LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
25)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแต่แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้เป็นแค่ความฝัน…
ผมนั่งมองฟางมาหลายชั่วโมงแล้ว เราสองคนนั่งกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทั้งที่นั่งตรงข้ามกัน แต่
ฟางไม่มองมาที่ผมเลยแม้แต่นิดเดียว….
“ลูกฟางงง…”
“ป๊า!!” พ่อลูกโผเข้ากอดกันอย่างโหยหา ผู้เป็นพ่อมองมาที่ชายหนุ่มนิ่ง ก่อนจะผละอ้อมกอด
ลูกสาวแล้วเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“ลูกฟางอย่าร้องนะ ป๊าเชื่อว่าม๊าและน้องฟินต้องปลอดภัย”
“ค่ะ ฮือ ฮือ”
“แล้วเฟย์หล่ะ”
“เฟย์ไปเข้าค่ายกับชมรมที่ต่างจังหวัด ฮึก ฟางยังไม่ได้บอกเฟย์ ฟางกลัวเฟย์จะ…ฮืออ”
“อืม กลับมาค่อยบอกหน่ะดีแล้ว”
“เอ่อ คุณครับขอเชิญทางนี้หน่อยครับ เรื่องรถและค่าเสียหายหน่ะครับ” ตำรวจนายหนึ่งเข้ามา
พูดกับพ่อของฟาง
“เดี๋ยวป๊ามานะ”
หลังจากพ่อของฟางเดินจากไป จึงเหลือแต่คนสองคนที่อยู่ในสถานการณ์เดิมอีกครั้ง
‘ป๊อปอยากเข้าไปปลอบฟางจัง…แต่ฟางคงไม่ให้หรอก เพราะเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะป๊อป
ขอโทษนะฟาง ป๊อปขอโทษจริงๆ’
--------------------------------------------------------------------------------
“ขอโทษแทนหลานผมด้วยนะครับ เรื่องทั้งหมดมันไม่น่าเกิดขึ้นเลยจริงๆ ผมยินดีจะจ่ายค่า
รักษาทุกอย่างให้ และค่าเสียหายทั้งหมด เพียงแค่คุณบอกมา” ชายวัยชราเอ่ยกับพ่อของฟาง
อย่างรู้สึกผิด
“ขอบคุณนะครับที่รับผิดชอบ แต่ไม่ว่าจะเงินเท่าไหร่ก็ไม่อาจทดแทนครอบครัวของผมได้
หรอก” น้ำตาของชายวัยกลางคนไหลลงอาบใบหน้า มือใหญ่เลื่อนขึ้นปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะ
ขอปลีกตัวลา
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ตอนนี้ผมต้องไปอยู่ข้างๆลูกสาวผม”
“นี่อาจจะเป็นโชคชะตาสินะ ที่ลิขิตมาให้เป็นแบบนี้ ไม่น้เลยจริงๆ” ชายวัยชราพูดขึ้น
“นั่นน่ะสิครับ เหมือนเวรกรรมที่ผมเคยก่อไว้มันจะตามสนองผมแล้ว แต่ทำไมไม่เป็นผม ทำไมแต่
เป็นครอบครัวผมด้วยหล่ะ ถ้าคนที่จะต้องเจ็บปวดเพื่อชดใช้เวรกรรม มันควรจะเป็นผมสิ” บิดา
ของร่างบางพูดแล้วเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
“ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นที่คุณขับรถชนพ่อแม่ของตาป๊อป คุณยังไม่เปลี่ยนไปเลย สายตาที่รู้สึก
ผิดคู่นั้น ของคุณยังคงฉายแววชัดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง” ชายวัยชรามองตามแผ่นหลังที่
เดินจากไปด้วยสายตาที่เศร้า
-------------------------------------------------------------------------------
“ฟาง…” เสียงเรียกที่แสนเบาของป๊อปปี้ไม่ได้ทำให้ร่างบางหันมาสนใจเลย เธอยังตงมองไปยัง
ประตูของห้องฉุกเฉิน และรออย่างใจจดใจจ่อ
“ป๊อปขอโทษ…”
“อย่าพูดนะ และออกไปจากครอบครัวฟางได้แล้ว แค่นี้คงพอใจแล้วสินะความแค้นทั้งหมดของ
ป๊อป ทำร้ายครอบครัวฟางได้สำเร็จแล้วนิ”
“ฟาง ฟังป๊อปก่อนนะ เรื่องที่เกิดขึ้นป๊อปไม่ได้ตั้งใจนะ”
“งั้นหรอป๊อป มันบังเอิญสินะ บังเอิญว่าป๊อปจะมารับฟางทั้งๆที่ฟางไม่ต้องการ บังเอิญว่าฟางจะ
ข้ามถนน บังเอิญว่าป๊อปจะวิ่งตัดหน้ารถแม่ฟางจนพลิกคว่ำ!!!!”
