LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันรุ่งขึ้นฉันรู้สึกตัวเมื่อ ได้ยินเสียงแม่บ้านเปิดประตูแล้วเข้ามาเรียกพวกเรา นี่ฉันนอนหนุนแขนป๊อปทั้งคืนเลย
หรอเนี่ย ท่าทางจะเจ็บแขนมากนะ
“เฮ้ออออ เมื่อยชะมัด หัวคนหรือหัวแมวน้ำเนี่ย”
“นี่ เดี๋ยวเถอะ”
ฉันพูดแล้วกำหมัดพร้อมจะง้างต่อยไปที่หน้าหล่อๆของเขา แต่เขาก็เอามือมารับและลุกขึ้นจูงมือฉันเดินออกไป
วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันต้องไปเรียนพิเศษ แต่ไม่อยากเดินไปเลยไกลจะตาย
“จะไปไหน”
“ไปเรียนพิเศษ”
“อ้าวหรอ ไม่เห็นเคยไปเรียน”
“นายเคยตื่นทันตอนฉันไปเรียนด้วยหรอไง”
“นั่นสินะ นี่รีบกลับมาหล่ะ”
“ทำไม”
“วันนี้อยากไปกินข้าวข้างนอก”
“เพี้ยนรึไง ทุกทีชอบกินที่ห้องนี่”
“น่า รีบกลับมาแล้วกันฉันจะรอนะ ห้ามช้านะ” พูดแล้วเขาก็เอนตัวลงไปนอนต่อ
“ชิ เดี๋ยวจะมาช้าๆเลยคอยดู ” เมื่อเดินออกมาหน้าหอ ฉันก็เห็นพิชชี่ยืนรออยู่ที่รถของเขา
“ฟาง พิชมารับนะ”
“เอ่อ…”
“เร็วสิจะสายแล้วนะ”
“ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเดิน อิอิ ขอบใจนะ”
รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไป สุดสายตาของชายหนุ่มที่แอบมองอยู่หลังม่านที่หน้าต่างด้านบน
“ฟาง เธอยังรักหมอนั่นอยู่สินะ” พึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะเข้าไปทำธุระของตัวเองเพื่อรอเวลาที่นัดกับหญิง
สาว ขายาวออกมาเดินเล่นที่สวนดอกไม้หน้าหอ บริเวณรอบๆนี้ได้ถูกตกแต่งไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้สีสวยๆ เขา
เดินมานั่งลงตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวที่ได้พบผ่าน ต่างมองเขาเป็นตาเดียว แม้เขาจะรู้ตัวว่าถูกมองแต่
เขาก็ยังคงวางตัวธรรมดาๆเสมอไม่ได้ตื่นเต้นอะไรไปกับใคร
“ทำไมฟางมาช้าจัง นี่มันบ่ายโมงแล้วนะ” เมื่อทนรอไม่ไหวเลยตัดสินใจกดโทรศัพท์หาหญิงสาวทันที
“ฟางกลับมาได้แล้ว”
/ก็ไปกินก่อนสิ ฟางไม่ว่าง/
“กลับเถอะนะ อ๊ากกกก โอ้ย แกเป็นใคร อ่อก” แล้วสายก็ถูกตัดไป
ทางด้านหญิงสาวที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบบอกพิชชี่ให้พาเธอกลับทันที ทั้งสองออกจากร้านอาหารทั้งที่เพิ่งมานั่งได้
ไม่นาน สั่งไปยังไม่ได้กินเลยต้องเช็คบิลแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นเลยสักนิดกลับรีบมาส่งเธอ
“ฮ่าๆๆ ยัยนั่นต้องเชื่อแน่ๆ” ชายหนุ่มนั่งขำขันและยิ้มอย่างมีชัยอยู่คนเดียว แต่อยู่ๆก็มีลูกโป่งสีชมพูลอบไปติด
บนต้นไม้ที่เขานั่งอยู่ และมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งพยายามกระโดดหยิบแต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่ถึง น้ำใสๆจึง
เริ่มเอ่อนองดวงตาเล็กๆทันที
“ฮึก ฮือๆ ลูกโป่ง ๆ จะเอาลูกโป่งง ฮึกๆ”
“เอ้า ฮึบ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนหยิบลูกโป่งที่ลอยติดอยู่บนต้นไม้ให้เด็กน้อยได้ เขาคุกเข้าย่อตัวลงไปหาเด็กน้อย
ก่อนจะยื่นลูกโป่งให้
“เอ้านี่ ลูกโป่ง แล้วเลิกร้องไห้ได้แล้วนะ”
“ขอบคุณค่า พี่ชาย”
“ทำไมถึงมาเดินคนดียว”
“ป๊า กับ ม๊า อยู่ตรงนู้นค่า” เด็กน้อยชี้นิ้วไปทางที่หอร่างสูงนั่นเอง เขามองไปเห็นชายวัยกลางคนและหญิงวัย
กลางคนที่วิ่งมายังลูกของเขา
“นี่ลูกฟินทำไมถึงซนแบบนี้นะม๊าเผลอแปบเดียว ขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยดูน้องให้น่ะ”
ชายหนุ่มที่อยู่ในอาการตกใจ สายตาเขามองไปยังใบหน้าของชายวัยกลางคน ไม่ผิดแน่ คนๆนี้เท่านั้นที่เรา
จดจำใบหน้ามาตลอดตั้งแต่รู้เรื่องนั้น
ขณะนั้นร่างบางที่ลมาจากรถชายหนุ่มก็รีบวิ่งมาหามารดาและบิดาของเธอทันที ก่อนจะโผเข้ากอดกันอย่าง
อบอุ่น
มะ ไม่จริง นี่มันอะไรกัน เป็นไปไม่ได้
“ลูกฟางแม่มาหาแล้วนะ แถมยังได้เห็นว่ามีหนุ่มมาส่งด้วยนิ”
“แม่ค่ะ นั่นเพื่อนฟางค่ะ อ้าวว ป๊อป เอ่อ..นี่ป๊อปปี้เป็นเพื่อนของหนูค่ะ”
“สวัสดีจ๊ะ”
หึ ครอบครัวสุขสันต์กันจังนะ
“สวัสดีครับ”
“ป่ะ ลูกวันนี้เราไปกินข้าวนอกบ้านกัน ยัยเฟย์แม่โทรไปเห็นน้องบอกช๊อปปิ้งอยู่เลยให้ไปรอตรงนั้นเลย ป๊อป
ไปก้วยกันนะจ๊ะ”
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ พอดีเดี๋ยวผมต้องไปธุระต่อครับ” ร่างบางเมื่อได้ยินก็หันมามองหน้าชายหนุ่มอย่างสงสัย ก็
ไหนบอกว่าจะไปกินข้าวด้วยกันไง ว่างไม่ใช่รึไง พิลึกคนนะตานี่ แล้วยังจะมาหลอกเราอีกตอนคุยโทรศัพท์
ตกใจหมดนึกว่าโดนทำร้าย คอยดูนะกลับมาแล้วจะคิดบัญชีทีเดียวเลยย
----------------------------------------------------------------------------------------------------
เย้!!! วันเป็นวันที่ดีจริงๆ ใครฟินเหมือนไรเตอร์บ้างงงงง 5555 เม้น+โหวตตตต ด้วยน้าาาาาาา ถ้าพรุ่งนี้ว่างจะมาอัพให้อีก เเอบบอกตอนหน้าเข้มข้นเเน่นอน อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
