีว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้..

 

“หืม...ซองมินขี้โกง..”วางคนในอ้อมแขนลงในอ่าง..พร้อมทั้งเปิดน้ำวนเพื่อให้ซองมินผ่อนคลาย...

 

“ก็เราเหนื่อยจริงๆนะ เราเหนื่อยอยากจะนอนแต่คยูมาทำอะไรก็ไม่รู้” ส่งสายตาค้อนไปหาร่างสูงที่กำลังจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง...

 

“ก็ฉันเห็นว่าซองมินเหนื่อยไง...เลยกะจะทำให้สบายตัวแล้วอาบน้ำให้ด้วย” ขายาวๆก้าวเข้ามาในอ่างนั่งซ้อนหลังซองมินแล้วจับคนตัวกลมมาแนบชิดมากขึ้น..มือหนาก็เริ่มนวดไปที่ไหล่ขาวๆก่อนจะย้ายไปตามส่วนต่างๆเพื่อนวดผ่อนคลายให้ซองมิน

 

....สาบานเลยครับว่าโจวคยูฮยอนนวดให้อีซองมินเฉยๆไม่ได้ฉวยโอกาสอะไรเลยจริง..จริ๊งงงง....

 

อ่างน้ำวนที่ช่วยผ่อนคลาย...กับมีคนนวดที่ถูกใจทำให้ซองมินเคลิ้มสบายได้ไม่ยาก....ถ้า...

 

“อ๊ะ..คยู..ไหนบอกจะนวดให้ไง” เสียงเล็กแว๊ดขึ้นทันทีที่มือหนาเอื้อมมาลูบคลำบริเวณท้องน้อยและดูท่าทางจะเลื่อนต่ำลง..มือเล็กรีบมาจับมือหนาทันที..แต่ก็ยังช้ากว่า..คยูฮยอนที่จับรวบเอามือเล็กทั้งสองมารวมไว้ด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือหนึ่งก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายขาว...ก่อนจะย้ายไปหยุดที่แกนกายเล็กอีกครั้ง...ส่วนปากหนาก็พรมจูบไปทั่วคอและไหล่บางเพื่อสูดกลิ่นหอมประจำตัวของซองมินก่อนจะย้ายมาพรูลมที่หูเล็กเรียกความเสียวซ่าน..

 

“อื้ม...ขอฉันเถอะนะซองมิน..”กระซิบเบาก่อนจะแลบลิ้นร้อนมาเลียบริเวณหู..แล้วลากไล้ลิ้นไปทั่วลำคอ...

 

“อื้อ...อ๊ะ!!” เมื่อสัมผัสได้ว่าแกนกายของคนที่นั่งซ้อนข้างหลังขยายตัวขึ้นมาก..มาถูไถบริเวณสะโพกอวบ..ซองมินก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา...

 

คยูฮยอนจับให้ซองมินมานั่งทับบนตัก..แกนกายใหญ่โตยังคงถูไถตรงสะโพก..มือหนาเอื้อมมาชักรูดแกนกายเล็ก..ปากก็พร่ำจูบไปทั่วแผ่นหลังของซองมินก่อนจะลากไล้มือร้อนไปทักทายที่ช่องทางรัก พร้อมกับสอดนิ้วเข้าไปก่อนหนึ่งนิ้วและเพิ่มเป็น สอง สามตามลำดับ..นิ้วแกร่งครูดไปกับผนังนุ่มเพื่อหาจุดเสียวกระสัน..

 

“อ๊ะ..” ซองมินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วแกร่งเจอจุดอ่อนไหวได้...

 

“ซี๊ด...อ่า...”คยูฮยอนที่เสียวกระสันไม่แพ้กันเพราะแรงตอดรัดของช่องทางรักนั้น...นิ้วแกร่งยังทำหน้าที่ของมันไม่หยุด..

 

“อ๊ะ..คยู...เรา...เรา..” เสียงหวานร้องเรียกอย่างขาดหายๆเหมือนอยากจะบอกความต้องการ...

 

“หืม...ว่าไง...” เสียงทุ้มกระเส่าไม่ต่างกันเอ่ยออกมา...

 

“อ๊ะ..เข้ามา  อา....ในตัวเราเถอะ...อ๊ะ...เราไม่ไหวแล้ว..”

 

คยูฮยอนดึงนิ้วออกจากชองทางแสนหวาน แล้วจับคนตัวกลมยกขึ้นแล้วหันหน้ามาหาตัวเอง..โดยที่ซองมินก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี..ซองมินยกตัวขึ้นก่อนจะกดตัวเองลงเพื่อให้ช่องทางแห่งความสุขนั้นได้กลืนกินแกนกายแกร่ง...

 

เมื่อแกนกายเข้าไปในช่องทางนั้นจนสุดแล้ว..คยูฮยอนก็ยังไม่เคลื่อนไหวร่างกายในทันทีเพื่อรอให้ช่องทางนั้นปรับตัวเสียก่อน...

 

“อ๊ะ...คยู..ต่อ...ต่อ..เถอะ..” ได้ยินแค่นั้น..คยูฮยอนจัดการกระแทกสะโพกเข้าออกถี่ๆ สองมือหนาก็จะการจับที่สะโพกกลมกลึงพร้อมกับช่วยบังคับจังหวะให้ซองมิน..ปากหนายื่นเข้าครอบครองยอดอก..ทั้งดูดทั้งดุนจนซองมินวาบหวาม..อกขาวแอ่นหยัดเพื่อให้คนด้านล่างดูดดุนได้เต็มที่ตามสัญชาตญาณ มืออวบย้ายมาคล้องคอคยูฮยอนไว้เพื่อยึดเหนี่ยวไว้..คยูฮยอนยังคงสวนกายกระแทกเข้าเรื่อยๆๆ ซึ่งมันก็เรียกเสียงครางจากซองมินได้ตลอดเวลา

 

“อ๊ะ..คยู..เบาหน่อยสิ...” คยูฮยอนผ่อนแรงลง...เอามือย้ายมาที่สะโพกอวบ..แล้วยกตัวคนด้านบนขึ้นช้าๆ แกนกายใหญ่โตกำลังจะพ้นจากการถูกกลืนกินที่ช่องทางหวาน..คยูฮยอนก็ยกสะโพกขึ้นสวนกลับไปจนมิดอีกครั้ง...

 

“อ๊ะ..คยูนี่...”

 

“ชะ..ชอบ..ชอบมั้ยซองมิน” หลังจากที่ทำการดึงแกนกายออกมาจนเกือบหมดแล้วสวนกลับเข้าไปแรงๆอยู่สาม สี่ครั้ง..คยูฮยอนก็เอ่ยถาม

 

“อะ...อ่ะ..อื้ม.....” ซองมินพยักหน้าตอบรับน้อยๆก่อนจะก้มลงซบไปกับไหล่หนาอย่างหมดแรง...
กิจกรรมรักยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่องโดยฝีมือของโจวคยูฮยอน..สะโพกหนาจ้วงเข้าออก สลับจังหวะเร็วช้าเพื่อเรียกความสุข สองร่างกอดรัดและให้ความสุขกันและกันอย่างร้อนแรง..กระแสน้ำวนในอ่างก็ไม่สามารถลดความร้อนนั้นได้....

 

“อ่า...ซองมิน..ฉันมีความสุขจัง” ถึงปากจะพูดแต่ช่วงล่างก็ยังคงสอดกระแทกอย่างต่อเนื่อง..

 

“อ๊ะ..คยู..เรา..เรา..จะไปแล้ว..เร็ว..เร็ว อีก  นิด”

 

“อืม..อีกนิดนะ...รอ...รอ ไปพร้อมกัน” สะโพกหนารีบรัวจังหวะรักใส่คนด้านบนเต็มที่..เสียงกระทบกับของก้อนเนื้อดังสลับกับเสียงครางหวาน...ริมฝีปากก็ยังทำหน้าที่เรียกความเสียวซ่านให้คนตัวกลมโดยการดูดดุนไปทั่ว..เรียวลิ้นร้อนลากผ่านไปยังจุดอ่อนไหวทั้งใบหู ซอกคอ และเนินอกของอีกคน..

