เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 
วันต่อมาป๊อปปี้ต้องแปลกใจเมื่อเขาลงมาต้องมาพบกับพ่อของเขานั่งรอที่โต๊ะอาหารแต่เช้า แล้วแก้วกับฟางล่ะหายไปไหน
 
“นั่งลงสิ ยืนทำอะไรอยู่ล่ะ”คำสั่งของคนเป็นพ่อที่พูกเสียงเรียบเฉยแฝงไปด้วยอำนาจทำเอาป๊อปปี้ต้องรีบนั่งลงทันที
 
“แล้วสองคนนั่นล่ะฮะ”ป๊อปปี้มองหาแก้วกับฟาง
 
“พ่อให้แก้วไปลาออกให้ฟางแล้วล่ะ”พ่อของป๊อปปี้บอกทำเอาเขาวางช้อนข้าวต้มดังเคร้งอย่างไม่พอใจที่พ่อตนเองทำเช่นนี้กับฟางเพราะอะไรกัน
 
“พ่อทำแบบนี้กับยัยนั่นได้ไง ยัยนั่นยังเรียนไม่จบนะ แล้วอีกอย่างยัยนั่นก็อยุ่ปี4แล้ว อีกนิดเดียวก็จะจบแล้วแท้ๆ”ป๊อปปี้โมโหรีบโวยวาย
 
“นั่นน่ะสิ ฟางยังเรียนไม่จบนะ แกทำอย่างนั้นได้ยังไง”พ่อของป๊อปปี้พูดทำเอาป๊อปปี้เอะใจ
 
“อย่าคิดนะว่าชั้นไม่รู้ว่าแกทำอะไร”พ่อป๊อปปี้พูด
 
“ผมทำอะไรพ่อ ยัยนั่นไปฟ้องอะไรพ่ออีก”ป๊อปปี้ตอบ ทำเอาผู้เป็นพ่อที่เก็บอารมณ์มานาน ถึงกับกลั้นไม่อยู่
 
 
ผลัวะ
 
 
แรงหมัดต่อยหน้าป๊อปปี้ทันที เขาเสียใจมาก เขาผิดเองที่ละเลยสั่งสอนลูกตัวเอง เขาหวังไว้ลึกๆว่าป๊อปปี้จะพูดกับเขาบอกความจริงเขาว่าเขาทำอะไรฟางไป
 
“พ่อต่อยผมเพราะยัยนั่น”ป๊อปปี้น้อยใจพ่อตัวเอง
 
“แกทำอะไรฟางไว้ล่ะ พ่อไม่เคยสอนแกให้ทำร้ายผู้หญิงแบบนี้”พ่อป๊อปปี้โมโหจัดเข้าไปต่อยลูกชายอีกรอบ และอีกหลายครั้งป๊อปปี้น้อยใจพ่อตัวเองถึงกับร้องไห้ออกมา ฟางกับแก้วที่แอบอยู่เห็น ฟางทนไม่ได้ถึงกับวิ่งเข้ามากอดป๊อปปี้ไว้ แก้ววิ่งตามมาติดๆ
 
“พอเถอะค่ะคุณอา พอได้เถอะ อย่าทำร้ายคุณป๊อปเลย”ฟางกอดชายหนุ่มแน่นร้องไห้ ส่วนป๊อปปี้ที่ร้องไห้อยู่แล้วมองพ่อกับฟางสลับกันไปมา
 
“แกดูไว้ ดูซะ แกทำร้ายฟางเท่าไหร่ สุดท้ายฟางก็ยังจะปกป้องแก หัวใจแกทำด้วยอะไรป๊อปปี้ แกถึงได้ทำร้ายฟางแบบนี้”พ่อป๊อปปี้ตะคอกใส่เขา
 
“ทีพ่อยังทำแม่ได้เลย รึว่าพ่อจะบอกว่าพ่อไม่ได้ทำ พ่อก็เป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ต้องหนีกลับฝรั่งเศสและหย่ากับพ่อ ไม่ใช่พ่อเอายัยนี่ ยัยกาฝาก ยัยตัวปัญหานี่เข้ามาในบ้านนี่หรอ”ป๊อปปี้หงุดหงิดพาลระบายลงใส่ฟางอย่างน้อยใจพ่อไปตามนิสัยของตัวเอง
 
“แก ไอ้ลูกชั่ว"พ่อป๊อปปี้หมายจะเข้าไปต่อยลูกชายอีกครั้ง
 
"อย่าค่ะ อย่าทำคุณป๊อปอีกเลยนะคะคุณอา อย่าให้ฟางต้องรู้สึกผิดที่ทำให้คุณอากับคุณป๊อปต้องทะเลาะกันอีกเลย”ฟางกอดป๊อปปี้ไว้แน่นแล้วร้องขอพ่อป๊อปปี้ไว้พลางผละมายกมือไหส้ขอร้องทั้งน้ำตา
 
