เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

 

หลายวันผ่านไป ทางตำรวจมาแจ้งว่า ได้ให้หน่วยกู้ภัยมาค้นหาศพของฟางในแม่น้ำที่เกิดเหตุและใกล้ลริเวณนั้นแต่ก็ไม่พบ ซึ่งทางตำรวจอาจสันนิษฐานว่าบางทีศพของฟางอาจลอยไปติดที่แม่น้ำที่ไหนก็ได้ที่ไกลออกไปเพราะน้ำในวันนั้นค่อนข้างเชี่ยว และจะเร่งตามหาให้โดยเร็วที่สุด

 

“ไม่ออกมาอีกแล้วหรอแก้ว”พ่อป๊อปปี้เอ่ยถามหลานสาวที่เดินลงห้องมาหลังจากที่เอาน้ำและข้าวไปให้ชายหนุ่ม แต่เขาไม่ยอมทานอะไรเลยได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกไปพบใครเลย

 

“ค่ะคุณอา แก้วว่าขืนเป็นหยั่งงี้มีหวังพี่ป๊อปยิ่งอาการแย่ลงกว่าเดิมนะคะ จมอยู่กับเรื่องเก่าๆแบบนี้”แก้วพูดด้วยความสงสารพี่ชาย

 

“อาต้องทำยังไงดีแก้ว อาเสียยัยฟางไปคนนึงแล้วละเจ้าป๊อปก็ลูกอาด้วย”พ่อป๊อปปี้ส่ายหน้าอย่างหาทางออก

 

“บางทีถ้าพี่ป๊อปจมกับสิ่งแวดล้อมเดิมๆอาจจะทำให้พี่ป๊อปแย่ ลองเปลี่ยนบรรยากาศดูอาจจะทำให้สภาพจิตใจพี่เค้าดีขึ้นก็ได้นะคะ”แก้วเสนอความคิดเห็น

 

“หรืออาจะให้ป๊อปไปอยู่กับแม่เค้าที่ฝรั่งเศสสักพักดี”พ่อป๊อปปี้คิดหนัก

 

 

 

 

 

 

 

ภายในห้อง ป๊อปปี้นั่งมองแหวนที่เขามอบให้ฟาง เขามองมันตลอด น้ำตาของเขาไหล สายไปสินะ สายไปที่เขาอยากจะขอโทษ สายไปที่เขาอยากจะแก้ตัว สายไปที่เขาจะทำดีกับเธอ สายไปที่อยากจะเริ่มใหม่ สายไปใช่มั้ย ที่จะบอกว่ารักเธอ

 

“มัยสายไปสินะฟาง สมควรแล้วมันสมควรแล้วกับคนอย่างชั้น”ป๊อปปี้มองพวงกุญแจที่เขาแอบซื้อคู่กับเธอ ภาพต่างๆที่เข้ามาในหัวภาพที่เขาคอยเอาแต่ทำร้ายเธอ ทำเธอเสียใจ ดีแต่ทำเธอร้องไห้ ภาพที่แม้เขาจะร้ายกับเธอเท่าไหร่ เธอก็ไม่ไปไหน ยอมเขาเสมอ เขาเองที่ดีแต่ทำร้ายเธอตลอดเพียงแค่เขาต้องการให้เธอเจ็บที่เขาได้สูญเสียครอบครัวที่อบอุ่น โดยลืมไปว่าเธอเองก็หว้าเหว่ไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนกัน

 

“ชั้นขอโทษฟาง ชั้นขอโทษ ชั้นรักเธอนะ ชั้นรักเธอ”ป๊อปปี้พูดมันซ้ำๆ เขาผิดเองที่รู้ตัวช้า เขาเองที่ปากแข็งไม่ยอมทำตามเสียงหัวใจ ไม่ยอมแม้แต่จะทำดีกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟื้นแล้วๆๆๆๆๆ ธาม เค้าฟื้นแล้ว”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องเรียกเพื่อนทันทีเมื่อฟางค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยอาการที่มึนงง นี่เธอยังไม่ตายหรอ

 

“เธอฟื้นแล้วเป็นยังไงบ้าง แล้วเธอทำยังไงถึงได้ตกลงไปน่ะ ดีนะ ชั้นไปดูสถานที่ให้คุณป๋านะไม่งั้นเธอแย่แน่”สาวคนนั้นถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง จริงสิ ถ้าเธอแย่ แล้วลูกล่ะ ลูกของเธอล่ะ