 

“อ๊ะ!!คยู   อา.....”

 

“อืม..ฮึก!! อา........”

 

สองร่างกระตุกเกร็งไปพร้อมๆกัน  คยูฮยอนกอดซองมินเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยพร้อมๆกับฉีดน้ำแห่งความสุขเข้าช่องทางรัก ส่วนของซองมินไหลวนปะปนไปกับน้ำในอ่าง...สองร่างที่ตระกองกอดกันค่อยสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ คยูฮยอนก้มลงมองร่างเปลือยในอ้อมกอดพร้อมกับเอาผมที่เปียกชื้นจากน้ำไปทัดที่ใบหูสวย...

 

“ซองมิน...เหนื่อยมากมั้ย??” คนถูกถามพยักหน้าน้อยๆ  ก่อนที่จะเอากำปั้นไปทุบที่อกแกร่ง..

 

“มากเลยล่ะ...เราบอกว่าเหนื่อย อยากนอน แต่คยูก็พาเรามาทำอะไรก็ไม่รู้..”

 

“อ่า..งั้นเด๋วฉันให้ซองมินนอนก่อนก็ได้ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วฉันจะปลุกนะ..แต่ตอนนี้อาบน้ำก่อน” มือหนาลูบไปที่ผมสวย..ก่อนจะบริการอาบน้ำและแต่งตัวให้คุณภรรยาจนเสร็จ แล้วก็ปล่อยให้คุณภรรยาได้นอนหลับ.....

 

 

..........

........................

 

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นสองร่างเดินเคียงคู่กันลงมา...เรียกรอยยิ้มให้กับคนในบ้านได้เป็นอย่างดี วันนี้คุณนายโจวไม่ได้ติดธุระหรืองานที่ไหนเลยมีเวลามานั่งทานข้าวกับลูกชายและลูกสะใภ้....เมื่อนั่งประจำที่แล้ว..คุณนายโจวก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มกลมเบาๆด้วยความหมั่นเคี้ยว...

 

“ช่วงนี้แม่ไม่ค่อยได้เจอหนูมินเลยนะลูก เป็นยังไงบ้างคยูแกล้งอะไรหนูมินรึป่าว ดูแลหนูมินดีมั้ยครับ”

 

“แม่อ่ะ...ภรรยาสุดที่รักนะ..จะไม่ดูแลดีได้ยังไง ดูสิ!! แก้มลูกสะใภ้แม่กลมขึ้นตั้งเยอะ” ไม่พูดเปล่ายังส่งสายตาล้อเลียนให้คนที่นั่งตรงข้ามเขินเล่น

 

“เอ๊ะ!!คยูนิ่..ไปล้อหนูมินได้ยังไง ดูสินั่งเขินหน้าแดงหมดแล้ว..หนูมินครับถ้าคยูแกล้งอะไรบอกแม่ได้เลยนะครับ”

 

“แม่อ่า...หลงลูกสะใภ้จนลืมลูกตัวเองเลยนะ”

 

“อ๊ะ..ก็ลูกสะใภ้ของแม่น่ารัก  แกจะทำไม??”

 

“ก็ไม่ทำไม..แค่จะบอกแม่ว่าถ้าผมตาไม่ถึงแม่ก็ไม่ได้ลูกสะใภ้น่ารักแบบนี้หรอก”

 

ซองมินนั่งฟังสองแม่ลูกปะทะคารมกันไปเรื่อยๆซึ่งแต่ละเรื่องก็ไม่พ้นเรื่องของตัวเอง...แก้มกลมๆขึ้นสีระเรื่อน่ามอง นั่งทานข้าวไปก็เขินไป..ก็ดูสิ...ทั้งคุณแม่(สามี) ทั้งสามีผลัดกันเอาอกเอาใจ...ดังนั้นทุกคนไม่ต้องถามเลยนะฮะว่าทำไมมินถึงไม่เหงาเวลาที่ต้องห่างจากอัปปา ออมม่า  ก็ดูบ้านโจวสิ..ดูแลดีขนาดไหน..นี่ขนาดคุณพ่อ(สามี)ไม่อยู่นะเนี่ย..ไม่งั้นทุกๆคนจะได้รับรู้ว่า บ้านโจว รักซองมินหนาดไหน.....    ^   ^ 

 

 

...........................

............................................

 

 

ผ่านมื้อเย็นไปแล้ว..คู่รักแห่งปีก็พากันกลับขึ้นห้องสองร่างนั่งอยู่ด้วยกันตรงชุดโซฟาหน้าทีวี..ซองมินนอนดูทีวีอยู่บนโซฟาโดยมีคยูฮยอนอยู่ที่พื้นนั่งหันหลังให้เพื่อที่จะเล่นเกมได้ถนัด..ต่างคนต่างทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ..แต่ก็อยู่ใกล้กันเสมอ..เมื่อซีรีย์เรื่องโปรดพักโฆษณา ซองมินละสายตาออกจากทีวีมามองยังแผ่นหลังแกร่ง..ของคนที่นั่งหันหลังให้..แผ่นหลังนี้ไม่ได้หนามีมัดกล้ามมากมาย..แต่ให้ความอบอุ่นและความรู้สึกปลอดภัยกับเค้าได้ดีที่สุดเลย..มือกลมเอื้อมไปทาบที่แผ่นหลังนั้นในระหว่างที่คิด..ทำให้คนที่เล่นเกมอยู่ กดปุ่มหยุดเกมไว้ก่อนแล้วพลิกตัวหันมามอง

 

“เป็นอะไรหรอซองมิน”

 

“เปล่า...แค่เราคิดอะไรไปเรื่อยน่ะ”

 

“เป็นอะไร..คิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่หรอ??”

 

“อื้ม..” แก้มกลมๆเลื่อนขึ้นลงไปมาเบาๆตามแรงของการพยักหน้า

 

“เอาไว้ปิดเทอมนี้เราไปหาท่านกันมั้ย..ไปอยู่กับท่านจนถึงเปิดเทอมเลย”

 

“ดีเลย...คยูก็จะไปกับเราด้วยใช่มั้ย”

 

“ไปสิ..ฉันเคยบอกแล้วไงว่า ซองมินอยู่ที่ไหนฉันก็จะอยู่ที่นั่น”

 

“หืออออ  คยูอ่ะ  เว่อร์ไปแล้ว”

 

“เอ้า..ฉันพูดจริงๆนะ  ก็ภรรยาฉันน่ารักขนาดนี้ ฉันก็ต้องคอยตามคุมตามหวงเป็นธรรมดา” เห้นคนตัวกลมหน้าเศร้าคงเพราะคิดถึงครอบครัว..คยูฮยอนจึงพูดแกมติดตลกให้ได้ยิ้มบ้าง...ต่ที่พูดมาโจวคยูขอบอกว่ามาจากใจนะครับ!!

 

“อื้อ...ไม่เอาแล้ว เราไม่คุยกะคยูแล้ว..ดูซีรีย์ต่อดีกว่า...”

 

“ฟอด.......”  คยูฮยอนได้แต่ขยับตัวเข้าไปหอมที่แก้มกลมเบาๆหนึ่งทีก่อนจะหันกลับมาเล่นเกมต่อ..ทิ้งให้อีกคนนั่งหน้าแดงด้วยความเขิน.....

 

 

............

.............................

 

ตอนนี้ซองมินเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนวันพีชสีชมพูยาวส่วนคยูฮยอนเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีขายาวสีเขียวอ่อน..ซองมินนอนซุกอกคยูฮยอนภายใต้ผ้าห่มหนา..ดวงตาเริ่มปรือปรอย..แต่เพิ่งนึกได้ว่าลืมบอกอะไรบาง...

