LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเวทีแห่งการแสดงครั้งนี้ถูกเปิดขึ้นอย่างอลังการ นักแสดงต่างๆแสดงกันได้ดีมาก ผู้คนต่างจับจ้องมองอย่างลุ้นและจดจ่อกับละครตรงหน้า
ชายหนุ่มฉุดกระชากร่างบางมาเรื่อยๆและร่างพยายามจะออกจากการเกาะกุมแต่ก็แพ้แรงเขาอยู่ดี
“ท่านเป็นใคร ทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้”
“ข้าเป็นเจ้าชายจากเมืองคู่อริของเจ้าไง ตอนนี้เมืองของท่านได้ถูกพวกข้ายึดไว้หมดแล้ว และท่านต้องเป็นเชลยของข้า”
“ท่านพ่อ ท่านแม่ข้าอยู่ที่ใด ท่านทำอะไรท่าน” เจ้าหญิงฟานี่ถามด้วยน้ำตาที่เอ่อนอง
“ข้าให้คนจับตัวกลับเมืองข้าไปแล้ว จะได้ไปประหารซะ ท่านพ่อของท่านฆ่าท่านพ่อ ท่านแม่ของข้า ข้าจะฆ่าพวกท่าน แก้แค้นแทนท่านพ่อของข้า!!!”
“ไม่นะ ไม่ ได้โปรดอย่าฆ่าพวกท่านนะ”
“ท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าจะไม่ตายเปล่าแน่ มานี่!!!” เจ้าชายปาปีรุซฉุดดึงร่างของเจ้าหญิงไปขึ้นรถม้าแล้วออกเดินทางไปยังเมืองของเขา
หลังจากเจ้าหญิงถูกจับเป็นเชลย เจ้าชายก็คอยกลั่นแกล้งสารพัด แต่เขาเองกลับไม่รู้ตัวว่า ได้มีความรู้สึกบางอย่างมาแทนที่ความแค้นเข้าซะแล้ว
จนเมื่อวันนึงเจ้าชายเมืองพันธมิตรได้ยกพลมาล้อมเมืองของเจ้าชายปาปีรุซไว้
“มาจนได้ซินะ เจ้าชายที่เป็นคู่หมั้นของท่านหน่ะ”
เจ้าชายพานาคัสซึ่งเป็นคู่หมั้นของเจ้าหญิงฟานี่ ได้ดวลดาบกับเจ้าชายปาปีรุซ ทั้งสองสู้กันอย่างสูสี ฝีมือฟันดาบของทั้งคู่ล้วนรวดเร็ว แข็งแกร่ง
แต่นั่นเจ้าชายพานาคัสพลาดท่าถูกดาบของเจ้าชายปาปีรุซแทงเข้าตรงไหล่ข้างขวา
แกร๊งงงงง
เมื่อมือไร้ดาบจึงได้แต่นอนรอความตาย จากคนตรงหน้าเท่านั้น เจ้าชายผู้ดุดันใช้ดาบจ่อลงไปบริเวณใบหน้าของคู่แข่ง แต่เขาไม่ยักจะลงมือสังหารซักที
ฉึก!!!!!
เจ้าหญิงฟานี่ถือโอกาสหยิบมีดสั้นที่ทหารพกไว้ได้ ไปแทงร่างของเจ้าชายปาปีรุซทันทีหวังจะช่วยเจ้าชายพานาคัสที่โดนฆ่าตาย แต่ก็ต้องตกใจในสิ่งที่ตัวเองทำ เมื่อเจ้าชายปาปีรุซหันมามองเจ้าหญิงด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นพร้อมพูดประโยคหนึ่งให้เจ้าหญิง
“ขอโทษนะ ที่ข้า….รักท่าน” ร่างของเจ้าชายปาปีรุซล้มลงจมกองเลือดทันที เจ้าชายพานาคัสเขยิบตัวมาหาเจ้าหญิงก่อนจะโอบกอดกัน
ม่านถูกปิดลง พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังก้องของผู้ชมมากมาย การแสดงอันแสนยาวนานหลายชั่วโมง จบลง
ภายในห้องแต่งตัว
ป๊อปปี้ได้เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว ขายาวก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว พลางมองไปยังห้องแต่งตัวอีกฟากที่เริ่มจะเงียบเมื่อเด็กในชมรมต่างพากันกลับบ้านไปแล้ว
ยัยนั่นกลับรึยังนะ
แกร๊ก…
เสียงปิดประตูของชายหนุ่ม เขาหันมาหาร่างบางก่อนจะเดินไปใกล้ๆ
“พิช มีอะไรหีอ”
“ฟาง ทำไมฟางห่างไป พิชโทรไปฟางก็ไม่รับ ฟางเป็นอะไรไป” พิชชี่พูดพร้อมแววตาที่หม่นหมอง
“พิช ฟางว่าเรื่องระหว่างเรามันกลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว ความรู้สึกที่ฟางเคยเสียไป ฟางไม่ถือโทษโกรธพิชแล้ว พิชอย่ามาเสียเวลากับฟางอีกเลยนะ”
“เพราะป๊อปปี้ใช่มั้ย??”
