LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
27)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่27
หลังจากที่พวกเราลงจากเครื่องได้ไม่นาน ลูกน้องของพ่อเฟย์ฟางก็มารับ รถกำลังขับเคลื่อน
เข้าไปในไร่ๆหนึ่งซึ่งปากทางมีป้ายเขียนว่า’ไร่นีระสิงห์’
“เฟย์ ฟางอยู่ที่นี่หรอ”
“ค่ะ แต่นี่เป็นบ้านของพ่อกับแม่ ไม่แน่ว่าพี่ฟางอาจจะไปอยู่บ้านที่ริมลำธารข้างในนู้นก็ได้” เมื่อ
เราลงมาจากรถ ก็เจอพ่อของเฟย์ฟางที่มองมาด้วยสายตาที่กำลังใช้ความคิดนิดนึง ก่อนจะเอ่ย
ทัก
“มากันแล้วหรอ ลูกเฟย์ หนูแก้ว ป๊อปด้วยนะ เข้ามาก่อนสิ” พ่อพูดเสร็จก็เดินลงมาจากบรรไดไม้
ของบ้านหลังใหญ่ด้วยความใจดี ก่อนจะใช้มือลูบหัวลูกสาวตัวเองอย่างเอ็นดู
“ผอมไปนะเราหน่ะ ได้กินข้าวบ้างรึป่าว”
“ป๊าอ่ะ ผอมไม่สวยหรอค่ะ”
“สวยจ๊ะๆ แต่ป๊าคิดถึงตอนลูกเฟย์อ้วนจ้ำม่ำมากกว่านะ ฮ่าๆ”
“ป๊าอ่า เอ่อ..แล้วม๊ากับน้องฟินล่ะค่ะ?”
“เข้ามาสิ ม๊ากับน้องกำลังรอเราอยู่เลย แต่ป๊ายังไม่ให้สองคนนั้นลุกไปไหนหรอก เพราะกระดูกยัง
ไม่ค่อยต่อกันดี” พวกเราเดินเข้าไปในตัวบ้าน ที่ตกแต่งด้วยไม้สักและของตกแต่งที่ดูแบบไทยๆ
สวยงาม ดูมีระดับมากทีเดียว เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นแม่ของเฟย์ฟางและน้องฟินกำลังนอนดูทีวี
โดยมีผ้าพันแผลตามตัวบางจุด เมื่อทั้งสองเห็นพวกเราก็ยิ้มกว้างและเริ่มบทสนทนากัน ผมทำได้
แต่เพียงก้มหน้าลงเท่านั้น ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผม…เพราะผมคนเดียว
เมื่อผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมีมือใหญ่มาตั้งบนบ่าเมื่อหันไปมองก็เห็นรอยยิ้มใจดีจากพ่อของเฟย์ฟาง
เขาคงพยายามจะบอกว่า อย่าคิดมากอะไรประมาณนั้น แต่ตอนนี้ผมรู้สึกแย่จริงๆ
“เอ่อ…แล้วฟางอยู่ไหนหรอค่ะ” แก้วพูดขึ้นเมื่อเห็นฟางไม่อยู่ในห้องนี้เลย และไม่มีใครพูดถึง
เพื่อนของเธอ
“ลูกฟางเค้ากลับไปที่บ้านริมธารหน่ะ เดี๋ยวก็คงมาเพราะเค้าจะคอยมาดูและแม่และน้องอยู่แล้ว”
พ่อฟางตอบพลางกดเปลี่ยนช่องทีวีให้ภรรยา
“เอ่อ..ป๊อปขอไปคุยกับฟางได้มั้ย”ผมพูดขึ้นอย่างเกรงๆ
“ไปเถอะจ๊ะ ไปคุยกันให้รู้เรื่องเถอะ อย่าให้เรื่องมันค้างคากันอยู่เลย”
“พี่ชายใจดีทำให้พี่ฟางโกรธ เพราะฉะนั้นพี่ชายต้องง้อพี่ฟาง”
“พี่ชายใจดี?”