 

“คยู...พรุ่งนี้ที่ชมรมของเรามีงานเลี้ยงฉลองกันนะ...เราก็ต้องไปด้วย..”

 

“ตอนไหนล่ะ...ฉันจะได้ไปด้วย”

 

“ตอนเย็นอ่ะ...แต่คยูนัดกับชางมินว่าจะแก้โปรเจคกันไม่ใช่หรอ”

 

“ใช่...งั้นซองมินรอไปพร้อมฉันก็ได้นี่นา...”

 

“งื้อ..ไม่เอาหรอก..กว่าคยูจะแก้โปรเจคเสร็จกี่โมงก็ไม่รู้..เราไปก่อนดีกว่า..พอคยูทำงานเสร็จก็มารับเรากลับบ้าน

เลยไง”

 

“ไม่อ่ะ!!” คยูฮยอนลุกขึ้นมาท้าวแขนจ้องตากลมๆทันที

 

“น่า....คยู แค่ร้านเนื้อย่างตรงซอยข้างมหาลัยเอง..เราไปฉลองก่อนพอคยูมารับจะได้รีบกลับเลย..ไม่เสียเวลาด้วย..คยูอยากให้เรากลับเร็วก็รีบมารับเราเร็วๆสิ..อีกอย่างถ้าเราไม่ไปพร้อมกับคนในชมรมมันจะน่าเกลียดเราเป็นสมาชิกชมรมมานานแล้วนะ”ซองมินส่งสายตาใสๆไป้อนและพยายามใช้เหตุผลกะคนขี้หวง...

 

“อืม..ก็ได้แล้วฉันจะรีบไปรับนะ..แต่ซองมินห้ามกินเหล้าจนเมาล่ะ...” อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงอยู่ดีเลยำชับไปอีกรอบ...

 

“คร๊าบบบ...รู้แล้วครับคุณพ่อ..ลูกชายคนนี้จะไม่ดื้อเลยครับผม!! จะเชื่อคุณพ่อทุกอย่างเลย”

 

“ได้ไง..ลูกชายได้ไง..หน้าแบบนี้ต้องลูกสาวหรอก..อ่ะ..ไหนๆลูกสาวจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณพ่อแล้ว..เดี๋ยวคุณพ่อ จุ๊บๆเป็นรางวัลนะครับ” ในเมื่ออีกคนเล่นมุขมาเค้าก็เล่นกลับ แต่ขอกำไรนิดนึงนะ  (225577+)

 

 

...........

.........................

 

รถยนต์คันสวยขับมาจอดหน้าตึกคณะนิเทศได้สักพักแล้ว แต่คนในรถยังไม่ยอมก้าวลงมาสักที..ก็แหม..จะให้ลงมาได้ยังไง..ก็คุณสามีน่ะสิ..สั่งเสียอี ซองมินเรื่องไปเลี้ยงฉลองกับชมรมไม่หยัดสักที..เฮ้อ..

 

“อ่า..คยู เรารู้แล้วว่าให้นั่งกับรยออุคและพี่เยซองเท่านั้น...แล้วก็ห้ามกินเหล้าจนเมา..ให้แค่จิบๆเป็นมารยาทพอ” ซองมินรับคำรอบที่สิบสามได้แล้วมั้งเรื่องนี้...

 

“อืม..ดีมาก..แล้ว....”

 

“อ่ะ..พอๆเลยคยูเราจำได้ทุกอย่าง ที่คยูบอกแล้ว..แล้วถ้ามัวแต่ย้ำแบบนี้คยูกะเราคงไม่ได้ไปเรียนพอดี”

 

“อืม..แล้วฉันจะรีบไปรับซองมินเลยนะ”  พูดจบก็เอื้อมมือไปปลดล็อคเข็มขัดให้พร้อมกับหอมเบาๆที่แก้มกลม..ก่อนจะปล่อยให้ซองมินเดินเข้าตึกไป....

 

“ซองมิน...ทางนี้....” เมือเดินเข้ามาในอาคารได้แป๊บเดียว..ก็ได้ยินเสียงเล็กคุ้นหูเรียกเอาไว้

 

“อ๊ะ..รยออุค..ทำไมวันนี้มาเร็วกว่าเราได้เนี่ย..”เมื่อเดินเข้ามาหาเพื่อนตัวเล็ก ก็อดแซวไม่ได้  ก็นะ..ทุกทีรยออุคกว่าจะมาเรียนได้ก็เกือบเข้าห้องทุกที..ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก..ก็เพื่อนเค้าอ่ะ..ตัวติดกะคุณแฟนตลอดเวลาเหมือนกัน

 

“ก็วันนี้พี่เยซองมีสอบ เราเลยออกมาเช้าน่ะ”

 

“อ๋อ..ถึงว่า...คิคิ”

 

“เราเข้าห้องกันเถอะ..ยืนตรงนี้เมื่อยอ่ะ”

 

สองร่างเดินคู่กันก้าวเข้าไปในห้องพร้อมกับไปนั่งที่ประจำของตนเอง เสียงคุยจอแจภายในห้องลดลงไปบ้างเพราะทั้งซองมินและรยออุคเป็นขวัญใจของคนเกือบทั้งคณะ..แต่ติดที่ว่า..ทั้งสองคนนี้ “แฟนหวงมาก” เลยไม่ค่อยมีใครจะกล้าแสดงตัว..ได้แต่แอบมองอยู่เงียบๆ

 

“นี่!!แล้วเย็นนี้คยูจะไปกะนายด้วยรึป่าว??”

 

“ไม่อ่ะ” เมื่อได้คำตอบจากซองมิน รยออุคหันควับมามองอย่างประหลาดใจ “คิคิ ไม่ต้องสงสัย..ก็คยูเค้ามีงานโปรเจค เลยไปไม่ได้แต่จะรีบตามไปรับเราอ่ะ”

 

“หืม...ไม่อยากจะเชื่อหมาป่านั่นจะปล่อยให้นายไปคนเดียว..” ก็นะ..รยออุคคิดว่าพี่เยซองขี้หวงแล้ว..มาเจอคยูฮยอนนี่พี่เยซองยังเอ่ยปากยอมแพ้เลย..เอาเป็นว่าพี่เยซองหวงเค้าแค่ไหน..ความหวงที่คยูฮยอนมีคูณไปร้อยเท่า รยออุคฟันเฟิร์ม

 

“โห..แต่กว่าจะยอม สั่งนู่นสั่งนี่..จนเราเหนื่อยแทนเลย...” ซองมินทำหน้าแหยๆ ไม่ได้เบื่ออะไร เพราะรู้ว่าที่คยูฮยอนทำไปทั้งหมดก็เพราะ “รัก”

 

“คิคิ อย่าทำหน้าแบบนี้สิ เดี๋ยวคยูมาเห็นจะร้องไห้โวยวายว่านายเบื่อนะ”

 

“อ่า.......รยออุคอ่ะ.. อ๊ะ อาจารย์มาแล้ว..”

 

........เมื่อหมดชั่วโมงเรียนถึงเวลานัด..ผู้ชายแก้มป่องนิดๆก็โผล่หน้ามาให้สองสาวได้เห็นหลังจากที่อาจารย์ประจำวิชาเดินออกไป

 

“อุคกี้คร๊าบ..เก็บของเสร็จรึยัง.” ส่งยิ้มให้คนรักจนดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีสวยหยีจนตาแทบปิด(ช่วยเฮียขายแว่น)

 

“อ่า..พี่เยซอง..เสร็จพอดีเลย...”

 

“อ้าว..ซองมิน..วันนี้คยูมันไม่มารับหรอ??” หันมาเห็นอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ก็อดถามไม่ได้ เพราะทุกทีต้องเห็นร่างสูงมายืนข้างๆแล้ว...

 

“ไม่ฮะ..วันนี้มินจะขอติดรถพี่เยซองไป คยูเค้าไม่ว่าง”

 

“อืม..ได้สิ  เก็บของเสร็จรึยังล่ะ”

 

“ฮะ..เรียบร้อยแล้ว..” พูดจบก็ยิ้มให้กับทั้งคู่...ก่อนจะเดินตามทั้งคู่ออกไป...