 

ฟางพรวดพราดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จึงทำให้เธอเจ็บแผลอยู่ล้มลงไปกองที่เดิมอีกผู้หญิงปริศนารีบเข้ามาประคอง

 

“อย่าพึ่งลุกสิเธอยังไม่หายดีนะ”หญิงสาวคนนั้นรีบดุ

 

“ลูก ลูกชั้นอยู่ไหน ฮืออ ลูกชั้นเป็นยังไงบ้าง”ฟางร้องไห้เมื่อถามถึงลูก ตอนนั้นเองได้มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาในห้องก่อนอีกคนจะช่วยผู้หญิงคนนั้นจับฟาง

 

“ตั้งสติดีๆนะคุณ ผมธามไท ผู้หญิงคนนั้นขื่อขนมจีน ส่วนผู้ชายคนนั้นชื่อกวิน พวกเราเป็นคนพาคุณมาโรงบาลตอนนี้คุณอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว แต่เนื่องจากคุณโดนกระแทกอย่างแรงทำให้หมอไม่สามารถช่วยชีวิตลูกของคุณได้ พวกเราเสียใจด้วยนะ”เมื่อธามไทพูดจบเหมือนกับฟ้าผ่าใส่ร่างกายของฟาง ลูกไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ฟางกรี๊ดสุดเสียงก่อนจะสลบไป

 

 

 

 

 

 

“เก็บของพร้อมแล้วนะป๊อป”เสียงของคนเป็นพ่อเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องลูกชาย ป๊อปปี้มองภาพทุกอย่างในห้องก่อนจะเดินลากกระเป๋าออกไป

 

“พ่อแค่อยากให้แกไปพักใจ ทำใจให้สงบ อยู่กับแม่แกซักพัก ไว้แกสบายใจแกค่อยกลับมา พ่อไม่ได้ไล่แกนะป๊อป แกเป็นลูคนเดียวของชั้น เอ่อ พ่อไม่สบายใจที่แกเป็นแบบนี้”พ่อของป๊อปปี้สารภาพหลังจากที่ไม่เคยพูดดีกันมานานแล้ว ป๊อปปี้มองคนเป็นพ่อก่อนจะยิ้มบางๆ

 

“ส่วนเรื่องของฟางพ่อจะให้คนที่นี่จัดการเองแกไม่ต้องห่วง”พ่อป๊อปปี้กอดลูกชายเพื่อให้กำลัง ชายหนุมกอดพ่อแน่นหลังจากที่ไม่ได้กอดกันมานาน

 

 

“เข้มแข็งไว้นะพี่ป๊อป แก้วเชื่อว่าพี่จะต้องผ่านไปได้”แก้วบีบมือพี่ชายหลังจากที่นั่งเงียบระหว่างเดินทางมาสนามบิน

 

“ชั้นเชื่อว่านายต้องผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้”โทโมะบอกป๊อปปี้พลางตบไหล่

 

“ขอบใจนะ ถ้าชั้นสบายใจชั้นจะกลับมา แต่ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ชั้นจะทำใจลืมฟางได้ แต่ก็ขอบใจอีกครั้งจริงๆนะ ชั้นไปก่อนนะ”ป๊ออปี้ตอบก่อนจะโบกมือลาน้องสาวและโทโมะ แก้วมองภาพพี่ชายเดินไปที่ผู้โดยสารขาเข้าแล้วใจหาย เธอจึงกอดโทโมะอย่างหาที่พึ่ง

 

 

“เธอน่ะเข้มแข็งมามากพอละ ร้องออกมาเถอะแก้ว ชั้นอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนหรอก”โทโมะลูกหัวแก้วที่กอดตัวเองร้องไห้ เธอคจะเหงา ฟางก็จากไปแล้ว ป๊อปปี้ก็ไม่อยู่อีก แก้วร้องไห้แล้วกอดโทโมะแน่นอย่างหาที่พึ่ง

 

 

 

 

ด้านฟาง

 

“นี่ก็หลายวันแล้วเธอซึมไม่ยอมกินอะไรเลยหรอกวิน ธาม”ขนมจีนกลับจากทำงานแล้วรีบมาหาเพื่อนทั้งสองของเธอที่เฝ้าสาวน้อยคนนี้  ขนมจีนมองฟางที่นอนเหม่อไม่ยอมทานข้าว จากที่ฟังมาชีวิตเธอน่าสงสารมากแฟนทิ้ง แท้งลูก และไหนจะโดนผู้หญิงใจร้ายอย่างยัยนั่นหมายจะฆ่าให้ตายอีก