“แกเลือกเอา จะแต่งงานกับฟางรึว่าจะไปอยู่กับแม่แกที่ฝรั่งเศส”พ่อป๊อปปี้ยื่นคำขาด
 
“พ่อไล่ผมงั้นหรอ”ป๊อปปี้อึ้งไม่คิดว่าพ่อของเขาจะไล่เขาไป
 
‘ในเมื่ออยู่ที่นี่แกมันดีแต่ทำร้ายคนอื่นแกก็ไปอยู่กับแม่แกโน่นสิ ชั้นเหนื่อยจะเลี้ยงแกแล้ว”พ่อของป๊อปปี้ตอบ ชายหนุ่มน้ำตาไหลเอ่อออกมาช้าๆ พ่อไม่รักเค้าเลยหรอ
 
“ดีงั้นผมจะไปอยู่กับแม่ ไปให้พ้นๆพ่อเลย พอใจแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้สะบัดฟางออกไป ฟางวิ่งตามไปรั้งแขนไปติดๆ
 
“เธอคงสะใจละสิ จะตามมาเยอะเย้ยชั้นใช่มั้ย”ป๊อปปี้กลั้นน้ำตาไว้ ฟางเอามือไปจับที่แผลที่เขาโดนพ่อต่อย ชายหนุ่มสะบัดให้มือฟางออกจากตัวเขา
 
“ไม่ต้องมาทำดีกับชั้น เท่านี้คงสมใจเธอแล้วล่ะสิที่ไล่ชั้นไปได้ สะใจแล้วล่ะสิยัยกาฝาก”ป๊อปปี้ตะคออกใส่ฟางแล้วจะเดินไป ฟางคว้าตัวเขามากอดแน่น
 
“อย่าไปไหนเลยนะคะ ฟางรักคุณ ฟางรักคุณได้ยินมั้ยคะว่าฟางรักคุณ”ฟางร้องไห้พร้อมกับสารภาพรักกับป๊อปปี้
 
“แต่ชั้นรักจินนี่ และไม่มีใครมาแทนจินนี่ได้ จำไว้ ว่าชั้นไม่มีวันที่จะรักเธอ ยัยกาฝาก”ป๊อปปี้นิ่งอยู่นานก่อนจะตัดใจบอกกับฟาง แล้วแกะมือฟางออกจากตัว ฟางรั้งเขาจนนาทีสุดท้ายแต่ไร้ประโยชน์ฟางกอดตัวเองร้องไห้อยู่หน้าบ้านมองภาพที่ป๊อปปี้ขับรถออกไป แก้ววิ่งออกมากอดฟางเพื่อปลอบใจ
 
“ไม่เป็นไรฟางไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นจะคุยกับเค้าเอง ตอนนี้เค้าอารมณ์ยังร้อนอยู่ ไม่เป็นไรนะ”แก้วปลอบใจฟางอยู่ซักพัก ก่อนจะพาฟางเข้าไปในบ้านเพื่อให้เธอทานยาและฟางก็หลับไป กว่าตื่นมาก็ประมาณสี่โมงกว่าแล้ว ฟางมองไปรอบๆห้องก่อนจะลุกเดินลงบ้านมา และเดินออกไปอย่างไร้จุดหมาย
 
“แต่ชั้นรักจินนี่ และไม่มีใครมาแทนจินนี่ได้ จำไว้ ชั้นไม่มีวันที่จะรักเธอ ยัยกาฝาก”
 
“ฟางคงเข้าไปแทนคุณจินนี่ไม่ได้สินะคะ”ฟางเหม่อมองฟ้า ตอนนี้ฟางเดินมาริมสะพานแถวใกล้ๆหมุ่บ้านเธอ เป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว ค่อนข้างเปลี่ยว แต่เธอไม่สนใจมากนักนั่งทอดมองสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆไปอย่างไร้จุดหมาย
 
 
 
 
 
 
“นั่นมีนนังฟางนิ”แคทที่ขับรถจะไปหาป๊อปปี้ที่บ้านต้องชะงักเมื่อเห็นฟางนั่งอยู่คนเดียว แล้วภาพที่เมื่อวานป๊อปปี้ซื้อแหวนให้ฟางก็ผุดเข้ามา แคทมองฟางด้วยสายตาอาฆาตแค้นก่อนจะจอดรถแล้วเดินไปหาเธอจากด้านหลังอย่างเงียบๆ
 