 

..บรรยากาศภายในร้านดูคึกคัก  แม้ร้านจะไม่ใหญ่โตมากนักแต่ก็ให้ความรู้สึกเป็นกันเองของเพื่อน ที่นิยมมานั่งดื่มกินกันไปคุยกันไป วันนี้ชมรมดนตรียกโขยงมากันเกือบยี่สิบชีวิต..โต๊ะที่ทางร้านจัดไว้ให้ก็แยกมุมเป็นสัดส่วน..เสียงสนทนาหยอกล้อดังสลับกับเสียงหัวเราะ...ซองมินนั่งกับรยออุคและเยซองแต่ที่นั่งข้างๆซองมินอีกด้านก็คือ..เฮนรี่..สี่คนทานกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน เฮนรี่กับซองมินก็ผลัดกันคีบเนื้อย่างให้กันและกัน..ไม่ใช่อะไรหรอก..ซองมินน่ะ เอ็นดูรุ่นน้องคนนี้พอสมควร เพราะเฮนรี่เป็นเด็กน่ารัก และเล่นดนตรีเก่ง

 

“เฮ้ย..ไหนๆวันนี้ก็มารวมตัวกันแล้วพี่มีอะไรสนุกๆมาให้เล่น” รุ่นพี่มินโฮ ประธานชมรมเอ่ยชวน เสียงฮือฮาตอบรับของคนในชมรมดังขึ้น ก่อนที่มินโฮจะยกเอาโซจูสี่ขวดมาวางตรงหน้า

 

“เอาล่ะ.. พี่มีโซจูสี่ขวด เอาไว้ให้น้องๆได้ดื่มผ่อนคลาย แต่ว่า..งานนี้จะมีเพียงแค่คนเดียวที่ถูกเลือกให้ได้รับเกียรตินี้...ฮึฮึ”เสียงรุ่นน้องดังอื้ออึงขึ้นเพราะมัวแต่มองและปรึกษากันว่าจะเลือกใครดี “พอก่อนๆ พี่จะบอกว่าคนที่ถูกเลือกจะไม่กินก็ได้นะ..แต่..ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน..แล้วก็ ต้องทำตามข้อแลกเปลี่ยนอย่างเคร่งครัด..”แล้วมินโฮก็ให้เด็กๆในชมรมเขียนชื่อของคนที่ถูกเลือกใส่กระดาษมา..ก่อนที่จะให้เพื่อนอีกคนนึงเป็นคนเปิด...

 

“อ่า..พี่เย่..งานนี้โซจูสี่ขวด กินไปหมดนี่..ไม่ต้องลุกเลยล่ะ” คนตัวเล็กทำหน้าแหยๆใส่แฟน

 

“โอ๊ย..ไม่ต้องกลัวหรอก  พี่ว่าอุคกี้ไม่น่าจะโดนนะ”

 

..เสียงรุ่นพี่ประกาศคะแนนไปเรื่อยๆ คนตัวเล็กอย่างซองมินกับรยออุคหน้าซีดลงเรื่อยๆเพราะว่า..ตอนนี้ที่คะแนนนำอย่างสูสีกันเลย..มีอยู่สองคน คือ..ซองมินและรยออุค อาจเป็นเพราะว่าสองคนนี้น่ารักและเป็นขวัญใจของใครหลายคน ในเมื่อมีโอกาสที่จะได้เห็นมุมหลุดๆของซองมินที่ตอนนี้ไม่มีร่างสูงโย่งมาคุม กับ รยออุคที่ถึงแม้จะมีคนมาคุมแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนคุมก็มีส่วนร่วมในการคิดเกมนี้กับมินโฮ ( คึคึ กรรมตามสนองพี่เย่) ตอนนี้..ถ้าประกาศชื่อว่าเป็นซองมิน ซองมินก็จะต้องรับผิดชอบโซจูสี่ขวด แต่ถ้าเป็นชื่อรยออุค ก็เท่ากับว่าสองคนนี้คะแนนเท่ากัน!!

 

“สุดท้ายแล้วครับ....ชื่อของผู้โชคดีคือ... คือ....อ้า...คนเดิมๆๆ  รยออุคครับ” เท่านั้นแหละคนตัวเล็กสองคนหน้าซีดทันที ต่างกับเยซองที่โวยวายไม่ยอมท่าเดียว

 

“ฮึ้ย..ไม่เอาๆ ยังไงกูก็ไม่ยอมให้อุคกี้กินหรอก..ซองมินด้วยเพราะถ้าไอ่คยูรู้เอากูตายแน่ มันฝากให้กูดูแลซองมิน”

 

“ไม่ได้ ไอ้เย่ มึงก็เป็นคนช่วยพวกกูคิดเกมนี้ แหมๆๆ พอผลมาตกที่ที่รักมึงนี่ไม่ยอมเลยนะ เอางี้..ยังมีข้อตกลงนี่หว่า..ถ้าใครไม่กินโซจูก็ต้องทำตามที่บอก...เอ้า..ซันนี่ได้คะแนนรองลงมาจากซองมินกับรยออุคใช่มั้ย??  งั้นให้เธอบอกละกันว่าถ้าสองคนนี้ไม่ยอมดื่มต้องทำอะไร”

 

“อ่า....เอาอะไรดีอ่ะคะ..” เมื่อซันนี่หันมาเห็นสายตาอ้อนวอนสามคู่ แต่..สายตากดดันอีกนับสิบ!!งานนี้ พี่มิน พี่เย่ พี่อุคขรา..อย่าว่าอะไรน้องเลยนะคะถ้าน้องจะบอกว่า......

 

“งั้น..ให้พี่ซองมินจุ๊บกะพี่เยซอง พี่รยออุคจุ๊บกะเฮนรี่” ...ฮร้า..บอกแล้วอย่าว่าน้องซันนี่ ก็สายตาพวกนั้นอ่ะกดดันน้อง..เค้าไม่ได้อยากเห็นพี่ๆจุ๊บๆกันหรอก..เค้าแค่อยากเห็นพี่สองคนหลุดๆรั่วๆบ้าง ว่าจะน่ารักเหมือนตอนปกติมั้ย...

 

“เฮ้ย!!  อะไรอ่ะ..ซันนี่..ไม่รักพี่แล้วหรอ..” แก้มกลมๆพองลมขึ้นอย่างงอนๆ

 

“ไม่นะคะพี่ซองมิน ซันนี่รักพี่นะแต่..สายตาพวกนั้นกดดันอ่า....”

 

“เอาล่ะ...น้องซองมิน น้องรยออุค..จะเอายังไงดี ถ้าไม่ทำตามที่ซันนี่บอกก็มาหยิบไปได้เลยคนละสองขวด..อ๊ะ..ไอ้เย่ มึงหยุดเลย..เงียบไปเลย”เสียงมินโฮถามเพื่อจะเร่งให้คนตัวเล็กเลือก..พร้อมกับร้องห้ามเยซองที่ทำท่าทางโวยวายไม่ยอมรับ

 

“อ่า...แล้วจะเลือกอะไรได้..นอกจาก...”หันไปหาคนตัวเล็กอีกคน แล้วพยักหน้าให้เดินออกไปคู่กัน

 

ซองมินกับรยออุคหยุดยืนอยู่ตรงหัวโต๊ะที่มีโซจูสี่ขวดวางอยู่..พร้อมกับยกมันขึ้นมารีบดื่มเพื่อให้มันหมดไปเร็วๆ ปกติโซจูสองขวดถ้าค่อยๆดื่มจะไม่มีปัญหา..แต่นี่รีบดื่มแบบนี้..สองสาวแย่แน่ๆ .....ท่ามกลางเสียงเชียร์ของสมาชิกในชมรม ยังมีอีกหนึ่งร่างที่นั่งลุ้นเอาเป็นเอาตาย.....ไอ้คยูเอ๊ย..งานนี้รีบมาดูแลที่รักมึงเร็วๆเถอะ..