 

“เธอคงจะเจ็บปวดไม่น้อยสินะถึงเป็นแบบนี้”กวินมองภาพฟางที่นอนเหม่อแล้วสงสารจับใจ

 

“ไม่มีทางไหนเลยหรอธามที่จะทำให้เธอหายได้น่ะ”ขนมจีนหันไปถามธามไทที่เดินรับเอกสารเข้ามา

 

“มีน่ะก็มีนะ”ธามไทยื่นเอกสารให้ขนมจีนและกวินดู ทั้งสองตกตะลึง

 

 

 

 

“ถึงกับช๊อตไฟฟ้าเลยหรอไม่หนักไปหน่อยหรอธาม”ขนมจีนโวย

 

“หมอบอกว่าขืนฟางเป็นแบบนี้นะ มีหวังสุขภาพจิตเธอที่แย่ ไม่ยอมรับทั้งยา อาหาร เธออาจจะตายได้นะ”ธามไทแย้ง

 

“นี่เราคงไม่มีทางเลือกสินะ ช็อตไฟฟ้าเพื่อลบความทรงจำที่เจ็บปวดของคนไข้”ขนมีนมองฟางที่ตอนนี้เริ่มร้องไห้ออกมาอีกแล้ว

 

“ถ้ามันทำให้เธอรอด เราก็ต้องยอมเสี่ยง”กวินสรุปก่อนจะหันไปมองฟาง แล้วทั้งสามก็เซ็นอนุมัติช่องของญาติที่อนุญาตให้หมอทำการช๊อตไฟฟ้าคนไข้เพื่อลบความทรงจำที่เจ็บปวดลงทันที

 

 

 

“แต่โลกมันกลมเหมือนกันนะที่บังเอิญคนที่ทำร้ายเธอดันเป็นศัตรูคนเดียวกับเรา”ธามไทเอ่ยขึ้นหน้าห้องผ่าตัด หลังจากมาส่งฟาง

 

“ยัยนั่นไม่ใช่คนแล้วที่จะฆ่าทั้งแม่ทั้งลูก”ขนมจีนกัดฟันพูดถึงอย่างเคียดแค้น

 

“ถ้าอย่างนี้ก็ถึงเวลาเอาคืนของพวกเราแล้วล่ะสิ รวมทั้งแก้แค้นให้ฟางด้วยอีกคน”กวินพูดขึ้น ทั้งสามมองหน้ากัน ก่อนที่ไฟห้องผ่าตัดจะดับลง และหมอ พยาบาลได้เข็นเตียงของฟางออกมา

 

“ตอนนี้ความทรงจำที่เจ็บปวดของคนไข้ถูกช๊อตด้วยกระแสไฟฟ้าแล้วนะ ตอนนี้คนไข้จะมีความทรงจำใหม่ถ้าไม่อยากให้คนไข้จำเรื่องเลวร้ายนี่อีกก็พาคนไข้เปลี่ยนบรรยากาศและสิ่งแวดล้อมด้วยนะ เพื่อจะดีขึ้น”หมอเดินมาบอกทั้งสาม

 

“ชั้นตัดสินใจแล้ว ว่าช่วงที่ชั้นกลับเยอรมัน ชั้นจะเอาฟางกลับไปรักษาตัวที่นั่นด้วยพวกนายว่าไง”กวินนึกขึ้นได้

 

“เอางั้นก็ได้ อย่างที่หมอบอก เพื่อตัวคนไข้เองด้วย”ขนมจีนพูด แล้วหันไปมองตามบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงของฟางไปที่ห้องพัก ฟาง ต่อจากนี้เธอะมีโลกใหม่ที่ดีกว่าเดิมนะ เธอจะกลายเป็นคนเข้มแข็งกว่าเดิมนะ เพื่อรอวันจัดการเอาคืนคนเลือดเย็นอย่างนังแคทนั่นคอยดู

 

 

 

อัฟตอนนี้ให้ เพราะตอนนี้เป็นตอนก่อนที่จะเป็นจุดเปลี่ยนของฟางนะ ขอเม้นกะโหวตเยอะๆให้เราหน่อยนะ รีบอัฟให้เลยเชียวน้าาาาาา