“อยากจะฆ่าตัวตายทำไมไม่รีบโดดลงไปล่ะนังกาฝาก”แคทตะโกนมา ทำเอาฟางกันกลับไปต้องตกใจที่เห็นแคทยืนอยู่ใกล้ตัวเองมาก และสายตาองเธอดูไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่นัก
 
‘ชั้นถามทำไมไม่ตอบล่ะ ไม่ได้เอาปากมาหรอ”แคทตะคอกใส่ฟางอีกครั้งจนฟางตกใจกลัว
 
"ฟางจะทำอะไรอยู่มันก็เรื่องของฟาง"ฟางพูดพลางเดินเลี่ยงหนีแคท
 
"เดี๋ยวนี้ ปากดีนักนะ ทำไม มีคนให้ท้ายแล้วปีกกล้าขาแข็งงั้นเรอะ"แคทไม่พอใจกับท่าทางของฟางก็คว้าแขนฟางให้หันกลับมาแล้วต้องโกรธสุดขีดเมื่อเห็นนิ้วนางข้างซ้ายคือแหวนที่ป๊อปปี้ซื้อให้นั่นเอง เสียงของแก้วที่เยาะเย้ยเธอมันก็ดังก้องเข้ามาในหัว
 
“แหวนสวยดีนี่ เอามานี่”แคทกระชากแหวนออกมจากนิ้วของฟาง ฟางร้องสุดเสียงเพราะนิ้วเธอบวมแดงไปหมด
 
“เอาแหวนฟางคืนมานะ”ฟางร้องแย่งเอาแหวนคืนมาจากแคท
 
“ทำไม แกจะทำไมแหวนนี่ป๊อปปี้ซื้อมา มันไม่คู่ควรกับคนอย่างแกจำไว้ เป็นแค่คนอาศัย คงจะให้ท่าป๊อป ออดอ้อนให้ป๊อปซื้อแหวนให้แกล่ะสิ อีกาฝาก อีคนไร้ค่า”แคทหวีดร้องออกมาก่อนแคทจะว่าอะไรฟางก็ตบหน้าแคทหันทันที
 
“อีฟางมึงทำกูหรอ อย่าอยู่เลย”แคทสติแตกผลักฟางชนกับเหลี่ยมเสาสะพาน ฟางทรุดทันที แล้วเลือดค่อยๆไหลออกจากหว่างขาช้าๆ
 
“ละ ลูก”ฟางครางออกมา ไม่นะ ลุกของเธอกับป๊อปปี้
 
“อะไรอีฟางแค่นี้ถึงกับเลือดออกหรออย่ามาสำออยเหมือนนังจินนี่หน่อยเลย”แคทยิ้มเยาะก่อนจะตะคอกใส่ฟางที่เริ่มถอยร่นหนีแคทด้วยความกลัว กลัวทั้งตัวเองจะเป็อะไร และกลัวว่าลูกจะเป็นอะไร
 
“งั้นในคืนนั้นมันก็ไม่ใช่อุบัติเหตุสินะ คุณตั้งใจฆ่าคุณจินนี่จริงๆ”ฟางค่อยๆถามอย่างยากลำบาก
 
“ชั้นไม่ได้ทำ มันพลัดตกไปตายเอง แต่ก็ดีไม่ต้องเปลืองแรง”แคทหัวเราะอย่างสะใจ
 
“แต่สำหรับแก อีมารหัวใจ อย่าหวังว่าจะรอดไปได้เลย”แคทมองฟางอย่างอาฆาต ฟางค่อยลุกหนีไปด้วยความเจ็บปวด แคทจึงสาวเท้าเข้ามาและกระชากหัวฟางโขกกับราวสะพานอย่างแรงจนได้เลือด
 
“ชั้นรักป๊อปมาก่อนแกก่อนอีจินนี่จะมาให้ท่าป๊อป ถ้าไม่มีพวกแกป๊อปก็ต้องเลือกชั้น ไปอยู่กับอีจินนี่ซะเลยไป๊ อีพวกมารหัวใจ”แคทที่ไม่เป็นอะไรและแรงเยอะกว่าผลักฟางให้ตกน้ำไปฟางดิ้นจนรองเท้าหลุดแคทจึงใช้แรงทั้งหมดดันตัวฟางตกน้ำไป
 
“กรี๊ดดดดด ไม่”ฟางร้องสุดเสียงก่อนจะตกน้ำตูม และจมหายไป
 
“หมดไปอีกหนึ่ง อีมารหัวใจ”แคทมองฟางจมน้ำหายไปอย่างเลือดเย็น ก่อนจะมองแหวนฟางในมือแล้วโยนมันทิ้งข้างๆทางแล้วรีบขับรถออกไปทันที
 