 

กึก!!

 

เสียงวางขวดลงบนโต๊ะ...กับสภาพกรึ่มๆของสองสาว ทำให้เยซองรีบลุกออกมารับรยออุคไปนั่งที่พร้อมกับบอกให้เฮนรี่มารับซองมิน ไปนั่ง....เมื่อเอาสองสาวมานั่งที่ได้แล้ว..เยซองต้องขอผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้ทั้งสองโดยยังคงมีเฮนรี่ที่คอยช่วยดูแลซองมินด้วย..โอ๊ย!!เฮียจะบ้าตาย..แมร่งเอาโซจูขนาดมากกว่า 25 ดีกรีมาให้สองสาวนี่กินแล้วงานนี้จะรอดมั๊ย..แค่ ดีกรีต่ำๆสองสาวยังไม่ไหวเล๊ย...เฮ้อ...

 

“คิคิ  ทำไมเย็นดีจาง....” เสียงอ้อแอ้ของซองมินพูดออกมาขณะที่เฮนรี่เช็ดหน้าให้

 

“อื้อ...พี่เย๊...อย่าดึง๊...อุคกี้แค่จะไปหามินนี่....”นี่ก็อีกคนไม่ยอมนั่งเฉยๆ

 

“อ่า..อุคกี้..นั่งเฉยๆให้พี่เช็ดหน้าให้ก่อน”

 

“เฮ้ย..ไอ้เย่..มึงพาที่รักมึงกับซองมินกลับบ้านก็ได้นะ เห็นมึงทำหน้าแบบนี้แล้วกรูสงสารว่ะ”มินโฮเจ้าเก่าเดินมาตบไหล่เยซองสองที

 

“เออ..นี่ก็จะกลับแล้ว...รอไอ้คยูมารับซองมิน เมื่อกี้บอกว่าออกมาจากมหาลัยแล้ว..” ตอบเพื่อนกลับไปพร้อมทั้งคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้รยออุค..”นี่เฮนรี่ นายช่วยพี่ดูซองมินไว้ด้วยนะ แค่อุคกี้คนเดียวพี่ก็ไม่ไหวแล้ว..เมาแล้วซนมาก”

 

“ได้ครับ..ว่าแต่พี่เญซองจะกลับเลยมั้ยครับ.”

 

“ยังหรอก..รอคนมารับซองมินก่อน.”

 

“อ๊า...อารายน๊า....มีคนมาร๊าบบบแล้วหรา....  ป่ะๆๆ พาพี่ไปส่งหน่อยยยยย” นี่อีกคน..พอได้ยินแค่ว่าคนมารับก็จะลุกไปทันที..เดือดร้อนเฮนรี่ต้องคอยดึงไว้

 

“งื้อออ  นายจามาดึงพี่ว๊ายทามมายยยย   ต้องรีบไปเดี๋ยวคายู๊ว..รอนานนนน” ซองมินสะบัดตัวจะออกไปข้างนอกให้ได้พอถูกเฮนรี่จับไว้ก็เริ่มงอแง.. “ฮือ...ถ้านายม่ายพาพี่ปายหาคายูวน๊า...พี่จานั่งร้องห้ายยยย”

 

...นั่นไง..คนน่ารักเวลาเมานี่เอาแต่ใจและก็งอแงแบบนี้ทุกคนรึป่าว.. งานนี้จะโทษใครดีล่ะ..ไอ่พวกอยากเห็นคนน่ารักหลุดฟอร์มหรือไอ่คนคิดเกมดี ทางที่ดีโทษมันทั้งสองฝ่าย..เพราะมีส่วนทำให้คนน่ารักเมาแล้วไม่มาช่วยดูแล...

 

เมื่อเห็นว่าซองมินเริ่มดื้อและงอแงมากขึ้น เฮนรี่เลยหันไปขอความคิดเห็นจากอีกคนที่พยายามกอดและหลอกล่อคนตัวเล็กอีกคนไม่ให้ซน..

 

“อืม..คยูว่าออกมาจากม.แล้ว..ตอนนี้คงใกล้ถึงแล้วหล่ะ..นายพาออกไปรอเถอะ..”

 

“อ่ะ..แต่พี่เยซองครับ..พี่ไม่ด้วยหรอ” จะให้ออกไปคนเดียวได้ยังไง ภาพแววตาดุๆนั่นยังอยู่ในหัวเฮนรี่อยู่เลย..

 

“อืม..งั้นออกไปพร้อมกันนี่แหละ..ไอ่คยูมันยังไม่รู้ว่าที่รักมันเมา..นายออกไปคนเดียวเดี๋ยวมันจะอาละวาด

 

..เฮ้ย!!พวกมึง..กรูกลับก่อนนะ...” เพราะรู้ถึงกิติศัพท์ของคยูฮยอนว่ารักและห่วงซองมินขนาดไหน เยซองเลยไม่กล้าปล่อยเฮนรี่ไปคนเดียวไม่งั้นระเบิดได้ลงที่รุ่นน้องหน้าตาดีคนนี้แน่ๆ อีกอย่างคยูฮยอนกะเฮนรี่ก็ยังไม่ได้รู้จักกันเป็นทางการ ถ้ามันเห็นมาโอบซองมินแบบนี้..ตายอย่างเดียว..

 

..สี่ร่างเดินออกมาภายนอกร้านอย่างทุลักทุเล..จะไม่ให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง..ก็คนตัวเล็กทั้งสอง พากันคุยตามประสาคนเมาที่เจออะไรก็ร้องทักร้องเรียก พูดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้แล้วก็หัวเราะกันอยู่สองคน..ก่อนที่เยซองจะพารยออุคไปที่รถก่อนแล้วค่อยกลับมารอคยูฮยอนเป็นเพื่อนเฮนรี่..

 

“อ๊ะ.!!” นั่นไง อีซองมินมัวแต่หัวเราะให้กับป้ายโฆษณาสาหร่ายทอดกรอบยี่ห้อหนึ่ง ที่พรีเซนเตอร์ดันหน้าคล้ายกะท่านผู้คุม..เลยไม่ได้มองเลยว่าข้างหน้ามีโต๊ะตัวเล็กๆอยู่ทั้งที่เฮนรี่ก็พยายามลากให้ห่างออกมาแล้ว..(งื้อ..งานนี้น้องรี่จะลากพี่มินไหวมั้ย..ดูจากขนาดตัวพี่มิน)

 

“โอ๊ะ!! พี่ซองมินครับ..เจ็บมั้ย” เมื่อเห็นว่าคนในอ้อมแขนเดินเฉี่ยวโต๊ะเหมือนจะล้มเซไปเล็กน้อยก็พยุงตัวให้แน่นขึ้นพร้อมกับก้มลงไปดูตรงที่ซองมินโดนมุมโต๊ะ แต่..สงสัยพระเจ้าจะไม่เข้าข้างความหวังดีของรุ่นน้อง ท่านผู้คุมเดินมาเจอภาพนี้พอดี..อารมณ์ไม่ต้องพูดถึง..หน้าของท่านผู้คุมแดงจัดด้วยความโกรธ คิ้วหนาขมวดมุ่นจ้องมาที่เฮนรี่

 

....พี่เยซองครับ..รีบๆมาหน่อยคร๊าบ......

 

“นายทำอะไร...แล้วทำไมซองมินเมาแบบนี้” เสียงแข็งถามออกไปพร้อมกับรีบไปดึงอีกคนอาโอบประคองไว้เอง

 

“เอ่อ...คือพี่ซองมินเค้าเล่นเกมกับพี่รยออุคครับ”ตอบด้วยเสียงแผ่ว...