“ใช่! บังเอิญ และป๊อปก็ไม่อยากให้เรื่องมันเกิดขึ้นเลยสักนิด”
“ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้นต่อไปนี้ป๊อปก็ไม่ต้องเข้ามาข้อเกี่ยวในชีวิตฟางอีกแล้ว เราสองคน
ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะอยู่ด้วยกันอีกแล้ว”
“ฟาง!! อย่าไปจากป๊อปเลยนะฟาง ป๊อปขอร้อง” ป๊อปปี้ลุกขึ้นและเดินไปหาฟาง
“ออกไปนะ อย่าเข้ามาไม่งั้นฟางจะร้องหึคนช่วยจริงๆด้วย”ขายาวหยุดนิ่ง ใบหน้าคมมองดูร่าง
บางอยู่นาน ก่อนจะก้มลงถอนหายใจอย่างอ่อนแรง
“ต่อไปนี้ฟางหวังว่าจะไม่เห็นหน้าป๊อปอีก” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขาก่อนจะเดินจากไป
มือหนายกขึ้นเพื่อรั้งแขนของหญิงสาวแต่ไม่ทัน ทำได้แค่คว้าลมเท่านั้น
--------------------------------------------------------------------------------
ป๊อปปี้ยังคงนั่งรออยู่ที่เดิมพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาตลออด
“ขอลุงคุยด้วยหน่อยได้มั้ย ป๊อป”
“ครับ”
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ลุงพอรู้มาบ้างแล้ว ลุงพอจะเดาออกว่าเรื่องมันเป็นยังไง ”
“……”
“ตั้งแต่เมื่อ 4 ปีที่แล้วที่ลุงขับรถชพ่อ แม่และพี่สาวของป๊อปตาย แม้มันจะเป็นอุบัติเหตุแต่ลุงก็
รู้สึกมาตลอดว่า เป็เพราะลุงคนเดียว เป็นเพราะลุงที่ทำให้พวกเขาตาย และความผิดนั้นหลอก
หลอนลุงมาตลอด 4 ปี จนในที่สุดวันที่ลุงกลัววันนี้ก็มาถึง”
“……..” ป๊อปปี้ที่สัมผัสได้ถึงความเศ้าเละรู้สึกผิดในน้ำเสียงนั้น เขามองไปที่ชายวัยกลางคนนิ่ง
“ถึงมาพูดเอาตอนนี้จะไม่มีประโยชน์อะไร แต่ลุงอยากจะบอกว่า ขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
“ไม่ต้องขอดทษหรอกครับ ป๊อปเป็นคนทำให้ครอบครัวของลุงเป็นแบบนี้เหมือนกัน”
“…..”
“เมื่อก่อนผมเคยแค้นครอบครัวของลุงมากจริงๆ แต่มันก็หมดลงแล้ว เพราะมีสิ่งหนึ่งที่มันมี
มากกว่าความแค้นที่อยู่ภายในใจของผมเอง”
“ขอบใจนะ…ลุงเชื่อ แววตาของป๊อปมันบอกว่า ป๊อปรู้สึกไม่ดีแค่ไหนที่เรื่องมันเป็นแบบนี้”
“หลังจากนี้ ฟางคงเกลียดผมไปแล้วจริงๆ ลุงช่วยดูแลเขาอย่างดีไม่มั้ยครับ ฟางหน่ะ..”
“ลุงไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกๆหรอก ถ้าป๊อปอยากดูแล ก็ต้องพิสูจน์ให้ลูกฟางเห็น” ป๊อปปี้หันขวับมา
มองบิดาของฟางทันที
“ลุงรู้…”
“ลุงไม่ปล่อยให้ลูกฟางอยู่กับคนที่ลุงไม่รู้จักดีหรอกนะ ลุงรู้ว่าป๊อปเป็นใครมาสักพักนึงแล้ว ลุง
ต้องสืบให้ดีก่อนหน่ะ”
“แล้วทำไมลุงถึงปล่อยให้ฟางอยู่กับผม? ทำไมกัน?”
“เพราะถ้าเป็นฟาง อาจจะทำให้ความแค้นของป๊อปลดลงได้ไงหล่ะ สิ่งอื่นที่มีพลังมากกว่าความ
แค้นไง”
“ลุงไม่รังเกียจผมหรอ ทั้งที่ป๊อปเป็นคนแค้นครอบครัวลุง”
“ลุงขอแค่คนดี เท่านั้นที่อยู่เคียงข้างลูกสาวของลุง เรื่องอื่นนั้นลุงไม่ใส่ใจเลย”
“ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมคิดไปเองคนเดียว แค้นไปเองคนเดียว ทั้งที่เหตุการณ์เมื่อ 4 ปีก่อนมัน
ก็เป็นแค่อุบัติเหตุ แต่ผมก็ยังคิดแค้นและทำร้ายฟาง จะทั้งตั้งใจหรือไม่ก็ตาม สุดท้ายแล้วคน
อย่างผมก็ทำได้แต่ทำร้ายฟางเท่านั้นเองแหละ”
“คนที่ทำความผิดแล้วไม่แก้ไขความผิด นั่นแหละถึงจะเป็นความผิดอย่างแท้จริง” ป๊อปปี้เมื่อ
ได้ยินดั้งนั้นก็มีแววตาที่เป็นประกายอีกครั้ง ช่างเป็น คำพูดที่ให้กำลังใจได้ดีจริงๆ จริงสินะ …เรา
ต้องทำให้ฟางมีความสุขที่สุดให้ได้
ปึง!!
หมอและพยาบาลที่เดินพรวดพราดออกมา ทำให้ทั้งสองคนหันไปมองทันที
---------------------------------------------------------------------------------
เย้!!! มาอัพเเล้วน้าาาาาา ขอโทษที่หายไปนาน ลืมเรื่องนี้กันรึยังอิอิ ขอเม้นนให้เราด้วยน้าาาาาาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