“พี่ชายใจดีเคยเก็บลูกโป่งให้น้องฟินไงค่ะ จำได้มั้ย” เด็กคนนี้ยังจำได้อีก เมื่อผมย้อนไปวันที่
เจอครอบครัวของฟางวันแรก ผมยิ่งปวดใจ ที่วันนั้นครอบครัวของฟางไม่ได้คิดร้ายอะไรกับผมเลย
มีแต่ผมที่คิดร้ายกับฟางและครอบครัวของฟางตั้งแต่วินาทีนั้น
“จำได้สิครับน้องฟิน”
“พี่ป๊อปไปสิ เฟย์เป็นกำลังใจให้นะ”
“ใช่ๆ แก้วเชียร์เต็มที่เลย”
“ขอบคุณครับทุกคน ขอบคุณจริงๆ”
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นและเดินไปเรื่อยๆ และไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำจากลำธาร ผมเดินไปตาม
ทางนั้นและได้เห็นน้ำตกที่มีบ้านหลังหนึ่งอยู่ข้างๆนั้น
ผมเดินเข้าไปในบ้านแต่ก็ไม่เจอคนที่พบอยากเจอ เมื่อเหลือบไปห้องๆหนึ่งผมไม่รีรอก้าวไปห้องๆ
นั้นทันที ผมเห็นฟางนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่เหมือนเหนื่อยล้า ที่คอฟางยังคงมีสร้อยที่ผม
ใส่ให้เธอไว้อยู่ ผมดีใจที่ฟางยังใส่มัน ผมยังมีหวังใช่มั้ย.. ผมนั่งลงข้างๆเตียงของฟาง พร้อมกับ
มองไปยังใบหน้าหวานอยู่นาน สักพักฟางก็รู้สึกตัวพร้อมกับลืมตาขึ้นมามองผมอย่างตกใจ
“ป๊อป!!!!! มาที่นี่ได้ไง”
“ก็นั่งเครื่องบินมาจากนั้นก็นั่งรถมา” ผมตอบอย่างอารมณ์ดี
“นี่ป๊อปจะทำอะไรอีก จะมาทำร้ายอะไรครอบครัวฟางอีก”
“นี่..เห็นป๊อปเป็นคนไม่ดีอีกแล้วนะ ฟางฟังป๊อปนะไม่ว่าฟางจะอยู่ที่ไหนป๊อปก็จะตามฟางทุกที่”
“ทำไม?”
“ไม่รู้หล่ะ ป๊อปจะอยู่กับฟาง ป๊อปอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ ฟางไม่คิดถึงป๊อปบ้างเลยหรอ คนเคย
อยู่ด้วยกันจะให้จากกันไปซะดื้อๆ”
“ไม่ต้องมามารยาเลยนะ มีแผนอะไรอยู่ใช่มั้ย”
“ป๊อปไม่มีแผนอะไรแล้วจริงๆนะ”
“ป๊อปกลับไปได้แล้ว นี่มันบ้านของฟาง ฟางไม่ให้ป๊อปอยู่เด็ดขาด!”