 

“อา...คายู๊ววววว  มาแล้วหรา.....  คิดถึงจางงงงง” เสียงอ้อแอ้พูดออกมาพร้อมกับกอดแน่นๆเข้าที่เอวสอบของคยูฮยอนทำให้คนโดนกอดลดสายตามาจ้องดวงตากลมโต

 

“ทำไมเมาขนาดนี้”

 

“ฮร้า..ไม่น๊า...เราม่ายด้ายมาวววว  ถามเฮนรี่ดูด๊ายยยย” อืม..ไม่เมาเล๊ย..โจวคยูฮยอนจะพยายามเชื่อ

 

“อ้าว..คยูมาแล้วหรอ..รีบเอาที่รักของนายกลับไปเร็วๆเลย พี่จะรีบพาอุคกี้ของพี่กลับเหมือนกัน รายนั้นก็ไม่ต่างจากนี่เท่าไหร่”

 

“อ่ะ..ครับ..ขอบคุณพี่เยซองด้วยนะที่ดูแลซองมิน”โค้งให้รุ่นพี่ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น..

 

“เฮ้ย..ต้องขอบคุณเฮนรี่โน่นที่ช่วยดูแล..แค่อุคกี้คนเดียวพี่จะไม่ไหวแล้ว..” เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หันไปขอบคุณเฮนรี่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นช้อนตัวกลมๆขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าหญิงแล้วพาขึ้นรถกลับบ้าน..ตอนนี้คนตัวกลมหลับตาพริ้มในอ้อมกอด ไม่งอแงและไม่ดื้อ..อาจจะเป็นเพราะว่า...อยู่ในอ้อมกอดที่คุ้ยเคย เลยรู้สึกปลอดภัย

 

..เมื่ออุ้มกลับมาถึงที่รถก็วางคนตัวกลมไว้ที่เบาะข้างคนขับพร้อมกับจัดท่าทางและปรับเบาะให้นอนสบายที่สุดก่อนจะเดินอ้อมไปประจำที่คนขับพร้อมสตาร์ทรถออกไป เมื่อกลับถึงบ้านก็อุ้มคนตัวกลมที่ไม่ยอมตื่นสักทีไปวางไว้บนเตียงก่อนจะมาจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้สบายตัว..อีซองมินนะอีซองมิน...บอกไม่ให้กินเหล้าเมา..แต่สภาพแบบนี้คืออะไร...เค้าไม่ได้ไปด้วยทำไมกล้าเมาได้ขนาดนี้..เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาจะถามให้รู้เรื่องเลย..ถึงจะปากจะบ่นแต่ก็เอางอนิ้วชี้แล้วลูบเบาๆที่แก้มกลมใส เสียงครางอื้อในลำคอของคนที่นอนหลับตอบรับออกมาอย่างสบายใจ...ก่อนที่คยูฮยอนจะลุกไปอาบน้ำบ้าง...

 

..ร่างสูงที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนดูสบายตา..เดินมาหยุดที่ข้างเตียงก่อนจะเอาตัวเองลงไปซุกในผ้าห่มผื่นเดียวกับคนที่นอนอยู่ก่อนแล้ว..แต่ร่างสูงยังไม่หลับ..กลับพลิกตัวนอนตะแคง เอาข้อนิ้วเกลี่ยไปบนใบหน้าด้วยความรัก..พลางนึกถึงวันเก่าๆที่เค้าตั้งใจจะจีบซองมินอย่างจริงจังครั้งแรก..เค้าจำได้ว่าตอนอยู่ม.ปลายปีหนึ่ง เค้าถือแก้วน้ำกำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ..แต่อยู่ๆซองมินที่เดินมาตรงมุมตึกทำให้ไม่เห็นว่าเค้าเดินมา..เลยชนกันเข้า..น้ำหกเต็มเสื้อ..ตอนแรกยอมรับเลยว่าโกรธมาก แต่พอเห็นดวงตากลมโตที่มองมาอย่างสำนึกผิด ปากเล็กๆที่พูดพร่ำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาทำให้โกรธไม่ลง แล้วไหนจะท่าทางที่ซองมินกุลีกุจอจะพาคยูฮยอนไปล้างเสื้อนั่นอีก..มันทำให้เค้า “ตกหลุมรัก”ได้ง่ายๆเค้ารู้เลยว่าตัวเองพลาดโอกาสอะไรหลายอย่าง ทั้งๆที่แม่ของเค้ากับแม่ของซองมินเป็นเพื่อนรักกัน มีอยู่หลายครั้งที่แม่ชวนเค้าไปบ้านตระกูลลีเค้ามักปฏิเสธเสมอ เพราะไม่ได้สนใจอะไร หรือแม้แต่เค้ามีโอกาสได้เจอซองมินบ้างตามงานเลี้ยงแต่เค้าก็มองผ่าน..ยิ่งถ้าถามความทรงจำวัยเด็กที่มีร่วมกันก็ขอบอกได้เลยว่า..น้อยมาก เพราะทั้งแม่เค้าและแม่ซองมินต้องช่วยพ่อบริหารงานทำให้ไม่ได้มีเวลาพาไปเล่นด้วยกันเท่าไหร่..เท่าที่นึกได้เค้าจำได้แค่ เด็กตัวกลมๆสีชมพู แก้มป่องๆที่ติดตุ๊กตากระต่ายเกาะติดอยู่แต่กับพี่เลี้ยง..ไม่คิดว่าโตมาแล้วจะน่ารักได้ขนาดนี้. นึกมาถึงตรงนี้คนที่นอนตะแคงก็อดยิ้มมุมปากให้กับความน่ารักของคนที่หลับไม่ได้...แล้วในเวลานี้ที่ครอบครัวของซองมินต้องไปอยู่ต่างประเทศ แต่ซองมินเลือกที่จะอยู่กับเค้าทั้งๆที่ไม่เคยอยู่ห่างจากครอบครัว..มันยิ่งทำให้เค้าต้องดูแลคนตรงหน้าให้ดีที่สุด..ให้ตระกูลลีรับรู้ได้ว่าเค้าสามารถดูแลแก้วตาดวงใจของตระกูลลีได้ดีไม่แพ้ใคร... 

 

...ฟอด....คยูฮยอนก้มลงไปหอมแก้มป่องๆ แต่ว่า..คนที่นอนขยุกขยิกตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมา...

 

“อื้ม...คายูววว...เองหรา??”คนที่คิดว่าหลับไปแล้วกลับลืมตาตื่นขึ้นมา..ดวงตากลมปรือน้อยๆแต่ก็ดูยั่วยวนอาจมาจากความเมา...

 

“อื้ม...ฉันต้องกู๊ดไนต์คิสซองมินก่อนไง..ถึงจะหลับได้”

 

“อ่า...ช่ายๆๆ  กูดดด  นายยคิสสสส” แค่นั้นแหละ!!ซองมินก็โน้มคอคยูฮยอนลงมารับจูบทันที ในตอนแรกลิ้นเล็กๆที่ยังไม่คล่องแคล่วเท่าไหร่นักในการเริ่มก่อน..แต่ในเมื่อคนด้านบนเป็นฝ่ายชักนำต่อ..ก็ทำให้อะไรๆราบรื่นขึ้นมา..จนเมื่อซองมินเริ่มหายใจติดขัดนั่นแหละคยูฮยอนถึงได้ผละออกมาแล้วก้มมองมายังปากเล็กที่บวมขึ้นเล็กน้อย...

 

“ซองมินรู้มั้ย..นายเริ่มแบบนี้ฉันจะหยุดไม่ได้” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับจ้องตากลมเพื่อบอกถึงแรงปรารถนา พร้อมกับเอาปลายนิ้วลูบเบาบนปากสีเชอรี่....

 

“อื้อ..” เสียงแผ่วๆในลำคอ แต่คนฟังน่ะได้ยินดังเลยล่ะ  โดยเฉพาะหน้าหวานๆที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อเพราะความอาย...คยบูฮยอนบอกได้เลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของโซจูเนี่ย..เค้าไม่ได้กินกระต่ายอวบๆง่ายๆแบบนี้หรอก..ตอนนี้ชักชอบให้กระต่ายเมาแล้วแฮะ!!