“เอ่อ…”
“ฟางไม่รักพิชแล้วจริงๆหรอ” ชายหนุ่มใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ของร่างบางแล้วพยายามดึงเธอมากอด แต่ร่าง
บางพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา
“พอเถอะ พิช เราจบกันไปซักทีเถอะ!!!!” มือเล็กพยายามผลักอกคนตรงหน้าออก
“นี่มันเรื่องโกหกใช่มั้ย ฟางไม่รักพิชแล้วจริงๆหรอ” พิชชี่พูดพร้อมหยุดการกระทำ แล้วก้มหน้าลงอย่างเสียใจ
“พิช…” ร่างบางเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็เข้ามากอดเธออีกครั้ง
“ครั้งสุดท้ายก็ยังดี ช่วยอยู่นิ่งๆได้ไหม ขอกอดฟางครั้งสุดท้าย แล้วพิชจะเลิกยุ่งกับฟางก็ได้” ชายหนุ่มพูดแล้ว
ซบหน้าลงไปบริเวณไหล่ของร่างบางเบาๆ ความอ่อนโยนของเขาทำให้ร่างบางอ่อนแรงลง มือเล็กเลื่อนขึ้นไป
กอดตอบชายหนุ่ม ทั้งสองโอบกอดกันแนบชิดยิ่งขึ้น
แอ๊ดดดดดดด
“ป๊อปปป!!!!”
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมวิ่งออกจากห้องไป
“ป๊อป” ร่างบางรีบผลักออกจากชายหนุ่มก่อนจะวิ่งตามร่างสูงที่เดินหนีออกไป
ขาเล็กวิ่งตามหาร่างสูงจนทั่วบริเวณนั้นแต่ไม่เห็นแม้เงาของเขา จากที่วิ่งหาจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นเดินตามหาพลัน
สายตาเหลือบไปเห็นแสงไฟจากห้องน้ำและเห็นคนที่เธอตามหาอยู่ในนั้นจึงรีบวิ่งไปทันที
“เอ๊ะ นั่นมันยัยฟางนิ ฮึ คราวนี้แกได้อยู่ในห้องน้ำคนเดียวท้งคืนแน่ เสร็จฉันหล่ะ” พิมที่คิดได้เช่นนั้นก็รอร่าง
บางเข้าไปในห้องน้ำและเริ่มทำตามแผนที่เธอคิดสดๆเมื่อกี้
ทันทีที่ฟางมาถึงหน้าประตูห้องน้ำร่างบางได้เห็นชายหนุ่มนั่งขดตัวอยู่ในมุมคนเดียวด้วยผมเผ้าและใบหน้าที่
เปียกน้ำ มองคนตรงหน้านิ่งพร้อมกับก้าวเข้าไปหาช้าๆ
ปัง แกร๊กๆๆๆ
“เฮ้ ใครหน่ะ เปิดนะ ใครอยู่ข้างนอกหน่ะ นี่ นายมีคนล๊อคประตูนะ”
“…..”
“ป๊อป นายเป็นอะไรหน่ะทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้”
“ทำไมถึงเปียกแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” iร่างบางรัวคำถามใส่มากมายแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่ม
เลย เธอเลยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดไปยังใบหน้า และ เส้นผมของชายหนุ่ม พร้อมมองคนตรงหน้านิ่ง
“พวกเธอคืนดีกันแล้วหรอ”
“คือ เมื่อกี้…..”