“ถ้าคิดว่าขัดป๊อปได้ก็ลองดู ^^”
“ป๊อป!!!” ฟางขึ้นเสียงใส่ผมพร้อมกับจ้องเขม็ง เธอยื่นหน้ามาขู่ผมเรื่อยๆ
“อะไรค่ะฟาง อ่อ อยากจูบเค้าหรออ ได้ๆ จุ๊ฟๆๆ” ผมยื่นหน้าเข้าไปหาฟางพร้อมกับทำปากจู๋ ฟาง
เอามือยันหน้าผมไว้
“ไอบ้า อย่ามาทำรุ่มร่ามใส่ฉันนะ นี่แนะๆ” ฟางว่าก่อนจะทุบตีผม
“โอ้ยย เจ็บนะ มือหนักจะตาย”
“ดี สมน้ำหน้า”
“นี่ฟาง ลองทุบอีกทีสิ เอาเลยป๊อปจะได้ทำแบบในละครไง ตบจูบตบจูบ ฮ่าๆๆ”
“ไอบ้า!! ฟางไม่อยากคุยกับป๊อปแล้วว” ฟางเดินลงจากเตียงด้วยอาการฮึดฮีดเหมือนเด็กขี้งอน
ผมเดินตามฟางออกไปก่อนจะสวมกอดฟางจากด้านหลัง
“ป๊อป ปล่อยนะ ความจริงเราควรต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมาเจอกันอีก”
“ไม่! ป๊อปอยากอยู่กับฟาง ป๊อปต้องการฟาง ฟางยังโกรธป๊อปอยู่หรอ ป๊อปขอโทษนะ ป๊อปไม่ได้
อยากให้มันเกิดขึ้นแบบนี้จริงๆ”
“ฟางไม่ได้โกรธแล้วหล่ะ ฟางมาคิดดูที่จริงแล้วป๊อปทำไปเพื่อช่วยฟาง ขอโทษนะที่พูดว่าป๊อป
ไปตอนนั้น ฟางแค่ไม่รู้จะทำยังๆง เลยไปลงที่ป๊อปแบบนั้น”
“ไม่เป็นไรหรอก ฟางจะดุ จะว่าป๊อปอีกเท่าไหร่ก็ได้ ป๊อปยอมหมด ป๊อปจะทำให้ฟางเห็นว่าป๊
อปรักฟางมากแค่ไหน อยากปกป้อง ดูแลฟางมากแค่ไหน ฟางจะให้โอกาสป๊อปได้มั้ย” ฟางหัน
มามองหน้าผม พร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้ม
“ป๊อป..ทำไปเพื่ออะไร ชดใช้สิ่งที่ฟางเคยโดนใช่มั้ย ฟางเคยบอกแล้วไงอย่าพูดคำว่ารักถ้าไม่ได้
รู้สึกจริงๆ”
“ฟางรู้ได้ไงว่ามันไม่ใช่ ป๊อปรักฟางจริงๆนะ รักมาโดยตลอด ทุกครั้งที่ป๊อปทำร้ายฟางป๊อปรู้สึก
เจ็บไปทั้งตัวและใจ ป๊อปเป็นห่วงฟางมากนะ และป๊อปก็มั่นใจว่านี่ไม่ใช่อย่างอื่นได้แน่ ถ้าไม่ใช่
ความรัก”
“…..”
“ไม่ว่าป๊อปจะรู้สึกยังไง แต่ฟางก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับป๊อป” ฟางพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
แต่ให้ตายเถอะไม่ว่าใครถ้ามาเห็นสีหน้ากับน้ำเสียงที่เธอพูดออกมามันช่างต่างกันเหลือเกิน
“ไม่จริง ป๊อปรู้ว่าฟางก็คิดเหมือนกับป๊อป”
“ป๊อปจะมารู้ใจฟางได้ไง”
“แล้วสร้อยนี้หล่ะ ฟางใส่มันอยู่ทำไม” ฟางก้มลงมองดูสร้อยก่อนจะดึงมันออกมาพร้อมกับซัดมา
ที่หน้าของผม
“แค่นี้คงพอแล้วใช่มั้ย ถ้าป๊อปแค่มาพูดว่ารักฟาง ก็กลับไปเถอะ ฟางไม่มีวันเชื่อป๊อปอีกแล้ว”
“ฟาง..”
“จะให้พูดอีกกี่ครั้ง ฟางหวังว่าจะไม่เจอหน้าป๊อปอีก ป๊อปควรกลับไปที่ของป๊อป บ้านนอกแบบนี้
ไม่เหมาะกับคนอย่างป๊อปหรอก” ฟางพูดก่อนแล้วเดินหันหลังเข้าไปในตัวบ้านก่อนจะปิดประตู
ผมคิดว่ามันจะไปได้ดีแล้ว แต่ฟางใจแข็งกว่าที่คิด แต่ผมไม่โทษเธอหรอก เพราะเรื่องทั้งหมดมัน
ผิดที่ผมเอง
----------------------------------------------------------------------------------
อิอิ ลืมกันไปรึยังงง ไม่ได้มาอัพนานเลยย เดี๋ยวคืนนี้จะมาอัพให้อีกตอนน้าาาา เม้นๆๆๆ โหวตๆๆ ด้วยน้าาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