 

..ตอนนี้คยูฮยอนก้มลงไปหาความหวานจากปากสีเชอรี่สด เรียวลิ้นกวาดต้อนเอาน้ำหวานภายในโพรงปากราวกับหิวกระหาย..คนใต้ร่างไม่ต่างกันเผยอปากตอบรับทุกการกระทำเป็นอย่างดี ..ริมฝีปากหนาดูดดุนริมฝีปากเล็กก่อนจะย้ายไปพรมจูบทั่วใบหน้า..ไม่ต่างจากมือที่ตอนนี้สอดเจ้าไปในชุดนอนวันพีชสีชมพูลูบไล้ไปทั่วบริเวณหน้าท้องอวบๆก่อนจะเลื่อนไปหายอดอกที่ชูชันรอการปลุกเร้า...คยูฮยอนละจากการพรมจูบออกมาถอดเอาชุดนอนวันพีชออกจากกายขาวๆ ก่อนจะก้มลงไปเก็บความหอมหวานบริเวณซอกคอ...รอยรักที่ทำไว้ในวันก่อนยังไม่จาง...คยูฮยอนก็เพิ่มรอยใหม่ขึ้นมาอีก...ทั้งมือและปากช่วยกันสร้างความสุขและเรียกเสียงครางจากซองมินได้เสมอ....

 

“อื้อ...คะ...ยู...อ๊ะ” ร่างข้างใต้บิดเร้าเพราะถูกฝ่ามือหนาเลื่อนไปยังกลางลำตัว แกนกายน้อยๆโป่งพองอยู่ภายใต้ชั้นในสีขาวสะอาดตาเพราะแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า..หัวเข่ามนพยายามหนีบเข้าหากันแต่ก็ถูกมือแกร่งแยกไว้ก่อนที่ร่างด้านบนจะลากเรียวลิ้นผ่านลำตัวมาพรูลมหายใจร้อนบริเวณแกนกายเล็ก..แล้วงับเบาๆลงบนกางเกงชั้นในเนื้อนุ่มที่นูนขึ้นมา...

 

“อื้อ.....” ร่างของซองมินยิ่งบิดเร้ามากขึ้นเมื่อจุดที่อ่อนไหวที่สุดโดนรุกราน....มือหนาเกี่ยวเอาชั้นในตัวจิ๋วออกจากนั้นก็แกล้งพรูลมร้อนใส่...ก่อนที่จะเลียเบาๆเก็บกินหยาดน้ำหวานใสที่เอ่อคลอที่ปลายยอด แล้วอ้าอมจนสุดความยาว...ก่อนจะรูดขึ้นลงเพิ่มความเสียวซ่าน...

 

“อ๊า...คยู บะ เบา หน่อย..”คนตัวกลมที่ตอนนี้คงเปลี่ยนจากการเมาโซจูมาเป็นมัวเมาในบทรักที่อีกคนมอบให้แทน..มือเล็กจิกไปบนที่นอนแน่นเพื่อระบายอารมณ์ แต่สะโพกมนกลับเด้งตอบรับการชักนำของปากได้เป็นอย่างดี..มือหนาเฝ้าฟอนเฟ้นสะโพกอวบ..ก่อนที่จะย้ายมาสำรวจช่องทางรัก.... นิ้วร้อนๆลูบวนอยู่บริเวณด้านนอกห่วงสีชมพูแต่ยังไม่ยอมเข้าไปเชยชมด้านใน...คยูฮยอนรู้แล้วว่าอารมณืของคนข้างใต้กำลังอยากจะปลดปล่อย..เค้าก็เช่นเดียวกัน..คยูฮยอนจึงละออกมาจากร่างกายขาวอวบ..แล้วมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง...ทันที่ที่ชั้นในสีเข้มหลุดพ้นจากร่างกายแกร่ง..แท่งเนื้อใหญ่โตก็ดีดผึ่งออกมา...เรียกให้ใบหน้าของคนที่มองมาขึ้นสีกว่าเดิมได้ไม่ยาก...

 

“ฮึ..ยังไม่ชินอีกหรอ..สงสัยเราต้องทำกันบ่อยกว่านี้..ซองมินจะได้ชิน” รู้ว่าต่อให้นานแค่ไหน..แต่ทุกๆครั้งที่ทำกิจกรรมแบบนี้..ซองมินก็จะเขินทุกครั้ง..แต่ก็นะ อดไม่ได้ที่จะแซวคนรักให้เขินเล่นไม่ได้

 

“บะ...บ้า..” ตอบกลับเสียงแผ่วแต่ก็ยอมให้คนที่ล้มตัวลงมาทับพรมจูบอีกครั้ง...คยูฮยอนเคลื่อนริมฝีปากสร้างรอยไปทั่วร่างกายก่อนที่จะมาหยุดที่สะโพกมน..มือหนาจับให้ขาอวบๆอ้ากว้างขึ้นก่อนที่จะพรูลมร้อนใส่และส่งลิ้นหนามาหยอกล้อกับห่วงสีชมพูสวย..ลิ้นร้อนๆชำแรกเข้าไปในห่วง..ดุดดุนสร้างความพร้อมให้กับเจ้าของ..ก่อนที่นิ้วแกร่งจะเลื่อนเข้าไปทักทายในช่องทางสีชมพูที่ตอดรับเป็นอย่างดี...คยูฮยอนงอนิ้วแล้วชักเข้าออกเพื่อหาจุดกระสัน..ก่อนจะเพิ่มจำนวนไปเรื่อยๆถึงสามนิ้ว....

 

“อ๊ะ...ตรง...ตรงนั้นแหละ...แรง..อึก..”

 

“อ๊า....ซองมิน...ก็..ตอดรัดนิ้..ฉัน..  ดะ  ดี  จน  ฉัน..จะ..ไม่ไหว..”

 

“อื้อ..  คยู  อะ..มะ  ไม่เอา..พอ..พอแล้ว..” เสียงเล็กแหลมสั่นหวิว..ความต้องการพุ่งขึ้นสูงเพราะแรงกระตุ้น..

 

“อ่ะ..หืม..ซองมิน..ต้องการ..อะ  ไร..ก็บอก..สิ” คนที่ได้ฟังถึงกับร้อนที่หน้า..โถ่..เวลานี้จะมาแกล้งอะไรเค้าอยู่ได้..”หืม..อยากได้..อะไร..แบบไหน..ซองมิน..บอกฉันสิ..ถ้าไม่..บอก.ฉะ  ฉัน..ก็  ไม่รู้” ทั้งๆที่ตัวเองก็ต้องการแต่ยังอยากแกล้งคนมึนให้ได้เขินเล่น...

 

“อื้อ...ไม่เอา..แล้ว..อยาก  ได้...ของคยู..”  สาบานเถอะ..ถ้าไม่เมาซองมินไม่หลุดคำพวกนี้ออกมาแน่...

 

“อื้อ...จะรีบไปไหนล่ะ..” รู้ว่าอีกคนอารมณ์ขึ้นสูงมากจนต้องการที่จะเร่งให้ปลดปล่อย..แต่ก็นะ..อยากให้คนใต้ร่างได้ร้องขอได้ออดอ้อนบ้าง...

 

“อ๊ะ..คยู...” ซองมินยันตัวเองลุกขึ้น..ดึงเอาคยูฮยอนขึ้นมาจูบ..ก่อนที่จะผลักให้นอนราบลงไปกับเตียง...อ่า..ในเมื่อคยูช้า..ซองมินจัดการเองก็ได้...  ซองมินย้ายตัวเองขึ้นมานั่งอยู่บนตัวคยูฮยอนก่อนจะยกสะโพกขึ้นสูง..แล้วทิ้งตัวลงมาตรงแกนกายแกร่งที่ตั้งชั้น...

 

“ซี๊ด....อ่า.....อ๊า...” เสียงเล็กครวญครางออกมาเมื่อแกนกายได้เข้าไปในช่องทางรัก...