 
 
“ป๊อป ตื่น”เสียงกระซิบในฝันทำให้เขาสลึมสะลือ
“ป๊อป ช่วยฟางด้วย”เขาตกใจที่เห็นภาพจินนี่ร้องไห้ขอให้ช่วยฟาง
 
 
“จินนี่”ป๊อปปี้ตกใจตื่นแล้วมองไปรอบๆ ที่เขาอยู่คือคอนโด จินนี่เข้าฝันเขาให้ไปช่วยฟาง ฟางเป็นอะไรน่ะ
 
ป๊อปปี้รีบคว้ากุญแจรถออกไปเพื่อกลับบ้านไปดูฟาง แล้วพอเปิดประตูต้องตกใจเมื่อเห็นแก้วและโทโมะยืนอยู่หน้าห้องเขา
 
“หลีกไป ชั้นรีบ”ป๊อปปี้บอกให้หลีกทางแต่โดนโทโมะผลักเขาอย่างแรงจนเขาล้ม แก้วเดินตามเข้ามาก่อนจะโยนอะไรเล็กๆสีขาวๆโยนใส่เขา ป๊อปปี้หยิบมาดู มันคือ ที่ตรวจครรภ์ และระบุว่ามี2ขีด ที่แปลว่าท้อง ของใครกัน
 
“ของใครแก้ว”ป๊อปปี้ถาม
 
“พี่ป๊อปนอนกับใครล่ะ”แก้วที่กลั้นน้ำตาไม่อยู่ตะโกนถามพี่ชาย
 
“ฟาง”ป๊อปปี้พูดเบาๆ
 
“ฟางท้องกับพี่ แล้วคุณอาไปได้ยินเรื่องนี้เข้า เข้าแค่ต้องการให้พี่รับผิดชอบฟางไม่ใช่หนีมาแบบนี้ พี่ทำฟางท้องได้ยินมั้ยยยย”แก้วตะโกนใส่เขา ทำไมพี่ไม่รู้อะไรบ้างเลย
 
“ฟาง ท้อง ลูก”ป๊อปปี้ทบทวน
 
“ก็เออสิ รู้แล้วก็รีบไปหาฟางสิวะ”โทโมะหงุดหงิด
“ฟางงงงง”ป๊อปปี้วิ่งไปตะโกนไป ก่อนที่แก้วและโทโมะจะวิ่งตามไปและให้เขาขึ้นรถไปกับพวกแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมรถปากซอยเราติดงี้นะ”แก้วหงุดหงิด
 
“อุบัติเหตุรึเปล่า มีรถตำรวจด้วย”โทโมะเอะใจก่อนทั้งสามจะลงรถลงไปดูสาเหตุของรถติด
 
“ขอโทษนะครับคุณตำรวจมีอะไรรึเปล่าครับ”โทโมะถามตำรวจที่เกิดเหตุ
 
“มีชาวบ้านแจ้งว่ามีผุ้หญิงพลัดตกสะพานไปครับ คาดว่าจะปากเสียงกันแล้วทำให้พลัดตกลงไป”ตำรวจบอก แก้วที่เอะใจมองกระเป๋า รองเท้า สีชมพูที่คุ้นตา
 
“นี่ของคนที่ตกน้ำใช่มั้ยคะ ทำไมมันเหมือนของเพื่อนชั้นเลย”แก้วตกถือวิสาสะเปิดค้นกระเป๋า แล้วทั้งสามต้องตกใจสุดขีด เป็นอย่างที่แก้วคิด ประประชาชนของฟาง แก้วร้องไห้โฮ ทันที ป๊อปปี้ช๊อค หันไปทต่อยกับพื้น จนเลือดออกแล้วต้องเห็นแหวนที่เขาซื้อให้เธอ ป๊อปปี้รีบหยิบมันมากำแล้วร้องไห้ออกมา
 
“ฟาง ชั้นมาช้าไป ชั้นขอโทษฟาง”ป๊อปปี้ร้องไห้อย่างหนัก แก้วกอดปลอบใจผุ้เป็นพี่ชายพักใหญ่อยู่ตรงนั้น ป๊อปปี้กอดตอบน้องสาวอย่างไม่อายน้ำตาและคนแถวนั้นเลย
 
 
 
ในตอนนี้เราเชื่อว่าอาจทำร้ายจิตใจใครหลายคน แต่อย่าโกรธเราน้ะ แลกกันเดี๋ยวเราจะอัฟให้บ่อยๆเลย เพราะเดี๋ยวฟางจะเอาคืนแคทแล้ว อย่าเคืองกันเลยน้า เม้นกะโหวตเราเหมือนเดิมนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