LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

ปึง!!!!
 
หมอและพยาบาลที่เดินพรวดพราดออกมา  ทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง และ รีบพลวดพลาด
เข้าไปหาทันที
 
“หมอครับภรรยากับลูกผมปลอดภัยใช่มั้ยครับ”
 
“ครับคนไข้ทั้งสองพ้นีดอันตรายแล้วครับ แต่ว่ายังต้องรอดูอาการต่อไป คุณผู้หญิงหน่ะปลอดภัย
แล้วครับแต่ลูกสาวของคุณ….”
 
“ลูกสาวผมทำไม?”
 
“คงต้องรอดูว่าคืนนี้จะเกิดอาการชักรึป่าว  ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ก็ปลอดภัยครับ”
 
“หมอหมายความว่าไง ”
 
“ขอโทษนะครับ คงต้องรอ รอเท่านั้นครับ”
 
ชายวัยกลางคนก้มหน้าลงนิ่ง  ป๊อปปี้หันไปมองเขาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มด้วยความสงสาร
และความรู้สึกผิด
 
‘ผมขอโทษครับ ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ดี..ความรู้สึกที่กำลังเสียสิ่งสำคัญ..ว่ามันเจ็บปวดขนาด
ไหน’
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป  ลูกต้องเข้มแข็งนะ  ลูกต้องอยู่ข้างคนที่ลูกรักนะ”
 
“เดี๋ยวแม่อย่าเพิ่งไป แม่อย่าทิ้งป๊อปไป แม่ แม่!!!”
 
“แม่!!!” ร่างสูงลุกพรวดขึ้นจากโซฟา
 
“ป๊อปเป็นอะไรไป ฝันร้ายหรอ?”
 
“…..”
 
“ป๊อปกลับไปได้แล้วหล่ะ  เดี๋ยวลุงเฝ้าเอง  พาฟางกลับไปด้วยนะ ร้องไห้จนหลับไปตั้งนาน
แล้ว”ป๊อปปี้หันไปมองดูฟางที่จับมือน้องสาวเธอและฟุบอยู่ข้างเตียง แม้ยามหลับคราบน้ำตายังคง
หลงเหลือ ทำให้รู้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มามากแค่ไหน
 
“ลุงฝากฟางด้วยนะ ทางนี้ลุงดูแลเอง”
 
“ครับ  ลุง…น้องฟินต้องไม่เป็นอะไร  ป๊อปเชื่อนะ  ป๊อปเชื่ออย่างนั้น”
 
“อืม ป๊อปกลับไปพักเถอะ”
 
ร่างสูงอุ้มร่างเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะค่อยๆวางลงบนเตียงอย่างเบามือ 
 
“เมื่อฟางตื่นขึ้นมาจะเป็นอย่างไรต่อนะ บางทีป๊อปไม่อยากให้ฟางตื่นขึ้นมาเลย…”
 
ป๊อปปี้พูดพร้อมเลื่อนมือไปเช็ดคราบน้ำตาให้ฟาง ก่อนจะก้มลงไปประทับกับปากสีชมพูอย่างอ่อน
โยน และหยิบสร้อยใส่ให้ฟางอย่างเบามือ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เช้าวันใหม่ป๊อปปี้บิดตัวไปมาอยู่บนโซฟา ก่อนจะลุกขึ้นไปยังห้องของฟาง แต่เมื่อเปิดเข้าไปพบ
แต่ความว่างเปล่า
 
“ฟาง..อยู่ไหน” เขาตรงไปยังตู้เสื้อผ้าและเปิดมันออก พบว่าเสื้อผ้าของฟางไม่มีเหลือเลย 
ป๊อปปี้รีบกดโทรศัพท์หาฟางทันทีแต่โทรไปเธอก็ไม่รับ เขาจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไปโรงพยาบาล
ทันที
 
 
เมื่อถึงโรงพยาบาล ป๊อปปี้ก็รีบเข้าไปถามทันที
 
“อ่อคนไข้ทั้งสอง ญาติได้ย้ายตัวไปโรงพยาบาลอื่นแล้วค่ะ”
 
“ย้าย  ย้ายไปไหน”
 
“เอ่อ ทางเราไม่สามารถบอกได้ค่ะ”
 
“นี่คุณ บอกผมมาเถอะนะ”
 
“ไม่ได้จริงๆค่ะ ทางเราต้องรักษากฎค่ะ”
 
ชายหนุ่มขับกลับมาที่พักอย่างคนเหม่อลอยเขาไม่รู้ว่าจะตามหาฟางได้ที่ไหน ครั้งนี้เขาจนปัญญา
จริงๆ ระหว่างที่เค้ากำลังเดินเข้าที่พัก ก็ได้สวนทางกับ
 
“เฟย์!!!”
 
“พี่ป๊อป!!!”
 
“เฟย์ !! เฟย์จริงๆด้วย”
 
“เก็บของเสร็จแล้วไปกันเถอะ เฟย์” แก้วเดินถือกระเป๋าออกมาพร้อมกับเอ่ยชวนเฟย์ ก่อนจะมอง
ไปที่ป๊อปปี้นิ่ง
 
“เฟย์ เรื่องที่…”
 
“ไม่ต้องพูดหรอกพี่ป๊อป เฟย์รู้เรื่องหมดแล้วพ่อโทรมาบอกแล้วล่ะ  เฟย์รู้ว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจ…เรื่อง
ความแค้นของพี่เฟย์ขอให้มันหมดเพียงเท่านี้นะ”
 
“เฟย์ เดี๋ยว!!!”
 
“พี่ไม่ได้แค้นครอบครัวเฟย์แล้ว  ตอนนี้พี่กำลังตามหาฟาง ช่วยพาไปหาฟางหน่อยได้มั้ย?”
 
“จะไม่ทำร้ายพี่ฟางใช่มั้ย?”
 
“พี่จะไม่ทำร้ายคนที่พี่รักอีกแล้ว  ได้โปรดช่วยพาไปที..”
 
ชายหนุ่มคุกเข่าขอความช่วยเหลือจากสองสาว  สองสาวตกใจเล็กน้อยเมื่อคนอย่างป๊อปปี้ไม่น่า
จะยอมก้มหัวให้ใคร แต่กลับยอมทำอะไรแบบนี้เพราะพี่สาวเธอคนเดียวได้อย่างง่ายดาย
 
“อื้มได้สิ  เฟย์จะช่วยเท่าที่ช่วยได้แล้วกัน” ป๊อปปี้ลุกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีความหวังอีกครั้ง
 
“ขอบใจนะเฟย์ ขอบคุณ  ขอบคุณจริงๆ…”
 
 
 
อิอิ ขอโทษที่หายไปนานเลยยย กลับมาเเล้วน้าาาาาาาาาาาาาา เม้นให้เราด้วยน้าาาาาา