 

“อื้ม...ซองมิน..ดี...มาก...เลย...” คนที่ถูกผลักให้นอนลงไปก็รู้สึกเสียวซ่านกับการที่ซองมินเป็นฝ่ายเริ่มและกระทำเอง..

 

ซองมินขยับตัวขึ้นลงตามจังหวะ..ตอนนี้..อารมณ์และความรู้สึกอยู่เหนือทุกอย่าง..ขาอวบๆอ้าออกกว้างเพื่อให้การเข้าออกในช่องทางรักสะดวกขึ้น..และนั่นก็ทำให้..แกนกายเล็กที่ชูชันเผยออกให้อีกคนเห็นอย่างเต็มตา...

 

“อึก..อ่า...ซี๊ด..”ภาพของแกนกายสีชมพูหวาน..ปลายยอดปริ่มน้ำใสๆที่เห็นตรงหน้าทำให้แกนกายแกร่งที่อยู่ในช่องทางรักนั้นขยายเพิ่มขึ้นได้ไม่ยาก...

 

“อ๊ะ..คะ  คยุ..แน่น...ซี๊ด...อ่า...”ยิ่งแกนกายขยายใหญ่เพิ่มขึ้นเสียงครางของทั้งสองก็ดังขึ้น..มือใหญ่เอื้อมมาจับแกนกายเล็กขึ้นลงตามจังหวะที่ซองมินเป็นผู้นำ...ส่วนอีกมือหนึ่งที่ยังว่าง..ก็ปัดป่ายไปยังยอดอกสวยบีบเบาๆ..ก่อนจะลูบไล้ไปทั่ว..แล้วมาหยุดที่สะโพกมนที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ...ขณะนี้ซองมินใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที จึงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น...ไม่ต่างกับอีกคนที่จับแกนกายเล็กรูดขึ้นลงเร็วๆ...

 

“อ๊ะ...อ๊ะ...ไม่ไหวแล้ว...”ซองมินเร่งจังหวะอีกครั้ง..ก่อนจะยกตัวขึ้นสูงและกดลงมาหนักๆจนแกนกายแกร่งหายไปในช่องทางจนสุด..

 

“อื้อ...ไป..พร้อมกันนะ...”คยูฮยอนเร่งมือรูดแกนกายเล็กเร็วขึ้น..พร้อมทั้งยกสะโพกสวนรับกับจังหวะที่ซองมินกระแทกลงมา

 

“ฮ้า....”

 

“อืม....”

 

สองร่างกระตุกเกร็งไปพร้อมๆกันโดยที่น้ำรักสีขาวขุ่นของคยฮยอนเปรอะเต็มช่องทางรักของซองมิน ไม่ต่างจากคยูฮยอนที่น้ำรักของซองมินเปรอะเต็มหน้าท้องแกร่ง ซองมินซบลงไปบนตัวคยูฮยอนอย่างหมดแรง...ก่อนที่คยูจะจัดให้ร่างของซองมินนอนลงไปกับเตียงแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดทำความสะอาดให้ซองมิน

 

“ไง...หายเมารึยัง...”เมื่อเห็นอีกคนนอนเฉยยอมให้เช็ดตัวง่ายๆ...

 

“อื้อ...ยังอ่า...” เสียงอู้อี้ตอบกลับมา..คยูฮยอนเชื่อว่าตอนนี้สติคงกลับมาเกือบร้อยแล้วถึงได้หน้าแดงหลบสายตาเค่อย่างนั้น...

 

“งั้นนอนหลับเถอะนะ...พรุ่งนี้มีเรียนบ่าย...นอนตื่นสายได้...ฉันไม่ว่าหรอก..เข้าใจว่าซองมินเสียเหงื่อเยอะ”ว่าจบก็จัดการแต่งตัวให้คนตัวเล็กพร้อมจุ๊บเหม่งคนที่เหนื่อยจัดถึงขนาดไม่มีแรงมาเถียงสู้...ก่อนจะหันไปจัดการกับร่างกายตัวเอง..แล้วกลับเข้ามานอนกอดกับร่างอวบๆนุ่มนิ่มให้ฝันดี.....

 

 

..................

...............................

 

....กว่าที่คยูฮยอนกับซองมินจะตื่นก็เกือบจะสิบเอ็ดโมง...ดีที่ทั้งคู่มีเรียนช่วงบ่ายจึงไม่ต้องรีบร้อนเท่าไหร่นัก..รถยนต์คันสวยขับไปจอดหน้าตึกนิเทศเหมือนเช่นทุกครั้งที่ต้องมาส่งซองมิน คยูฮยอนจะยังไม่ยอมไปจนกว่าซองมินจะเดินเข้าไปภายในตึก...ถึงได้ฤกษ์ขับรถไปที่คณะตัวเอง...

 

...ขับออกมาได้สักพัก..ถึงสังเกตเห็นว่าซองมินลืมหนังสือไว้ที่เบาะหลัง...รถยนต์คันสวยจึงเลี้ยวกลับมาที่คณะนิเทศอีกครั้ง..แต่คราวนี้คยูฮยอนเลือกที่จะจอดที่ลานจอดรถเพราะต้องเดินเอาหนังสือให้อีกคนที่เรียนอยู่ชั้นเจ็ดของอาคาร...เมื่อลงจากรถ..สายตาคมเหลือบไปเห็นเฮนรี่ที่ตัวเองหมายหัวว่าคิดไม่ซื่อกับซองมินเดินมากับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งอีกคน..และก็เหมือนกับว่า..เฮนรี่ก็จะมองเห็นคยูฮยอนเช่นกันจึงเดินเข้ามาทัก โดยมีผู้ชายอีกคนตามมาด้วย..

 

“สวัสดีครับรุ่นพี่..” กล่าวสวัสดีพร้อมโค้งอย่างให้เกียรติ

 

“อื้ม..สวัสดี” ตอบรับพลางมองหน้าอีกฝ่าย...แต่..เอ๊..ทำไมเฮนรี่หน้าแดงๆเหมือนอายๆอะไร.????

 

“เมื่อวานพี่ซองมินเมามากเลยนะครับ..ดีที่พี่มาเร็ว..”

 

“อืม..ขอบใจนะที่ช่วยดูแล”ตอบเสียงแข็งๆออกไป...ก็นะ..ยังไม่วางใจ..ชอบมาทำสนิทสนมกับซองมินทั้งๆที่รู้ว่าซองมินมีเค้าอยู่แล้ว..ไม่ได้หรอก..ซองมินของเค้าน่ะยิ่งน่ารัก น่าฟัดอยู่..

 

“ไม่เป็นไรครับ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับเพราะว่า..อ่า..ลืมแนะนำ..นี่พี่จองโมครับ แฟนผมเอง” ตาใสๆหันมาเห็นอีกคนที่ยืนข้างหลังจึงนึกได้ว่ายังไม่ได้แนะนำให้รู้จัก..จึงแนะนำออกไป..ซึ่งสร้างอาการหมา(ป่า)งงให้กับคยูฮยอนได้เป็นอย่างดี..อะไรนะไอ้เด็กหน้าตาดีนี่มันบอกว่าผู้ชายคนนี้แฟนมันหรอ??

 

“อ่า..งั้นผมขอตัวก่อนนะ..ต้องรีบไปซ้อมดนตรีกับพี่จองโม..ไปก่อนนะครับ”....แต่ก่อนที่จะก้าวผ่านหมา(ป่า)งง..เฮนรี่ยังไม่วายหยุดตรงหน้าคยูฮยอนพร้อมกับกระซิบเบาๆให้ได้ยินกันสองคนว่า...

 

“ไม่ต้องหึงผมกับพี่ซองมินหรอกครับ..เพราะผมไม่หล่อ..แต่..ผมน่ารัก..”พีร้อมกับส่งยิ้มน่ารักทะเล้นๆให้คนที่ยืนอึ้งอยู่......

 

 

The End