“ฟางไม่ต้องอธิบายหรอกนะ แค่ตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอ แล้วก็อย่ามาทำเหมือนเป็นห่วงป๊อปด้วย”
“ไม่ใช่นะ ที่ป๊อปเห็นพิชเค้าแค่ขอกอดลาฟางเท่านั้น ฟางบอกพิชไปแล้วว่ามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว”
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องอธิบาย”
“ก็อยากบอกนี่!!!”
“เฮ้อออ โล่งจัง”ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ฮะ นายว่าไงนะ”
“ป่าว ไม่มีไรหรอก”
“แล้วทำไมถึงเปียกแบบนี้เนี่ย”
“ก็แค่ล้างเครื่องสำอางออกหน่ะ”
“นี่พวกเราถูกขังนะ นายไม่เครียดเลยรึไง”
“งั้นหรอ เครียดก็ได้ ทำไงดีหล่ะ”
“เฮ้อออ นายนี่มันกวนได้ทุกเวลาสิน่า” ร่างบางบ่นพรางนั่งลงพิงฝาข้างๆชายหนุ่ม
“นี่…”
“ว่าไง”
“ในบทละครหน่ะ ตอนที่ฟางใช้มีดแทงป๊อปแล้วที่ป๊อปพูดหน่ะ มันไม่มีในบทไม่ใช่หรอไง”
“เอ่อ….ก็เติมเพื่อความสนุกน่า ”
“นายแสดงได้เหมือนจริงมากเลยนะ ตอนนนั้นฟางรู้สึกกลัวป๊อปขึ้นมาเหมือนกันนะ”
“เพราะบทมันคล้ายๆกับชีวิตจริงมั้ง” ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่วเบา พลางนึกถึงวันที่เคีรู้ความจริงจากปู่วันนั้น
“ว่าไงนะ”
“ป่าวๆ”
“เฮ้อออ คืนนี้ต้องนอนในห้องน้ำจริงๆหรอเนี่ย ดีนะที่สะอาด สมแล้วที่เป็นโรงเรียนชื่อดัง พื้นแห้งสนิทไม่งั้น
นอนไม่ได้แน่”
“นอนซะสิ เจ้าหญิงฟานี่ ^^”
“อะไรเนี่ยยย” ร่างบางพูดพร้อมล้มตัวนอนหันหลังให้ชายหนุ่ม
บ้าแล้วอย่ามาส่งยิ้มให้ในห้องน้ำที่บรรยากาศมันรัญจวนใจแบบน้นะ อ๊ายยยยย ใจจ๋า อย่าเต้นแรงสิ เดี๋ยว
เค้าได้ยินหมด
มือหนาหยิบกระเป๋าสะพายมาแล้วล้มตัวลงหนุนแทนหมอน แขนยาวจับศีรษะร่างบางขึ้นแล้วสอดแขนตัวเองให้
ร่างบางหนุนแทน
“มะ ไม่ต้องก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นอนได้แล้ว”
“นายไม่เมื่อยรึไง”
“นอนซักทีเถอะน่า”
“ก็ได้ๆ ห้ามทำอะไรฉันนะไม่งั้นนายโดนฆ่าหมกส้วมแน่”
“รู้แล้วน่า”
เฮ้อออ ทำไมตอนเราเห็นฟางกอดกับไอหมอนั่นแล้ว รู้สึกโกรธนะ อยากจะฉีกหมอนั่นให้แหลกเป็นชิ้นๆ ที่
บังอาจมากอดผู้หญิงของเขา เฮ้อออ ยัยบ้านี่ทำไมพักนี้ถึงได้อยู่ในหัวฉันตลอดเลยนะ พอได้แล้วไอป๊อป แก
หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วน่า นอนดีกว่า
คืนนั้นร่างบางนอนหลับฝันดีภายในอ้อมกอดของร่างสูงที่กอดเธอแน่นเพราะกลัวเธอหนาว รอยยิ้มเล็กปะเปื้อน
บนใบหน้าเธอเหมือนคนนอนหลับฝันดี หัวใจที่เคยเป็นสีดำของเธอตอนนี้ถูกแต่งแต้มจนเริ่มจะเป็นสีชมพูอีก
ครั้ง….
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีใครเม้นเลยอ่าาา ไม่สนุกใช่มั้ยอ่าบอกกันหน่อยน้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
